Ik leef maar half

De overgang zou best mee kunnen spelen. Mijn moeder heeft daar destijds veel last van gehad. Maar die vond het dan vooral moeilijk dat haar zorgtaken wegvielen en wij als kinderen haar niet meer nodig hadden voor haar gevoel. 
Ik weet niet precies waardoor je kinderen jou zo ontzettend nodig hebben, maar ze hebben ook een vader. En uiteindelijk zullen ze het toch ooit zonder jou moeten gaan doen. Je kunt best af en toe tegen je man en kinderen en moeder zeggen 'nu even niet'. 
Natuurlijk, als er echt een acute noodsituatie is natuurlijk niet, maar anders wel. Zeker als je dat ruim van tevoren aankondigt. 

Overgang of niet je bent duidelijk overvraagd door je omgeving.
Van wat ik hier lees, vind ik vooral je man nogal claimerig en dwingend.
En omdat je eerder dingen geaccepteerd hebt, betekent het niet dat je dit zult blijven moeten doen. 

Zo herkenbaar van mijzelf een tijdje terug: bijna volwassen kind met een geboorte defect, demente moeder, partner in de psychiatrie. ze keken allemaal naar mij, hingen allemaal aan mij en ik was kapot en voelde mezelf niet meer. Ik heb er een paar jaar van moeten uitrusten. (en ja dan is het weer het omgekeerde: kind uit huis, moeder dood, partner weg)
Ik denk dat het ook een situatie is waar veel vrouwen van middelbare leeftijd in zitten: kinderen nog niet zelfstandig, ouders aan het kwakkelen en daarnaast  werken. Vrouwen doen nu eenmaal meer opvoed en mantelzorgtaken. 
Ik ben het me bovenstaande schrijfsters eens dat er meer ondersteuning van uit je man moet komen. Ondersteuning in plaats van dat hij energie van jou eist en vraagt. Hij is een volwassen vent die zichzelf moet kunnen vermaken op de eerste plaats. Ik schrik een beetje als een weekendje weg van jouw kant hem al van slag maakt. Heeft hij zelf vrienden en hobby's?
Verbinding voelen zoals Levina zegt dat de partner zoekt,  kun je ook door een keer per week een date te hebben met elkaar en daarnaast je vrouw te helpen met de zorgtaken voor kinderen en je moeder. doet hij dat wel?
Bedenk ook dat dit niet eeuwig duurt. over een paar jaar is alles weer anders. 
Ik zou sws een dagdeel per week inroosteren, liefst twee wat alleen voor jou is. En dan ook uit huis weggaan: in een bos een boek lezen of zo. Met een drankje erbij. rust

Ik denk niet dat het waar is dat je partner helemaal afhaakt als jij het nodig hebt wat meer tijd alleen door te brengen. Dat vind ik een behoorlijk blokkerende gedachte. Is dat wel echt zo?

Daarnaast nam mijn behoefte aan “alleen-tijd” enorm af toen ik beter naar mijn eigen behoeftes kon luisteren. Voorheen stonden mijn antennes altijd naar buiten gericht en de enige manier die ik toen kende om daarmee op te houden, was alleen zijn. Nu kan ik ook samen zijn zonder mijzelf steeds op die ander te richten. Dat komt doordat ik beter naar mijn eigen gevoel luister.

ToetieToover schreef op 21-06-2022 om 11:11:

Ik denk niet dat het waar is dat je partner helemaal afhaakt als jij het nodig hebt wat meer tijd alleen door te brengen. Dat vind ik een behoorlijk blokkerende gedachte. Is dat wel echt zo?

Daarnaast nam mijn behoefte aan “alleen-tijd” enorm af toen ik beter naar mijn eigen behoeftes kon luisteren. Voorheen stonden mijn antennes altijd naar buiten gericht en de enige manier die ik toen kende om daarmee op te houden, was alleen zijn. Nu kan ik ook samen zijn zonder mijzelf steeds op die ander te richten. Dat komt doordat ik beter naar mijn eigen gevoel luister.

Ja dat is een mooi punt: misschien kan jij er wel meer en echter zijn met je partner, als jij aan jezelf bent toegekomen. En misschien kan je aan hem uitleggen dat je dat wilt onderzoeken. en aangeven dat tijd niet altijd hetzelfde is als kwaliteit. 

In je beschrijving komt hij over als een lieve man. ziet hij wel dat je een beetje overbelast bent?

Dat klopt precies wat je zegt Levina. Mijn partner en ik zoeken allebei verbinding. Onze manieren om dat te bereiken zijn op dit moment tegenovergesteld aan elkaar. Dat is echt heel lastig want ik heb de neiging teveel te geven om de relatie goed te houden. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik buitensporig veel ruimte nodig heb en is dat dan eerlijk in een relatie? Wat het nog lastiger maakt is dat hij altijd overal voor in is als ik een voorstel heb om iets te gaan doen, omdat hij graag samen is. Andersom moet ik vaak nee verkopen of afzeggen, dan zit ik voor mijn gevoel automatisch in de ‘spelbreker’ hoek. Toch probeert hij mij die ruimte te geven, maar dat valt hem niet makkelijk. Er ligt ook een stukje bij hem als het gaat om jezelf vermaken, toen zijn oudste zoon en diens vriendin tijdelijk bij hem woonden had hij mij een stuk minder nodig. Dat was voor mij wel een beetje een opluchting. 
Ik zal even wat verduidelijking geven. Mijn partner is mijn tweede man en we wonen niet samen. Ik heb twee zorgenkinderen (vervelend woord) maar ook een zorgen-ex. De appel valt niet ver van de boom en waar mijn kinderen en ex mee te maken hebben is erfelijk in ons geval. Door deze stoornis is zowel voor als na de scheiding altijd alles op mij neergekomen. De zorg, de financiën, de regeldingen mbt instanties, huishouden enz enz. Vandaar de intensieve betrokkenheid van mijn moeder, zij heeft mij al die jaren wat geprobeerd te ontlasten. Mijn partner is voor mijn kinderen de vriend van hun moeder. Goede band, maar geen opvoed- of zorgtaak. 
Hoewel mijn oudste pas geleden is verhuisd naar een instelling voor begeleid wonen ben ik nog hard nodig. Het wennen valt niet mee en de begeleiding is nog niet vertrouwd. De jongste woont sinds anderhalf jaar bij vader omdat dat het minste gezeur oplevert, eigenlijk om te pleasen dus. Is wel in het weekend bij mij. Het is een gevoelig kind dat regelmatig tegen de autoritaire, neerbuigende, kleinerende en sarcastische manier van doen van mijn ex aanloopt. Ik ben niet voor niets gescheiden. Kind kiest er zelf voor om bij vader te blijven, maar een echte keuze is het niet, als kind bij mij woont neemt de dwingelandij en narigheid van vader weer toe. Kind en ik praten veel samen, doen regelmatig iets gezelligs en ik probeer dan weer te repareren wat er van het zelfbeeld over is. Compenseren ook eigenlijk. Ik vind het vreselijk rot voor mijn kind dat het zo gaat en ik heb er ook verdriet van, maar behalve praten kan ik niets doen, ik probeer het een beetje los te laten. Kind is ook jongvolwassen dus moet het ook zelf oplossen. 
De overgang heb ik over nagedacht. Ik ben absoluut door mijn zorghormonen heen. Ik was vroeg in de overgang. In 2016 was mijn laatste menstruatie. Ik ben wel boos geweest en opstandig, naast de lichamelijke klachten. Dat heb ik nu niet meer. Ik leef gelaten als een soort zombie. Ik heb last van uitzichtloosheid. Ik zie niet in wat de komende 30 jaar nog voor nut hebben. Ik doe wat ik moet doen en verder hang ik maar wat rond tot ik weer een ‘oproep’ krijg. Totdat ik naar dat weekend ging en er achter kwam dat er wel degelijk nog pit en levenslust in mij zit. Blijkbaar kan ik daar alleen bij komen als ik zo goed als niet te bereiken ben voor de rest van de wereld. Ik zou dat gevoel op wat kleinere schaal graag willen behouden, maar geen idee hoe, want eenmaal thuis drong het gewone stramien zich weer onmiddellijk op. 
Bedankt voor alle tips tot nu toe, ik ga kijken of ik er iets mee kan. 

Dat heb ik ook Toetie ! Mijn antennes staan ook altijd aan. De enige remedie is ook voor mij alleen zijn, gordijnen dicht, telefoon uit, maar de alleen-tijd lijkt nooit genoeg. Na een dag dringt de buitenwereld zich weer op. Ik sta innerlijk te juichen als partner af en toe eens een weekend weg gaat met zijn zoon. Andere contacten heeft hij niet. Hij heeft wel een sportvereniging, maar dat is 1 avond training en 1 wedstrijd per week in de winterperiode. 

Dat mijn partner misschien afhaakt is inderdaad een blokkerende gedachte, dat komt omdat ik weet dat de reden voor hem om een relatie te hebben voor een groot deel bestaat uit het samen zijn en veel samen dingen doen. Als ik dat niet kan geven, of veel minder dan hij nodig heeft, wat heeft hij er dan nog aan? Het is zeker een lieve man en hij ziet zelf ook wel dat hij misschien een beetje te behoeftig is en dat ik overbelast ben. Hij doet zijn best om activiteiten te zoeken en te doen zonder mij. Hoewel dat best redelijk gaat en hij er ook wel van kan genieten blijft het voor hem toch een matige vervanging voor ‘samen zijn’.

Ik blijf dan dus altijd degene die hem afwijst en dat vind ik echt heel moeilijk. Mijn moeder idem dito. Ze heeft zoveel voor ons gedaan. Nu de zorgtaken wegvallen voelt ze zich ontheemd en eenzaam, ze vraagt mijn aandacht en dat verdient ze ook. Het ligt ook niet aan de mensen in mijn leven. Het ligt aan mij en ik weet niet hoe ik het kan veranderen. Misschien is het inderdaad een kwestie van tijd en deze periode uitzitten. Misschien er toch meer van proberen te genieten dat mijn moeder er nog is en de kinderen graag thuis zijn in het weekend en dat mijn partner graag bij me is. 

je bent dus door de week buiten je werk alleen? Heb je hobby’s die je buiten de deur doet om wat voor jezelf te hebben? 
En: het leven van je vriend is niet jouw verantwoordelijkheid. Het is een volwassen man.

Maar misschien is een relatie voor jou in deze levensfase gewoon te zwaar en zijn de moeilijke jaren die je met ex had nog niet helemaal verwerkt. 

Montblanc schreef op 21-06-2022 om 12:02:

je bent dus door de week buiten je werk alleen? Heb je hobby’s die je buiten de deur doet om wat voor jezelf te hebben?
En: het leven van je vriend is niet jouw verantwoordelijkheid. Het is een volwassen man.

Ik ben in theorie 2 avonden en 2 middagen in de week alleen. Ik sport 4 keer per week een uur, dat is niet mijn hobby, maar nodig voor mijn gezondheid. Ik heb wel een hobby, maar daar is mentale ruimte voor nodig, er komt nu dus al een tijd niets uit mijn handen. 

Je hebt gelijk dat het niet mijn verantwoordelijkheid is, maar ik denk dat ik bang ben hem te verliezen als ik meer naar mijn eigen behoefte ga luisteren. Hij heeft nu al het gevoel dat hij mij ver tegemoet komt en het is in mijn beleving maar een fractie van wat ik echt nodig heb. 

Zonne2017 schreef op 21-06-2022 om 12:30:

[..]

Ik ben in theorie 2 avonden en 2 middagen in de week alleen. Ik sport 4 keer per week een uur, dat is niet mijn hobby, maar nodig voor mijn gezondheid. Ik heb wel een hobby, maar daar is mentale ruimte voor nodig, er komt nu dus al een tijd niets uit mijn handen.

Je hebt gelijk dat het niet mijn verantwoordelijkheid is, maar ik denk dat ik bang ben hem te verliezen als ik meer naar mijn eigen behoefte ga luisteren. Hij heeft nu al het gevoel dat hij mij ver tegemoet komt en het is in mijn beleving maar een fractie van wat ik echt nodig heb.

Even advocaat van de duivel je: als hij niet wil accepteren dat jij meer tijd voor jezelf nodig hebt, Pasen jullie misschien gewoon (nu) niet bij elkaar. Dan gaan jullie uit elkaar. En heb je weer meer tijd voor jezelf. Wellicht is een relatie op dit moment in je leven gewoon niets voor jou. 

En over die hobbies: misschien is het leuk om (met een vriendin of alleen) eens iets anders te proberen, waar je geen inspiratie voor nodig hebt. Een naaicursus, een workshop bonbons maken, een proefles bij een sport die je nooit zou uitkiezen etc.

Bolmieke schreef op 21-06-2022 om 12:16:

Maar misschien is een relatie voor jou in deze levensfase gewoon te zwaar en zijn de moeilijke jaren die je met ex had nog niet helemaal verwerkt.

Dat gevoel heb ik weleens ja, maar ik wil mijn partner niet kwijt. Hij is ook een steun en we hebben het leuk samen, veel gedeelde interesses. 
Mijn ex hangt ook aan mij, nog steeds. Als een derde volwassen kind. Ook omdat wij het gezag delen voor de kinderen moeten wij vaak overleg hebben, zeker mbt de oudste. Misschien gaat dat binnenkort minder worden nu begeleid wonen is gestart. Ex kijkt naar mij om zaken op te lossen of om gewoon even te klagen. Gelukkig gaat de communicatie een stuk beter de laatste jaren, dat komt ook omdat ik hem heb losgelaten. Hij kan mij nier meer raken en ik ben duidelijk naar hem. Dat helpt. 
De moeilijke jaren zijn deels verwerkt, tenminste dat denk ik, maar het zit diep. Ik heb eigenlijk nog geen tijd gehad om me daarin te verdiepen. Sinds kort heb ik een nare kwaal die ik volgens de arts heb opgelopen door langdurige stress en overbelasting. Ik merk wel dat er een gevoel zit van boosheid. Al die jaren overleven en dan nu als ‘beloning’ dit. 

Montblanc schreef op 21-06-2022 om 12:33:

[..]

Even advocaat van de duivel je: als hij niet wil accepteren dat jij meer tijd voor jezelf nodig hebt, Pasen jullie misschien gewoon (nu) niet bij elkaar. Dan gaan jullie uit elkaar. En heb je weer meer tijd voor jezelf. Wellicht is een relatie op dit moment in je leven gewoon niets voor jou.

En over die hobbies: misschien is het leuk om (met een vriendin of alleen) eens iets anders te proberen, waar je geen inspiratie voor nodig hebt. Een naaicursus, een workshop bonbons maken, een proefles bij een sport die je nooit zou uitkiezen etc.

Soms droom ik daar wel over, maar ik zie dat niet als oplossing, ik hou heel veel van hem. Bovendien kan ik dat mijnkinderen niet aan doen. Hij is ook een stabiele factor in hun leven en partner en kinderen zijn ook echt heel erg op elkaar gesteld.  

Dat klinkt eerlijk gezegd heerlijk ! Lekker aanklooien met stoffen of chocolade zonder na te hoeven denken