Kinderwens of toch niet, tijd tikt door
Met enige schroom deel ik hier toch mijn verhaal omdat ik het zelf even niet meer weet.
Ik was eerder 10 jaar getrouwd. Uit dat huwelijk zijn geen kinderen voortgekomen, voor mij is er niet 1 specifieke reden waarom dat zo is. We wilden het destijds wel, ooit... Als ik naar mezelf kijk stond ik er toen ook niet om te springen, we hadden de tijd dacht ik en er waren andere zaken die belangrijker waren op dat moment (tijd voor elkaar, financiën etc etc.)
Nu ik alleen ben en er niet jonger op wordt, inmiddels 37, vraag ik me af of ik wel kinderen zou willen. Als het me niet gegund zou zijn door moeder natuur dan het zij zo. Ik weet niet of bij ook wel 'alles in orde' is maar voor zover ik wel die keuze zou hebben, weet ik gewoon niet of ik het wel of niet zou willen. Daarbij gezegd dat ik niet zou kiezen voor bewust alleen moeder worden. Ik zou dan toch voor 'het plaatje' willen gaan. En daar wringt de schoen... Na een paar jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik iemand. Het klikte etc etc, echter heb ik onlangs de relatie verbroken omdat hij geen kinderen wilde en ik die optie wel open wilde houden. Overigens heb ik hem in het begin gevraagd of hij wel kinderen wilde, dat was toen wel zo maar ergens in de tijd is zijn gedachte daarover veranderd. Maar die optie voor mij wordt tijdtechnisch gezien steeds minder een optie omdat ik toch al ietjes ouder ben maar ook zelf niet weet of ik het überhaupt wel wil. Maar door die relatiebreuk ben ik wel gedwongen om er toch over na te denken voor mezelf, wat ik wel goed vindt omdat ik misschien al te lang als een struisvogel mijn kop in het zand heb gestoken en het voor me uit heb geschoven, maar dat gezien mijn leeftijd niet langer kan blijven doen. Ik zit hier ook mee omdat dit ook voor eventuele volgende relatie een breekpunt zou kunnen worden als dit zo doorgaat omdat ik enkel de optie tot in den treure zou wil openhouden. Maar hoe weet ik of ik het zelf wel wil? Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen. Of is het misschien angst om afscheid te moeten nemen van een ideaalbeeld? Of wil ik het wel maar bescherm ik mezelf voor een teleurstelling door de kinderwens niet teveel aandacht te geven omdat er geen partner is die het wel wil. Ik weet het niet... ik worstel hiermee omdat de tijd tikt maar ik niet weet wat ik zelf wil en voor mijn gevoel dus ook geen richting kan geven aan mijn leven op dit punt. Dit zou voor mij in een eventuele volgende relatie ook helpen want ergens heb ik ook het gevoel dat ik nee tegen een relatie zeg voor iets waarvan ik zelf niet weet of ik het oprecht wil.
Ik hoop dat iemand zich hierin herkent of misschien wat ander licht hierop kan schijnen.
Liefs.
Als je kinderwens niet zo nadrukkelijk is, verdiep je dan eens in in de voordelen van een bewust kindvrij leven.
Valdemar schreef op 06-08-2022 om 01:43:
Als je kinderwens niet zo nadrukkelijk is, verdiep je dan eens in in de voordelen van een bewust kindvrij leven.
Dankjewel Valdemar voor je reactie, ik zal dit advies opvolgen. Mag ik vragen of jijzelf kinderen hebt, ofwel spreek je uit eigen ervaring? Omdat ik namelijk alleen mensen met kinderen om mij heen heb en dus ook niemand ken die uit eigen ervaring kan spreken over het bewust kindvrij leven.
LindsayG schreef op 06-08-2022 om 02:07:
[..]
Dankjewel Valdemar voor je reactie, ik zal dit advies opvolgen. Mag ik vragen of jijzelf kinderen hebt, ofwel spreek je uit eigen ervaring? Omdat ik namelijk alleen mensen met kinderen om mij heen heb en dus ook niemand ken die uit eigen ervaring kan spreken over het bewust kindvrij leven.
Zelf ben ik bewust kindvrij, maar ik heb wel een partner en daarbij een stiefzoon.
Er zitten hier een aantal mensen die bewust kindvrij zijn, er is zelfs een topic over, dus ik ben zeker dat je hier meer ervaringen kunt vinden.
Ik denk dat het raadzaam is om eerst eens goed die kinderwens bij jezelf te onderzoeken. Als het een cruciale rol speelt in een relatie is het wel noodzakelijk dat je in ieder geval wel voor jezelf weet waar je naar toe wil en hoe diep die wens is voor jou. Dat is niet iets waar je vanzelf uitkomt met de juiste man.
Hier vind je veel info:
https://alleenmetkinderwens.nl/
Het is overigens niet alleen voor vrouwen die bewust de keuze maken om het in hun eemtje te doen. Er is juist veel aandacht voor het stadium dat eraan vooraf gaat
Je schrijft dat je laatste partner in het begin wel kinderen wilde maar later niet meer. Dat klinkt alsof jij eraan wilde beginnen en dus wel een actieve wens op dat moment had?
Vervolgens heb je je relatie verbroken vanwege het feit dat hij geen kinderen wil. Was dat de enige reden? In dat geval denk ik dat de kinderwens belangrijker is dan je doet overkomen.
Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen. Of is het misschien angst om afscheid te moeten nemen van een ideaalbeeld?
Wat je hier omschrijft zou het best kunnen zijn. Omdat bijna iedereen kinderen krijgt, denken mensen bewust en onbewust dat het zo hoort, en zijn ze bang om iets te missen als ze er niet aan beginnen.
Zelf ben ik bewust kindvrij en dit is de keuze die het best bij mij past, mij het gelukkigst maakt. Ik heb ontzettend veel vrijheid en dat is belangrijk voor mij. Ik ben al wat ouder, maar heb nooit spijt gehad. Een half leven geleefd worden door de behoeften van een kind en alles wat ermee samenhangt zou mij niet gelukkig maken.
Maar het gaat er uiteindelijk om wat het beste bij je past.
Ik wil geen kinderen, maar dat is niet omdat ik geen kinderwens heb. Althans, zo simpel is het niet. Ik heb weldegelijk een lichte kinderwens en soms vind ik het oprecht jammer dat ik geen kinderen zal krijgen. Ik heb echter absoluut geen moederschapswens. Of te wel ik wil geen moeder worden, omdat ik mijzelf gewoon niet als moeder kan zien.
Een kinderwens en een ouderschapswens zijn twee heel verschillende dingen, maar wel dingen die je beide nodig hebt voor kinderen.
Ik weet niet of je iets in mijn verhaal herkent, misschien totaal niet, maar als je er iets in herkent kun je er misschien iets mee.
Wat spreekt je vooral aan als je denkt aan het hebben van kinderen? Vind je kinderen leuk genoeg om ook de minder leuke kanten erbij te hebben?
Zelf ben ik de ouder van intussen een uitwonende zoon, ik heb nooit spijt gehad overigens. Wij hebben een goede band met onze zoon en de minst leuke periode vond ik de peutertijd. De pubertijd vond ik prima te doen want hij was een makkelijke puber. Maar dit zijn dingen die je niet van tevoren weet, het had ook heel anders kunnen lopen en dan waren mijn gevoelens vast een stuk minder positief geweest.
Er is niks mis met een kinderwens en die in vervulling laten gaan, mits mogelijk. Maar er is zeker ook niks mis met een leven zonder kinderen.
Ik zou persoonlijk in deze tijd geen kinderen meer willen krijgen omdat de toekomst er inmiddels wel heel somber uitziet gezien de steeds sneller gaande opwarming van het klimaat en het daarmee samenhangende onheil dat een volgende generatie te wachten staat. Ik heb zelf een jongvolwassen kind en maak me grote zorgen. Wat voor toekomst is er nog voor nieuwe generaties? Als ik vrouwen zie die nu zwanger zijn vraag ik me steeds af wat hun verwachtingen zijn voor hun kinds toekomst. Hebben ze hierover nagedacht?
Heb je kinderen om je heen die dichtbij je staan?
Voor mijn broer en schoonzus bleek het moment dat wíj kinderen kregen uiteindelijk doorslaggevend. Mijn schoonzus had nooit een echte kinderwens en in haar vorige (langdurige) relatie was dat ook heel duidelijk. Toen kreeg ze een relatie met mijn broer, gingen er hormonen mee spelen (ze was toen 33) en kwamen de twijfels. Met hem wilde ze het misschien wel. Hij was toen echter pas 21 dus ook niet echt een leeftijd waarop je dat soort beslissingen al definitief voor jezelf hebt onderzocht.
Mijn broer heeft toen wel eens gezegd: "ik zie mezelf niet zonder kinderen in mijn leven, maar misschien hoeven die kinderen niet van mezelf te zijn en is het wel genoeg als het gewoon neefjes of nichtjes zijn waar ik een goede band mee op kan bouwen". Toen wij twee jaar later een kind kregen en ze dat van dichtbij meemaakte was het voor hen snel duidelijk: dit past niet bij ons! Inmiddels zijn we 10 jaar verder en zijn ze nog altijd heel blij met die beslissing.
Valdemar schreef op 06-08-2022 om 01:43:
Als je kinderwens niet zo nadrukkelijk is, verdiep je dan eens in in de voordelen van een bewust kindvrij leven.
Eens. Beter spijt van geen kind dan van wel een kind. En in deze maatschappelijk slechte tijd, wil je dat een kind nog wel aandoen? Het mooie welvarende leventje wat wij tot een paar jaar geleden hebben gehad zou wel 'ns voor zeer lange tijd voorbij kunnen zijn.
Ik ben inmiddels 50+ maar nooit spijt gehad kindvrij te zijn gebleven. Naast de persoonlijke ongemakken die ik niet zag zitten vind ik de huidige tijd ook niet meer geschikt om een kind het leven aan te doen.
Zonde dat je een potentieel fijne relatie hebt opgegeven voor een vage kinderwens trouwens. Het lijkt me een behoorlijke handicap om te daten met een aflopende biologische klok. Je kunt geen jaren meer iets met elkaar opbouwen dus de kans dat het misloopt en je er alleen voor op kunt draaien wordt daarmee vast ook groter.
EmmaT schreef op 06-08-2022 om 05:54:
Ik denk dat het raadzaam is om eerst eens goed die kinderwens bij jezelf te onderzoeken. Als het een cruciale rol speelt in een relatie is het wel noodzakelijk dat je in ieder geval wel voor jezelf weet waar je naar toe wil en hoe diep die wens is voor jou. Dat is niet iets waar je vanzelf uitkomt met de juiste man.
Hier vind je veel info:
Het is overigens niet alleen voor vrouwen die bewust de keuze maken om het in hun eemtje te doen. Er is juist veel aandacht voor het stadium dat eraan vooraf gaat
Dankjewel voor je reactie. Ik moet het inderdaad bij mezelf onderzoeken en dat probeer ik nu te doen. Ik ben daarom ook erg blij met dit forum. Die wens is nu niet diep, maar gezien de leeftijd wil ik de 'optie' openhouden. Althans, niet afsluiten of laten afhangen omdat een man dat per definitie niet wilt. Dit komt ook een beetje voort uit de gedachte dat ik na mijn huwelijk van 10 jaar helemaal bij terug af was en ik geen keuze hierin heb gehad en afscheid heb moeten nemen van een bepaald toekomstbeeld (van de ene op de andere dag verlaten voor zijn ex). Voor mijn gevoel is mij daarmee het nodige ontnomen en de optie om de kinderwens voor een ander op te geven rakelt dat gevoel van dat je iets wordt ontnomen weer op. Ik wil zelf de keuze hebben (even los van de vraag of het biologisch gezien nog wel gegund is). Ik hoop door mijn gevoel te onderzoeken in ieder geval voor mijzelf duidelijk te krijgen wat ik echt wil. Maar alles gaat nu kris kras qua gedachten doorelkaar...
Het komt meer op mij over dat je de opties open wil houden dan dat jij zozeer echt een kind wilt.
Dat gebeurt wel eens met vrouwen die beslist geen kinderwens hebben. Maar dan wordt om medische reden de baarmoeder verwijderd en dan voelen ze zich verdrietig omdat het niet meer kan.
Ik denk misschien niet heel ver met je mee, maar ik heb eigenlijk direct zo iets als ik je verhaal lees: Als je het niet echt heel graag wil, heel diep van binnen al jaren voelt dat je dat wil...doe het dan niet.
Misschien klinkt het wat cliche, maar het krijgen van kinderen en het opvoeden: het is gewoon best zwaar. De komende 18 jaar van je leven staan in het teken van je kind. Je kunt niet meer allerlei grote en kleine beslissingen nemen voor jezelf zonder het welzijn van je kind daarin te betrekken.
En dan heb ik het over een 'gewoon' kind. Je kunt ook nog een zorgenkind krijgen; kinderen kunnen van alles hebben of krijgen waardoor de zorg extra intensief wordt. En ik vind; als je die keus maakt dan moet je er ook voor gaan. Dat kind heeft er niet om gevraagd op de wereld te worden gezet, dus heeft het recht op een ouder die alles voor hem/ haar doet.
