Jeugdzorg 3
https://www.linkedin.com/pulse/psychiaters-en-psychologen-vertik-het-om-de-troep-van-van-hintum/
Malou van Hintum:
"Problemen hebben altijd een context. Een kind maakt onderdeel uit van een gezin, zit op school, woont in een buurt, speelt met andere kinderen, heeft hobby’s of zit op sport. Gezinnen, buurten, scholen en sportverenigingen maken onderdeel uit van een wijk, een stad, een provincie. Allemaal samen maken we deel uit van Nederland, een maatschappij waarin de ongelijkheid toeneemt en de lasten en lusten steeds schever worden verdeeld. Politiek en maatschappij hebben er een handje van om de problemen die dat veroorzaakt, op psychiaters en psychologen af schuiven."
https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/497743-stand-nl-het-minimumloon-moet-fors-omhoog
Mensen een fatsoenlijk inkomen geven voor werk kan een hoop problemen in het gezin voorkomen en verhelpen.
Pas toen ik ging studeren kreeg ik in de gaten dat het in de gezondheidszorg usance is om een patient met een gezondheidsprobleem te behandelen als een eenling zonder context.
Zelfs in mijn gezin gedroegen gezondheidswerkers en jeugdbeschermers zich alsof ik geen context had van werk/hobbies/gezin/contacten en familie.
Het is best begrijpelijk want je kunt er ook teveel bij halen, maar net zoals je in de GGZ ook altijd oog moet hebben voor zintuigelijke problemen als gehoor/zicht en andere mogelijke lichamelijke problemen heb je ook zicht nodig op het weefsel van contacten en het leven van je patient.
MRI schreef op 29-05-2021 om 11:58:
misschien is het hier al langs gekomen, dan ten overvloede: neptherapeut in jeugdorg
Ja, dankje MRI, alleen vandaag gratis te lezen dus. Zorgcowboys en wisselingen van personeel. Na de serie over de Reagans is duidelijk hoe dat komt.
De leugen van de privatisering en de kleine overheid.
En dan niet ingrijpen als er misstanden zijn, maar laten sudderen bij gebrek aan beter.
tsjor schreef op 29-05-2021 om 09:49:
Mija: 'De maatschappelijke eisen nemen nou eenmaal toe. Kansengelijkheid wordt
alleen maar meer een thema. Dus de vraag om hulp om kinderen met wat
voor achterstandspositie dan ook, gelijke kansen te bieden, is reeel.
Wie trekt de grenzen? Niemand natuurlijk. Het blijft bij loze,
verwijtende praat naar ouders, scholen en hulpverleners. Veel te
makkelijk.'Hoe werkt dat dan, wie is dan 'de maatschappij' die die eisen formuleert? Het lijkt me wel belangrijk, omdat we op deze manier steeds meer kinderen aan het problematiseren zijn en dat lijkt mij niet gezond voor een samenleving. Als 'we' teveel verwachten moeten 'we' niet alles gaan optuigen om aan die verwachtingen te voldoen, maar de verwachtingen bijstellen naar een realistischer perspectief.
Tsjor
Dat is geen centraal aangestuurd beleid natuurlijk Tsjor. Het is het gevolg van langlopende autonome ontwikkelingen. Het leven is ‘gewoon’ heel gecompliceerd geworden. Ik heb met mijn ouders wel eens over hun jeugd gesproken. Het was vrij duidelijk naar welk onderwijsniveau je zou gaan, door je afkomst. Mijn opa stuurde zijn dochters naar de mavo, dat was al heel vooruitstrevend in de kringen van mijn grootouders. Want vrouwen trouwden en verloren dan, bij de overheid in ieder geval, hun baan. Mijn vader heeft zijn hele werkzame leven voor de overheid gewerkt. Ik werk nu ook voor de overheid. Mijn vader kan echt nog met zo’n Swiebertje-gevoel praten over zijn werk. Nu zijn zelfs de kleinste gemeentes bezig met mondiale thema’s: milieu, vluchtelingen, economie. Ik hoor op mijn werk vaak de term ‘integraal’ voorbij komen. Dat klinkt fantastisch en is ook belangrijk en logisch. Maar hoe meer je in de overweging moet meenemen, hoe gecompliceerder het wordt. En gecompliceerdheid vermenigvuldigt vervolgens zichzelf, omdat al het nieuwe ook weer vragen, problemen, overwegingen meebrengt die om integratie vragen. Ik vind zelf alle bureaucratie en administratie van het leven al heel ingewikkeld: verzekeringen, terugbetalingsregelingen voor eigen bijdragen voor medicatie, belasting, toeslagen, hypotheken, levensverzekering, pensioen etc. Ik word daar, als ADD-er, geregeld helemaal tureluurs van. Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen deze zaken nou echt ‘snappen’? Veel wel natuurlijk, maar bij veel mensen zal het goed gaan zolang er geen complicaties optreden.
Zo’n thema als kansengelijkheid is een tweesnijdend zwaard. We vinden het niet goed als kinderen zich vanwege hun achtergrond, thuissituatie of beperking niet optimaal kunnen ontwikkelen. Maar daarin ingrijpen, brengt ook veel druk mee. Wat betekent het om ‘jezelf te mogen zijn’? Betekent dat dat je er alles uit moet halen wat erin zit? Of betekent het dat je juist minder eisen zou moeten stellen? En wat betekent dat dan voor die kinderen? Vinden die hun weg in de huidige maatschappij? Ik heb daar allemaal geen antwoorden op. Maar ik zie het niet als eenvoudig beïnvloedbaar. Want manier waarop onze samenleving zich ontwikkeld heeft, met de bijbehorende ‘verwachtingen’ krijg je niet zomaar terug op een overzichtelijker niveau volgens mij. Of zie jij daar wel mogelijkheden voor?
"Ben je zelf in conflict met de school, vrijetijdsbesteding of thuiszorg van je kind? Hier vind je het meldpunt van oudervereniging Balans."
Over een week beginnen de analyses.
"NH Nieuws onthulde eerder de misstanden op de Karel Eykmanschool. Vandaag stelde de onderwijsinspectie dat de school op vijf van de negen punten onvoldoende scoort. Volgens Joli herkennen veel ouders zich in het verhaal. "We krijgen de laatste tijd veel signalen die vergelijkbaar zijn met wat er op de Karel Eykmanschool is gebeurd. Vanwege deze signalen zijn we een meldpunt gestart voor conflicten tussen ouders en scholen. Het meldpunt is er ook voor problemen met de thuiszorg en vrijetijdsbesteding."
En dan al die schotten. Zoon krijgt een afwijzing want voor zijn hulpvraag heeft hij een deel een psycholoog nodig en voor een ander deel een therapeutische begeleider, vind de gemeente. HIj heeft een prima autismecoach gevonden met hulp van ons oude netwerk, the best there is, die beiden kan bieden, maar die is geen psycholoog. Maar nu mag hij dus voor de financiering in de slag met de zorgverzekeraar die gegarandeerd het omgekeerde geintje gaat flikken. Zogenaamd om de kwaliteit te borgen?
Zoon is er alweer klaar mee. Dan maar niet. Hopelijk krijg ik hem nog zo ver om het gevecht met de bureaucratie aan te gaan.
En dan zijn wij hier betrekkelijk compos mentis.
Zoon wil ook niet dat ik het dan betaal. En bovendien heeft deze therapeut al geïnvesteerd en nog geen cent gevangen. Dat bevalt me ook niets.
Afijn. Sommige dingen in Nederland zijn vast geweldig geregeld maar de zorg aan mensen met autisme is dat niet. Andere dingen zie ik van de zijlijn, maar dit is gewoon geweldig balen. We zijn nu verplicht om een psycholoog te zoeken iemand die zoon niet kent en niet vertrouwt.
Zijn oude psychiater kan niet want zit vol en doet bijna alleen maar crises en diagnoses. Afijn.
Ja, absurd soms. En geldverslindend. Ik had het er gisteren nog met dochter over. Vanwege ADD zit zij op ‘huiswerkbegeleiding’. Dat mag alleen niet zo heten want dat is te licht en wordt niet vergoed: dat moet je als ouders zelf maar doen of betalen. Maar dochter heeft ADD en dat thuis begeleiden werkte niet. De huiswerkbegeleiding helpt door de structuur en de vaste, andere plek naast school en thuis: duidelijk afgebakend en af en toe een neutraal iemand die op verzoek even meekijkt. Maar, omdat dat dus niet vergoed wordt, moet ze iedere week een gesprek met een orthopedagoog, waar ze niks aan heeft, zegt ze. Maar het moet, want anders moet ik het zelf gaan betalen en dat wordt een moeilijk verhaal. Ik heb ook niet het gevoel dat ik de zaak nu bedonder want die ADD van haar is echt wel serieuze problematiek. Maar passende hulp, van mensen die er echt verstand en ervaring mee hebben is blijkbaar niet goed te vinden en de ‘codes’ van de gemeente ‘dwingen’ haar in dit geval tot meer hulpverlening dan waar ze baat bij heeft. Terwijl het dus goedkoper kan als ze die rare dogma’s loslaten.
Een jaar of vijf geleden hadden ze het over de kanteling, dat ze maatwerk zouden gaan leveren bij de problemen en flexibel zouden worden. Is duidelijk niet gelukt en hoor je ook niemand meer over.
Zo dus. Je hebt hulp nodig om je (huis)werk te leren ordenen, maar dat mag niet want dat kan iedereen wel vragen? Tja, natuurlijk, alle kinderen/jongeren moeten wennen en er in komen om huiswerk te maken, het is maar weinigen aangeboren.
Maar kinderen met dit soort ontwikkelingsdingen hebben daar extra veel problemen mee en dat kan de rest van hun ontwikkeling ophouden of vlak leggen.
Je zou dat niet eens met een indicatie willen maar standaard op school welk kind het dan ook nodig heeft.
Bij Jort Kelder vandaag een orthopedagoog die daar ook weer eens over valt. In dit geval vanwege Dyslexie. Je komt er alleen doorheen en krijgt extra toetstijd of extra RT als je door de 'molen' gaat terwijl het een kwestie is van meer en vaker en meer oefenen met lezen! Wie dat nodig heeft. Daar ondervang je een belangrijk deel mee.
De meeste kinderen met dyslexie zitten in het Gooi, nou ja, daar zitten de ouders die het wel lukt om daar voorzieningen bij te regelen. Beetje vals wel van deze mevrouw want volgens haar doen die ouders dat zodat kind toch naar Gymnasium kan.
Nou ja, als een kind daar het niveau voor heeft maar moeite met lezen, wat is het probleem? Denk je dan. Het probleem is dat die andere kinderen die hulp niet vanzelf van school krijgen! En daar kan 6 procent niet goed lezen na de basisschool en 15 procent na de middelbare school. Bureaucrazy. Mooi woord vind ik dat toch. Om iedereen op afstand te houden en bezig te houden.
'Terwijl het gaat om huisvesting, armoede, kansenongelijkheid, uitbuiting, scholing, welzijn. Waar nogal op bezuinigd is de afgelopen tientallen jaren.' Dt kan. alle ellende van verleden, heden en toekomst op een hoop gooien en verontwaardigd zijn dat dat niet is opgelost.
Tsjor
'Want manier waarop onze samenleving zich ontwikkeld heeft, met de
bijbehorende ‘verwachtingen’ krijg je niet zomaar terug op een
overzichtelijker niveau volgens mij. Of zie jij daar wel mogelijkheden
voor?'
Even terug naar de vraag: is dat oplosbaar met jeugdzorg?
Wat dat betreft is het interessant om de ontwikkelingen in het parlement en de regering te volgen: de een na de ander raakt burn out. Nu wordt daar de vraag gesteld wat het parlement zelf kan doen aan het dolgedraaide vliegwiel. Ben benieuwd wat daar uit komt.
Ik denk niet dat de oplossing ligt in het aanpassen van de mensen, alhoewel ik zie dat jongeren sneller dan ik dat kan allerlei informatiestromen krijgen verwerkt.
Op onderwijsgebied zijn verschillende voorbeelden van scholen, waarin een helder schoolbeleid rust brengt en problematisch gedrag van leerlingen vermindert. Ik verwees al naar het alfrinkcollege (kader-havo).
Daarnaast denk ik dat een grotere acceptatie van onmogelijkheden ook kan helpen. De gedachte dat er alles uitgehaald moet worden wat er in zit legt de druk erg hoog, te hoog denk ik. Je moet er alles uithalen wat kan, op dat moment, binnen de gegeven mogelijkheden, die nooit perfect zijn. Dus zelf de verwachtingen bijstellen zou al helpen. Beter dan op je tenen gaan lopen om eraan te voldoen.
Tsjor
AnneJ, de jeugdzorg wordt nu geregeld door de gemeente. Ik zie ook voorbeelden in mijn eigen familiekring, waar autisme op een goede manier begeleidt wordt. In de rapporten die tot nu toe uitkomen blijkt ook, dat de jeugdzorg via de gemeentes vooral gaat naar de minder complexe problemen.
Dat wil niet zeggen dat dingen zonder obstakels gaan, het ligt er maar aan hoe je met die obstakels omgaat. Raakt het je onmiddellijk, brengt het je uit je evenwicht, roept het meteen alle boosheid en irritatie op die je ooit in je leven hebt opgedaan, dan is het allemaal zeer frustrerend.
Ik vermoed dat ik er zelf wat laconieker mee om zou gaan: willen ze dat, dan doen we dat, als we maar bereiken wat we willen. Dat haalt de spanning weg en brengt wat rust. Niet volgens het ideale plaatje wat je zou willen, maar wel effectief.
Tsjor
Het is alweer geland Tsjor. Zoon gaat ook rustig door. Eerst overleggen met zijn therapeut en zonodig met onze contactpersoon van zijn middelbare school en dan weer verder. In beroep of bellen met de zorgverzekeraar. Zoon wil het nu doen, ik heb al aangeboden om even te bellen wat de mogelijkheden dan wel zijn.
Maar zoon gaat het aan gelukkig. Er liggen gewoon wat pijnpunten.
Het is ook alleen gewoon zo onnodig complex. Zoon heeft ook zijn handen vol aan zijn afstuderen en om dan dit soort gedoe aan te gaan is gewoon even wat veel. Terwijl je juist probeert je energie beter te verdelen wordt er nog een balletje bij opgegooid.
'De ouders verwijten de leerkrachten buitensporig optreden en dat ze niet in staat zijn om goed om te gaan met jonge kinderen die 'extra aandacht nodig hebben'. Oleg Banachek erkent dat zijn zoontje lastig kan zijn.
"Klopt, maar onze zoon is onderzocht en er is niet met een diagnose vastgesteld dat hij aan de medicatie moet of speciaal onderwijs nodig heeft. Wat hij wel nodig heeft, is iets passends", zegt Banachek."Af en toe bijvoorbeeld een hoofdtelefoon op in de klas of extra ondersteuning. Dat is iets wat de school zou moeten bieden."
De
vader denkt dat leerkrachten tegenwoordig minder goed worden opgeleid
in het begeleiden van kinderen die extra aandacht nodig hebben. "Als je
tegenwoordig net iets drukker bent of je kan niet de hele dag door op je
stoel zitten als de juf dat vraagt, dan ontstaat er al frictie.
Leerkrachten van nu hebben minder ervaring met pedagogiek en hoe je
bijvoorbeeld moet omgaan met kinderen met ADHD of hoogbegaafdheid. Dat
is het probleem van het onderwijs tegenwoordig."
Dat snap ik dan weer niet. Is dat een pedagogisch probleem van de leerkrachten (neemt niet weg, dat het gedrag van de leerkrachten buitensporig is in dit verhaal)? Ik zat in een klas met 42 kinderen, achteraf gezien (jaaaaren later) bleek dat ik hoogbegaafd ben volgens een IQ-test, maar ik heb daar nooit last van gehad. Gewoon goede cijfers gehaald, fijn. Er zullen ook wel kinderen tussen gezeten hebben met andere problematieken. Maar in de klas was rust en werd er gewerkt en geleerd. Waren die leerkrachten pedagogisch beter toegerust?
Waarom is het kind 'lastig'? Uit de onderzoeken (helaas, ook dat) komt geen duidelijke problematiek. De oplossingen klinken simpel, maar dat is dan voor één kind. Er zitten meer kinderen die allemaal wel extra aandacht nodig hebben. Al die extra's kunnen teveel worden. Dan krijg je schreeuwende leerkrachten, die het niet aankunnen.
Ik weet het, het is 'not done' om dergelijke vragen te stellen. Maar als het gaat over 'verwachtingen' kun je je ook hier afvragen of de 'verwachtingen' niet te hoog zijn. Verwachten dat leerkrachten elk problematisch gedrag adekwaat kunnen ondervangen is wellicht een te hoge verwachting.
Tsjor
Even over die voorzieningen. Ik vind het blijkbaar paradoxaal genoeg ook een kwestie van 'naar voetballen'. Er zit natuurlijk wel wat in. Maar uiteindelijk heb je gespecialiseerde hulp nodig. Toch ben ik ook altijd heel tevreden als ik door de wijk fiets en jeugd maar ook jongere ouderen zijn aan het sporten in het Cruyff Court of samen op een voetpad onder een brug, of in groepjes in het park. Het lijkt of je, door corona, nu toch meer buiten ziet.
Er zijn dingen om blij mee te zijn. Het jongerenloket. Gelukkig zijn we nadat dochter 18 werd alleen nog vragend benaderd over haar kwalificatieeis in het onderwijs en verder hebben beide jongeren contacten gehad met geinteresseerde en intelligente ambtenaren. Dochter gaat goed en wordt af en toe nog getipt over banen en manieren om die te bereiken door haar jongerencoach.
Daar heb je wat aan. Gelukkig heeft ze haar werk weer terug en heeft vandaag een sollicitatiegesprek voor ander werk erbij.
Heb je al een ingewikkeld leven omdat zaken je beslist niet komen aanwaaien, nou ja wie wel, maar met autisme kun je extreem last hebben van verstrikt raken in je eigen hoofd door alle regeltjes die je daarin moet volgen omdat het niet vanzelf gaat.
En dan ben je geholpen met mensen die je net dat zetje mee geven zodat je wel op kunt pakken en geen complexe bureaucratie. Maar goed, dat is een taai ongerief waar iedereen vanaf wil en nog niemand de gouden greep voor heeft gevonden.
Ja, dat viel me ook op, de vader Oleg Banachek denkt vanuit 'vroeger was alles beter' en in sommige opzichten zal dat ook zo zijn maar of dat met de pedagogiek van de leerkrachten ook zo is waag ik te betwijfelen. MIjn moeder stond met mijn broers al vaak aan de poort omdat de leerkracht er ook niets mee kon.
En ik weet van diverse kinderen uit mijn schooltijd die verdwenen gewoon op een gegeven moment zonder diploma van school, op leeftijden die je nu niet meer zou zien want dan krijg je leerplicht achter je aan.
Ik heb me met mijn eigen kinderen wel verbaasd dat er op pedagogisch gebied zo weinig gebeurde of mogelijk was of een toestand. Ik dacht dat juist leerkrachten toch wel meer geleerd zouden hebben dan ik als moeder voor wie het niet het vak was.
Gisteren op de radio ook de orthopedagoge met de kritiek op de dyslexiezorg die is op haar universiteit de academische opleiding voor leerkrachten begonnen. Hopelijk betekent dat ook wat voor het leren over de pedagogiek als redelijk normale oplossingen, inderdaad een koptelefoon, of een skippybal, of je probeert op andere manieren kinderen bij de les te houden of te zorgen voor rust in de klas.
Dat was vroeger natuurlijk een stuk rustiger en ordelijker in de klas, maar dat kan nu ook niet meer. Vroeger 'kreeg' je onderwijs, we verwachten nu toch ook meer oefening in zelfredzaamheid en samenwerking en dat is een stuk minder stil en ordelijk.
tsjor schreef op 30-05-2021 om 08:48:
'Even terug naar de vraag: is dat oplosbaar met jeugdzorg?
Wat dat betreft is het interessant om de ontwikkelingen in het parlement en de regering te volgen: de een na de ander raakt burn out. Nu wordt daar de vraag gesteld wat het parlement zelf kan doen aan het dolgedraaide vliegwiel. Ben benieuwd wat daar uit komt.
Ik denk niet dat de oplossing ligt in het aanpassen van de mensen, alhoewel ik zie dat jongeren sneller dan ik dat kan allerlei informatiestromen krijgen verwerkt.
Op onderwijsgebied zijn verschillende voorbeelden van scholen, waarin een helder schoolbeleid rust brengt en problematisch gedrag van leerlingen vermindert. Ik verwees al naar het alfrinkcollege (kader-havo).
Daarnaast denk ik dat een grotere acceptatie van onmogelijkheden ook kan helpen. De gedachte dat er alles uitgehaald moet worden wat er in zit legt de druk erg hoog, te hoog denk ik. Je moet er alles uithalen wat kan, op dat moment, binnen de gegeven mogelijkheden, die nooit perfect zijn. Dus zelf de verwachtingen bijstellen zou al helpen. Beter dan op je tenen gaan lopen om eraan te voldoen.
Tsjor
Ik denk niet dat jeugdzorg dit kan verhelpen. Maar ik denk ook dat het de bedoeling is van jeugdzorg om kinderen en jongeren voor te bereiden op het volwassen leven. Als het volwassen leven onrealistisch hoge eisen stelt, stellen we dus vanzelf ook onrealistisch hoge eisen aan jeugdzorg. Dan kun je zeggen: hou daar mee op! Maar dat kan niet omdat je dan accepteert dat kinderen niet goed zijn toegerust voor het volwassen leven. Ouders die dat in de gaten hebben, laten dat nou eenmaal niet los. Dat kan en mag ook niet. Het is hun rol als ouder. Daarin zit ook een double bind: aan de ene kant wordt het van je verwacht als ouder, aan de andere kant wordt het je verweten.
Ik ben inderdaad wel benieuwd of zo’n golfje burn-outs in politieke kringen nou echt iets in beweging kan brengen. Ik ben het met jou eens dat veel van de energie gericht lijkt op mensen leren zich aan te passen aan ongezonde omstandigheden. Ik snap wel dat dat deels in mensen zelf zit, of eigenlijk helemaal in mensen zelf, want er is natuurlijk geen maatschappij zonder al die individuen. Maar tegelijkertijd probeert ieder voor zichzelf een inschatting te maken: hoe spring ik er het best uit? Je hebt ook individueel te maken met ongerijmdheden. Bijvoorbeeld in ons geval: hoogbegaafd kind met ADD. Wat betekent het dan om de eisen naar beneden bij te stellen? Wat is passend? Van mij hoeft ze echt geen VWO-universiteit te doen. Maar haar voornaamste motivatie is intellectueel. Een andere onderwijsvorm lost misschien 1 probleem op maar creëert waarschijnlijk meteen ook een paar nieuwe. Er is niet een voordehandliggende oplossing.
We leven in een wereld die ambitieus is en gericht op groei, succes en slagen. Mensen worden daarvoor klaargestoomd. Zaken die dat in de weg staan, moeten opgelost worden. Er moeten dingen wijken. We verdienen goed en betalen voor oplossingen maar we komen erachter dat dat het probleem niet helemaal oplost, zoals we gedacht hadden. En het is echt niet zo dat het vroeger allemaal beter was. Dat is gewoon niet zo. Er was veel badwater en daar zijn misschien ook wat kinderen mee weggegooid. Maar hoe dan ook, moeten we vooruit, niet terug.
De problemen van het onderwijs en de jeugdzorg, kunnen niet louter binnen het onderwijs en de jeugdzorg worden opgelost. Zolang de eisen aan onderwijs en jeugdzorg om kinderen en jongeren zodanig te veranderen dat ze in ons maatschappelijk ideaalbeeld passen, zullen die sectoren rare dingen blijven doen en blijven falen. Want het kan niet. Maar als individuele ouder kun je de maatschappij en de politiek niet veranderen en dus doe je het ermee (wat jij ook schetst, je schouders ophalen over de vreemde fratsen en meebewegen) en probeer je de belangen van je kind zo goed mogelijk te dienen binnen de mogelijkheden. Maar ouders zullen echt niet ophouden eisen te stellen omdat de politiek beloften doet die hij niet kan waarmaken. Er zal daar ook inzicht moeten komen in plaats van huilie huilie te doen over ouders die een te groot beroep doen op jeugdzorg en dan net te doen alsof dat niks te maken heeft met het eigen beleid en de aannames die daaraan ten grondslag liggen.
En dat heeft ook een economisch belang. Als mijn zoon geen traumatherapie en autismecoaching, bij het overgaan naar werk en het voorkomen van uitsluiting, krijgt is de kans heel groot dat hij het niet volhoudt in een baan van enige betekenis passend bij zijn studie. Dan mag hij thuis gaan zitten zonder uitkering? Hij gaat dan vrijwilligerswerk doen, ook prima. Maar je hoopt dat hij zich goed kan bewegen en zelfstandig kan zijn.
'Maar ouders zullen echt niet ophouden eisen te stellen omdat de politiek beloften doet die hij niet kan waarmaken.' Daar zit zeker een kern van waarheid in: te grote beloftes.
Tsjor
Ik lees een ingezonden brief in de Volkskrant :
Echte hulp
De column van Harriet Duurvoort is mij uit het hart gegrepen. Wanneer gaat het gezond verstand zegevieren bij de aanpak van ‘multiprobleemgezinnen’? Ik ben zelf als vrijwilliger betrokken bij een eenouder gezin met twee kinderen met rugzakje en wordt met tenenkrommende taferelen geconfronteerd.
De hulpverlening wordt verleend vanuit meer dan acht organisaties en kost ongeveer 16 duizend euro per maand. De coördinatie daarvan neemt 30 procent van de tijd in beslag met ‘netwerkbijeenkomsten’ en ‘zorgtafels’. Helaas is er daarbij geen tijd of geld voor praktische zaken, zoals vervoer naar een ziekenhuis of het opdelen van een slaapkamer in aparte slaapgedeelten voor de kids. Juist deze zaken maken het leven ingewikkeld en houden de stress in stand.
Intussen is er bij de schare hulpverleners niets te bespeuren van de doelstelling om zichzelf overbodig te maken. Een betuttelende aanpak die geen recht doet aan de intelligentie van de vrouw. Luisteren naar de visie van de ‘cliënt’ is er niet bij. Voor de hulpverleners zal dit gezin op deze manier nog jaren een melkkoe zijn, terwijl de dominee en wat vrijwilligers voor de echte hulp zorgen.
Emmie van Halder, Den Haag
Ja, gelukkig bestaat dat ook. Mijn dochter kwam bij het wachten na de prik een weekendpleegmoeder tegen die al jaren voor de twee kinderen met autisme van een vriendin zorgt. Omdat dochter aangaf wat 'overprikkeld' te zijn door de locatie en de nieuwigheid 'klikte' het meteen en ze had een prettig gesprek als een 'feest der herkenning' met deze dame. Mijn dochter heeft gelukkig veel tekst.
Ik heb een vriendin die de afgelopen jaren een aantal kinderen/jongeren van de school van mijn dochter tijdelijk onderdak heeft gegeven. Om uit een moeilijke thuissituatie te komen. Om even te overbruggen tot het schooldiploma gelukt is.
Sommige mensen zou je zo een lintje willen geven!
https://tinyurl.com/rechterbeschuldigdjeugdzorg
Gisteren te gast bij Humberto Tan, de rechter die zelf in aanvaring kwam met de jeugdbescherming
Met een psychisch niet in orde man. Ze is gestopt maar wil wel weer rechter worden.
Vanaf minuut 37.45
https://osbijlmer.nl/wp-content/uploads/2021/04/schoolgids-2020-2021.pdf
Zo ziet men 'Passend Onderwijs". Liever niet en als dan toch dan:
De OSB heeft twee zorgcoördinatoren. De zorgcoördinator kan zich voor consultatie en advies
wenden tot verschillende externe functionarissen zoals:
- De OKA (ouder- en kind adviseur) of BPO (begeleider passend onderwijs) op school;
- De schoolverpleegkundige en de jeugdarts die aan de school verbonden zijn;
- De leerplichtambtenaar;
- Medewerkers jeugdhulp en jeugdbescherming.
Bovenstaande functionarissen werken met elkaar samen binnen het zorgadviesteam (ZAT).
Want problemen met het onderwijs liggen natuurlijk altijd in het gezin en het karakter van het kind. School kan daar niets mee. Dat je dat maar weet. Je mag naar de hulpverlening of de jeugdbescherming, je krijgt geen onderwijskundig arrangement.
Is in elk geval duidelijk.
https://tinyurl.com/vervolgftmjeugdzorgmiljarden
Alleen vandaag gratis te lezen, ftm.
"Het water staat ze aan de lippen,’ trapte presentator Twan Huys het tv-programma Buitenhof op zondag 23 mei af. ‘Gemeenten zitten met een enorm financieel probleem, want er is een groot zwart gat van 1,7 miljard euro bij jeugdzorg, een financiële molensteen. En ik ga erover praten met Jan van Zanen, burgemeester van Den Haag maar ook voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten.’
Van Zanen zit erbij te knikken, eigenlijk kan hij al naar huis. Dit is in een notendop de boodschap die hij te brengen heeft.
In de tien minuten die volgen, mag Van Zanen de aankondiging nog aankleden met ronkende zinnen als: ‘Dit gaat zo niet langer’, ‘Ik spreek Rutte hierop aan: let op, nu moet je leveren’, en met een paar clichés over beperktere openingstijden van zwembaden en bibliotheken.
Huys legt hem geen strobreed in de weg: het frame van de arme gemeenten, met kwetsbare kinderen en al in de kou gezet door het Rijk, heeft zijn vruchten afgeworpen."
Over die gemeenten: wat mij zorgen baart is dat ze hebben moeten bezuinigen op faciliteiten als bibliotheek, muziekschool, zwembad etc. Ik geloof dus echt wel dat er een financieel probleem is. Deze discussie hebben wel eerder gevoerd. Een coach voor kinderen met autisme, daar kan nog wel een begroting op worden gemaakt, die zorg wordt wel betaald. Maar complexe zorg voor de jeugdGGZ, daar is de begroting niet op berekend, dus dat wordt een probleem. Ik hoop dat er een andere financiering komt voor die complexe zorg.
Tsjor
Je hoopt natuurlijk dat een deel van die constructie, met name het meldings- en doorgeleidingsgedeelte gesloopt wordt zodat daar geen geld meer weglekt.
Evenals die onproductieve en kostbare inzet op scholen. Weg ermee! Het helpt niemand behalve aan een salaris en drukt mensen in de hoek waar de klappen vallen.
'Gisteren te gast bij Humberto Tan, de rechter die zelf in aanvaring kwam met de jeugdbescherming'. Ik heb haar verhaal ook gezien en waar ze op wijst, het gebrek aan waarheidsvinding, is al heel erg lang aangekaart als probleem.
Maar ik vond haar onnauwkeurig in de oplossing: een multi-disciplinair team. Gaat dat 'waarheidsvinding' opleveren? De uitkomsten van zo'n team kunnen door beide partijen weer worden betwist.
Als er een vechtscheiding komt over de omgangsregeling spelen er vaak twee problemen een rol: de beschuldiging van mishandeling; en het vermoeden van een ernstige psychische stoornis die niet verenigbaar is met de zorg voor kinderen.
Ik ben daar wellicht wat te simpel in. Beschuldigingen van mishandeling zijn ernstig. Mishandeling is ernstig. Voor mij ligt dan de grens bij de politie: als je denkt dat dat aan de hand is moet je aangifte doen bij de politie. Voor zover ik het heb meegemaakt is de politie de beste instantie (ook niet perfect) om naar waarheid te zoeken. Dat kan een juridische uitspraak opleveren. Het volgende probleem, in mijn ervaring, is dat jeugdzorg niet luistert naar de politie. Jeugdzorg waant zich daarboven in een hemel van 'het belang van het kind'. De twee stromen zijn gescheiden. Dat zou niet moeten.
Wat betreft de psychische stoornis, dan kom je toch in de hoek van de psychiatrie terecht. Daar ligt nog een vraag open, die wel gesteld mag worden: is deze stoornis verenigbaar met het opvoeden van kinderen, dan wel: wat voor zorg moet er worden geboden om deze persoon in staat te stellen naar vermogen kinderen op te voeden (let wel, ook moeders kunnen lijden aan een psychische stoornis). De psychiatrie zou dat op moeten pakken en haar bevindingen zouden boven die van jeugdzorg moeten worden gesteld. Dus als zij denken dat het niet kan kan het niet, als zij denken dat het wel kan met de nodige zorg moet die zorg worden geleverd, door jeugdzorg. 'Het belang van het kind' is geen absoluut eigen domein van jeugdzorg, er zijn wel meer deskundigen en instanties die daar iets over kunnen zeggen.
Beschuldigingen over en weer die niet gestaafd kunnen worden kunnen geen rol spelen bij het maken van afspraken over de zorg voor kinderen. De afspraken worden daarvoor gezamenlijk gemaakt, dan wel via mediation (geen 3 trajecten, maar 1 poging) dan wel via de rechter. Ouders die daar niet mee om kunnen gaan kunnen ofwel voor zichzelf hulp gaan zoeken, of geven er blijk van dat ze een deel van de zorg (namelijk de omgang van het kind met de andere ouder) niet aankunnen en desavoueren zichzelf daarmee, wat mogelijk tot gevolg kan hebben dat de rechter de zorg anders verdeelt.
Er is dan wel nog 1 probleem over: je kunt iemand niet dwingen tot een psychiatrisch onderzoek, tot nu toe. Tenzij je de eis van 'een gevaar voor anderen' oprekt tot 'een gevaar voor de kinderen en hun ontwikkeling (erg breed, te breed). Maar misschien kan het ook in het juridische proces aan de orde komen: geen afspraken over omgang, totdat de beschuldiging van een psychische stoornis is onderzocht. Het is dan aan de beschuldigde zelf om daar een afweging in te maken.
Ik denk dat je op die manier beter tegemoet komt aan de behoefte aan 'waarheidsvinding' dan via een multi-disciplinair team. Het is inmiddels duidelijk genoeg, dat jeugdzorg, gezinsvoogden etc, geen weg naar een oplossing bieden en zelfs de kans lopen de situatie alleen maar te verergeren, zelfs met dramatische gevolgen.
Tsjor
'Je hoopt natuurlijk dat een deel van die constructie, met name het meldings- en doorgeleidingsgedeelte gesloopt wordt zodat daar geen geld meer weglekt.'
Dat deel ligt niet bij de gemeenten, maar in allerlei protocollen van beroepsorganisaties zoals de scholen, politie, gezondheidszorg.
'Evenals die onproductieve en kostbare inzet op scholen. Weg ermee!' Ik ben het hier met je eens hoor, maar dan pleit je weer tegen je eigen pleidooi over dat scholen allerlei problematieken moeten kunnen hanteren.
Tsjor
Scholen moeten onderwijs geven en daar hoort de focus te liggen. Ook kinderen die niet meekomen met de stof hebben goed en aangepast onderwijs nodig geen OKA.
Ik heug me nog de mentor die mij vroeg of zoon soms drugs gebruikte want zijn Duitse cijfers waren niet goed. Gelukkig wist ik dat het onderwijs Duits aan zowel de klassen van mijn zoon als mijn dochter mislukt waren.
Nog even terugkomend op die rechter: de kern van het probleem dat ze aansnijdt is 'waarheidsvinding'. Dat is een bekend probleem. Jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding en is daartoe ook niet in staat, dat is niet haar 'corps business'. Je zult het dus ergens anders moeten zoeken. Ik denk dat dat de belangrijkste vraag is als je het probleem van vechtscheidingen aan wil pakken: waar kun je de gevraagde 'waarheid' vinden.
Tsjor
Het is echt wel een complex probleem. Want om de psychiatrie ouders te laten beoordelen, en afkeuren als opvoedonwaardig, is ook subjectief en kan verschrikkelijk uitpakken doordat de verkeerde, juist meest geschikte ouder, een etiket krijgt. En de kinderen in handen vallen van de ouder die door ziekte of onvermogen het gezin juist ten gronde richt en de kinderen intimideert en meer. De reden dat ik niet het gevecht aangegaan ben over het ouderschap van ex. MIjn ergste nachtmerrie dat ze aan hem toegewezen zouden worden. Nu moest ik dan wel de weekendregeling accepteren en dat is al ernstig genoeg geweest. Daarvoor zijn beide kinderen nu in therapie.
Er werd echt serieus door een jeugdbeschermer geopperd of de kinderen niet beter bij vader konden zijn? Gelukkig was vader naief genoeg om dat ter plaatse af te wijzen want ik moest ze helpen met hun huiswerk dat kon hij niet. De man was onvermogend en daarmee een bedreiging maar bedoelde het niet slecht. Hoewel hij een paar absoluut onvergeeflijke dingen heeft gedaan in zijn angst en paniek.
En daar heeft de psychiatrie in het algemeen echt geen antwoord op. Dat zou de jeugdbescherming dan ook niet moeten beweren. Veilig Thuis kan die veiligheid niet bieden.
Het is echt niet makkelijk. En inderdaad ik heb verder niet het idee dat deze rechter nu DE oplossing heeft. Er zou eerst meer gerichte aandacht naar de businescase moeten gaan voordat je van alles gaat roepen dat ook weer verkeerd uitpakt.
Maar natuurlijk wel waarheidsvinding, een verbod op liegen en jeugdbeschermers onder ede horen met een sanctie op liegen.
Minimaal dat je dit beroep iet meer mag uitoefenen. Weg ermee.
Natuurlijk is het complex, maar je kunt geen algemene dingen bedenken puur op basis van de situatie AnneJ of Tsjor.
'Want om de psychiatrie ouders te laten beoordelen, en afkeuren als
opvoedonwaardig, is ook subjectief en kan verschrikkelijk uitpakken
doordat de verkeerde, juist meest geschikte ouder, een etiket krijgt.'
Om ouders daar zelf over te laten oordelen is nog subjectiever. Jeugdzorg heeft die capaciteiten, kwaliteiten en bevoegdheden niet en een rechter kan dat niet op basis van zijn eigen neus.
Ik denk dat je wel mag verwachten van de psychiatrie of zij beoordelen dat een bepaalde stoornis problemen op kan leveren bij de opvoeding van kinderen. Bijvoorbeeld: vriendin met psychose en babietje, is niet verenigbaar; gelukkig is er een partner die de zorg overneemt. Ze kunnen ook voorwaarden duidelijk maken: tenzij vriendin gestabiliseerd is op medicatie.
Nu is dit een extreem voorbeeld, maar je moet je bij het nadenken hierover niet concentreren op je eigen ervaringen, maar vooral op de vraag: waar vinden ouders die zo verlangde 'waarheid' op basis waarvan ze verdere afspraken kunnen maken.
Tsjor
Helaas niet anecdotisch Tsjor. Ook hier op OOL zijn moeders die hun kinderen zijn kwijtgeraakt aan een dysfunctionele vader. En ook op 'bezorgde moeders' zijn die voorbeelden niet van de lucht. Uit de kranten, de tvserie
Ik kan ze even niet vinden maar er is ook een 'muzikale' familie waar de moeder/zangeres verstoten werd door de vader en door de kinderen en vader drilde het gezin met zijn dysfunctionele muziekpedagogiek. Ik ben benieuwd of er al kinderen losgekomen zijn van deze man.
Ruinerwold had ook zo'n bizarre vader waar moeder hem dan weer geen strobreed in de weg legde en gewoon bleef lachen als vader een kind plotseling liet vallen door de stoel onder haar vandaan te trekken.
Hier werd een moeder door een complot van haar eigen moeder met een nogal rigide zelfcentered vader voor gek en ongeschikt verklaard.
Nee, echt, je kunt het nog veel erger krijgen als je de psychiatrie verantwoordelijk maakt voor de opvoedingsgeschiktheid en ongeschiktheid van ouders.
Ze proberen het wel maar het is echt tenenkrommend.
