Jeugdzorg 3
https://www.linkedin.com/pulse/psychiaters-en-psychologen-vertik-het-om-de-troep-van-van-hintum/
Malou van Hintum:
"Problemen hebben altijd een context. Een kind maakt onderdeel uit van een gezin, zit op school, woont in een buurt, speelt met andere kinderen, heeft hobby’s of zit op sport. Gezinnen, buurten, scholen en sportverenigingen maken onderdeel uit van een wijk, een stad, een provincie. Allemaal samen maken we deel uit van Nederland, een maatschappij waarin de ongelijkheid toeneemt en de lasten en lusten steeds schever worden verdeeld. Politiek en maatschappij hebben er een handje van om de problemen die dat veroorzaakt, op psychiaters en psychologen af schuiven."
https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/497743-stand-nl-het-minimumloon-moet-fors-omhoog
Mensen een fatsoenlijk inkomen geven voor werk kan een hoop problemen in het gezin voorkomen en verhelpen.
Pas toen ik ging studeren kreeg ik in de gaten dat het in de gezondheidszorg usance is om een patient met een gezondheidsprobleem te behandelen als een eenling zonder context.
Zelfs in mijn gezin gedroegen gezondheidswerkers en jeugdbeschermers zich alsof ik geen context had van werk/hobbies/gezin/contacten en familie.
Het is best begrijpelijk want je kunt er ook teveel bij halen, maar net zoals je in de GGZ ook altijd oog moet hebben voor zintuigelijke problemen als gehoor/zicht en andere mogelijke lichamelijke problemen heb je ook zicht nodig op het weefsel van contacten en het leven van je patient.
'Nee, echt, je kunt het nog veel erger krijgen als je de psychiatrie
verantwoordelijk maakt voor de opvoedingsgeschiktheid en ongeschiktheid
van ouders.'
Die conclusie begrijp ik dan weer niet. Ik neem aan dat alle kwalificaties die je nu noemt vooral van de andere partner komen? Stel dat dat serieus wordt genomen, onderzocht, inclusief de vraag of dat te combineren is met de opvoeding van kinderen en dat de conclusie is: nee, dat kan niet; of ja, maar met extra begeleiding; of ja, dat kan. DAt weet je toch waar het naartoe kan gaan?
Nogmaals, de grote vraag is: waar haal je die waarheid vandaan? Dat los je neit op met nog meer anekdotes.
'Ze proberen het wel maar het is echt tenenkrommend.' Wie is 'ze' en wat is 'het'?
Tsjor
Je hebt bijvoorbeeld een afdeling (gehad?) in de Bascule waar je als gezin, nou ja dus vrouwen met kinderen, denk niet dat er veel mannen zijn, opgenomen kunt worden om te laten beoordelen of je goed opvoed. Door wie wordt dat dan beoordeeld denk je? JIj en ik zouden het ook kunnen want in de psychiatrie bestaat niet eens een opleiding voor goede opvoeding whatever that may be.
Heb ik ook wel eens verteld, ja anecdotisch maar toch. Een moeder was met haar kinderen opgenomen en zij lette altijd zelf op haar kinderen waar de andere vrouwen de stutten trokken en ze soms met een tuin of een zaal vol kinderen zat die ontregelden. Daar heeft ze wat van gezegd, tegen de vrouwen zelf en tegen de leiding. Maar die deed daar niets mee. Toen werd ze een keer boos. Daarna werden haar 3 kinderen uit huis geplaatst. Ze had zogenaamd bewezen, door boos te worden?, dat ze niet kon opvoeden.
Hoe lever je dat bewijs dus? Tenzij iemand een ernstige strafbare overtreding begaat valt dat gewoon niet te bewijzen en is het een kwestie van subjectiviteit op zijn minst, zo niet roddel of impulsief reageren door niet ter zaken kundig personeel.
"Kinderen in nood die hulp van de jeugdzorg nodig hebben, moeten daar gemiddeld tien maanden op wachten. Dat zegt Het Vergeten Kind, een stichting die zich inzet voor kinderen die zijn verwaarloosd of mishandeld."
Dit suggereert toch dat 'mishandelde' en 'verwaarloosde' kinderen geen hulp krijgen?
Nou ja, alles is 'mishandeling' en 'verwaarlozing' als je hulp nodig hebt.
Het is natuurlijk een schande maar het is vergelijkbaar met de noodzaak een wratje te laten verwijderen tot een gecompliceerde beenbreuk laten behandelen. Allemaal noodzakelijke hulp van de categorie 'mishandeling' en 'verwaarlozing'.
Wat een manier om dat te presenteren! Bovendien hebben ze geen 'jeugd'zorg' nodig maar bijvoorbeeld 'kinder- en jeugdpsychiatrie' of een dyslexie onderzoek. Allemaal 'mishandeling' en 'verwaarlozing'. Nou ja, allemaal 'jeugdbescherming'.
https://nos.nl/artikel/2383242-kind-in-nood-wacht-gemiddeld-tien-maanden-op-hulp
O ja, als je er zo over denkt dan is het natuurlijk niet het overeind houden van de KJP maar 'Geld is niet de oplossing, stelt Het Vergeten Kind. De stichting redeneert dat wachttijden alleen verdwijnen als de oorzaken structureel worden aangepakt. Dat kan onder meer door meer plekken voor uit huis geplaatste kinderen vrij te houden."
is een waanzinnige industrie. Alle middelen worden opgezogen door de 'jeugdbescherming'. En niet door echte hulp aan kinderen en gezinnen.
Dus geef geen geld aan de stichting 'Het vergeten Kind' maar begrijp dat we de psychische hulpverlening aan kinderen waanzinnig hebben geregeld en help je wethouder en gemeente door te richten op echte hulp en niet op 'jeugdbescherming'. Help ze de ogen openen. Kijk ze op school vragen aan als er een OKA met je komt praten of een 'schooldokter'. Laat je door je huisarts verwijzen naar echte hulp en niet naar quasi 'jeugdbescherming'. Houdt het concreet al je niet anders kunt dan zaken doen met de wijkoka.
En als je stemt stem een partij die dat snapt. Kinderen en soms ook hun gezin hebben echte handson hulp nodig geen roddelrubriek.
Ook op de radio. Blijkbaar een donatiewervingscampagne van Stichting Het Vergeten Kind, je kapitaliseren over de rug van kwetsbare kinderen.
Precies, je trapte er zelf bijna in: ' Dit suggereert toch dat 'mishandelde' en 'verwaarloosde' kinderen geen hulp krijgen?' .
Verder terug naar het vraagstuk van de rechter: het ging om vechtscheidingen, waarbij de omgangsregeling wordt gefrustreerd, door beschuldigingen van mishandeling dan wel psychische stoornissen etc.
En om de vraag naar waarheid. Hoe krijg je die. Multi-disiplinair team? Zie ik niet zitten. Ik zou gaan voor zoveel mogelijk objectieve vaststellingen: politie bij mishandeling, psychische stoornissen door een psychiater.
Tsjor
Ik zou gaan voor zoveel mogelijk objectieve vaststellingen: politie bij mishandeling, psychische stoornissen door een psychiater.
Tsjor
Met name dat stuk 'psychische stoornissen' is bijzonder lastig. Mensen met narcistische trekken zullen vaak niet aanvaarden dat er iets aan schort. Het is de schuld van de ánder(en). En zelfs als ze ergens wel weten dat er iets is, zullen ze zich niet gemakkelijk laten diagnosticeren. Dat kost ze hun (gevoelde) machtspositie. Dat ze hun macht op een ongezonde manier gebruiken, voor zichzelf en de mensen om hen heen, is niet in het bewustzijn. Je kunt mensen niet dwingen op zichzelf te reflecteren en je kunt mensen ook niet dwingen zich te laten onderzoeken op psychische stoornissen. Je kunt geen TBS geven voor een vechtscheiding. En zelfs als dat zou kunnen: als de persoon niet meewerkt, kom je nergens.
Maar het is niet alsof er alleen een psychische stoornis is, als die is gediagnosticeerd. Hoe ga je dan om met de werkelijkheid? Ik denk dat je er niet aan ontkomt om zo goed en zo kwaad als dat gaat een lijstje met gedragskenmerken te maken en daarop een beoordeling te maken. Eén van de signalen daarbij is bijvoorbeeld: Wie is bereid te bewegen? Als het in een (ex-)relatie altijd één van de partners is die dicteert, druk uitoefent en daarmee de ander herhaaldelijk tot aanpassingen dwingt om de lieve vrede te bewaren, heb je toch een aardig signaal dat er iets fundamenteel niet in orde is.
Mijn ervaring is dat veel mensen die professioneel bij je uit elkaar vallende en gevallen gezin betrokken raken dit in de meeste gevallen echt wel zien. Het probleem is dat het niet hardop gezegd kan worden, omdat het dan lijkt alsof ze een kant kiezen en omdat het dus niet geobjectiveerd is. Als een probleem zodanig uit de hand loopt dat je er met pragmatisch, naar bevinden handelen, niet meer komt, moet iedereen ineens net doen alsof er niks bijzonders aan de hand is en alsof standaardinterventies en normale communicatiestrategieën best wel zouden kunnen werken. Terwijl iedereen eigenlijk best weet dat dat niet zo is. Dan kom je in zo'n vervreemdende situatie terecht als die rechter.
Ik ben het met jou eens dat je 'iets' moet objectiveren. Je kunt niet zomaar zeggen dat Pietje gelijk heeft en Marietje een borderliner. Maar ik denk dat je dat meer moet zoeken in het observeren van de communicatievaardigheden en omgangsvormen en dat je moet gaan beschrijven en benoemen dat daar écht ernstig beschadigende varianten van zijn en daarin grenzen aan te geven. Ik snap heel goed dat dit niet gemakkelijk is en dat er veel over te zeggen valt. Maar alleen diagnoses als objectieve onderbouwing accepteren, lijkt me niet realistisch. Hoe dan ook zal er naar alternatieve onderbouwing gezocht moeten worden.
Ik denk met je mee.
'Maar ik denk dat je dat meer moet zoeken in het observeren van de
communicatievaardigheden en omgangsvormen en dat je moet gaan
beschrijven en benoemen dat daar écht ernstig beschadigende varianten
van zijn en daarin grenzen aan te geven.' Eén probleem: na een scheiding is de onderlinge communicatie eigenlijk niet zo relevant meer. Het gaat dan vooral over de communicatie met de kinderen, de opvoedingskwaliteiten.
'Mensen met narcistische trekken zullen vaak niet aanvaarden dat er iets
aan schort. Het is de schuld van de ánder(en). En zelfs als ze ergens
wel weten dat er iets is, zullen ze zich niet gemakkelijk laten
diagnosticeren.' Het kan zijn dat er iets anders mee gaat spelen: de kinderen en de wil om voor de kinderen te zorgen.
'Ik denk dat je er niet aan ontkomt om zo goed en zo kwaad als dat gaat
een lijstje met gedragskenmerken te maken en daarop een beoordeling te
maken. Eén van de signalen daarbij is bijvoorbeeld: Wie is bereid te
bewegen?' Of: wie kan accepteren dat de ander ook ouder is, op zijn/haar eigen manier. Of: wie kan de relatieconflicten achter zich laten. Maar je zou het anders moeten formuleren, want het gaat niet om een keuze tussen de een of de ander, maar om de vraag of de bezwaren van de ene ouder te rechtvaardigen zijn om op basis daarvan de 'rechten' van de andere ouder te beperken.
Tsjor
Typisch weer.
https://hartvoordejeugd.online/moeder-zonder-lidwoord/
Moeder van een kind met autisme. Manager in de zorg. Mag, per gratie, het eerste deel van het overleg over haar zoon bijwonen. Ze wordt voorgesteld als: moeder. De anderen stellen zich niet voor.
Wat is dit? Denk je dan. Het gaat over mijn kind en ik ken het hele dossier, jullie alleen hier en daar een stukje?
Het ging toch over psychische problematiek? In het normale heb jij natuurlijk helemaal gelijk. Het ging mij juist om de situaties waarbij psychische problematiek speelt en het normale om die reden niet plaatsvindt. Ik denk dat je een punt hebt dat er in zo’n geval teveel verwikkeling is en blijft tussen ex-partners. Maar alleen zeggen dat ze ermee moeten ophouden, gaat dan niet werken. En het gaat niet om een gewone of gezonde ‘eigen manier’. Wat te doen als een van de ouders heftige scènes creëer in het bijzijn van kinderen, schreeuwt en tiert? Of de hele dag depressief op bed ligt? Of geen kans onbenut laat om de kinderen uitgebreid te vertellen hoe ‘n klootzak hun vader is dat hij hun moeder heeft bedrogen met die slet? Je kunt wel zeggen dat die ouder dat niet zou moeten doen, een plaatje schetsen van goed genoeg ouderschap maar dat heeft geen betekenis als dat vanwege psychische problematiek (in sommige opzichten) niet lukt. Problemen kun je ook krijgen als er een medische of psychische crisis is met kinderen en ouders het niet eens kunnen worden. Psychofarmaca en therapie zijn beruchte voorbeelden waar je, zeker met een ouder die zelf problematiek heeft en daar niks van wil weten, helemaal klem mee kan komen te zitten. Of een andere ouder die niet gelooft in diagnoses, de problematiek van een kind ontkent en niet in staat is om het verwachtingspatroon bij te stellen, om vervolgens het kind te veroordelen of uit te kafferen omdat het zich niet ‘normaal’ kan gedragen. Nou ja, er kan van alles gebeuren als mensen de werkelijkheid niet goed beoordelen.
Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat alle vechtscheidingen of conflicten zoals bovenstaande voortkomen uit psychische problematiek. Ik zeg alleen: conflicten tussen mensen waarbij één van de twee de werkelijkheid niet goed beoordeelt, kun je niet behandelen alsof dat wel zo is. En jouw voorstel om dat te objectiveren met een diagnose lijkt me in veel gevallen niet haalbaar. Het ging me dus vooral om aanhoudend problematisch gedrag, wat niet ophoudt door het normale te benoemen. In zo’n geval zou je moeten uitzoeken of dat te maken kan hebben met psychische problematiek en dan kan dwingend gedrag een aanwijzing zijn dat er iets anders speelt dan ‘op je eigen manier ouder zijn’.
Mijn advocaat, bij de echtscheiding, waarschuwde mij dat het gerecht niets kan met psychische en psychiatrische problematiek. Dat was tenminste duidelijk, het was aan mij zelf om het op te lossen. Alleen gehinderd uiteindelijk door de 'jeugdbeschermers'. Die daar echt geen beeld bij hadden.
Vader was voor de jeugdbeschermers gewoon competent, ze lazen ook het dossier niet dat gemaakt was tijdens de eerste ronde in de echtscheiding toen vader nogal in de war was en men begreep waarom ik een omgangsregeling had gemaakt die regelmatig maar kortdurend was.
Prima, ze konden het toch niet, geheel duidelijk. Alleen een later geconsulteerde psychiater accepteerde mijn opmerking daarover in de zin dat ze wat concreter met vader behoren te communiceren vanwege zijn autisme. Dat gebeurde natuurlijk niet, en de psychiater begreep dat dat de reden was dat vader de kliniek niet kon vinden. Hij stond voor een verkeerd adres van dezelfde instelling. En belde mij op daarover. Want ook al waren we gescheiden ik bleef de spil van het gezin. Die je dus rustig kunt ondermijnen volgens de 'jeugdbeschermers'.
Terwijl het drama je boven het hoofd groeit.
Of ze stonden voor zijn neus terwijl ze bij ons moesten zijn. Echt, dat was geen postzegel.
Dus nee, doe maar niet, de psychiatrie laten beoordelen of iemand geschikt is of niet om kinderen op te voeden. De vraag is ook verkeerd. Te algemeen. Zo kom je nergens.
Het lijkt me ook stug dat de ouders met een stevige depressie of psychose nu zo direct een groot risico vormen. Daar zitten vaak normale persoonlijkheden onder die ofwel snappen dat ze de zorg moeten delen/uit handen geven of zo opgeslokt worden door hun toestandsbeeld dat ze gewoonweg de zorg niet meer kunnen leveren, en dat wordt de omgeving dan meestal wel snel duidelijk.
De moeilijkheid zit veelal bij persoonlijkheidsstoornissen. En diagnosticeer dat maar eens, en vooral onvrijwillig.
Ik ken behoorlijk wat mensen waar ik zeker van ben dat ze een persoonlijkheidsstoornis hebben, maar die nooit in aanraking komen met hulpverlening en ‘gewoon’ hun werk doen en voor kinderen zorgen.
AnneJ schreef op 03-06-2021 om 00:42:
Dus nee, doe maar niet, de psychiatrie laten beoordelen of iemand geschikt is of niet om kinderen op te voeden. De vraag is ook verkeerd. Te algemeen. Zo kom je nergens.
Hoe denk jij dan dat professionals die betrokken raken bij een problematisch nahuwelijk met kinderen hier dan wel mee kunnen omgaan? Ik heb de indruk dat nu de stelregel is ‘wij kunnen het niet beoordelen dus zolang er geen diagnose is, gedragen we ons alsof het er niet is’. Wat best merkwaardig is, als je geen grip krijgt op de situatie en te maken krijgt met ‘onverbonden’ gedrag. Je kunt dan toch op twee vingers natellen dat de situatie alleen maar zal verslechteren als je doorgaat op de ingeslagen weg.
Jij beschrijft dat jouw ex je ook na de scheiding nog accepteerde als de spil van het gezin, dat hij naar jou toe kwam voor duidelijkheid. Ik heb zo’n dynamiek nog nooit gezien, wel dat de ene ouder de koers van de andere ondermijnt en aanvalt met dwingend gedrag en ontregeling, waar kinderen dan tussenin komen te zitten. Dat gaat inderdaad ook naar mijn inschatting in de meeste gevallen over persoonlijkheidsproblematiek, Stelle. En dan met name die waarin narcisme speelt.
Het zou natuurlijk al helpen als men zou erkennen sommige zaken niet te kunnen oplossen, maar dat schijnt een zwaktebod te zijn dus liever geef je mensen de illusie dat je het wel kunt oplossen mits jij dan dit of dat wat je niet doet.
Zonder die zorgmelding hadden we minder drama gehad want dan had ik meer oplossingsmogelijkheden gehad. En ja, uiteraard is dat lastig te beoordelen maar ze hadden 'mijn' omgangsregeling, in eerste aanleg erkend, ook in het hoger beroep moeten laten staan, vaak maar kortdurend. Nu moest ik de kinderen een weekend bij hun vader laten en dat is echt hier en daar heel erg fout gegaan.
Weten zij veel. Maar geen goed oplossing is een realiteit dan kun je toch niet doen alsof?
Anne, is die overgang naar een weekend bij vader geheel uit de koker van de bemoeizorgers gekomen, of was het vader zelf die zei dat hij dat wilde? Excuses op voorhand als je dit al geschreven hebt, dan heb ik het gemist.
Groeten,
Temet
Dat was vòòr de zorgmelding Temet en nee, daar heb ik eigenlijk niet veel over geschreven. Vader wilde co ouderschap en dat had ik de 1e keer weten te voorkomen vanwege de verwardheid van vader., die geconstateerd werd tijdens een onderbreking van de zitting waar destijds op instignatie van de rechter door, ik vermoed, jeugdbeschermers een mediatie uit werd geprobeerd. De tweede keer, las men het dossier niet over de eerste keer.
En was ik ineens de tegenwerkende moeder of zoiets. Nou, co ouderschap werd het niet en ik had ook een verzoek om de kinderen voor hun 12e jaar niet aan vader mee te geven naar het buitenland. Niemand die mij vroeg waarom niet? Men meende van doen te hebben met een potentieel ontvoerende buitenlander. Echter, ik kende de paniek van die man tijdens onze reizen en het leek me niets om die kinderen daar alleen aan bloot te stellen. Tot ze iets ouder waren. Ik heug me nog een keer dat ik een conflict tussen exman, reisorganisatie en douane op het buitenlandse vliegveld stond te kalmeren en te beslechten en af en toe met een kind, met hoognodig, een ellenlang stuk verder naar het toilet moest. Die kinderen konden later 'flippen' maar exman kon er helemaal wat van en dan zo'n grote man dus. Nogal angstig voor die kinderen. Niet iets dat je ze alleen gunde aan te moeten gaan.
Het vreemd is dat niemand jou wat vraagt iedereen leeft met de eigen vooronderstellingen. Vooral vooroordelen over buitenlanders.
Exman had in mijn opinie het autisme waar zijn kinderen later een etiket bij kregen. En hij kon helemaal niet tegen de drukte van het gezin waar hij zich wel heel erg verantwoordelijk voor voelde maar nogal bijzondere opvoedingsacties bijhad. Die soms puur op dwang neerkwamen. We moesten wel doen wat hij wenste want anders raakte hij helemaal van de kook van de onvoorspelbaarheid. En ik heb dus aanvankelijk ook hulp voor exman en mijzelf gezocht, want wist ik veel wat dat was. Na de geboorte van tweede leek het of exman de postnatale psychose had!
Ik zag dat het onvermogen was en goede wil dus dan denk je nog: daar moet je toch wat mee kunnen? Ik wist nog niet dat je daar het woord 'autisme' bij hoorde te noemen. Nu zou je dat veel sneller herkennen en is er meer over bekend. Echt, ik heb in mijn opleiding iets in die hoek geleerd en kende de term maar hoe dat er in werkelijkheid uitzag in een gezin: geen enkel idee.
Maar ja, hulpverleners dachten dat het een 'buitenlander' dus die hebben nou eenmaal vreemde gewoonten' was. Pas later realiseerde ik me dat ik zelf gezien mijn achtergrond en opleiding veel meer wist dan de argeloze hulpverleners waar we terechtkwamen met vragen. Dom hoor.
We waren net te vroeg denk ik. Later, toen ik allang wist dat het om autisme ging leerde ik van collega's in de IT die wel naar groepsgesprekken gingen als echtpaar en leerde ik Autisme Centraal kennen en boeken en internetartikelen lezen. Even die term 'autisme', en met name het syndroom van Asperger, en er ging een wereld open! Helaas voor ons te laat.
En misschien moesten we toch wel apart gaan wonen. Ik zag echt wel dat ex niet tegen onze drukte kon en dat hij aan het ontsporen was. Apart kon hij beter tot zichzelf komen en meer rust houden. In feite heb ik dat ook voorgesteld. Maar ex vond dat niet normaal. Ik probeerde hem nog om te praten: Abraham en Sara hadden ook een eigen tent, maar helaas. Dus ja, toen werd het scheiden. En na de eerste zitting was het best aardig geregeld al was exman in bijzonder explosieve gemoedstoestanden terechtgekomen uit angst en woede, die wat hartbrekens hebben gekost. En daarvoor hadden we hulp en steun van de wijkagent en van vrienden en familie. Maar dat werd beter. Afijn, we waren voor de kinderen bij de jeugd ggz , daar konden we niet aan ontkomen, Het ging uiteindelijk met beiden helemaal niet goed op school, het was veel te druk, zoon werd fysiek onwel en wilde dood, dochter wilde ook dood en was met geen tien paarden meer naar school te krijgen. Dus ja, je moet wat. Maar die zorgmelding had ik graag niet gehad van die mensen. Dat heeft ons nogal op achterstand gezet.
De kinderen zijn hier nu nogal mee bezig want ja, dat verhaal van de zorgmelding heeft dit verhaal van het drama in het gezin overdekt. En dat komt nu naar voren. Beide kinderen hebben op dit moment geen contact met hun vader. Vanwege de drama's die ze met hem hebben meegemaakt.
Dat weekend was dus wat de rechter normaal leek en gelukkig geen co ouderschap. Dat die man dat niet trok was niet uit te leggen.
De eerste tijd ging ik dan ook maar mee als de kinderen een weekend bij vader waren, tot vader het niet meer 'normaal' vond dat je gescheiden vrouw mee kwam met de kinderen.
Ik had niet het idee dat verder procederen nou zo gunstig zou kunnen zijn. Vader werd namelijk naar derden nogal negatief over mij en die gingen dat ook nog geloven! Dochter vertelde vandaag nog dat haar beste vrienden haar vader had ontmoet en het leek haar een hele aardige man.
Ja, behalve als hij thuis tegen ons en de muren opsprong van angst, woede en frustratie, onbegrip en verlatingsangst. Soms ging ik eerst naar binnen om te zien hoe zijn pet erbij hing of dat hijzelf hing. Echter dat drama heb ik echt niet kunnen vertellen, alleen aan de vrouwenhulpverlening, want je wordt voor hex versleten.
Ik dacht al dat de aanpassing van de regeling geen spontane ingeving van de jeugdzorgmensen was. Het komt wel vaker voor dat in omgangs- en gezagszaken dingen worden gevraagd die wel standaard lijken, maar in de praktijk te hoog gegrepen zijn, maar zo'n verzoek wordt ook niet zomaar afgewezen.
Overigens, dit even voor alle meelezers: als er een tweede rechtszaak plaatsvindt tussen dezelfde partijen dan heeft de rechter geen dossier van de eerdere rechtszaak. Denk dus niet dat de rechter wel zal snappen dat iets zo is want dat is de vorige keer toch ook zo besproken - dat zal je dan toch wel uitdrukkelijk in de procedure aan moeten voeren, onderbouwd met stukken. Dat wil overigens niet zeggen dat rechters altijd even goed lezen wat er wel wordt aangeleverd, maar denk dus niet dat iemand wel weet hoe het zit omdat we het er immers een jaar geleden ook al over gehad hebben in dezelfde rechtszaal. "De rechter heeft het dossier van de eerste keer niet gelezen" is alleen maar een terecht verwijt als dat dossier van zaak 1 door een van de partijen is ingebracht in zaak 2.
Het is overigens een ander verhaal als het gaat om een en dezelfde procedure met meerdere zittingen na telkens een aanhouding voor een paar maanden (dat komt bij omgangszaken veel voor) maar dat terzijde.
Groeten,
Temet
Het ging om een hoger beroep en inderdaad mogelijk hadden we dat in moeten brengen. Achteraf had er dus wel mogelijk iets meer gekund. Maar je weet niet hoe dat uitpakt. Voor hetzelfde geld denkt men: ach ja, de eerste keer vlak na de scheiding is iedereen wel eens in de war en nu is dat niet meer zo. En dan komt moeder er weer mee.
In elk geval was er wel een 'eigenaardige' omgangsregeling waar blijkbaar ook niemand vragen bij stelde die door ex aangevochten werd. Want hij wilde co ouderschap.
Uitputtend AnneJ! Zelfs een ex die op jou terugvalt voor duidelijkheid, weet de zaak dus nog extreem te ontregelen. Toch bekruipt me het gevoel dat in jouw relaas juist zichtbaar wordt hoe een zorgmelding in een problematische situatie onvermijdelijk kan lijken of worden, onder meer door het ontbreken van beoordelingsmogelijkheden van psychische problematiek. Die zorgmelding is 'maar' een momentopname en een culminatie van de totale jeugdzorgdynamiek.
Er is een licht ontvlambare man die onveilige situaties creëert voor zijn vrouw en kinderen. Die kinderen raken, mede door hun eigen problematiek, in de ellende: ze zeggen zelfs dood te willen. Er moet dan hulp komen. Er wordt gescheiden. Dat levert schermutselingen op. Vader eist zorg op voor de kinderen, wat hij niet kan waarmaken door zijn psychische problemen. Maar daar wordt geen rekening mee gehouden of kán geen rekening worden gehouden, wie het weet mag het zeggen. En dan gaat de trein verder met hulpverleners en scholen die zich moeten redden in een situatie die tot stand gekomen is vanuit de vooronderstelling dat vader heus een redelijk normale, gezonde man is, terwijl hij dat niet is. Het is ook risicovol om uit te spreken dat hij dat niet is: er ligt immers geen diagnose. 'We weten het niet. We kunnen dit niet oplossen," zou je dat echt hebben kunnen accepteren van de hulpverlening op het moment dat jouw kinderen zo diep zaten? Als de nood zo hoog is opgelopen dat kinderen alleen maar verder achteruit kachelen, kunnen hulpverleners het toch niet meer zomaar aan het beoordelingsvermogen van de ouder overlaten. Want zij zijn medeverantwoordelijk geworden voor het lot van dat kind. Als het dan fout gaat, hebben zij de situatie als professionals verkeerd beoordeeld en hebben ze niet gedaan wat ze moesten doen. Ze zullen dan eerder het zekere voor het onzekere nemen. Dat betekent verder niks maar dan hebben ze in ieder geval gedaan wat er van ze in hun rol wordt verwacht. Dan kan er dus een zorgmelding komen. Maar ook daarna wordt de veronderstelling dat beide ouders even gezond zijn niet verlaten, in ieder geval niet expliciet. De hele hulpverlening die dan volgt is dus nog altijd gebaseerd op datzelfde drijfzand van vermeende normaliteit en gelijkwaardigheid van beide ouders. Garbage in garbage out. Als je hulpverlening nodig hebt, moet er toch een manier zijn om kwalitatief goede informatie in dat proces te krijgen? Het huidige systeem lijkt dat expliciet niet toe te laten.
Nou ja, ik vertel jou iets wat jij allang weet! Het punt is: jouw uitweg lijkt te zijn om altijd onder de radar te blijven of het hele systeem af te schaffen? Mij lijkt dat te gortig. Je had dringend hulp nodig. Je klopte niet voor niks links en rechts aan. Maar in de huidige situatie kun je geen hulp krijgen als je 0% risico wil lopen op een zorgmelding. De juridische bemoeienis lag niet in jouw invloedssfeer. En je moet altijd bang zijn voor school. Om ook daar veilig te zijn moet je alleen milde, gemakkelijk oplosbare problemen aankaarten en moet je ervoor zorgen dat je kinderen aangepast gedrag vertonen en hun mond dichthouden tegen leerkrachten over de problemen die er zijn. dat kan toch niet: dat is toch ook helemaal niet gezond! Dit geldt overigens niet alleen in problematische scheidingssituaties natuurlijk.
Helemaal oplossen kun je dit natuurlijk nooit. Dat snap ik best. Maar bij het ontbreken van een diagnose de signalen in de de werkelijkheid negeren, doet de situatie toch geen goed. Dat beschrijf jij toch ook? Of interpreteer ik het dan verkeerd? Maar dan opnieuw: hoe hadden hulpverleners en juristen toegerust kunnen worden (met kennis, criteria en mandaat) om wél de juiste beoordeling te maken en die te effectueren? En als jij denkt dat ze dat per definitie nooit kunnen, hoe moet het dan verder? Moet de jeugdzorg dan worden afgeschaft? Bepaalde onderdelen gesloopt? Bepaalde problematiek niet meer behandelen? "Sorry mevrouw. U heeft de verkeerde echtgenoot gekozen. Wij kunnen niks voor u betekenen. Wij hopen dat hij u en uw kinderen niet naar de vernieling helpt. Wij wensen u daarbij veel succes." Dat is toch een totaal contra-intuïtieve opstelling in de huidige maatschappij. Maar wat dan wél met de jeugdzorg?
Ik had, behalve aan de vrouwenhulpverlening, wijkagent en familie/vrienden, niemand van de hulpverlening deelgenoot gemaakt van de ervaringen met man. Echt, dat waren gescheiden werelden waarin de jeugdbescherming zelfs meende dat ik het zo zwaar had en of de kinderen niet beter bij vader geplaatst konden worden? Daar zag het er een stuk netter uit! Ja, vader kon absoluut niet tegen chaos, dus kinderen die spelen was nogal een dingetje.
De hulpverlening was er voor de kinderen, eerst voor zoon en daarna voor dochter. En dochter werd steeds angstiger. Ja, dan denk je natuurlijk meteen: die zal wel misbruikt of mishandeld worden door broer of vader? Waar moeder niets tegen doet? Als hulpverlener die wel bekend zou moeten zijn met autisme? Nou ja, roept u maar, onlogisch. Men kon de angst van dochter niet verklaren, ik ook niet daarvoor waren we bij de hulpverlening.
De vrouwenhulpverlening en de wijkagent lieten de regie bij mij, die zagen mijn competentie wel. De zorgmelders, overigens hulpverleners die ons nog maar net kenden als opvolgers van andere ggz medewerkers, hadden mij blijkbaar niet hoog zitten. Bleek ook wel later uit het dossier, totaal geen beeld dat overeenkwam.
En een van beide zorgmelders, nogal een jong ding had een angstige fantasie over dochter. Die had blijkbaar zelf nogal angsten en reageerde met haar angsten op die van dochter. Ik probeerde tijdens het zorgmeldingsgesprek nog: is dit geen professionele valkuil? Projectie? Maar altijd als zich zoiets voordeed, waarschijnlijk gewoon onzekerheid van de mensen, dan was ik natuurlijk het domme moedertje dat zoiets helemaal niet kon weten.
Door een psychiater waar ik later vroeg of ze, gezien de angsten van mijn dochter en het autisme dat door de opvolgers van de zorgmelders alleen nog maar in de mishandelingshoek gezet werd, of ze haar literatuur wel bijhield? nou daar werd toch wel even hartelijk om gelachen.
Achteraf had ik hen mijn cv moeten laten zien. En inderdaad ben ik om die reden gaan mailen met mijn werkemail. Zodat ik later door de jeugdarts erkend werd als 'een collega'. Maar ja, toen was het leed al geschied.
Nou ja, je weet het niet. Net dus nog de situaties van een bestuursrechter en een manager in de zorg. Dan word je overal gezien als de competente volwassene die je bent maar je wordt evengoed voor je kinderen ongeschikt gehouden, anderen weten het beter, maar niet heus. Je wordt per definitie over een kam geschoren met welke falende ouder dan ook.
Die hele beschermingstak moet ernstig uitgedund. En er moet meer hulp zonder dwang komen. Primair ga je uit van geschikte ouders en niet primair van ongeschikte ouders. Tenzij het tegendeel gebleken is. En ja, enig risico hoort erbij.
En verder is het een vak dat door echte deskundigen beter op de rails gezet behoort te worden. Ieder zijn vak. Ik kan je alleen maar zeggen wat een zwart gat het nu vaak is en dat kan toch niet?
De Live uitzending van de Tweede Kamer. Rutte c.q. het demissionaire kabinet erkent de 'knak' en verder de onveilige situatie in gezinnen, maatschappelijke effecten van het coronavirus. Nou ja, in ieder geval Rutte erkent de urgentie.
De lobby heerst. En er wordt geen hulp verleend of opgelost maar geld gegeven.
Cruyff: ik heb nog nooit een zak geld zien scoren.
'conflicten tussen mensen waarbij één van de twee de werkelijkheid niet
goed beoordeelt, kun je niet behandelen alsof dat wel zo is. En jouw
voorstel om dat te objectiveren met een diagnose lijkt me in veel
gevallen niet haalbaar. Het ging me dus vooral om aanhoudend
problematisch gedrag, wat niet ophoudt door het normale te benoemen. In
zo’n geval zou je moeten uitzoeken of dat te maken kan hebben met
psychische problematiek en dan kan dwingend gedrag een aanwijzing zijn
dat er iets anders speelt dan ‘op je eigen manier ouder zijn’.
Maar de vraag is toch: wie gaat dat bepalen? Wie beslist dat er inderdaad aanhoudend problematisch gedrag is, waardoor omgang en zorg bijvoorbeeld moet worden stopgezet?
de ex? De rechter? De jeugdzorgmedewerker?
Tsjor
Er kan helemaal geen behoorlijk besluit genomen worden. Een diagnose hoeft geen relatie te hebben met gedrag tegenover kinderen dat niet kan. Het alternatief, onder toezicht en uithuisplaatsing, is geen hulp en een uiterste maar wordt ingezet als remedie. Terwijl het op zich schadelijk is en tot erger leed kan lijden voor kinderen en ook ergere strafbare zaken of mishandeling en misbruik.
Zo'n man ook afgelopen week met die kinderen die bij een kennis inwoonde die helaas overleed waarna de man met zijn kinderen op straat stond en ergens in een kantoor sliep. Nee, armoedebestrijding doen we niet aan, we gooien liever tonnen naar 'jeugdbescherming'. Woningen? Wie is er eigenlijk verantwoordelijk, dat ben je toch zelf. Je bent een loser als het je niet lukt, nee aan een woning helpen gaat niet lukken.
Tenzij je naar de media gaat dus. Investeren in sociaal beleid, basisvoorwaarden, een dak boven je hoofd, een handson hulpverlener, geen bureautijger, iemand die je helpt met praktische oplossingen in plaats van signaleringslijsten.
Nou ja, en dan is het ook gewoon accepteren dat we niet alle leed de wereld uitkrijgen. Kinderen hebben een ouder waar ze mantelzorger voor zijn. Geef dat gezin toch een handson wijkzuster denk ik dan? Het kost minder dan kinderen uithuisplaatsen of er bovenop gaan zitten met een onrijpe juffrouw met een OTS.
En diep het eens uit. Waar loop je tegen grenzen aan? En worden ouders wel gezien en gehoord? Of op een hoop gegooid? En houd eens op met aanjaagteams voor kindermishandeling. Als je om hulp vraagt ben je al verdacht. Dat is niet handig. En onrealistisch. Echt, het hele systeem deugt niet.
Het enige dat je kunt doen is zelf zo integer mogelijk werken en je niet gek laten maken en anders een ander beroep zoeken. Nou ja, de besten hebben dat grotendeels al gedaan ben ik bang. De omloop is nogal groot. Dus houd je alleen jonge mensen over die lijstjes volgen en geen risico nemen en op hun onderbuik reageren en geen idee hebben hoe je een gezin bij elkaar houdt.
En voor wie rechtzaken de normaalste zaak van de wereld zijn.
tsjor schreef op 03-06-2021 om 15:43:
'conflicten tussen mensen waarbij één van de twee de werkelijkheid niet
goed beoordeelt, kun je niet behandelen alsof dat wel zo is. En jouw
voorstel om dat te objectiveren met een diagnose lijkt me in veel
gevallen niet haalbaar. Het ging me dus vooral om aanhoudend
problematisch gedrag, wat niet ophoudt door het normale te benoemen. In
zo’n geval zou je moeten uitzoeken of dat te maken kan hebben met
psychische problematiek en dan kan dwingend gedrag een aanwijzing zijn
dat er iets anders speelt dan ‘op je eigen manier ouder zijn’.Maar de vraag is toch: wie gaat dat bepalen? Wie beslist dat er inderdaad aanhoudend problematisch gedrag is, waardoor omgang en zorg bijvoorbeeld moet worden stopgezet?
de ex? De rechter? De jeugdzorgmedewerker?
Tsjor
Dat is de vraag ja. Of eigenlijk zeg ik dat in mijn ogen niet vermeden kan worden dat te bepalen. En stel ik vervolgens de vraag: hoe zou je dat kunnen doen als er geen diagnose is of kan worden gesteld. Dit was als een reactie op jouw stelling dat psychische problematiek alleen met een diagnose zou kunnen worden onderbouwd.
Als jeugdzorg of rechter betrokken raken bij een conflictueuze situatie kán er sprake zijn van problematisch gedrag, van één of beide ouders. De lijn lijkt nu om dan uit te gaan van het adagium 'waar twee vechten hebben twee schuld'. Wat de kans vergroot dat bijgedragen wordt aan de onoplosbaarheid (want probleem niet juist geanalyseerd) in plaats van aan een oplossing. Mijn stelling is dus dat je beoordeling niet kan vermijden, ook als er geen diagnose is of kan worden gesteld omdat betrokkenen daar niks voor voelen. In een situatie dat twee mensen 'gewoon' slecht met elkaar omgaan, moet je immers anders handelen dan in een situatie waarin één persoon met extreem dwingend gedrag, zoals dat aangetroffen wordt bij bepaalde psychiatrische diagnoses zoals borderline of nps, het hele gezin onder druk houdt. Of bij AnneJ, dat een ouder met autisme onvoldoende besef heeft van de eigen beperkingen. Dat die diagnose misschien niet is gesteld, doet aan de werkelijkheid daarvan toch niks af? Dus: hoe krijg je die informatie dán in je behandelplan of uitspraak?
