Is Nederland een rechtstaat?

Wie zijn verstand gebruikt.....

....snapt toch dat met al die rapporten die er zijn (het misbruikrapport, het 1-op-de-10-rapportages-bevat-fouten-rapport) en al die verhalen in het nieuws (remi die niet verstandelijk gehandicapt was, youness die niet mishandeld bleek te zijn maar toch uit huis geplaatst bleef), een steeds maar weer verbetering belovende jeugdzorg, een cijfer aan ots en uhp dat in heel europa niet geevenaard wordt, een desondanks niet dalend cijfer van mishandelende kinderen en duizenden klagende ouders en kinderen toch ook wel dat er toch echt wel iets aan de hand is in de jeugdzorg?

Iemand die zijn verstand gebruikt snapt toch ook dat bestrijding en uitvlakking van ouders nooit in het belang van het kind is?

Iemand die zijn verstand gebruikt snapt toch dat ouders, ook al maken ze fouten, niet als stront behandeld hoeven te worden?

Iemand die zijn verstand gebruikt snapt toch dat als ouders onder vuur worden gelegd, dit juist ten koste van zorg en opvoeding gaat?

Iemand die zijn verstand gebruikt snapt toch dat kinderen bijzonder lijden als ouders worden aan-of afgepakt?

Iemand die zijn verstand gebruikt, heeft oog voor een ander en snapt waarom mensen jeugdzorg vergelijken met kafkaeske of oorlogstoestanden.....

Wie het niet wil verstaan, die snapt dat inderdaad allemaal niet en die haalt lekker uit naar al diegenen die toch al diep in de shit zitten of zaten naar al diegenen die door de we-moeten-kindermishandeling-voorkomen-hype die nu gaande is. En dat zijn echt niet alleen maar aso's (en aso wil nog niet zeggen dat je slecht bent voor je kind). Dat zijn ouders zoals ik. En als je pech hebt ook jij.

Emine
(Die weet dat deze posting zeer zinloos is, maar het gewoon even kwijt wou)

Nou rk

Jij denkt dus echt bij alles: wat de overheid doet is welgedaan. Je bent het nooit oneens met beleid, loopt nooit ergens tegen te hoop, klaagt nooit en hoeft ook niet te stemmen. Wat een saai leven.

Mensen hebben hier uitentreuren uitgelegd, ondersteund door rapporten, dat Vrouwe Justitia haar blinddoek afdoet in dit soort zaken en dat sommigen wel degelijk gelijker blijken dan anderen. Van mishandeling door ouders is geen sprake in die gevallen. Wel van bewezen mishandeling door de staat, door instellingen en door pleeggezinnen. Die mishandeling is OK, want dat "hebben we zo afgesproken". Je komt niet met tegenbewijzen, alleen met een blote ontkenning.

Ach mens....

.....je weet niet waar je over praat, echt niet.

Het zijn oorlogse toestanden als je kind wordt afgevoerd en je weet niet waarheen. En zeker als het gaat om non-redenen die zijn 'vastgesteld' in een schijnproces. Want dat is het, jeugdzorg telt voor 10, de ouder voor 0. Jeugdzorg kan iets zeggen en het wordt voor waar aangenomen, een ouder kan iets bewijzen en het wordt terzijde geschoven als het dat wat jeugdzorg zegt tegenspreekt. Zo gaat het gewoon. En dan heb je ook nog de gevallen waar de jeugdzorger even achter je rug om naar de rechter belt om een spoeduithuisplaatsing te bewerkstelligen. Dan is er dus niet eens wederhoor geweest. Ieder jong onervaren ding dat bang is een fout te maken en meent een signaaltje te zien, kan dat doen. En vervolgens, als dan na jaren knokken is doorgedrongen dat je toch echt je kind niet mishandeld hebt, dan krijg je de discussie dat het kind nu zo goed geworteld is in het pleeggezin, dat het niet meer terugkomt. Dat is pure misdaad en gaat tegen alle normen in, maar het gebeurt.

En mensen als jij die schoffelen de slachtoffers hiervan lekker onderuit. Veilig vanachter de computer. Ben maar blij dat je dat kunt. Want dat betekent dat je er niet over mee kunt praten. Hoop voor je dat je nooit een huilbaby hebt, een stoere rakker met blauwe plekken op rare plaaten of een puber die iets steelt of buiten de juiste tijden vuurwerk afsteekt. Of met een scheiding te maken krijgt waarbij je je kinderen om veiligheidsreden niet aan je ex mee durft te geven. Want dat zijn dus de (alleenstaande) ouders die worden aangepakt.

AnneJ, je rants hebben nut!

Binnenkort krijgt manlief Jeugdzorg op bezoek over een patiëntje. Nou, ik heb hem voorbereid met behulp van OO, voor zover dat nog nodig was want hij vond het al een belachelijk verhaal. Heb bijna medelijden met de jongedames...

Ook bij Jeugdzorg is de baas trouwens meestal een man, is je dat opgevallen? Waar komen die eigenlijk vandaan? Niet van de werkvloer, want daar lopen ze nauwelijks rond.

kip of ei?

Alweer een kip of ei kwestie! Is de beoordeling "belachelijk" nu ontsproten aan het brein van de dokter, of niet?

En: komen de (al dan niet vermeende) fouten van Jeugdzorg nu voort uit de ondeskundigheid van al die veel te jonge, onervaren vrouwelijke medewerksters, of de ondeskundigheid van die niet-van-wanten-wetende, onbenullige mannelijke leiders?

brein

Waaraan denk je dan dat het ontsproten is, een bloembol? Sorry hoor, jij hebt geen idee van de omstandigheden. Maar je denkt wel dat manlief, die het gezin goed kent, zijn eigen mening niet kan vormen?

De tweede vraag is wel interessant. Geen idee eigenlijk.

Opleiding

Ik denk dat de kennis is ontsproten uit de theorieboeken in hun opleiding. Als student neem je aan dat wat in de boeken staat juist is. Dat is de basis en het fundament. Als de kennis in de boeken onjuist zou zijn, zou de opleiding niet voor die boeken gekozen hebben.

Precies: opleiding

Ooit hadden wij ook te maken met Jeugdzorg. Gewoon, gevalletje spijbelen op de middelbare school van dochterlief, doorgemeld naar leerplicht. Geen idee meer hoe het daarna tot Jeugdzorg is gekomen.

In mijn naïviteit van toen dacht ik dat je met deze mensen kon praten. Niet dus. Wij kregen een heel jong ding, net van school, maatschappelijk werkster.
Echt heel jong, vers van de pers. Wij waren haar eerste zaak, ze had een supervisor, (een man, jawel) die haar zou begeleiden, zodat het allemaal goed zou komen.
Dit escaleerde in no-time. Een meisje dat zich liet manipuleren door de dochter, die natuurlijk helemaal niet doorhad hoeveel macht dat aardige betrokken meisje wel niet had. En dat ze daar met heel andere bedoelingen zat.

Het erge is dat dochter, die echt wel een psycholoog kon gebruiken, dat soort hulp dus nooit gehad heeft. Als zij ons destijds hadden geholpen met psychische hulp, zonder dramatisch uit huis wonen en zo, waren we er tenminste iets mee opgeschoten. Maar zo gaat het dus niet.
Geen hulp, wel veel stress.

Met mijn inmiddels al lang volwassen stiefkind gaat het nu heel goed, althans, qua opleiding en werk. Ze heeft o.a. de opleiding gedaan waarmee ze in dezelfde huizen kan werken als waar ze gewoond heeft... niet toevallig natuurlijk. Maar inmiddels heeft ze wel een paniekstoornis, zit ze aan de seroxat en gaat ze binnenkort in psychotherapie om het UIT HUIS WONEN te verwerken!!

Van hetzelfde laken een pak

“Achter elk probleem schuilt een vrouw”, klonk het bevooroordeeld, beschuldigend en gedecideerd uit de mond van mijn godvrezende moeder. Niet moeilijk te raden: mannen stonden er heel wat beter op bij haar. Hun gunde zij in principe een zo goed als goddelijke status. En zichzelf niet te vergeten; als gunstige, zeer hoge uitzondering die de regel alleen maar bevestigde.

Het deed voor haar uiteraard niets af aan dit zwart-witte denkbeeld, dat haar hooggespannen verwachtingen naar de man in de praktijk steevast uitliepen op ontgoocheling. Een ten behoeve van het overzicht zorgvuldig gekoesterd dogma is en blijft meestal een dogma, tenslotte. Zo bezien valt het ook goed te begrijpen, dat positieve ervaringen met vrouwen haar ook al niet op andere gedachten konden brengen.

Al wie opgegroeid is in een katholiek nest, kent het seksistisch klappen van de zweep; zou je zeggen. Waren haar ideeën echter zo rooms als die van de paus, of een strikt persoonlijke invulling van het Rooms-katholieke geloof? Ik laat die vraag maar even voor wat die is. Het is soms lastig communiceren over dit soort van onderwerpen; zo bleek mij al op jonge leeftijd. Bovendien heb ik, zodra ik de kans kreeg, zoveel mogelijk afscheid genomen van die kerk, kerkelijk leven in het algemeen en alle erbij behorende rompslomp.

Die keren dat ik nog heb moeten opboksen tegen kleinerende vooroordelen ten aanzien van vrouwen, was het – toeval of niet? – telkens mijn/een katholieke medemens die de consternatie veroorzaakte. Daar moet ik bij zeggen, dat deze katholieken stuk voor stuk erg hoog scoorden op de narcistische schaal. En dan moet je/ik ook niet verbaast opkijken, als blijkt dat zij ook in de seculiere wereld hun invloeden zoveel mogelijk laten gelden.

Het bevestigde overigens wel het beeld dat mijn moeder maar al te graag oproept: de Rooms-katholieke kerk als een massief bolwerk, waartegen een ontkerkelijkte eenling slechts nietig afsteekt en reddeloos verloren is. Als het aan haar had gelegen, dan was ik er heilig van overtuigd geraakt, dat ik als afvallige aan elke katholiek – man of vouw! – een vijand zou hebben en het als eentje van het zwakke geslacht wel kon schudden.

Nuchter evaluerend kwam ikzelf tot een heel andere conclusie. Van de tientallen docenten van wie ik les heb gehad aan de katholieke scholen waarnaar ik werd toegestuurd, behandelden slechts twee (één vrouw en één man) mij onheus. De meeste traden mij neutraal tegemoet, terwijl sommige mij zelfs merkbaar gunstig gezind waren. Hun gedrag strookte volkomen met het optimistische mens- en maatschappijbeeld dat mij door de natuur is gegeven.

Maar dit geheel en al terzijde, hoor. Ik weet als geen ander, hoe arrogant het is om je eigen levenshouding dwingend ten voorbeeld te stellen aan een ander. De bescheidenheid gebiedt mij dan ook om hier niet verder uit te weiden over mijn persoonlijke levenservaring. Valt die niet ook volstrekt in het niet bij de levenservaring van moeders die met Jeugdzorg van doen hebben gekregen? Zo vragen ook sommige deelnemers aan dit draadje zich hier onomwonden en retorisch af.

Meer filosofisch dan maar: kleinerende vooroordelen ten aanzien van vrouwen vormen de tegenhanger van verheerlijkende. Het seksistische zwart-wit beeld van mijn moeder laat zich eenvoudig omkeren. Dat kan, naar het schijnt, maar al te goed van pas komen in discussies. In dit draadje bedient Doktersvrouw zich althans van het argument dat de leiding van Jeugdzorg voornamelijk in handen is van mannen.

Het heeft weer eens een opmerkelijke wending gegeven aan dit draadje. Opeens is niet alleen de ondeskundigheid, maar ook het geslacht (m/v) van de medewerkers van Jeugdzorg een issue. Allicht om het gezag van Jeugdzorg te ondermijnen, suggereert zij een onderlinge samenhang. Door ons lezers zelf nader in te vullen met de conclusie dat Jeugdzorg niet anders dan fouten kan maken, omdat de leiding in handen is van personen die van toeten noch blazen weten.

Jullie begrijpen wel, dat deze voorstelling van zaken de goedkeuring van mijn moeder niet zou wegdragen! Ik heb er zelf ook de grootste moeite mee; zij het om een heel andere reden. De manier van argumenteren van Doktersvrouw komt opvallend overeen met die van topic starter, AnneJ. Deze schotelt ons keer op keer het beeld voor, dat de uitvoerende krachten van Jeugdzorg voornamelijk jonge, ondeskundige grietjes zijn. Beiden willen ons het idee geven, dat Jeugdzorg er alleen maar een potje van maakt en doen daarbij een naarstig beroep op ons ´gesundes Volksempfinden´.

Nu ben ik zelf eentje van ´het´ volk, maar om hun idee klakkeloos voor waar aan te nemen op basis van hun anonieme verhalen op dit forum? Ik kijk wel link uit!

Wat ik mis is (oog voor) de nuance. Nu weet ik net als velen met mij: hoog oplopende gevoelens willen de behoefte aan en het vermogen tot nuanceren nog wel eens danig in de weg staan. Bovendien doet wie zich in een discussie wil bedienen van populistische trucjes, er goed aan juist de nuance buiten beschouwing te laten. Tegelijkertijd geldt, dat wie zaken zo scherp aanzet, eigenlijk geen ruimte laat voor een onverschillig ´het zal allemaal wel´.

De aantijgingen aan het adres van Jeugdzorg zijn dermate ernstig, dat de gang naar de rechter de aangewezen weg lijkt om de kwestie af te handelen.

Vergt dat te veel moed? Als ik zo boos en overtuigd zou zijn als jullie, dan hoefde ik mezelf die vraag niet eens te stellen. Kleinmoedig van onder naar boven trappen kan iedereen, maar als een overheidsdienst zich stelselmatig schuldig maakt aan machtsmisbruik, zie ik dat als een krachteloze, ongeldige slag in de lucht. Hoe grimmig je ook mort.

Rode krullenbol

Nou moe...

Ik maak een losse opmerking over iets dat me opeens opvalt, over vrouwenemancipatie in het algemeen, en RK hangt daar een hele levensbeschouwing aan op en ziet het opeens als argument voor iets (wat?) dat met jeugdzorg te maken zou hebben. Iets teveel eer voor een losse opmerking, lijkt me.

En dat het vooral jonge grietjes zijn is nu eenmaal zo. Het is toch niet nodig om de feiten te ontkennen? Jonge mannen zouden het overigens niet beter doen, denk ik. En oude al evenmin (zie dus de leiding van jeugdzorg).

Wat wel zou uitmaken weet ik wel, en mijn man zou daar ook wel het een en ander over te zeggen hebben. Die staat tenslotte met zijn voeten in de modder als het gaat om hulpverlening aan gezinnen. Maar daar is RK niet in geïnteresseerd, schat ik zo in. Die vindt dat het allemaal prima gaat zo.

Helemaal verkeerd ingeschat, Doktersvrouw

In geen van mijn bijdrages aan deze discussie vel ik een oordeel over het functioneren van Jeugdzorg. Ik heb slechts te berde gebracht, dat het een gedegen, betrouwbaar, onafhankelijk onderzoek vergt om te bepalen wat waar is van de beschuldigingen aan het adres van deze overheidsdienst.

Het zou de betrouwbaarheid van de (aan)klagers zeer ten goede komen, als zij via de rechter een dergelijk onderzoek zouden proberen te bewerkstelligen.

Op een forum als dit een regelrechte complottheorie lanceren, waarmee wij ouders worden afgeschilderd als bij voorbaat weerloze, potentiële slachtoffers van een corrupte overheid? Zoiets kan wat mij betreft per definitie niet op een vrijblijvende basis.

Het tegenovergestelde van wat jij suggereert, Doktersvrouw, is dus het geval: ik ben zo geïnteresseerd als maar zijn kan!

Jammer, maar veelzeggend dat jullie wel voor vrijblijvendheid kiezen. Dit draadje dient kennelijk vooral als uitlaatklep voor frustraties en niet als platform voor discussie.

Rode krullenbol

Mijn man vormt zijn eigen professionele mening over wat een gezin nodig heeft. Daar heeft hij geen rechtbank voor nodig, dat mag en hoort hij ook zelf te doen. Daar is niets vrijblijvends aan. En ja, hij heeft aardig de pest in over deze onzin die "zijn" gezinnen alleen maar kan schaden. Een rechter komt daar niet al jaren over de vloer en de dames van jeugdzorg ook niet, hij wel.

Die onafhankelijke onderzoeken zijn er allang. Het rapport Samson bijvoorbeeld, waarvan tot nu toe niemand de conclusies heeft kunnen weerleggen. Ook rechtszaken zijn er volop. Maar zoals een kinderrechter ooit gewoon toegaf in een interview in Trouw: zij volgt Jeugdzorg en doet niet aan waarheidsvinding, want jeugdzorg zal toch wel het beste voorhebben met een kind. Niks complottheorie, ze zegt het gewoon zelf, je kan het nalezen.

Wat is jouw frustratie eigenlijk, of denk je dat jij wèl tegenbewijs hebt?

Moed, Rode Krullebol?

Als eenling kun je niets beginnen tegen deze moloch van Jeugdzorg, gesteund door niet alleen het overheidsapparaat maar een enorme lobby die zichzelf via jeugdzorg bedruipt.

Ik ken meerderen die het geprobeerd hebben. Meestal raken ze volledig geruïneerd, overspannen of beide.

Het heeft (vooralsnog) geen zin. Wat ik doe is niet natrappen, maar waarschuwen, op basis van eigen ervaringen en ervaringen van anderen die ik heb leren kennen (zowel de ervaringen als de anderen zelf).

Het wrange is eigenlijk dat zolang het je niet zelf is overkomen, je degene die als klokkenluider optreedt niet gelooft, en denkt dat hij/zij alleen maar zo luidruchtig is uit rancune.

En als je het wel gelooft is het meestal al te laat, en heb je zelf vergelijkbare ervaringen doorgemaakt.

Moed, Rode Krullebol?

Als eenling kun je niets beginnen tegen deze moloch van Jeugdzorg, gesteund door niet alleen het overheidsapparaat maar een enorme lobby die zichzelf via jeugdzorg bedruipt.

Ik ken meerderen die het geprobeerd hebben. Meestal raken ze volledig geruïneerd, overspannen of beide.

Het heeft (vooralsnog) geen zin. Wat ik doe is niet natrappen, maar waarschuwen, op basis van eigen ervaringen en ervaringen van anderen die ik heb leren kennen (zowel de ervaringen als de anderen zelf).

Het wrange is eigenlijk dat zolang het je niet zelf is overkomen, je degene die als klokkenluider optreedt niet gelooft, en denkt dat hij/zij alleen maar zo luidruchtig is uit rancune.

En als je het wel gelooft is het meestal al te laat, en heb je zelf vergelijkbare ervaringen doorgemaakt.

en hier een citaat uit het interview:

"Ik spreek bijna altijd een ondertoezichtstelling uit, als die wordt verzocht. Een paar keer heb ik aan een verzoek geen goed gevoel overgehouden. Later bleek dat een juist gevoel: de verhalen over het bewuste gezin waren zwaar overtrokken. Maar in geval van twijfel zeg ik in de rechtszaal: 'doen'. Laat er bij dat gezin maar iemand over de vloer komen. Als er niks of weinig aan de hand is, is dat na maximaal een jaar voorbij en wordt de zaak teruggedraaid. Dat vertel ik de moeder in de rechtszaal ook: 'Mevrouw, als u niets te verbergen hebt, wat hebt u er dan op tegen?'" (Trouw 14-03-2012).

Vooral die laatste zin. Daaruit blijkt dat zo'n rechter geen idee heeft wat een OTS op zichzelf al teweeg brengt en kapot maakt. Dat is echt wat anders dan dat er "iemand over de vloer komt".

Ook het idee dat vanzelf wel zal blijken dat het niet nodig was is enorm naïef. Het zou zo kunnen zijn, als jeugdzorgers echte professionals waren, met een echte beroepscode en een degelijke opleiding. En zonder perverse financiële prikkels. Wie vertelt die 'overtrokken' verhalen dan? Jeugdzorg zelf. Maar dat mag gewoon, niemand neemt ze hun leugens kwalijk, want ze "beschermen kinderen". Erg dat zelfs een rechter zo naïef is.

Plus.....

....dat dat wat die rechter zegt gewoon onrechtmatig is.

Allereerst is er het recht op bescherming van familylife en the right to be left alone (EVRM).

Daarnaast zegt ook de Nederlandse wetgeving dat een OTS slechts is toegestaan als er ernstige ontwikkelingsbedreigingen zijn en alle andere middelen hebben gefaald of naar verwachting zullen falen.

Bij mij werd op een gegeven moment gezegd in de rechtszaak dat er op zich geen ontwikkelingsbedreiging was, maar men geen andere oplossing zag dan een ots om een omgangsregeling te kunnen begeleiden, dit was nodig om de veiligheid van de kinderen te garanderen. Maar er was dus heel duidelijk gesteld dat 'geen omgang' voor mijn kinderen geen ontwikkelingsbedreiging was, maar het wel wenselijk zou zijn als die er -voldoend aan allerlei veiligheidsvoorwaarden- kwam.

Ik was om die reden, geen ontwikkelingsbedreiging, tegen de ots. Hoor ik de rechter op een gegeven moment gewoon tegen de griffier zeggen: dan moeten we dus kijken hoe we dat in het vat gieten. En jawel hoor. In de uitspraak: kinderen worden in hun ontwikkeling bedreigd dus ots.

Wat ik ermee wil zeggen: als de situatie niet voldoet aan de juridische eisen om een ots op te leggen, dan wordt gewoon opgeschreven dat de situatie wel voldoet. En dan denk je dus dat hoger beroep zin heeft, omdat je gewoon het raadsonderzoek waarin staat dat er geen ontwikkelingsbedreiging is in de hand hebt. Maar tegen dat je aan de beurt bent, mag jeugdzorg al meepraten en die kunnen dan gewoon vertellen waarom ze toch echt moeten blijven. Dat deed ze ook. Toen ik later tegen de betreffende persoon zij haar kwalijk te nemen wat ze bij de rechter had verteld (en wat neit klopte) kwam haar antwoord erop neer dat ik moest begrijpen dat ze er bij de rechter gewoon zei wat nodig was om de ots voort te zetten, want dat ze me anders 'niet kon helpen.' Dit herhaalde zich jarenlang, als de ots afliep, dan ging het met de verlengingen ook zo.

Ja hoor, mijn gezin is geholpen. Naar de sodemieter.

Stukje AnneJ

Ik heb het stuk waar AnneJ naar verwijst gelezen. Ik vind de samenvatting van AnneJ niet duidelijk, daarom geef ik heir de mijne. Deze professor spreekt erover dat als artsen Shaken Baby Syndroom vermoeden, zij dit doorgeven aan de instanties. Die vervolgens de baby en eventuele andere kinderen uit huis plaatsen. Het punt is echter dat het vaak helemaal neit om Shaken Baby blijkt te gaan. Tal van andere aandoeningen hebben namelijk dezelfde uiterlijke kenmerken. Zo kan een moeilijke bevalling hetzelfde nekletsel laten zien als shaken baby. Een te snelle schedelgroei idem. Kan een vitaminetekort dezelfde puntbloedinkjes laten zien etc. Etc. Echter als een ouder zich met een kind meldt met deze klachten, wordt veelal standaard 'shaken baby syndrom' erop geplakt, zonder dat gekeken wordt of er niet een andere oorzaak is. Waarop kinderen uit huis worden geplaatst en ouders in staat van beschuldiging achterblijven en het nakijken hebben. Volgens de professor komt dit doordat artsen zichzelf beschermen door de verantwoordelijkheid door te schuiven (eerlijk is eerlijk: niemand wil een kind mee teruggeven en vervolgens in de krant lezen dat het doodmishandeld is), maar moeten hierdoor vele goeden onder enkele kwaden lijden.