Ik leef maar half

Regelmatig even een dagje voor jezelf inplannen en lekker ergens heen gaan in je eentje. Doe ik ook wel eens. Ik heb dat ook echt wel nodig en ben alle verwachtingen van alles en iedereen soms ook wel even zat. Doordat ik die momentjes voor mezelf neem kan ik daarbuiten beter functioneren.

Herkenbaar, al ervaar ik dat juist al erg lang. 
Wat me het meeste helpt is proberen wat meer van mezelf te leggen in al de dingen die ik doe, juist ook in de ‘moet’- dingen. 
En dat laat me zien dat daar nog enorm veel minst te behalen is cq dat ik veel te weinig ‘mezelf’ ben in al die zaken. 
Ik cijfer me te veel weg, ben te meegaand, weinig kritisch (zie het wel maar nuanceer dat weg) te perfectionistisch wat mezelf aangaat. En paradoxaal genoeg soms ook juist naar anderen en situaties. 
Veranderen is moeilijk en het lukt me nog maar soms/een beetje. Maar het helpt echt enorm, als ik meer mezelf en met mezelf kan zijn in situaties die juist veel van me vragen. 
Zo heeft mijn moeder meer zorg nodig en vind ik dat erg lastig omdat we niet zo goed matchen. Dat is hard werken voor mij: de interactie zo organiseren dat ík er meer plezier aan beleef. Het vergt veel stilstaan bij mezelf maar als het (een beetje) lukt dan voelt dat zoveel beter. Dan kan ik sommige situaties juist zien als een kadootje aan mezelf, iets waar ik, ondanks alles, plezier aan beleef ipv dat het alleen maar een hoop van me vergt. 

Ik herken het wel. Het gevoel dat je geleefd wordt. Ik heb ook wel een periode gehad dat ik echt het gevoel had dat er op mij werd gestampt.. zo kan ik het nog het beste omschrijven. Dat iedereen maar dingen van mij wilde en ik nergens bleef. Maar dat was in de tijd dat ik nog een veeleisender baan had...
Daar ben ik gelukkig mee gestopt waardoor we een poos veel minder geld hadden maar dat is het wel waard geweest.

Je schrijft dat je een niet zo veeleisende baan hebt. Het is prima als je daar gelukkig in bent maar ik ben wel door blijven zoeken en bijscholingen volgen en nu heb ik wel een baan waar ik mijn ' ei in kwijt kan'. Niet fulltime maar ben wel blij dat ik nu een baan heb die ik en goed aan kan en genoeg uitdagingen biedt. Ook al verdien ik minder dan eerst.

Maar goed je kunt dat ook zoeken in iets anders. Ik heb wel eens het idee dat veel vrouwen een baan kiezen die ze makkelijk kunnen inpassen in hun leven maar als dat iets is wat je niet ligt, kan dat ook erg gaan zuigen.

En het is heerlijk om een weekend weg te gaan.. misschien moet je dat vaker doen. Maar denk niet te snel dat het makkelijker is dan getrouwd zijn en kinderen hebben. Ik ben lang alleen geweest en heb mijn man pas na mijn 35e ontmoet. En het is niet zo dat je dan (alsmke alleen woont bedoel ik).altijd goed uit de verf komt. Mijn huwelijk heeft veel ten goede veranderd. Al is het nu veel drukker en hebben we ook veel zorgen gehad om met name 1 van onze kinderen.

Ik weet niet hoe oud je bent? Maar naar mijn idee komen veel vrouwen dichter bij zichzelf te staan na hun 50e. Ik merk het bij mezelf en ook bij vriendinnen. 
Ik zou proberen elke dag stil te staan bij hoe je die dagen hebt gevoeld.. misschien wat lezen even in een dagboek.schrijven. ik noem maar wat. Wellicht je man meenemen in je gevoelen ( proberen) 
Maar ik tob toch ook nog vaak hoor en heb dan het idee dat ik niet aan de verwachtingen voldoe en ik eigenlijk veel te druk ben en ik maak mij bijvoorbeeld ook nog vaak zorgen over onze kinderen, met name de jongste. Dus ik kan je niet de oplossing bieden. Hooguit wat gedachten spinsels

Zelf quote

Dankje voor je spinsels Leene. Ik ben rond de 50 en het zal inderdaad ook te maken hebben met het begin van een nieuwe levensfase. Ook al zijn de kinderen groot, ze hebben me nog erg nodig want het volwassen worden gaat niet vanzelf en daar maak ik me ook zorgen over en heb ik verdriet van. Ik vind het ook eigenlijk helemaal niet zo erg om er voor hen te zijn. Dat voelt ‘natuurlijk’ ook al is het soms zwaar. Ze hebben alleen mij. Ik laat los waar het kan en ik er ben er voor ze als ze me nodig hebben. Voor een van mijn kinderen moet ik sowieso altijd beschikbaar zijn ivm een handicap. De instanties die bij hem betrokken zijn moeten mij ook altijd kunnen bereiken. Des te meer moeite heb ik met partner en moeder die net zo hard aan me trekken als de kinderen en alles rondom de kinderen. Zo voelt het, ook al klinkt het onaardig. 

Mijn baan is niet veeleisend maar het is geweldig werk waar ik normaal gesproken erg van geniet. Jaarlijks kan ik een cursus of training volgen en meestal doe ik dat ook. Ik heb me ook wel ontwikkeld op andere vlakken in mijn vrije tijd maar zoals ik me nu al een tijdje voel komt er niets uit mijn handen. Dat vind ik jammer want ik kan me nog verder ontwikkelen en ik gebruik mijn potentieel op dat vlak nu niet. 

Ik ben mijn moeder veel verschuldigd, waardoor ik het moeilijk vindt haar iets te weigeren nu zij mij in toenemende mate nodig heeft. Mijn partner heeft al zoveel met mij en mijn drang naar autonomie te stellen, hij doet echt wel zijn best mij de ruimte te geven terwijl hij juist zo graag alles samen doet. Ik ben ook wel bang dat hij afhaakt als ik teveel van hem af beweeg en dat is al snel zo, in zijn beleving. Dat weekend weg vindt hij maar lastig hoewel hij het me wel oprecht gunt. Hij heeft nu al het gevoel dat hij teveel moet inleveren, maar na de kinderen gaat de meeste tijd naar hem. Als ik echt even rust nodig heb dan zeg ik hem als eerste af. Aan de andere kant plant hij onze agenda ook zo vol met activiteiten dat ik het niet kan bijbenen en daardoor onevenredig vaak nee moet verkopen. Ik kan de balans tussen geven en nemen niet vinden. Ik zit vast. 

Zonne2017 schreef op 21-06-2022 om 00:36:

Dankje voor je spinsels Leene. Ik ben net over de 50 en het zal inderdaad ook te maken hebben met het begin van een nieuwe levensfase. Ook al zijn de kinderen groot, ze hebben me nog erg nodig want het volwassen worden gaat niet vanzelf en daar maak ik me ook zorgen over en heb ik verdriet van. Ik vind het ook eigenlijk niet erg om er voor hen te zijn. Ik laat los waar het kan en ik er ben er voor ze als ze me nodig hebben. Des te meer moeite heb ik met partner en moeder die net zo hard aan me trekken als de kinderen. Zo voelt het, ook al klinkt het heel onaardig.
Mijn baan is niet veeleisend maar het is geweldig werk waar ik normaal gesproken erg van geniet. Jaarlijks kan ik een cursus of training volgen en meestal doe ik dat ook. Ik heb me ook ontwikkeld op het creatieve vlak maar zoals ik me voel komt er al een tijd niets uit mijn handen. Ik zit vast.

Ja moeilijk.. mijn man trekt niet zo aan mij. Hij kan heel goed iets zelf doen. Wij moeten meer opletten dat we niet teveel langs elkaar heen leven in drukke tijden..mijn ouders hebben veel meer aandacht en zorg nodig dan voorheen. Maar ze wonen niet dichtbij en dat legt wel een enorme druk op mij.  Ook omdat mijn ouders meer van mij verwachten dan van mijn broers, die ook niet dicht bij wonen overigens. En mijn moeder kan slecht omgaan met ouder en behoeftiger worden en dat  vind ik ook erg confronterend. Ze was zo'n sterke vrouw.

Dan wordt je wel gesandwitched.

Wat mij wel helpt is meer in het hier en nu leven, geleerd van mijn man die ernstig ziek is geweest en daarna dacht ' veel plannen maken heeft geen zin want er kan zomaar een streep door de rekening komen' 

Ik vraag me wel af of je een gelijkwaardig relatie hebt met je man, en of hij je in deze begrijpt. Als jij degene bent die al jaren de kar trekt dan snap ik dat je op bent en een deel van jezelf kwijt bent. Heb je vriendinnen die je kunnen ondersteunen in je zoektocht naar wie je bent en hoe je verder wilt.

Ik lees mee in dit draadje.. weet ook niet 1,2,3 antwoorden en ik moet nu gaan slapen...😬

Zonne2017 schreef op 21-06-2022 om 00:16:

Wat fijn dat het herkent wordt ! Ik herken mezelf ook in jou verhaal Pinokkio. Wat bedoel je precies met meer van jezelf leggen in de dingen die je doet, ook de moet-dingen ?
MamaE, het ligt niet zozeer aan tijd maken voor mezelf, dat doe ik wel. Het is meer dat ik zelfs dan wordt geleefd, in de wacht sta. Het duurt meestal niet lang of de grens wordt overschreden, wordt er gevraagd of ik tóch niet even tijd heb en moet ik weer op mijn strepen staan. Ik heb daar een hekel aan want ik ben niet zo sterk in nee zeggen, en dat weet mijn omgeving best. Ik wordt daar overigens wel beter in, maar het wordt nooit een stevige vaardigheid. Zowel mijn partner als mijn moeder én mijn kinderen stellen zich in meer of mindere mate afhankelijk op. Mijn partner kan zich niet goed alleen vermaken en doet het liefst alles samen. Mijn moeder heeft volop meegedraaid in mijn gezin en voelt zich wat ontheemd nu de kinderen groot zijn. Ik worstel enorm met geven en nemen. Als ik zou nemen wat ik voor mezelf wil dan zou er op dit moment nauwelijks ruimte meer overblijven voor anderen en dat voor onbepaalde tijd en dat kán gewoon niet. Maar zo doorgaan kan ook niet. Ik ben al zeker een jaar of twee vaak verdrietig en somber, en ik zie nu opeens dat dat komt omdat ik mezelf al 20 jaar vergeet.

Moeilijk om goed uit te leggen. 
Ik denk dat ik (en wellicht speelt dat bij jou ook) mezelf teveel verlies in contact met een ander. Ik vergeet mezelf dan ook totaal. 
Dus nu probeer ik op allerlei verschillende  manieren wat meer van mezelf overal in te leggen en dat kan vanalles zijn. 
Ik heb bijv een enorme hekel aan huishouden en er is bij ons veeeel te doen. Ik deed het altijd met veel tegenzin. Nu denk ik: oh zo zonde van mijn leven om iets met tegenzin te doen, wil ik dat wel? 
Nee, natuurlijk niet. Dus ik laat het huis soms lekker vies of ga aan de slag en leuk het letterlijk op voor mezelf. (Met dansen, muziek) Ik kan er nu vaak echt van genieten! (Lukt nog niet altijd maar is wel echt mijn streven, work in progress !) 

Dus ipv geclaimd (door de eindeloze stroom huishouden, de rotzooimakers  hier in huis) ervaar ik de tijd huishouding vaak juist als tijd voor mezelf! Juist omdat ik op dat moment óók goed voor mezelf aan het zorgen ben. En het minder zie als een ‘moeten’ maar als een keuze van me. 

Nuja, op die manier dus een hoop zaken. 

Wat ik me bij jou ook afvroeg: je moeder voelt zich ontheemd (zorgtaken zijn weggevallen) en je partner leunt op jou, zijn beiden niet in te zetten bij je kinderen? Zodat je win-win situaties krijgt? 

Dit is erg herkenbaar voor mij. Het is er hier ook op wachten totdat de tweede ouder ook meer hulp gaat nodig hebben waardoor er nóg meer zorg op mijn bordje komt. Ook ik heb één (jongvolwassen) kind dat nog jaren en jaren zorg gaat nodig hebben. 
Ik heb ook het idee dat het een stuk zwaarder is geworden sinds de kinderen de puberleeftijd hebben. Ik vind dat zwaarder op een of andere manier, omdat ze nu niet meer jong zijn en meegaan in het normale ritme, maar helemaal hun eigen ritme hebben van op vreemde tijden eten, de hele avond wakker, ze maken nu de hele dag door troep en ik krijg ze niet zo ver dat ze het uit zichzelf altijd achter zich opruimen. Er is meer discussie over kleine vanzelfsprekende dingetjes. 
Ik haal wel veel voldoening uit mijn werk. Ik moet er niet aan dénken dat ik geen baan meer zou hebben, maar tegelijkertijd heb ik eigenlijk nauwelijks tijd voor mijn werk. 
Overigens heb ik ook nog een jong kind erbij, dat maakt wel dat ik niet zoals jij het idee heb dat ik ‘half leef’. Het is wel waanzinnig druk, maar dat kleintje zorgt voor veel vreugde zodat ik niet alleen maar die zware zorgtaken heb die ik eigenlijk niet zo leuk vind zoals zorgen voor -hier ook altijd enorm meehelpende- ouder (overigens doe ik dit wel met liefde) en trekken aan/denken voor/zorgen voor puber/jongvolwassene en al die vervelende huishoudelijke klussen en ook nog de gehele administratie van een ouder. 

Beste TO lees je eens in in de overgang en veel zal je duidelijker worden. Ik herken zoveel van wat je beschrijft. Buiten de lichamelijke klachten, die iedereen wel weet, zijn het vooral bij mij de geestelijke klachten die mij enorm parten hebben gespeeld. Je zorghormoon verminderd drastisch en je hebt het gevoel totaal uitgezorgd te zijn. Iedereen wil van alles van je, maar je kan niet meer. je draagkracht wordt stukken minder. Wat je eerst allemaal deed tussen de soep en petatten door, kost je nu veel moeite. je gaat denken, waar doe ik het nog allemaal voor.   Bij mij dacht de huisarts aan een burnout, maar dat bleek later dus eigenlijk de overgang te zijn. Ik begon ook angsten te zien die gewoon niet reeel waren. Heel rotte tijd vond ik het en nu na jaren wordt het minder en is mijn lichaam en geest gewend aan deze nieuwe levensfase. Mss eens een gesprek bij de huisarts aanvragen en je laten doorverwijzen naar de praktijkondersteuner of overgangsconsulente.

Je zit vast. Je zet jezelf vast in de verwachtingen van anderen. 

Dat probleem had ik ook, vooral omdat ik ‘doorlaatbaar’ was, ik wist niet goed wie ik was en waar ik voor stond. Waar ik eindigde en de ander begon. Toen wist ik dus ook niet weet mijn grens lag en dan gaan anderen er logischerwijs overheen. 

Ik heb ook een partner, mantelzorg-moeder en extra-zorg-jongvolwassenen. Die allemaal iets van mij willen en ik had het gevoel dat ik niet bestond, was uitgewist, verdwenen. Mijn schilderijen waren ook aquarellen in die tijd, heel transparant. Toen ik een verzuipende zeemeermin had gemaakt, vond ik het wel tijd om iets te doen.

Wat ik heb gedaan: eerst heb ik mijn waarden boven water gekregen met therapie (ACT). Ook moest ik diep duiken naar mijn behoeftes. Er zijn heel wat meditatiesessies voor nodig geweest om mijn weggestopte emoties boven water te halen. Toen eenmaal duidelijk was waar mijn grenzen lagen, moest ik die nog zien te verdedigen. 

Ik ben dingen gaan veranderen. En mensen om mij heen hebben daar soms weerstand tegen. Ik heb het ongemak van anderen moeten leren verdragen maar ik doe alleen nog iets voor een ander als het niet ten koste van mezelf gaat. 

Ik wil ook alleen iets voor een ander doen als ze zich gedragen: geen drama maken en hyperventileren, niet boos je telefoon stuksmijten, want ik loop erbij weg.

Ik vind onderweg vast nog meer grenzen die ik wil stellen. Of het de overgang is: zou best eens kunnen. Ik ben he-le-maal uitgezorgd. 

Alles komt op jou neer voor wat betreft de zorg voor je jong volwassen kinderen, waarom doet je partner dat niet? Je schrijft dat je partner zich zelf slecht kan vermaken maar dat is toch zijn probleem, hoef jij niet op te lossen.

Waarom vind je dat je je moeder heel veel verschuldigd bent?

Het wordt tijd om je leven anders te doen. Misschien praten met een prof of coach? Zo moet je in elk geval niet doorgaan. 

Je man is volwassen. Als hij zich slecht kan vermaken moet hij een hobby zoeken. Nu lijkt het net of ben jij zijn hobby, zijn vermaak. 

En je schrijft: hij plant alles vol. Tja, dan is het niet gek dat het je te veel wordt. 
Ga met hem om tafel, bespreek dit. Zet af en toe een kruis in je agenda, zodat hij weet dat hij niets mag plannen. En bespreek heel duidelijk dat je op omvallen staat. 
Hij kan natuurlijk best naar vrienden zonder jou, jij hoeft niet overal bij te zijn. Maar zolang jij dit zelf moeilijk vind, ziet een ander ruimte en neemt dit ook in. 
Datzelfde geldt voor je moeder. Omdat je moeder veel voor je gedaan hebt, moet je eeuwig dankbaar blijven en jezelf voorbij lopen? Ik denk het niet. Maar eerst moet je zorgen dat jij weet wat je wil. En kom je daar niet uit, zoek hulp. Dat is geen schande. 

Je gaat je een stuk beter voelen als je de touwtjes weer in handen krijgt en je niet laat leven door je gezin en je moeder. 

Bolmieke schreef op 21-06-2022 om 07:54:

Alles komt op jou neer voor wat betreft de zorg voor je jong volwassen kinderen, waarom doet je partner dat niet? Je schrijft dat je partner zich zelf slecht kan vermaken maar dat is toch zijn probleem, hoef jij niet op te lossen.

Dit. 

Je schrijft: 

Mijn partner heeft al zoveel met mij en mijn drang naar autonomie te stellen, hij doet echt wel zijn best mij de ruimte te geven terwijl hij juist zo graag alles samen doet. Ik ben ook wel bang dat hij afhaakt als ik teveel van hem af beweeg en dat is al snel zo, in zijn beleving. Dat weekend weg vindt hij maar lastig hoewel hij het me wel oprecht gunt. Hij heeft nu al het gevoel dat hij teveel moet inleveren, maar na de kinderen gaat de meeste tijd naar hem. Als ik echt even rust nodig heb dan zeg ik hem als eerste af. Aan de andere kant plant hij onze agenda ook zo vol met activiteiten dat ik het niet kan bijbenen en daardoor onevenredig vaak nee moet verkopen. Ik kan de balans tussen geven en nemen niet vinden. Ik zit vast.

Ik vind dit best verontrustend. Wat voor problemen heeft je man dat hij zich niet kan vermaken? Misschien moet hij zelf de diepte in gaan om te onderzoeken wat er onder zijn gedrag zit. 

Hij wil heel veel van jou, wat je niet kan geven, dan is het niet gek dat jij je steeds tekort voelt schieten. 

TO, het wordt nu tijd om wat te doen. Als je overspannen raakt ben je verder van huis.