Kijktip! de risico's van 's nachts bevallen vanavond 21.05 ned2

Onbevangen

Ik heb bij mijn eerste zwangerschap 1 les van de pufclub gehad en werd toen opgenomen in het ziekenhuis. Ik was er helemaal van overtuigd dat ik zo'n bevalling wel even zou doen, want zovelen waren mij voorgegaan en ik ben geen mietje blabla. Een paar dagen voordat ik ingeleid werd vroeg een verpleegkundige me wat ik me voorstelde van de bevalling, en praatte me vervolgens wat realiteit bij. Ik kreeg ook nog een stapeltje boeken en een paar dagen later mocht ik aan de slag. Nou ja, toen ging het dus allemaal zoals in het laatste hoofdstuk van de boeken stond ('als het niet volgens het boekje gaat'). Het is maar goed dat je dat allemaal niet van tevoren weet, vind ik, want dan had ik het bij de eerste net zo eng gevonden als toen ik voor de tweede keer moest bevallen.

Pufcursus

Ik heb nooit begrepen waarom je 8 avonden naar een pufcursus moet voor iets wat over het algemeen 12-24 duurt en er bijna niemand naar een cursus gaat over borstvoeding (wat je jaren kunt doen).

Helemaal mee eens.
G

Ginny

Ginny, dank voor je uitleg. Ik doelde inderdaad op zo'n meer omvattende cursus.

In het ziekenhuis heb ik de gynaecoloog alleen tijdens de operatie gezien (ruggeprik, dus ik was bij bewustzijn). De controle na een aantal weken werd door een arts-assitent gedaan. Verloskundige heb ik dacht ik alleen bij binnenkomst gezien en verder ook niet echt. Maar die zijn er in dat ziekenhuis wel degelijk. In het AMC zie je meestal alleen maar arts-assistenten en verpleegkundigen, en af en toe een arts die een groep studenten/assistenten rondleidt. En je ziet steeds andere personen. Je hebt geen idee wie de eindverantwoordelijke is. Mijn vader, gepensioneerd arts, vond dit bizar. Zo deed hij dat vroeger nooit. Hij wilde in ieder geval met iedere patient kennismaken, en kwam ook later wel eens langs. Nou was hij wel een bijzonder "menselijke" arts, zei iedereen. En het waren misschien ook andere tijden.

Nancy

Nancy, wat verschrikkelijk vroeg, 26 weken. Kan me voorstellen dat dat een heel zorgelijke tijd is en dat de rest er niet zoveel toe doet. En wat naar dat je in een ander ziekenhuis werd gelegd!

Ik had eigenlijk later feedback aan het ziekenhuis willen geven, wie weet zouden ze het kunnen gebruiken om e.e.a. te verbeteren. Er waren nl. ook kleine dingen die volgens mij al voor grote verbeteringen zouden kunnen zorgen. Maar tja ik was ook druk met mijn kind en heb het er maar bij laten zitten...

Bij mij ging de bevalling dus helemaal niet vlot, weeën waren niet krachtig, en eigenlijk wilde ik natuurlijk ook liever dat kind nog een tijd in de buik bleef, dus het was heel dubbel... En na een tijd hoorde ik aan de piepjes dat de hartslag van kind dramatisch omlaag ging bij iedere wee. En er kwam in eerste instantie geen verpleegkundige of arts kijken. (Ergens in een kamertje werden waarschijnlijk alle monitoren in de gaten gehouden.) O mijn god wat is dit, ging er door me heen, maar ik was ook al ver weg door alle ellende. Toen, na een tijd, kwam er opeens een heel team de kamer binnenstormen (hadden ze gewacht tot de gynaecoloog er was?), ze zeiden: zo gaat het niet langer, we gaan het kind nu eruit halen, nu het nog goed is, en rennend werd het bed naar de OK gereden. Nou gelukkig was dat op tijd, want het is heel goed met kind gegaan (en nog steeds). Het is echt een wonder! Hoewel hij wel een lichte handicap heeft die veroorzaakt kan zijn door zuurstofgebrek - misschien toch tijdens die zeer lage hartslag?

Pufcursus moet niet

maar als je daar zin in hebt, moet je het vooral doen. Er is niks op tegen. Ik zie het net als een puppytraining. Als je weet wat een pup inhoudt hoef je echt niet naar training naar mijn idee, maar als je daar onzeker over bent, vooral naar training gaan, heel verstandig zelfs. En als je het alleen maar doet voor de gezelligheid, is daar ook geen bezwaar tegen.
Ik ben overigens een paar keer met een vriendin naar La leche League en Borstvoeding Natuurlijk geweest en ben daar ook weer net zo hard weggebleven. Niet mijn cup of tea zal ik maar zeggen.
Bij ons eerste kindje zijn wij naar haptonomie gegaan. En waar ik enorm op afknapte, was dat de haptonome in kwestie beledigd was omdat we niet nog een sessie waren komen doen toen ons zoontje inmiddels dood ter wereld was gekomen. Het was voor haar gevoel niet 'af'. Nou... voor ons wel.

Pufclub = ouwehoerclub

bij de oudste geen pufcursus gevolgd, ik werkte in Afrika, daar heb je dat niet, en volgens gyn leerde je dat puffen binnen vijf minuten tijdens het bevallen. Klopte. Werd uiteindelijk sectio, maar dat lag niet aan het puffen.

Bij de jongste wel naar puflub geweest. Ongelooflijk mutsengedoe, bijzonder borstvoedingsondermijnende bakerpraatjes verspreidend gebeuren. Nou niet iets waar je rustiger door de bevalling in gaat.

Alle punten die Prema noemt waren eignlijk dingen waarover ik me in het begin en halverwege de zwangerschap over had ingelezen. Ze kwamen bij de pufmuts nauwelijks aan bod overigens.

Wat ik nou interessant vind.....

Dat veel ziekenhuizen 's nachts geen 24-uurs aanwezigheid hebben, komt omdat ze te klein zijn om dat te betalen.
De genoemde oplossing voor dit probleem:
Niet meer overal een beetje verloskundige zorg, maar op veel minder plekken alle verloskundige zorg. Grote ziekenhuizen met vanzelfsprekend 24-uurs aanwezigheid van specialisten.
Of bij andere kwalen (zie Ruwaard ziekenhuis): niet tot in het kleinste ziekenhuis een beetje cardiologie, maar bij enkele grote alles.
Het klinkt bijzonder logisch. Wie is er tegen?
Wat ik wel opvallend vind is dat het volkomen in tegenspraak is met het overheidsbeleid. Dat richt zich juist op decentralisatie. En dat voor voorzieningen waarbinnen ook doden en gewonden vallen: ouderenzorg, thuiszorg, wmo, jeugdzorg, GGZ etc. Ook allemaal te klein om in _alles_ (al is het maar kennis) te voorzien.
Van dat soort inconsistenties moet ik nou puffen.
Het is een soort dweilen met de kraan open.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ik ben ook 2 keer in een academisch ziekenhuis bevallen, waarvan 1 keer s nachts. Daar was wel een gyn aanwezig, die heb ik niet gezien. De arts-assistent die mijn bevalling deed heeft mij zo toegetakeld na de bevalling dat ik 4 maanden amper kon lopen. Hij heeft me gehecht op plaatsen waar dat niet hoefde, waar het wel nodig was deed hij het niet. Hij stak zonder aankondiging zijn vinger in mijn anus waardoor ik jarenlang niet fatsoenlijk kon poepen (zal vast psychisch zijn hoor). De hechtingen zijn later verwijderd, mijn knip moest op de natuurlijke manier herstellen.
Deze arts/assistent bleek niet te functioneren, dat was al bekend toen ik daar beviel. Op de 6 weken controle kreeg ik de mededeling dat ik een andere arts zou zien omdat degene die mijn bevalling had gedaan geen medisch beroep meer mocht uitoefenen. Dus nee, een groter ziekenhuis is wat mij betreft geen verbetering omdat je dan nog steeds niet de garantie hebt dat een echte arts jou in de gaten houdt. Zelfs niet als men op de hoogte is van iemands slechte functioneren.

Trouwens

De 2e keer dat ik daar beviel was er sprake van een aandoening bij de baby. Toen kwam de gyn zelf meteen kijken bij binnenkomst, en verder zo'n beetje ieder half uur. Tijdens en na die bevalling werd ik behandeld als een VIP. Deze bevalling was overdag, ik weet niet of dat de reden was van de voorkeursbehandeling of dat het kwam door de handicap van de baby.

Miriam

Dan kan nadelen hebben, laatst beviel hier vlakbij op de A12 een vrouw, die geweigerd werd bij het ene ziekenhuis in Den Haag en doorverwezen werd naar Zoetermeer. Dochterlief wenste daar niet op te wachten.

Miriam

Dat proces heeft zich overla in NL ingezet. Om de babysterfte te bestrijden (Ja, ook in NL) is het wenselijkd at 's nachts een gyn aanwezig is, kan niet overal meer worden bevalllen (weet niet of het wettelijke richtlijnen zijn maar onderzoek geeft duidelijk deze noodzaak aan). In Twente kan men in drie ziekenhuizen bevallen. Enschede, Almelo en Hengelo. Hengelo moet gynafdeling sluiten voor bevallingen: dat geeft me een weerstand! Burgers, gemeente, Tweede Kamer, ziektekostenverzekeraars, etc. Ik vraag me zelf wel af wat het verkeerstechnisch betekent.
Ja, ik geloof wel in clustering. Het zou fijn zijn dat ieder ziekenhuis een poliklinische afdeling heeft voor afspraken.

Uitsluitend nachtelijke bevallingen

allevier.
Bij allevier dezelfde deskundige verloskundige die effectief ingreep bij de twee keer dat ik naar het ziekenhuis moest worden verwezen. Perfect gedaan.
Ook de begeleiding van het weeenproces was prima.

De pufcurssussen heb ik wel gedaan,vooral vanwege het contact met andere zwangeren, dat was leuk. Of de oefeningen nou zo hielpen, geloof het niet, vooral de deskundige begeleiding tijdens de bevalling was onmisbaar.

Vooral de eerste keer heb je geen flauw idee wat je gaat voelen, hoeveel boeken en filmpjes en cursussen je ook volgt - het is anders net anders. En raar genoeg onthoud je ook niet alles, merkte ik. Pas bij het volgende kind dacht ik 'oh ja, zo voelde dat'.

De gym na de bevalling was eens zo nuttig, dat hielp om weer wat in vorm te komen.

Cursus

Ik had yoga gedaan, mijn moeder en zus uitgehoord, hier gelezen, boeken uitgeplozen (de Duik, inderdaad), bevallingsprogramma's gekeken. Maar ja, ik was 10 dagen over tijd, ik had ruim de tijd gehad. En in het ziekenhuis liet de verloskundige zich regelmatig zien en kreeg ik ook nog informatie over hoe het ging toen ik eigenlijk al te ver heen was om het nog te laten doordringen. De arts-assistent die het laatste stuk deed, was ook goud waard, die wist me een gezellig gesprek over kroegen en studentenverenigingen (ik had opeens zin in een pilsje, vandaar) te ontlokken terwijl mijn placenta halsstarrig bleef zitten en mijn kind en man door de kinderarts waren meegenomen wegens geen Apgar. Het kwam allemaal goed.
Waar het Prema om draaide, was niet de cursus, maar de informatie en begeleiding tijdens de bevalling. Ik begrijp nu ook de vraag van Knurf - wat zou je met puffen leren zijn opgeschoten? Met puffen op zich dus niets, met meer informatie wel. Vooraf en zeker ook tijdens. En dat heeft Prema nou juist gemist.

Risico

Vanwege een geconstateerd risico bij mijn 2e bevalling wilde de gynaecologen dat ik in het ziekenhuis zou bevallen. Ik weet dat ziekenhuizen ook risicovol zijn, dus heb ik bemiddeld dat ik de bevalling thuis kon afwachten. Dat kon wel, maar als ik dan kwam dan zou ik het hele circus over mij heen krijgen dreigde de assistent. Hij aarzelde even, behalve 's nachts! Daar kon hij mij niet mee bedreigen want dan was er geen circus. Gelukkig ben ik gewoon 's nachts bevallen, met een vroedvrouw van het ziekenhuis, zonder problemen en in de ochtend snel weer naar huis.

Voorbereiding

Hier ook geen pufcursus. Wel werd ik vrijwillig bijgestaan door 2 collega's en dat was prettig. Op het moment dat zo'n apparaat inderdaad mijn weeen niet goed registreerden en de zuster alleen naar de cijfertjes keek, wist een collega ouderwets weeen te tellen en de intensiteit te beoordelen. En op tijd iemand erbij te roepen omdat de bevalling ineens in volle gang was. Het was prettig om in deskundige handen te zijn en dat er mensen op mij letten die voor mij opkwamen terwijl je zo kwetsbaar bent. Ik ben dan ook voor een doula, iemand die door haar aanwezigheid en deskundigheid jou situatie in goede banen kan leiden.

Dirksmama

Nou Dirksmama, ik had mij wel degelijk al flink ingelezen hoor, eerder in de zwangerschap.

Maar: bevallen doe je met je lichaam. Alleen lezen is misschien niet voor iedereen voldoende.

En tja ik had mezelf er niet op voorbereid dat een vroeggeboorte mogelijk zou zijn. Ik ging daar gewoon niet van uit. Naief, misschien. Maar alles ging perfect tijdens de zwangerschap, tot de vliezen onverwacht braken. En de boeken gaan vooral over thuisbevallen, met een kleine paragraaf over "anders dan verwacht". Geen eerlijke voorspiegeling van zaken, besefte ik me later, toen ik de statistieken zag.

En het is anders als je met voortijdige gebroken vliezen twee maanden te vroeg in een ziekenhuis moet bevallen.

Bijv.: aan al die handige adviezen ("loop rond tijdens de eerste weeën") en houdingen uit Duik in je weeën heb je niets als je plat stil moet liggen.

Ook zou het handig zijn als niet iedereen doet in het ziekenhuis alsof het een natuurlijke bevalling gaat worden, terwijl de kans op een keizersnee aanzienlijk is.

Pufcursus

Om nou toch dat stomme woord in de mond te nemen: "pufcursus" - zo heb ik het zelf nooit genoemd. Dacht toch echt dat het meer behelsde. Had dan ook een goeie uitgezocht.

Feit was dat ik tijdens de weeën niet wist wat ik kon doen. Natuurlijk is ontspannen altijd goed, maar op commando ontspannen is moeilijk als je alleen in een vreemde ruimte ligt, niet weet wat er aan de hand is, en bang bent voor wat er met het kind en jezelf gaat gebeuren. Het was echt goed voor mij geweest als ik had geweten wat ik had kunnen doen om de pijn beter te verdragen, in die situatie, bijv. een ademhalingsoefening of -techniek. Ik had nu geen idee: moest ik juist diep of juist oppervlakkig ademen? (En ja ik heb in mijn leven wel e.e.a. aan ademhalingsoefeningen etc. gedaan, dus als iemand me aanwijzingen had gegeven dan had ik dat goed kunnen oppikken.) Of een bepaalde ontspanningstechniek. Nogmaals: met het besef dat ik zoveel mogelijk moest "ontspannen" kon ik weinig in die situatie.

Voordeel cursus

Zo'n pufcursus kan een voordeel zijn omdat je er met je aandacht bij bent en je actief bezig houdt met het bevallingsproces. Maar ook hoor ik van veel vrouwen dat ze daardoor met hun eigen groep vrouwen de bevalling goed konden nabespreken en laten landen, je maakt kennis met vrouwen in jou situatie. Dat kan een voordeel zijn. Ik werkte daarvoor teveel en had al genoeg vrouwen met ervaring om me heen, dus het leek me minder nuttig zonder het belang daarvan wel in te zien.

Krin en annej: alleen gelaten

Inderdaad, krin en Annej, goed verwoord.

Bedenk wel dat, als ik er niet op had aangedrongen om toch mijn partner te mogen bellen, ik urenlang alleen had gelegen op een kamer aan een apparaat zonder enige begeleiding. De verpleging kwam nauwelijks kijken, laat staan een arts of verloskundige. Ik werd gewoon aan de monitor weggezet, zodat mijn buurvrouw goed kon slapen, en op afstand in de gaten gehouden.

En mijn partner is heel behulpzaam, maar absoluut geen expert in bevallingen.

Ja ik ben ook voor een doula, geen zweverig type maar gewoon iemand die goed kan begeleiden. Wat ik ook een keer las: een doula zou ook kunnen helpen met het duidelijk maken van je wensen en behoeften in de communicatie (en onderhandeling) met artsen en verpleging. Over pijnstilling en tal van andere zaken.

Onrealistisch

Tja, wat mij natuurlijk ook stoorde is dat er vaak zo onrealistisch gesproken wordt met jou. Risico's worden aangedikt om jou in een bepaalde richting te duwen en risico's worden niet verteld om je niet in paniek te laten raken. Omdat ik die verhalen langzamerhand wel kende liet ik me er niet door uit het veld slaan. Bovendien waren er ook mensen die mij wel realistisch te woord stonden.

Verwachtingen

Te vroeg bevallen verwacht je niet, tenzij je al een tijdje weet dat er complicaties gaande zijn waarbij een vroeggeboorte logisch is.

Ook bij mij liep een zwangerschap ineens anders dan verwacht. Dat raakte me erg en de naweeen duurden maandenlang. Je bereidt je voor op de gewone gang van zaken, inderdaad, dat staat in de boeken (en soms is ook je eigen ervaring die van een voorspoedige bevalling) - en dan ineens is alles anders.

Ik denk dat je je daarop niet echt kunt voorbereiden, wat voor geboorteplan je ook schrijft (die plannen waren nog niet zo in, in mijn tijd) en wat voor boeken je ook leest. Het enige wat je kunt doen is op dát moment mensen (laten) zoeken (door je partner, zus, vriendin) die je met kennis van zaken, daadkracht en inlevingsvermogen terzijde staan.

Inderdaad, dat voordeel ook gemist

Inderdaad Annej, dat contact met andere zwangeren, en in vervolg daarop moeders van jonge baby's, heb ik ook gemist vanwege het missen van de cursus. Nou was dat gegeven de omstandigheden geen prioriteit meer, had ik ook geen tijd voor gezellige contacten vanwege alle ziekenhuisbezoeken, en waren de omstandigheden ook niet meer te vergelijken met gewone geboortes, maar toch.

Mijn vriendinnen hadden al een tijd kinderen. Ik heb wel heel veel aan hun adviezen en ervaringen gehad.

Alleen gelaten

dat is een rótgevoel. Tegenwoordig zul je dankzij de moderne media ook in zo'n situatie vast net wat makkelijker contact kunnen leggen met je naasten, maar mensenkinderen, wat kun je je eenzaam voelen in een ziekenhuis. Bah!

Tonny: moderne media

Tonny, dat was ruim vijf jaar geleden. Ik denk niet dat het nu anders zou zijn dankzij moderne media. Zo groot is het verschil niet met nu. Allereerst was ik die nacht niet in een toestand om moderne media te gebruiken, en ik moest plat stil liggen. Verder mag je in het ziekenhuis geen mobiele telefoon gebruiken. Ik denk dat moderne media geen enkel verschil zouden hebben gemaakt die nacht. Want het was ook midden in de nacht, de enige die ik wakker durfde te bellen ("om niks") was mijn partner. Je hebt dan juist echte mensen nodig die je bijstaan. Die je een glas water kunnen brengen. De weeën tellen. Je hand vasthouden. Aanwijzingen geven voor ademhaling, houding of ontspanning. Je gerust stellen of moed inpraten. Hulp kunnen roepen. Dat soort dingen.

Wel was er gratis wifi. In het begin, voor de bevalling, heb ik mijn laptop wel gebruikt om te mailen met vrienden en mijn werk (ik was immers onverwacht met "ziekteverlof", mijn zwangerschapsverlof was nog niet begonnen). Echter, er was ook de dringende waarschuwing om je laptop geen moment onbeheerd te laten. Men zei dat er heel veel werd gestolen. Toen ik op een drukke kamer gelegd werd (met veel inlopend bezoek en tal van vage personen) heb ik mijn laptop weer naar huis laten brengen, omdat ik het risico te groot vond. Er was geen afsluitbaar kastje, ik moest veel slapen (herstel keizersnee) en weg naar mijn kind een verdieping verder.

Ach ja, diefstalgevoelig

dat is ook zo. Wat waardeloos. Dan zouden ze toch een aan het bed vastgeklonken laptop moeten kunnen uitlenen aan patienten!
Ik had alleen maar een ziekenhuistelefoon en daar was ik zeer blij mee (21 jaar geleden).

Natuurlijk hadden ze je partner bij je moeten laten blijven. Of anders een goeie vriendin. Je moeder, je zus, iemand in wie je vertrouwen had.
Wat stom. Wat zul je je alleen hebben gevoeld.

(Ik kreeg destijds een spoedkeizersnede onder volkedige narcose en mijn kind is daarna naar een ander ziekenhuis gebracht - pas na drie dagen zag ik haar voor het eerst. Wat een nare tijd was dat. Zo vervreemdend. Ik voelde me helemaal niet haar moeder, meer een tante of een goede kennis. Dat contact moest groeien.)

Tonny: contact met pasggeboren kind

Tonny, wat vreselijk dat je je kind de eerste dagen helemaal niet gezien hebt. Dat is tegenwoordig wel enorm verbeterd. Ik weet van couveuse kinderen een jaar of 40 geleden waarbij de ouders wekenlang alleen maar door glas naar mochten kijken. En dat had vaak een problematische band tussen ouder en kind tot gevolg. Tegenwoordig ziet men het belang van die band en doen ze hun best om kind dagelijks te laten "kangoeroeën" (huid op huid contact met ouder), ook omdat dat veel beter voor de gezondheid en ontwikkeling van het kind. Bij onze NICU werd hier heel zorgvuldig mee omgegaan, dat was een heel goede afdeling.

Na mijn keizersnee (ruggeprik, dus bij kennis), hielden ze het kind even snel omhoog (bij mijn voeteneinde), ik had mijn bril/contactlenzen niet op dus zag niet veel (maar had hem gelukkig wel flink horen huilen, daar was ik zo blij mee!). Toen werd hij snel afgevoerd. Dat was denk ik om medische redenen, ze waren bang dat er wat aan de hand was (want waarom anders een vroeggeboorte?). Vader mocht wel mee, dus hij had het eerste contact met kind. Tijdens het dichtnaaien reden ze het schoongemaakte kind met mutsje in een couveuse nog even langs, en daarna moest ik een tijd alleen liggen bijkomen tot de verdoving was uitgewerkt. Toen reden ze mijn bed naar de NICU en mocht ik daar eindelijk met mijn kind liggen! Het was een geweldige ervaring dat zoon het enorm op een schreeuwen zette toen hij door de zuster werd opgetild, en meteen stil was toen hij bij mij kwam en lekker rustig tegen me aanlag... Ongelooflijk, hij kende me al!

Zorgvuldig

Ik moet zeggen dat ik de begeleiding bij mijn zwangerschappen altijd zorgvuldig heb gevonden. Toen mijn jongste dochter prematuur met een keizersnee ter wereld kwam was de begeleiding ook echt goed. Ik heb wat dat betreft wel geluk gehad om altijd een goede gynaecoloog te hebben.

Mijn jongste dochter heb ik ook pas na een paar dagen aan kunnen raken. Vasthouden was nog pas veel later. Ik heb haar heel kort gezien pas na de bevalling en toen inderdaad weer toen ze in de couveuse lag met allemaal apparatuur. Dat vond ik wel heel moeilijk maar gelukkig was de verpleging echt heel lief.

Tegenwoordig mag je inderdaad eerder fysiek contact hebben met de baby. Dat is wel een goede ontwikkeling.

Overigens toen ik van mijn oudste twee beviel meer dan 25 jaar geleden werden ze ook gelijk na de geboorte weggehaald en kreeg ik ze pas na een uurtje of zo weer te zien, fris gewassen en aangekleed. Nu laten ze het kindje meestal eerst even bij de moeder voor ze het meenemen om het na te kijken.

Cursus

Een cursus heb ik ook nooit gevolgd. Ik denk niet dat ik daar wat aan gemist heb wat puf technieken betreft. Tijdens de bevalling van de oudste twee ben ik daar mee geholpen. Volgens mij is het vooral een manier voor aanstaande moeders om in contact te komen met elkaar en gezellig samen te kletsen en informatie uit te wisselen. Ik snap dat trouwens heel goed; zeker als je weinig ervaring in je omgeving hebt met zwangerschappen en bevallingen. Dan is het toch fijn om daarover te praten.

Overigens zou ik wel aanraden om altijd iemand mee te nemen naar je bevallingen. Mijn moeder heb ik er altijd bij gehad (mijn man is niet zo goed met bevallingen) en het is prettig om een bekend iemand bij je te hebben (man,zus, moeder)