Ik leef maar half
Dag allemaal, ik loop opeens tegen iets aan en ik hoop dat jullie met mij mee willen denken. Pas geleden ben ik voor het eerst in hele lange tijd zonder partner en kinderen een weekend weggeweest naar een plek waar ik helemaal mezelf kan zijn en waar ik een aantal dagen volledig in het nu kon leven. Het was alsof ik 3 weken volledig van de radar ben geweest in plaats van 3 dagen. Het voelde zo goed en ik voelde me zo compleet en zo een met mezelf en wie ik eigenlijk ben en dat heb ik zó lang niet ervaren dat ik, nu ik weer terug ben, weerstand en verdriet voel. Weerstand om weer rekening te moeten houden met iedereen die mijn aandacht nodig heeft. Mijn kinderen, mijn partner, mijn moeder, mijn werk. Ik heb het gevoel dat iedereen om mij heen zo eisend is, altijd een stukje van mij nodig heeft en ik kan dat voor mijn gevoel niet weigeren omdat ik niet alleen voor mezelf leef. Ik heb gekozen voor een partner dus ik kan niet altijd mijn eigen zin doen, hij maakt al veel ruimte voor mij hoewel dat niet zo voelt. Mijn moeder is mij lief, ze heeft alles voor mij en de kinderen over, dus hoe kan ik haar iets weigeren ? Ze vraagt al zo weinig. Ook voor mijn kinderen heb ik gekozen, ze hebben beiden een flinke gebruiksaanwijzing wat een groot deel van mijn gezinsleven heeft bepaald, ze zijn nu (net) meerderjarig, maar hebben mij nog steeds vaak nodig, echt nodig. Mijn werk is het minst veel eisend, maar ook daar moet ik natuurlijk aan bepaalde verwachtingen voldoen. Het resultaat is dat ik mij eigenlijk van verplichting naar verplichting sleep en de momenten die ik voor mijzelf heb sta ik in de wacht. Het weekend weg heeft mij duidelijk gemaakt dat er een heel stuk van mij is dat eigenlijk niet aan bod komt omdat daar in het dagelijks leven geen ruimte voor is. Ik leef dus maar half. Al meer dan 20 jaar. Ik ben daar verdrietig om en ik vraag me af hoe ik dat kan veranderen. Het weekend weg eens per jaar herhalen is fijn, maar geen oplossing.
Hoe kan ik dit gevoel van een zijn met mezelf vasthouden ?
Leene schreef op 21-06-2022 om 14:05:
[..]
Ik merk dat ik heel veel moeite heb met deze "oplossing"
Natuurlijk... het gaat niet om mij en Zonne is de enige die hier op kan antwoorden.
Maar ik krijg het idee dat ze wel veel om partner geeft. En zomaar zeggen. Hoppa uit elkaar dan maar...dan heb je tijd voor jezelf, vind ik echt veel te kort door de bocht.Alsof alleen zijn haar beter laat voelen. Alsof Zonne dan opeens weet wie ze is en alsof ze dan meer tijd voor zichzelf heeft of beter gezegd meer tijd voor zichzelf "creeërt."Bovendien denk ik dat de overbelasting niet komt door partner maar door jarenlang zorgen en stress door ex en zorgenkinderen, plus daarboven op nog een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Heb al eerder gezegd dat ik lang alleen ben geweest en ik voelde mij helemaal niet beter, alleen. Je staat dan overal alleen voor en kan met niemand echt je zorgen delen. Ik vraag me echt af of dit nu de eerste actie van haar moet zijn, haar partner aan de kant zetten. Lijkt mij een slechte keus.
Maar nogmaals ik denk dat Zonne zelf moet kijken hoe ze dit met partner kan "oplossen"
Sowieso ik het uiteraard aan To om invulling aan haar eigen leven te geven, wij zijn niet verantwoordelijk voor haar geluk
Ik zeg ook niet dat ze het uit moet maken, schets meer de mogelijke consequenties van als ze eens op haar strepen gaat staan. En dat die consequenties niet per se slecht hoeven te zijn. Maar zoals je al zegt, uiteraard is het aan To.
Ik ga nu misschien iets raars zeggen: maar zou het helpen als jij en je partner juist bij elkaar gaan wonen? Dat zie je elkaar vaker en heeft hij wellicht minder de behoefte om veel tijd met jou in te plannen. En heb je gezegd hoe jij je voelt. Kun je niet aan hem vragen hoe hij jou ziet en of hij een richting/oplossing weet waardoor jij meer kunt ontzorgen en "ont"- moeten.
Dat samenwonen lijkt me een gevaarlijke oplossing. Voor je het weet heb je helemaal geen tijd alleen meer.
Dat zou kunnen Montblanc..Dat kan ik niet beoordelen.
Als het een heel.claimend persoon is, lijkt me het geen goed idee.
Maar wat ik er nu uithaal is dat met name Zonne heel bang is dat hij weggaat als ze teveel tijd voor zichzelf claimt.
Maar is dat wel zo? Denkt ze dat of heeft hij daar daadwerkelijk aanleiding toe gegeven om dat te denken? Als je niet bij elkaar woont zie je elkaar veel minder en dan heb je - denk ik- de neiging om als je elkaar dan ziet de hele dag te willen volplannen. Misschien vindt de vriend van Zonne haar wel zo geweldig dat hij heel graag bij haar wil zijn en graag veel tijd met haar wil doorbrengen en heeft hij oprecht niet in de gaten dat Zonne het teveel vindt. Wellicht gaat het beter als je juist bij elkaar woont omdat je elkaar.dan automatisch meer ziet. Maar misschien ook wel helemaal niet.
Weten wij veel... Je kunt het negatief duiden maar ook positief.
Ik denk ook dat onze reacties beïnvloed worden door de eigen ervaringen en ideeën.
Maar uiteindelijk kan alleen Zonne hier een antwoord op geven.
Hoe besteed je de tijd die je voor jezelf hebt? En als je terug kijkt op dat weekend wat heb je gedaan en waar haalde je de positiviteit uit? Was dat alleen het even niet standby zijn of waren dat ook de activiteiten waar je ineens wel ruimte voor voelde?
Een bijzonder advies, dat samenwonen. Voor hetzelfde wordt het nog erger, dan heeft TO helemaal geen moment meer voor zichzelf.
Ik lees hier dat er veel dingen spelen, als ik jou was zou ik hulp zoeken. Ook om al die knopen te ontwarren. Daar zal je op de lange duur veel aan kunnen hebben.
Neem jezelf en je gevoel serieus. Jij bent het waard.
Heel, heel erg herkenbaar. Ik ben er sinds een poosje voor in therapie, waar ik langzamerhand leer dat alles begint bij zelf andere keuzes maken.
Mij helpt het goed, zo'n peut. Misschien jou ook?
Zonne2017 schreef op 21-06-2022 om 12:30:
[..]
Ik ben in theorie 2 avonden en 2 middagen in de week alleen. Ik sport 4 keer per week een uur, dat is niet mijn hobby, maar nodig voor mijn gezondheid. Ik heb wel een hobby, maar daar is mentale ruimte voor nodig, er komt nu dus al een tijd niets uit mijn handen.
Ik denk dat je andersom moet denken. Je woont alleen dus je bent in principe 7 dagen per week alleen. Ga vanuit die positie dingen plannen en zorg dat je meer tijd overhoudt dan 2 avonden en 2 middagen.
Natuurlijk zullen er altijd dingen tussendoor komen maar dat is minder erg als je daar genoeg ruimte voor hebt.
Ik denk dat je teveel moet van jezelf wat eigenlijk helemaal niet moet.
Daar ben ik weer, nogmaals dank voor alle reacties. Even wat vragen beantwoorden : jongste kind kan inmiddels zelf rechtszaken starten want meerderjarig.
Ik heb vrij lang psychische hulp gehad en dat heeft mij wel geholpen, toch heb ik hier te maken met een karakterdingetje waar ik tegenaan blijf lopen, dat zal met meer therapeutische gesprekken denk ik niet verdwijnen. Ik heb altijd al moeite gehad met de balans bewaren. Er is me ook door mijn ouders geleerd om absoluut niet egoïstisch te mogen zijn. Daarnaast vind ik dat het wel ‘eerlijk’ moet zijn. Als ik tegen mijn partner zeg dat we niet afspreken omdat ik rust nodig heb dan kan ik ook niet afspreken met anderen. Soms komt mijn moeder of kind dan aanwaaien en dan heb ik mentaal een probleem. Ik kan niet weigeren, maar het is ook niet eerlijk naar mijn partner. Dan had ik net zo goed wel met hem af kunnen spreken, maar op zo’n dag waarop ik moe ben én mijn moeder of kind én mijn partner zien is te veel. Ik zeg mijn partner niet makkelijk af, want afspraak is afspraak, maar ik zeg hem wel makkelijker af dan de anderen. Hij wil niet de enige zijn die mij ruimte geeft en zodoende de sluitpost worden zegt hij en dat snap ik, dat wil ik ook niet.
Ik ben niet zo’n zorgend type, tenminste ik zorg wel veel, maar niet omdat ik dat fijn vind. Meer zo van: als je drinken gaat halen is het beleefd om te vragen of de ander ook wat wil en als je een wasje doet, was je wat er van de ander ligt ook meteen mee. Als je dan vaak de eerste bent die opstaat (of de ander net zolang wacht tot je opstaat) dan zorg je automatisch meer. Daar baal ik weleens van en dan zeg ik dat iedereen vandaag voor zichzelf mag zorgen. Mijn partner zorgt ook op die manier en laat zich zeker niet constant bedienen. Hij zorgt ook weleens de hele dag voor mij. Samenwonen wil ik niet omdat ik dan inderdaad helemaal mijn vrijheid kwijt ben.
Partner weet overigens dat ik vrij diep zit, dat is al even zo. Hij weet dat ik somber en een beetje apathisch ben. Ik praat er soms over en hij luistert, geeft soms tips, maar kan er verder ook niet zoveel mee.
Gisteren hebben partner en ik een kort gesprek gehad. We waren uit eten en hadden daarna een activiteit dus we hebben niet echt goed kunnen praten. Ik vertelde dat ik me dat weekend zo fijn voelde, zo los van alles en in het nu. Dat ik heb ervaren dat ik nog steeds levenslust heb en dat ik dat zo graag wil behouden, maar niet weet hoe. Meteen voelt hij zich bedreigd. Al snel vraagt hij uit het niets of het aan hem ligt en of alles wel goed zit tussen ons. Verder vraagt hij tot drie keer toe of alles wel goed gaat met mij want ik zie er emotioneel uit en vraagt hij steeds : is er iets ? Dat haalt mij het bloed onder de nagels vandaan, maar dat laat ik niet merken want ik wil de sfeer goed houden, we hebben immers nog wat te doen die avond. Ik beantwoord gewoon de vraag. We praten wat over tijd bewaken en ruimte nemen en dat hij natuurlijk bereid is om mij daarin te geven wat ik nodig heb. En dan zeg ik : ja, dat is de theorie, maar in de praktijk spreken we iets af en wordt daar toch weer aan getornd door oa hem en mijn moeder. Hij erkent dat hij dat niet moet doen en dat hij op dat moment voor zichzelf gaat omdat hij mij wil zien. Daarna hebben we weinig tijd meer, maar merk ik dat hij het zich erg aantrekt en het groter gaat maken dan het is. Hij gaat dan de hele relatie in twijfel trekken. Anyway, we moesten weg dus het gesprek krijgt nog wel een vervolg.
En of mijn partner zo gek op mij is dat hij mij graag zo vaak mogelijk wil zien ? Eerlijk gezegd betwijfel ik dat. Hij houdt van me en vind me lief en leuk en we hebben het heel gezellig samen, maar ik denk dat hij gewoon niet alleen kan zijn. Hij wil mij graag zo vaak mogelijk zien omdat hij zich dan niet alleen voelt. Zoals ik al eerder schreef ; toen zoon en schoondochter bij hem woonden had hij minder behoefte om mij te zien en had ik rust. 
Het is trouwens niet dat ik mijn partner niet wil zien. Ik hou van hem en we hebben het leuk samen. Ik heb gewoon het gevoel van vastzitten, ik kan niet helemaal mezelf zijn bij hem omdat hij een heel ander type is dan ik. Ik realiseer me opeens dat ik in de loop der jaren steeds verder ben opgeschoven naar hoe hij is. Heel rustig, kalm, bedaard, vlak in zijn emoties. We doen kalme, bedaarde, verantwoordelijke activiteiten. Ik ben ook niet zo’n enorme wildebras maar ik heb wel een uitbundige, enthousiaste, vrolijke kant met een beetje een randje. ik vind rare humor geweldig. We kunnen samen wel lachen, maar nooit uitbundig schaterlachen. en het valt niet mee om te schaterlachen als de ander je niet begrijpend aankijkt of gewoon niet reageert. Ik besef me ineens dat deze kant van mij een stille dood gestorven is de afgelopen jaren. En ik heb dat zelf laten gebeuren omdat ik dacht dat wat rustiger en bedaarder leven eigenlijk ook wel goed is en het bij onze leeftijd past. Misschien mis ik gewoon heel erg die vrolijke kant van mezelf. Maar ik heb dus het gevoel dat die niet kan bestaan naast mijn partner. Dat het niet compatible is.
Kan het zijn dat je partner het gevoel heeft dat hij de enige is tegen wie jij af en toe nee zegt, en dat dat hem (extra) pijn doet? Ik schreef eerder al dat je ook tegen je moeder en je kind zou moeten zeggen dat je nu echt aan de rand van de afgrond staat en dat ze niet meer (of op bepaalde dagen niet meer) spontaan mogen langskomen. Trek grenzen en hou vast aan die grenzen. Dat is niet egoïstisch, dat is voor jou van levensbelang! Nogmaals: als jij instort, heeft niemand meer wat aan je. Dan ben je vele maanden "out" en helemaal niet beschikbaar en is het nog maar de vraag of je ooit weer helemaal de oude wordt. Dan moet je echt zien te voorkomen. Terug naar de psycholoog, zou ik zeggen. Je moet dringend werken aan (veel) betere zelfzorg.
Zonne2017 schreef op 22-06-2022 om 10:49:
Daar ben ik weer, nogmaals dank voor alle reacties. Even wat vragen beantwoorden : jongste kind kan inmiddels zelf rechtszaken starten want meerderjarig.
Ik heb vrij lang psychische hulp gehad en dat heeft mij wel geholpen, toch heb ik hier te maken met een karakterdingetje waar ik tegenaan blijf lopen, dat zal met meer therapeutische gesprekken denk ik niet verdwijnen. Ik heb altijd al moeite gehad met de balans bewaren. Er is me ook door mijn ouders geleerd om absoluut niet egoïstisch te mogen zijn. Daarnaast vind ik dat het wel ‘eerlijk’ moet zijn. Als ik tegen mijn partner zeg dat we niet afspreken omdat ik rust nodig heb dan kan ik ook niet afspreken met anderen. Soms komt mijn moeder of kind dan aanwaaien en dan heb ik mentaal een probleem. Ik kan niet weigeren, maar het is ook niet eerlijk naar mijn partner. Dan had ik net zo goed wel met hem af kunnen spreken, maar op zo’n dag waarop ik moe ben én mijn moeder of kind én mijn partner zien is te veel. Ik zeg mijn partner niet makkelijk af, want afspraak is afspraak, maar ik zeg hem wel makkelijker af dan de anderen. Hij wil niet de enige zijn die mij ruimte geeft en zodoende de sluitpost worden zegt hij en dat snap ik, dat wil ik ook niet.
Ik ben niet zo’n zorgend type, tenminste ik zorg wel veel, maar niet omdat ik dat fijn vind. Meer zo van: als je drinken gaat halen is het beleefd om te vragen of de ander ook wat wil en als je een wasje doet, was je wat er van de ander ligt ook meteen mee. Als je dan vaak de eerste bent die opstaat (of de ander net zolang wacht tot je opstaat) dan zorg je automatisch meer. Daar baal ik weleens van en dan zeg ik dat iedereen vandaag voor zichzelf mag zorgen. Mijn partner zorgt ook op die manier en laat zich zeker niet constant bedienen. Hij zorgt ook weleens de hele dag voor mij. Samenwonen wil ik niet omdat ik dan inderdaad helemaal mijn vrijheid kwijt ben.
Partner weet overigens dat ik vrij diep zit, dat is al even zo. Hij weet dat ik somber en een beetje apathisch ben. Ik praat er soms over en hij luistert, geeft soms tips, maar kan er verder ook niet zoveel mee.
Gisteren hebben partner en ik een kort gesprek gehad. We waren uit eten en hadden daarna een activiteit dus we hebben niet echt goed kunnen praten. Ik vertelde dat ik me dat weekend zo fijn voelde, zo los van alles en in het nu. Dat ik heb ervaren dat ik nog steeds levenslust heb en dat ik dat zo graag wil behouden, maar niet weet hoe. Meteen voelt hij zich bedreigd. Al snel vraagt hij uit het niets of het aan hem ligt en of alles wel goed zit tussen ons. Verder vraagt hij tot drie keer toe of alles wel goed gaat met mij want ik zie er emotioneel uit en vraagt hij steeds : is er iets ? Dat haalt mij het bloed onder de nagels vandaan, maar dat laat ik niet merken want ik wil de sfeer goed houden, we hebben immers nog wat te doen die avond. Ik beantwoord gewoon de vraag. We praten wat over tijd bewaken en ruimte nemen en dat hij natuurlijk bereid is om mij daarin te geven wat ik nodig heb. En dan zeg ik : ja, dat is de theorie, maar in de praktijk spreken we iets af en wordt daar toch weer aan getornd door oa hem en mijn moeder. Hij erkent dat hij dat niet moet doen en dat hij op dat moment voor zichzelf gaat omdat hij mij wil zien. Daarna hebben we weinig tijd meer, maar merk ik dat hij het zich erg aantrekt en het groter gaat maken dan het is. Hij gaat dan de hele relatie in twijfel trekken. Anyway, we moesten weg dus het gesprek krijgt nog wel een vervolg.
En of mijn partner zo gek op mij is dat hij mij graag zo vaak mogelijk wil zien ? Eerlijk gezegd betwijfel ik dat. Hij houdt van me en vind me lief en leuk en we hebben het heel gezellig samen, maar ik denk dat hij gewoon niet alleen kan zijn. Hij wil mij graag zo vaak mogelijk zien omdat hij zich dan niet alleen voelt. Zoals ik al eerder schreef ; toen zoon en schoondochter bij hem woonden had hij minder behoefte om mij te zien en had ik rust.
Nou dat is duidelijk. Ik zou in dit geval dus NIET met hem gaan samenwonen. Maar als de bliksem iets gaan doen aan je enorme neiging naar anderen pleasen. Je hebt psychische hulp gehad maar je hebt nu denk ik meer hulp nodig om jezelf te worden.
Het lijkt mij buitengewoon vermoeiend al die gedachten van jou. ' o ik heb niets met mijn partner afgesproken dus mag ik ook niemand anders zien' allemensen Zonne... Zo kun je toch niet leven.
Zoek hulp bij dat stukje 
@IMI-x2: Dat gevoel heeft mijn partner nu wel ja. Zeggen dat mijn moeder en kinderen op bepaalde momenten niet welkom zijn vind ik echt heel erg lastig. Mijn moeder stond letterlijk dag en nacht voor ons klaar, 20 jaar lang en nog eigenlijk. Nu heeft ze mij nodig en doe ik de deur dicht ? Dat voelt zo fout. Hetzelfde geldt voor de kinderen. De zorg voor de oudste met een beperking zal langzaam af gaan nemen en de begeleiding zal het over gaan nemen, maar de switch heeft kind zelf nog niet gemaakt. In ieder geval gaat dat wel makkelijker worden binnen enkele maanden verwacht ik. En voor mijn jongste denk ik dat ik er gewoon moet zijn, want die fietst ook niet makkelijk door het leven. Niet om op afroep voor taxi te spelen, want dat doe ik meestal niet, maar ik sta wel klaar om te praten als het even moeilijk is.
En ja, als ik dan eerlijk ben dan zeg ik mijn partner het makkelijkste en het vaakst af. Dat durfde ik eerst ook niet, maar sinds een jaar of drie lukt dat me wel.
En zou je partner meekunnen bij het zorgen voor je moeder of je kind? Dan zijn jullie toch ook samen en dit is nu eenmaal op dit moment jouw leven.
Leene schreef op 22-06-2022 om 11:31:
[..]
Nou dat is duidelijk. Ik zou in dit geval dus NIET met hem gaan samenwonen. Maar als de bliksem iets gaan doen aan je enorme neiging naar anderen pleasen. Je hebt psychische hulp gehad maar je hebt nu denk ik meer hulp nodig om jezelf te worden.
Het lijkt mij buitengewoon vermoeiend al die gedachten van jou. ' o ik heb niets met mijn partner afgesproken dus mag ik ook niemand anders zien' allemensen Zonne... Zo kun je toch niet leven.
Zoek hulp bij dat stukje
dankjewel. Nee, het is geen leven zo. Het punt is dat dit niet de eerste keer is dat ik te maken heb met wat jij beschrijft. Ik heb er vaker hulp voor gehad en ik krijg het maar niet aangeleerd om het anders te doen. Blijkbaar is het een karakterding. Het zou ook kunnen dat ik het zó lastig vindt dat ik het uit de weg ga. Blijkbaar verdraag ik het niet dat anderen dan boos, verdrietig of teleurgesteld in mij zijn. Ik heb wel gemerkt dat het veel makkelijker is (lijkt!) om dan maar toe te geven (even doorbijten, zo erg is het niet) dan te zeggen : sorry, ik kan niet of nee, komt niet uit. En soms krijg ik dan juist ook wel weer energie van degene die ongepland langs kwam, terwijl ik eerst uitgeput was. En dan zeg ik tegen mezelf : zie je wel, het ging best en je voelt je zelfs beter !
Lexus schreef op 22-06-2022 om 11:38:
En zou je partner meekunnen bij het zorgen voor je moeder of je kind? Dan zijn jullie toch ook samen en dit is nu eenmaal op dit moment jouw leven.
Dat doet hij soms. Het klopt wel dat het op dit moment is wat het is.
Zonne2017 schreef op 22-06-2022 om 11:46:
[..]
dankjewel. Nee, het is geen leven zo. Het punt is dat dit niet de eerste keer is dat ik te maken heb met wat jij beschrijft. Ik heb er vaker hulp voor gehad en ik krijg het maar niet aangeleerd om het anders te doen. Blijkbaar is het een karakterding. Het zou ook kunnen dat ik het zó lastig vindt dat ik het uit de weg ga. Blijkbaar verdraag ik het niet dat anderen dan boos, verdrietig of teleurgesteld in mij zijn. Ik heb wel gemerkt dat het veel makkelijker is (lijkt!) om dan maar toe te geven (even doorbijten, zo erg is het niet) dan te zeggen : sorry, ik kan niet of nee, komt niet uit. En soms krijg ik dan juist ook wel weer energie van degene die ongepland langs kwam, terwijl ik eerst uitgeput was. En dan zeg ik tegJen mezelf : zie je wel, het ging best en je voelt je zelfs beter !
Ja maar soms is het ook wel makkelijk gezegd: je moet meer nee zeggen. Mijn moeder was dementerend en ik was de enige familie die ze had. Bovendien had ze de diagnose narcisme Therapeuten zeiden 'goh wat is dat in jou dat je niet no contact kan gaan met je moeder?" ... Ja en dan? Een oud mensje alleen laten? Kon ik echt niet over mijn hart verkrijgen
Mijn kind had een geboortedefect waarvoor ik veel naar specialisten en verre ziekenhuizen moest. 'waarom laat je het je ex niet doen?' zeiden mensen dan. Ja omdat ex inmiddels naar het buitenland verhuisd was en het gewoon niet deed.
Je bent misschien te pleasend (dat vraag ik me af in zake je moeder en kind hoor) maar ik vind een groot deel van het probleem toch ook zitten in het feit dat je partner niet zo goed alleen kan zijn. Pas als jij dat gat gaat opvullen ben je met pleasegedrag bezig. Vooral als je het doet omdat je bang bent dat hij er anders van door gaat.
Heb je wel eens met hem besproken dat hij meer aan de bak gaat vwb zijn eenzaamheid: vrienden maken, vrijwilligerswerk doen etc.
