Kinderen liever niet op feest

Gevoelsmatig

Tja, ik kan me je gevoel wel voorstellen. Het is natuurlijk ook niet leuk als een ander jouw kinderen niet leuk vindt/er geen raad mee weet. Dat voelt hoe dan ook als een soort "aanval".
Mag je die maandag wel met de kinderen komen? In dat geval zou je nog kunnen denken dat je vriendin het ook doet voor jouw plezier. Zonder alle drukte van de visite is het voor jou ook makkelijker om de kinderen in de gaten te houden en je vriendin kan dan ook meer aandacht aan jou en de kinderen geven omdat ze geen andere visite heeft.

Zondag zonder kidneren

Kun je je kinderen bij iemand anders achterlaten?

Je kinderen...

... in hen ben je een leven lang kwetsbaar, zij zijn het kostbaarst wat je in je leven kent en het is moeilijk te begrijpen dat een ander ze er liever niet bij heeft. Dat voelt als miskenning.

Maar dat is niet zo bedoeld.

Je zegt zelf al dat je de vorige keer niet echt rustig op je stoel zat, uit waakzaamheid. Heel alert van je - maar een ontspannen bezoek is het zo niet. Dus probeer oppas voor je kleintjes te vinden en ga op zondag zonder hen. Je kunt ze vast eens meenemen als ze een paar jaar ouder zijn.

Misschien heeft je vriendin

wel op een ander forum gevraagd:
Ik heb een lieve vriendin met 2 kleine kinderen. De vorige keer op mijn verjaardag kon ze niet rustig zitten omdat ze ze steeds in de gaten moest houden en dat was door de drukte dus lastig. Er waren ook geen ander kleine kinderen waar ze mee konden spelen.
Hoe kan ik mijn verjaardag zo vieren dat zij er ook van kan genieten?
Waarop zij diverse antwoorden kreeg varierend van dan zoekt je vriendin maar een oppas, dat is toch jou pakkie an niet tot het voorstel om jou op een rustiger moment uit te nodigen met de kinderen. En dan nog van alles er tussenin.
Wie weet heeft je vriendin er wel lang over nagedacht, wil ze je kinderen niet buitensluiten (omdat ze weet dat die belangrijk voor je zijn) en dacht ze zo een goede oplossing gevonden te hebben. En is het dus alleen maar lief bedoeld en niet om je op een zijspoor te zetten.

Ik vind het logisch dat je kunt kiezen voor een verjaardag, met of zonder kinderen. Dus je kunt of op een andere dag met kinderen gaan, of je kinderen uitbesteden en op zondag zonder kinderen gaan. Ook voor jou leuker toch?

Ook ja

Maar ik zou het denk wel even navragen bij mijn vriendin. Gewoon om te checken of er geen onderliggende reden was.

Overigens is het bij mijn vriendin altijd een grote verrassing wanneer ik uitgenodigd wordt voor een verjaardag. Altijd met kinderen, maar soms ook als opa en oma komen, en soms voor een speciale gelegenheid. Juist omdat het zo wisselvallig is heb ik daar eigenlijk nooit iets achter gezocht.

Eerlijk gezegd denk ik dat het voor je vriendin zelf te ook druk is. Dat ze het gevoel heeft dat ze dan tijdens haar verjaardag met een huis vol visite ook nog een half oog op jouw kinderen moet houden (want haar huis, dus ook haar verantwoordelijkheid, met de nadruk op ooooook).

Eens met degenen die zeggen dat je er niet te zwaar aan moet til

Ze zal wel gedacht hebben: zowel voor mij (de jarige) als voor haar (de moeder) is het leuker om elkaar op een andere dag te zien.

Ik was er ook altijd een beetje verbolgen over als een kinderloze vriendin liever een lunchafspraakje maakte zonder kind erbij. Maar aan de andere kant snapte ik het wel, je praat een stuk ongestoorder

Ik ga altijd zonder kinderen naar verjaardagen van mijn vrienden

Heerlijk, even zitten en niet de hele tijd op moeten letten. Kinderloze vriendinnen hebben hun huizen niet aangepast, dus ik zit geen moment rustig.
o als ze nou maar niet de vitrinekast in duiken, of de trap opklimmen (of afvallen) of de voordeur open doen of de glazen van tafel afgooien of hete thee over zich heen krijgen. Bovendien moet ik dan vroeg naar huis, omdat die van mij niet in vreemde bedden slapen.

Nee hoor, ik ga liever zonder de jongens. Dat willen ze zelf (de vriendinnen dan) ook het liefste.

Ik zou me toch een beetje op mn p.. getrapt voelen...

Mijn kinderen horen bij mij, en daarbij bepaal ik graag zelf of ik de hele tijd op ze wil letten of ze thuis wil laten als ik naar een verjaardag ga.

maar goed, in mijn omgeving horen de kinderen er gewoon bij en wordt daar ook gewoon aan gedacht bij een feestje... gelukkig maar...

Ik niet hoor

Ik begrijp het eerlijk gezegd wel. Je hebt nu eenmaal feestjes met en feestjes zonder kinderen. (en als de kinderen ouder worden heb je feestjes met en zonder ouders). M'n kinderen zijn m'n ziel en zaligheid, maar we zijn niet met elkaar vergroeid, en kunnen ook prima een keertje zonder elkaar.

En wat voor lol beleven die kinderen er aan als ze naar een verjaardag moeten waar niemand is om mee te spelen en ze zich alleen maar moeten 'gedragen'. Dat is toch helemaal niet leuk op die leeftijd. En omgekeerd ook als ik mijn dreumes (14 maanden) mee neem ben ik alleen maar aan het kijken of het goed gaat. Wordt de mooie vaas van oma niet gesloopt, neemt ze niet per ongeluk een handje pinda's of en slokje wijn en staat ze in de bak met toastjes te kwijlen. Kortom ik ben alleen maar aan het opletten en kom niet toe aan een gezellig gesprek. Voor mij niet het ideaalbeeld van een gezellig feest.

Ik zou het zelf alleen anders gebracht hebben, en de keuze tussen zondag met en maandag zonder kinderen geboden hebben. Nu lijkt het alsof ze expliciet buiten gesloten wordt, en dat is denk ik niet de bedoeling.

Mama van

Ja, dat ben ik wel met je eens hoor, het zijn geen huisdieren waar je last van kunt hebben, ik verbaas me hier ook wel over. Heb ook nog nooit meegemaakt dat ik wel maar mijn kinderen niet welkom zijn....

Maar stel

Dat je kinderen dus de enige zijn op het feestje. Je kinderen zijn druk, lopen rondom de tafel met drankjes heen en jij zit geen moment rustig op je stoel. De conversatie tussen anderen wordt danig verstoord door het gekwebbel van je kids en doordat jij vaak achter de kinderen aanmoet. Dan kan je zeggen 'mijn kinderen horen bij mij en jij bepaalt zelf graag of je de hele tijd achter ze aanloopt.... maar denk dan eens in hoe dat voor de rest van het gezelschap is. Ik zeg niet dat dat zo is maar het kan wel en dan kan ik me voorstellen dat een vriendin liever heeft dat je ,als je perse met je kids wilt komen ,alleen komt. Vind ik niet zo raar

Haha hanne

"...Of staan ze in de bak met toastjes te kwijlen", grappig. En herkenbaar. Wij gaan OF samen en lossen elkaar dan af vwb op het kind letten, OF we gaan zonder kind. Het is gewoon niet voor kleine kinderen bedoeld.
Groetjes
Massi

Snap het niet zo goed

Sofie-Annes vriendin geeft een feestje. Mag ze dan alsjeblieft zelf weten hoe ze invulling geeft aan dat feestje? Ik snap de ophef erover niet zo eigenlijk. Ik kan van mezelf nauwelijks heugen dat we naar feestjes zonder kinderen gingen, maar het is wel eens gebeurd. Ook wel eens dat ik geen oppas kon krijgen. Dan overleg je toch even, toch kinderen mee of later eens komen. Dat de vriendin speciaal een dag later samen met de kinderen afspreekt zou ik zelf wel leuk vinden juist. Maar goed, wij zijn zelf ook nogal relaxed met verjaardagen. Zaterdag ben ik jarig. Ik weet tot nu toe alleen van één vriendin met man dat ze 's avonds komt. Verder waait er wel iets aan of niet (van huis uit zijn er 4 gezinsleden binnen twee weken jarig, dus zussen zijn ook al niet zo visite-achtig in deze tijd van het jaar).

Ehhm

Ik heb ms makkelijk praten omdat Beukman en ik vaak afzonderlijk naar vrienden gaan. Dus ik ga vaak alleen en Bm blijft thuis met het grut.

Maar wat ik dus nooit, nooit zal begrijpen is de manier waarop sommige mensen kinderen willen uitsluiten van feestelijke bijeenkomsten. In mijn familie gaan alle kinderen altijd overal mee en dat gaat prima. Iedereen is kind-minded, ik heb heel goede herinneringen aan gesprekken met vreemde volwassenen. Ook als dreumespeuterkleuter bouwden wij al contact op met volwassenen buiten de gezinskring.

Natuurlijk hebben wij ook weleens een sjiek diner zonder kinderen erbij gehad (nu we zelf volwassen zijn bedoel ik) maar sorry, ik vind het zoooo kindvijandig om kinderen bij voorbaat uit te sluiten. Ik krijg ook het idee dat kinderen alleen maar leren hoe zich te gedragen als ze juist wél mee mogen. Wat dat betreft doorbreek je het ook niet in 1 keer. NL kinderen hebben de naam om heel aanwezig en lawaaiig te zijn. Terwijl je ook van jongs af aan kunt leren om jezelf te vermaken zonder al te veel te storen. Onder de tafel bijv., verstopt achter prachtig gesteven tafellinnen heb ik menig mooi uur beleefd met neefjes en nichtjes. Ellebogen kwamen bij ons vanaf een jaar of vier niet meer op de tafel. Over politiek en religie wordt niet geconverseerd. Al die regels adem je dan gewoon in.

Nee, ik kan er echt niet bij.

Ook in Italië bijv. daar nemen mensen hun kinderen gewoon mee naar klassieke concerten in de avond. In de loop van het concert zie je dan het ene na het andere kind in slaap vallen bij de muziek. Scheelt dat ze daar kleine gezinnen hebben, dus er is voor elk kind een schoot beschikbaar. Kinderen leren dat je niet mag praten of meezingen, genieten van de muziek tot ze inslapen, en ouders kunnen naar concert zonder verder geregel.

Cultuur

'NL kinderen hebben de naam om heel aanwezig en lawaaiig te zijn. '
Daar noem je alvast wat.
Verder vertel je je eigen ervaringen én hoe het in Italie gaat.

Het scheelt enorm in welke context je 'kindvriendelijk' zet.

Hangt wel af van de leeftijd en andere aanwezigen

Ik vind dat wel afhangen van de leeftijd en of er andere kinderen er zijn!

Op baby leeftijd vond ik het nooit een probleem om ze mee te nemen. In de draagzak, of ergens achteraf in de kinderwagenbak en niemand heeft er last van.

Vanaf een jaar of 3/4 ging het ook weer prima, vooral als er meerdere kinderen bij waren. Een groepje 4 jarigen kunnen dan vaak prima zelf spelen, zeker als er een plek is waar ze zich kunnen terugtrekken (bv boven oid) gaat het vaak prima.

Maar die tijd er tussen! Tussen servet en tafellaken zeg maar. Een kind 1-2 jaar oud op een verjaardag waar verder geen kinderen zijn. Dat vond ik altijd verschrikkelijk. Ze zijn te jong om zichzelf te vermaken, er zijn geen grotere kinderen die ze op sleeptouw nemen, dus moet ik (of papa) ze in de gaten houden. Dat kan je niet van de overige gasten verwachten. Nee, dan laat ik ze toch liever even thuis.

Oefenen hoeft wat mij betreft dan ook absoluut niet per sé op die ene kinderloze verjaardag. Met de verjaardagen thuis, en het kerstdiner zitten ze al op minimaal 6 oefenmomenten per jaar. Lijkt me voorlopig wel genoeg.

Sofie-anne?

Ben benieuwd of je je inmiddels met de uitnodiging hebt verzoend of dat je vindt dat je kinderen altijd welkom moeten zijn. Iemand merkt op dat de vriendin het misschien tactischer had kunnen brengen (jou laten kiezen). Als je er nog steeds een katerig gevoel over hebt, misschien dat je er haar dan op een ontspannen manier over aan kunt spreken? Niet op haar verjaardag, want dan ben je zelf ook niet zo tactisch bezig, maar gewoon zomaar een keer, als de sfeer er naar is.

Ha! rodebeuk

Ik ben het volslagen met je eens. Ik begrijp ook niet dat een feestje persé zonder kinderen moet. Hoe meer zielen hoe meer vreugd...maarrr dat doet er niet aan af dat ik wél vind dat ieder z'n eigen feestje op z'n eigen manier mag vieren. Je wordt ervoor uitgenodigd, maw je bent gast, dat geeft geen recht om je ermee te bemoeien.

Hmm

ik vind helemaal niet dat kinderen altijd overal welkom zouden moeten zijn, al zou het soms wel mooi zijn.
Iemand geeft een feestje en bepaalt zelf het uitnodigingsbeleid. De een vindt het fijn als er kinderen meekomen, de ander juist niet. Degene die het feestje geeft bepaalt de regels en degene die uitgenodigd is heeft de keuze er in mee te gaan. Of niet natuurlijk. Ik vind het ook niet altijd fijn wanneer wij uitgenodigd worden en, maar de kinderen niet(een feestje op zondagmiddag bijvoorbeeld, terwijl we door de week beide veel werken en het weekeinde bij ons dus belangrijk is om samen te zijn), maar ik vind het meer dan legitiem dat mensen zo'n feest geven. Dus ik ga er geen punt van maken. Voel me dan ook niet afgewezen als moeder en heb ook niet het gevoel dat mijn kinderen worden afgewezen. Ik kies alleen wel of ik het feestje belangrijk genoeg vind om naar toe te gaan. En die uitkomst is niet altijd hetzelfde.
Aagje

Haha! bedenk net..

dat ik mijn veertigste verjaardag zonder kinderen en partners heb gevierd. Alleen met een stel vriendinnen sjiek uit eten geweest. Hartstikke leuk!
Er waren er twee zonder kind en een zonder partner, vier met, in het normale leven dan, en nu was dat gelijk getrokken.

Ook weleens prettig.

Het werd ook een heel speciaal feest want iedereen is gekomen, echt tot 150 km ver wonen ze, misschien omdat duidelijk was dat dit een speciaal feestje werd

Dus ja, wat zal ik verder nog zeggen...

Ik blijf erbij dat je in geval van twijfel (en laat duidelijk zijn dat ik niet twijfelde bij die verjaardag, niemand vroeg ook of zijn kind/partner mee kon) beter de kring wijder kan trekken. Hetzelfde fenomeen zie je bij bruiloften waar moeilijk wordt gedaan over kinderen en/of waar sommige mensen niet de hele dag welkom zijn. Dat vind ik nog steeds een hoop overbodig gedoe.

Maar verder... ehhmmm... schaam....

Onze bruiloft

Onze bruiloft was naar onze wensen verdeeld in drie delen.
1. Het huwelijk zelf. Daar waren alleen wij zelf bij, geen familie dus ook geen kinderen.
2. Het feestje 2 weken later, in de middag. Daar was iedereen welkom,dus ook kinderen
3. Het etentje met familie op dezelfde dag als 2. Wij hadden aangegeven dat te willen doen zonder de neefjes(5 onder de 6 jaar). Reden? Wij wilden als volwassenen kunnen praten, de aandacht ook kunnen krijgen, een leuke herinnering hebben, etc.
Onze ervaring was dat kerst, familiefeesten, verjaardagen erg veranderd waren in de laatste 5 jaar. De kleinkinderen stonden bij elk bezoek volop in de belangstelling. Er was geen ander onderwerp meer mogelijk, zeker niet met de ouders (2 stellen) van die kinderen. De andere kinderen (2 die nog geen kinderen hadden, waarvan ik er een was) waren natuurlijk blij met al die neefjes. Maar tegelijkertijd zagen we familiebijeenkomsten veranderen in bijeenkomsten waarin alleen oppervlakkige onderwerpen besproken konden worden, waarbij je elk moment gestoord werd. En waarbij je na een bezoek niemand echt gesproken had.
Natuurlijk is dat een kwestie van wennen. En het speelde mee dat we ver van elkaar woonden, dus contacten tussendoor waren er niet zoveel.

Voor het etentje had ik in ons huis een oppas geregeld (iedereen woonde te ver weg om dat anders te doen). Het restaurant was op loopafstand, makkelijk voor de ouders.
Gelukkig gingen beide stellen akkoord met deze regeling en hebben wij een erg leuke avond gehad.

Mijn neefjes (nu al heel groot) zijn me dierbaar, toen en nu. Ze zijn echt welkom in ons leven bij bijna elke gelegenheden.
Maar soms even niet.......

Navelstreng

Ik geloof het direct hoor, dat Nederland minder kindvriendelijk is dan menig ander land. Maar ja, dat kun je constateren en daar houdt het dan toch wel mee op. Ik vind echt dat iedereen zelf mag bepalen wie wel of niet welkom zijn op een verjaardag. Ik snap het probleem dus niet zo.
"Ik zou mij op mijn p** getrapt voelen, mijn kind hoort bij mij". Tjonge, je bent toch zoveel meer dan een moeder? Het komt op mij over alsof de navelstreng nog niet is doorgeknipt. Kinderen hoeven toch niet overal mee naar toe? Vrienden mogen jou toch ook nog wel eens zónder kind ontmoeten?

Feesten

Sommige feesten zijn niet heel geschikt voor hele kleine kinderen. Ik vraag me oprecht af of je zowel de peuter als de andere gasten als je zelf er plezier mee doet om het kind mee te nemen naar een feest waar geen andere kinderen zijn en dan ook nog in een huis wat helemaal niet is ingericht op kleine kinderen.

Ik neem mijn kinderen heel makkelijk overal mee naar toe maar kan me goed voorstellen dat mensen iets willen organiseren zonder kleine kinderen. Op bepaalde feesten zijn kleine kinderen namelijk gewoon niet heel handig. Dat heeft niks te maken met niet kindvriendelijk te zijn. Het kan zelfs kind vriendelijker zijn om er expliciet bij te zeggen dat het niet zo'n geschikte gelegenheid is voor kinderen dan dat je daar pas op het feest achterkomt met als gevolg dat de kinderen een hele saaie avond hebben waar ze constant horen daar mag je niet aanzitten, rustig blijven zitten, nee niet daarheen lopen...

Het gaat om een gewone verjaardag...

Is het een sjiek diner of een laat huwelijksfeest, dan zou ik er totaal geen problemen mee hebben, zo strak zit die navelstreng nou ook weer niet hoor ijsvogeltje

Maar bij een gewone verjaardag, wat toch een familie/vrienden aangelegenheid is, vind ik het raar als er geen kinderen welkom zijn... Dan horen ze dus wel echt bij me!

Persoonlijk neem ik kinderen smiddags wel gewoon mee en in de avond blijft een van ons thuis met de kids of gaan ze lekker naar oma. Niets zo vervelend als moeie kids

Oh, en over Italie, lijkt me heerlijk en bijzonder om met je ukkies zo naar de muziek te kunnen luisteren, ik zie ze hier al kijken als ik zoon van 6 mee zou nemen... dan wordt je echt weggekeken... (net als in een restaurant etc etc... wat hebben we toch een kindvriendelijk land...)

Vervelende ouders

Weet je hoe ontzettend vervelend ouders zijn voor mensen die geen kinderen hebben? Ik ben zelf ouder, maar wordt gek van hoe sommige ouders alleen maar met hun kleine kinderen bezig zijn. Lijkt me ook een goede reden om kinderen te weren. Dan veranderen de ouders misschien voor een keertje weer in echte mensen

Weg gekeken worden?

heb ik ook in de luxere restaurants nog niet meegemaakt. Zo lang ze zich maar rustig gedragen, niet door de gelegenheid heen gaan rennen en netjes eten.
Ik krijg alleen maar leuke opmerkingen.

Ook meenemen naar concerten of balletvoorstellingen is geen probleem: mits ze zich maar gedragen zoals bij de gelegend gepast is. Een kindervoorstelling is natuurlijk iets anders als een klassiek concert.

Een verjaardag is niet altijd de leukste activiteit voor kinderen. Vooral bij kinderloze vrienden waar meestal ook geen andere kinderen zijn neem ik mijn uiterstmakkelijke kind niet mee.

Dc!

Je hebt helemaal gelijk!
Op een gegeven moment waren drie vriendinnen van mij tegelijk zwanger. Ik was zelf nog helemaal niet aan kinderen toe. Ik herinner mij nog hoe ontzettend jammer ik het vond, dat het alleen nog maar over zwangerschap, baby kleertjes en babykamers kon gaan. Ik overdrijf niet.
Ze speelden het klaar om elk onderwerp van gesprek richting deze onderwerpen te sturen. Ik had het toen niet zo makkelijk met mijn opleiding en stages, maar ik geloof niet dat het iemand van hen daar enige interesse voor kon opbrengen. Brrrr.
Ik probeer er op te letten zelf niet 'zo' te worden/zijn. Maar ik ben altijd bang dat ik daar niet altijd in slaag.

Allemaal tegelijk

Voor vriendschappen is het het handigst als iedereen in dezelfde periode kinderen krijgt, maar zo werkt het helaas niet. Wij hadden jaren een hele leuke vriendenclub, we deden leuke dingen, weekendje weg, etentjes, met de dames naar de bios. In het begin had slechts 1 stel kinderen (geboren in de eerste helft jaren 90), die gingen uit elkaar en zo kon de moeder nog meedoen met alles, omdat kinderen ook regelmatig bij de vader waren. Eind jaren 90 kwam de tweede shift. De groep die nog niet ouders was was duidelijk ze kwamen wel op de verjaardagen van de kinderen enzo, maar met onze uitjes moesten we ons maar aanpassen. Dat deden we dus ook, heb nog op een van die weekendjes weg een heel weekend gekolfd zelfs, sommigen van de jonge ouders hadden het best moeilijk af en toe tijdens zo'n weekend, maar evengoed genoten we er uiteraard ook van. Tot de laatste groep kinderen kreeg, toen kon er niks meer, etentjes konden ze niet, weekendje konden ze niet meer mee. De weekendjes moesten anders maar met kinderen, dat verzoek kwam net op het moment dat groep 2 weer uit de roze wolk ontwaakt was en het heerlijk vond zo'n weekend zonder kinderen. Uiteindelijk is dit zo hoog opgelopen dat de hele groep uit elkaar gevallen is.