Hulp bij zelfdoding bij voltooid leven

Ik ga er bekendheid aangeven

Als ik een wilsbeschikking heb dan maak ik dat overal bekend. Bij de huisarts, bij de specialist in het ziekenhuis, bij de thuiszorg als ik daar al gebruik van maak.
Echt ik heb van dichtbij 2 gevallen meegemaakt van oud worden die ik niet na wil doen. Die buurtgenote en mijn opa. Mijn opa oud, geestelijk nog goed, gevangen in een lijf dat niet meer wilde. Totaal afhankelijk dagen zitten in je rolstoel, niemand waar je een verleden mee deelt om je heen. Zo wil ik niet oud worden.
In ieder geval een wilsbeschikking en misschien ook een pil

Huisarts is belangrijk

Als ze nou eens ophouden met de meldplicht, die geldt straks ook voor ' mishandelde' oudere ouders, dan kun je misschien nog met goed fatsoen in elk geval bij je huisarts bespreken wat je wensen zijn en dat daar neerleggen en door de huisarts laten (mee)beoordelen of er sprake is van een beperking in behandeling die jij gewenst zou hebben. De huisarts kan je ook goed informeren wat de consequenties zijn en met jou bespreken wat handig is om te doen.
En verder hoop je er dan maar het beste van.

https://www.nvve.nl/waardig-sterven/niet-reanimeren-penning
Je neemt zo''n penning en hoopt dat ze die zonodig op tijd weten te vinden. En dat ze in overige acute ziekte gevallen in overleg gaan met jou en/of je huisarts. Want alleen een mogelijke hartstilstand wordt daarmee in het gunstigste geval voorkomen.

" Betekenis niet-reanimerenpenning

De penning is een (uiterst korte) verklaring dat u niet gereanimeerd wilt worden, die u om de hals kunt dragen. In geval van een hartstilstand zal een hulpverlener deze penning snel zien en weten dat het uw wil is om niet gereanimeerd te worden. "

kaaskopje

Dank je

penning

Ik zeg maar zo: wil je niet dat er gereanimeerd wordt dan tatoeëer je dat op je borst Wil je geen tattoo dan neem je een speciaal daarvoor ontwikkeld plakplaatje.

Dat kan een heel verhaal worden

die op je borst geschreven moet worden.

Wanneer wil je niet meer gereanimeerd worden? Als ik door een auto geschept wordt en er ligt nog een mooie toekomst voor me als ze mij weer tot leven weten te reanimeren, dan graag. Heb ik zo'n zware herseninfarct (ik noem nu maar even iets) dat ik verder alleen nog maar kwijlend in een speciale stoel kan hangen, nee dan liever niet. Dus alleen 'niet reanimeren' als tattoo is wat beperkt.

Kaaskopje

Wat denk je dat er op een penning staat dan? Ook een heel verhaal?

Triva

Nee vast niet Voorlopig doe ik er dus maar niet een om.

niet reanimeer verklaring

Mijn nicht had dat wel besproken met haar ouders, maar wat doe je als ouders in zo'n situatie? Geen 112 bellen voelt ook niet goed. Misschien had ze wel goed en snel geholpen kunnen worden. Alleen hebben ze daar achteraf ongelooflijk veel spijt van gehad, want ze moest doorbehandeld worden omdat ze niet meer wilsbekwaam was. Die verklaring deed er helemaal niet meer toe.

Nou is dit natuurlijk wel een uitzonderlijke situatie, maar ik wil alleen maar aangeven dat zo'n verklaring helemaal niet altijd een oplossing is. Zo simpel is het namelijk niet.

Nare term

De minister heeft een nare term de samenleving ingegooid: voltooid leven. Met zo'n term ga je anders naar mensen kijken: is jouw leven nog niet voltooid? Waarom niet? Wat zeg je dan als je 90 bent, bijna blind, vrijwel doof, zwak, kinderen zijn al bijna met pensioen, man al lang overleden. en dan nog niet dood willen? Waarom niet? Wat zeg je dan?
Het ware beter geweest als er een term was gebruikt als 'levensmoe'.

Tsjor

Wilsbeschikking

Zo'n wilsverklaring stel je op op een moment dat het allemaal nog net aan de orde is. met andere woorden: het gaat dan over zaken waarvan je op dat moment denkt: als dat me overkomt, dat lijkt me zo erg.....
Maar de realiteit is het niet. Het zijn angstvisioenen.
Mijn moeder had duidelijk aangegeven dat het voor haar niet meer hoefde als ze bedlegerig zou zijn en totaal afhankelijk van anderen voor zorg. Toen het zover was lag ze in een hospice, waar ze met bed en al naar buiten gereden werd, in een schitterende tuin, met een heerlijke zon. en lekker, tot het laatste toe, een sigaretje kunnen roken. Elke dag drie keer bezoek, nog genoeg om over te praten en toen ze eigenlijk alleen maar kon slapen, nog genoeg om verbaasd over te zijn, dat sterven er zo uit kon zien. Je maakt het maar één keer in je leven mee. ze was er heel duidelijk over: dit was wat het was en dit zou ze dragen tot het einde toe.
Had ze mee willen maken, die laatste periode? Nee dus. Had ze het willen missen? Ook niet.
We kunnen nu wel met zijn allen denken dat we de lastige problemen van het ouder worden keurig weggewerkt hebben door er wilsverklaringen overheen te leggen, maar dan ontzeggen we onszelf iets wat uiteindelijk bijzonder waardevol kan zijn. Alleen het lastige is dat je dat op voorhand (dus als je die wilsverklaring opstelt) niet weet.
Voor een verder relaas over wilsbeschikking verwijs ik naar Gerard Rooyakkers op NPO radio 1 vandaag in politiek café.

Tsjor

Dus over een jaar of 10

Als dit onzalige plan erdoor komt, komt oma van 75 bij de dokter. 'Ik voel me een beetje teneergeslagen de laatste tijd'. Waarop dokter begripvol knikt en beaamt dat mevrouw toch ook wel erg oud is, maar er tegenwoordig gelukkig geen noodzaak is om dat langer te rekken. De kinderen hadden toch ook al gezegd dat als het klaar is, het klaar is. Als je enige verzetje dagelijks bellen met de kinderen is, is er natuurlijk ook weinig meer aan. En je wilt zeker niet wegkwijnen in een verzorgingshuis. Gelukkig mag je na drie gesprekjes met de dame van de Sterfbegeleiding gewoon een pilletje en een rustige uittocht.
Ik ben het er dus niet mee eens. Wel eens dat je zelf de baas bent over je eigen leven, maar niet dat er hulp moet worden geboden bij zelfdoding van gezonde mensen. Ik denk ook dat als je als kerngezonde niet meer wilt leven, er altijd een psychische oorzaak is die (in nagenoeg alle gevallen) verholpen kan worden.

Andere benadering

Inmiddels weten we dat de fysiek mogelijke leeftijd op 120 ligt. daar zitten we al behoorlijk dichtbij, nu steeds meer mensen 100 jaar worden. Ik denk dat het goed is om het probleem eens vanuit dat perspectief te bekijken: we streven ernaar het leven zo lang mogelijk door te laten gaan. Daarbij hebben we een paar wensen, bijvoorbeeld dat de gezondheid zo goed mogelijk blijft en dat mensen nog zo optimaal mogelijk kunnen blijven participeren. Een ander streven 9dat bijna ondergesneeuwd dreigt te raken) is dat we het leven als zinvol willen ervaren, ook al is er geen bijzondere taak meer, is het niet meer nuttig of economisch rendabel.
Naast de wensen zijn er problemen. de kosten bijvoorbeeld. Maar ook de inbedding van hoogbejaarde mensen in de samenleving. We sturen mensen die niet meer productief zijn naar de rand van de samenleving tot ze eroverheen willen. Zijn er geen andere mogelijkheden? Dat heeft met veel dingen te maken: huisvesting, zorg, levensritmes van 'kinderen' die tot 67 moeten werken etc.
De 'voltooid leven' discussie begint aan het einde, waar we de rafelranden niet meer willen zien. Maar ik denk dat we een groter en breder perspectief moeten nemen om een samenleving te houden, waarin menselijk leven zelf waardevol is; niet alleen als het nuttig is.
Het gaat daarbij niet om individuele beslissingen, maar om de boodschap die je als samenleving uitdraagt. Ik schrik dan van iemand als Msrli Huijer, onze denker des vaderlands, in haar reactie op NPO radio 1 zaterdag 15 oktober 9.00 uur.
Er zitten veel onzuiverheden in haar verhaal, maar het laat wel zien dat er maatschappelijk gezien nog heel veel te doen is voordat we oudere mensen een volwaardige plaats geven in het leven, zonder dat ze nog nuttig kunnen zijn.

Tsjor

Tsjor

Soms vind ik dat je een beetje teveel doordraaft Maar nu beschrijf je het precies zoals ik het ook zie.

Vesper

Het spijt me als ik je wel eens vermoeid heb. Maar ik ben blij dat we het nu met elkaar kunnen vinden.

Tsjor

hahaa dames

vind ik leuk!

Ik ben het ermee eens dat je vanaf een bepaalde leeftijd, in een uitzichtloze en ongelukkige situatie de keus zou moeten kunnen maken dat het genoeg is.
Maar ik ben het er wel mee eens dat de term wat engig is; inderdaadhet moet wel echt een keus van de persoon zijn en niet van familie of omstanders die vinden dat het wel mooi geweest is.
En er moet voor gewaakt worden dat het geen beslissing is op grond van de beroerde-door bezuinigingen ontstane- omstandigheden in de zorg. Want dan begeef je je echt op een glijdende schaal. Dat kan de bedoeling niet zijn.

hier

Man had laatst een oude dame waarvan vooral de zoon vod dat het maar een keer klaar moest zijn. Het was zo toch geen leven voor haar, en bovendien zat ze het dure huis maar op te eten. Hij zei het niet precies zo, maar man - met inmiddels heel wat ervaring - kreeg er een ongemakkelijk gevoel bij. Vooral omdat de dame zelf niet heel erg overtuigend klonk in haar doodswens.

Man weigerde dus, maar uiteindelijk zijn ze naar de Levenseindekliniek gegaan. Brrrr.

tijdig mijn eigen wensen vastleggen

Om te voorkomen dat mijn huisarts op een gegeven moment wordt geconfronteerd met zulke gesprekken als in #48. Het moet mijn beslissing zijn, die ik bij mijn volle verstand heb genomen.

In onze krant

Stond vandaag een heel artikel over een man van 38 die al echt jaren dood wil,al vanaf kind. Zijn leven is lijden. Dan vind ik een medicijn weleen humane oplossing. Hij geeft zelf aan niet op sommige tijden langs de trein te gaan omdat de verleiding dan zo groot is. De datum is gepland, ouders vinden het moeilijk maar hebben er vrede mee. Dit lijkt me beter dan ineens je kind-partner vinden. Ik heb een flink aantal mensen gekend die zelf voor de dood gekozen hebben. Geef dan maar een pil.
Natuurlijk moet de pil niet zo vrij zijn dat hij heel gemakkelijk te krijgen is maar t moet wel kunnen. Mijn oma heeft nog 13 jaar zonder mijnopa geleefd en kon op t laatste weinig meer. Ze wilde gewoon dood. Is steeds minder gaan eten en toen overleden.

doktersvrouw offtopic

> Man weigerde dus, maar uiteindelijk zijn ze naar de Levenseindekliniek gegaan. Brrrr.>

Mijn ervaring met de levenseindekliniek is er eentje waar druk op staat, een soort touwtrekken om een patient die nog niet eens door de huisarts was gezien, maar idd ook door familie contact was gezocht. Heel naar werd ik daarvan.

Lilian1

Uit de summiere informatie van je verhaal (het hoeft ook niet meer te zijn) lijkt het alsof het om euthanasie gaat, bij ernstig psychiatrisch lijden, dat onoplosbaar is. Dat is een ander verhaal. daar bestaat al een wet voor en die wet functioneert volgens de commissie Schnabel goed.

De psychiaters zijn er juist huiverig voor, dat zij dadelijk de rol krijgen om te moeten diagnostiseren of iemand wel of niet psychiatrisch lijdt, en dan met als perspectief, dat de uitkomst ertoe kan leiden dat iemands leven dan beëindigd wordt. Dat voelt niet goed voor een psychiater (maak ik op uit hun reactie): nee, deze dame is niet depressief, dus mag ze dood volgens de richtlijnen van voltooid leven; ja, deze dame is depressief, dus kan ze worden behandeld en moet ze blijven leven. Of ernstig en onbehandelbaar depressief, dus kan ze euthanasie krijgen. Ik kan me voorstellen dat psychiaters iets anders over hun vak dachten toen ze daarvoor kozen dan wat de huidige ontwikkeling laat zien.

Overigens is het perspectief dat er geen deskundig arts meer naar kijkt nog erger: dan komt het in handen van psychologen, verpleegkundigen of maatschappelijk werkenden, die dan speciaal opgeleid zijn om de echtheid van de wens te beoordelen; maar verder geen behandelingsperspectief bieden voor de aangegeven problemen van eenzaamheid etc. Vreemd, dat er wel geld zou zijn voor zo'n beroepsgroep. En wat voor persoonlijkheden moeten het dan zijn die dat willen gaan doen? Bert Keizer heeft ooit aangegeven dat hij dit het grootste probleem vond van de levenseindekliniek: er is alleen de vraag wel of geen euthanasie, maar niet iemand die weet of er op het vlak van de aangegeven problemen ontwikkelingen zijn, waardoor iemands lijden verlicht kan worden. Maar dat was voordat hij zelf in dienst trad van de levenseindekliniek.

Tsjor

Stickertje

Je blijft erop hameren dat je alles goed vast gaat leggen, je eigen wil. En dat het dan ook moet en zal gebeuren zoals je zelf wil, en dat verder niemand daar iets mee te maken heeft. Je eigen wil als de allerhoogste norm, ongeacht wat die eigen wil inhoudt. Dat zou je willen.
Je vergeet dat er in de samenleving een grondprincipe is, dat absoluut moet zijn, namelijk dat elk leven van een mens levenswaard is en voorrang moet krijgen, zelfs recht op bescherming van het leven zelf. Een samenleving kan niet bestaan als ze het absolute principe van de waarde van menselijk leven niet als uitgangspunt heeft. Let wel, dat is wat sommige mensen bedoelen met 'het leven is heilig'. Ik probeer nu een niet-religieuze formulering te vinden, die uitgangspunt is in de organisatie van een staat. Probeer je heel even in te denken wat er kan gebeuren (en gebeurt of is gebeurd in het verleden) als je dat grondprincipe een beetje loslaat, dus een 'maar ...' toevoegt.
Voor elk klein beetje dat je dan loslaat heb je maatschappelijke acceptatie nodig, die vast komt te liggen in wetten: ja, maar niet als iemand ondraaglijk en uitzichtloos lijdt en zelf te kennen geeft dat het leven niet meer de moeite waard is. De euthanasiewet is daar een voorbeeld van.
Nu gaat het erom of je het ook mogelijk moet maken dat mensen doelbewust gedood worden, zonder dat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden, maar gewoon omdat iemand zegt; 'Ik wil dat.' In jouw voorstelling van zaken zou het vrijgegeven moeten worden: als iemand zegt 'ik wil dat' dan zou het enige antwoord mogen zijn: 'vrijdag om 11.00 uur heb ik tijd, komt u dan maar'.' (of wil je ook ontsnappen aan de agends van de miepjes, zoals jij ze noemt). De levenseindekliniek uit de film Soilent Green: welke beelden wilt u zien, welke muziek wilt u horen en hoe laat schikt het u. Een angstaanjagend ideaalplaatje.
Wat je ook afspreekt, er zal een maatschappelijke acceptatie nodig zijn, omdat het grondprincipe niet zomaar verlaten kan worden. 'Ik wil' is niet de hoogste wet in een staat; en als je zou willen dat die wel zou gelden op het gebied van leven en dood, dan zul je daar in de samenleving consensus voor moeten vinden. Dus heb je altijd te maken met een door jou niet gewilde toestemmingsvorm. Hetzij een zeer radikale toestemming: maakt niet uit waarom, als iemand het wil moet die persoon zelf een afspraak kunnen maken voor een geschikt tijdstip; je kunt dat digitaal regelen, je kunt er zelfs voor zorgen dat er geen mensen meer bij betrokken hoeven te worden als je zelf de medicatie digitaal in kunt stellen. Je kunt condoomautomaten ombouwen (voor 1 euro 1 pil) komen er ook weer meer kinderen), zodat het voor iedereen vrij beschikbaar is. De vrije beschikbaarheid is gemakkelijk te regelen als je als uitgangspunt neemt dat 'ik wil' de allerhoogste wet is.
Iedere tegenwerping (ja, maar....) vraagt om een beoordeling van derden over de wenselijkheid van de geuite wil. En de vraag of dat principe het allerhoogste principe van de samenleving wordt vraagt om een maatschappelijke discussie en een wetswijzigng. Tot nu toe is het menselijk leven zelf de hoogste norm (ook voor niet-religieuzen overigens).

Tsjor

Euforie

Er is één aspect rond de levenseindedisucssie waar ik niet goed mee uit de voeten kan, en dat is de euforie die er lijkt te zijn als iemand een zelfgekozen levenseinde volbrengt. Dan is het allemaal 'mooi' omdat iemand dat zo geiwld heeft. De transformatie van de dood als iets verdrietigs, hooguit acceptabel omdat iemand al oud en ziek was, naar iets waar je euforisch over kunt zijn, dat snap ik niet.

Tsjor

tsjor

Hoezo zou de dood altijd iets -uitsluitends- verdrietigs zijn, geboortes zijn net zo min altijd volledig iets blijś.
Ik snap niet dat jij het niet snapt!
De dood van iemand die een diep gevoelde doodswens had of wiens leven dusdanig akelig en verdrietig was, kan zo als een mooie gebeurtenis plaats vinden! daar kun je je dan oprecht blij/gelukkig over voelen, terwijl er altijd een bepaald verdrietje bij komt kijken wat dan meestal gaat over die persoon in een grijs verleden (toen diegene nog beter functioneerde een andere betekenis had)
Het feit dat je de dood dan kunt ŕéǵéĺéń'ḿááḱt dat het overlijden rustig en voorbereid gebeurt; dat kan veel rust en blijdschap geven. Als je dat niet snapt of voelt dan denk ik dat je eigenlijk het hele fenomeen van euthanasie (of misschien zelfs het overlijden van mensen) nog niet geaccepteerd hebt als iets wat bij het leven hoort.

Anders

De doodswens van iemand die langdurig en misschien wel ongeneeslijk depressief is vind ik wat anders dan van iemand die klaar is met leven omdat hij het idee heeft weinig toe te voegen aan de samenleving en die misschien wel een last is voor zijn omgeving. In het eerste geval kun je voldoen aan de criteria voor euthanasie, voor de tweede situatie willen ze nu de term voltooid leven invoeren.
Ik heb ook grote moeite met bijv euthanasie op demente bejaarden die ooit bij volle verstand een euthanasieverklaring hebben opgemaakt maar daar nu geen besef meer van hebben (en wellicht niet eens ongelukkig zijn).

Tsjor

Tsjor: "dat mensen doelbewust gedood worden, zonder dat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden, maar gewoon omdat iemand zegt; 'Ik wil dat.' "

Het is toch de bedoeling dat je húlp krijgt bij zelfdoding? Dus je wordt niet gedood, je doet het zelf. Toch?

Ik weet niet of ik het woord 'euforisch' vind passen bij de emoties die ik inmiddels heb gezien bij mensen die de wens hebben om zelf te mogen beslissen. Eerder dat ze opgelucht zouden zijn als het tot de mogelijkheden gaat horen.

Je zegt religie er nu even buiten te houden, maar als ik aan zéér streng gelovige mensen denk, zie ik wel euforie door het idee dat iemand snel bij God of Allah mag zijn, want daar draait het hele leven tenslotte om. Eindelijk verlossing van het aardse leven. Hoe zuur is het dan dat juist deze groep, dan laat ik moslims hier buiten, geen eind aan het eigen leven mag maken? Zelfs niet nadat ze al honderd keer aan God gevraagd hebben hen in vredesnaam dood te laten gaan, omdat het leven echt alleen nog maar een beproeving is geworden.

Wat mij stoort

Er wordt vanuit gegaan dat een hoogbejaarde niet meer wil leven vanuit eenzaamheid, niet meer nuttig voelen,een gevoel van overbodigheid, blablabla. Mijn opa vond het gewoon mooi geweest. Er kwam veel familie over de vloer, hij woonde zelfstandig met voldoende hulp, er was geen sprake van een gevoel overbodig te zijn.

fiorucci

Mag ik vragen waar dan het 'het is mooi geweest' in zat? De lichamelijke ongemakken, missen van partner, monotonie van het leven, of iets anders? Ik ben oprecht benieuwd, en kan me voorstellen dat het dan toch heel moeilijk is dat er 'iemand' een oordeel moet geven of je opa in aanmerking komt voor levensbeeindiging of niet. Alhoewel 'het is mooi geweest' eigenlijk natuurlijk ook heel legitiem is/klinkt.

Het is mooi geweest

Veel ouderen zullen die uitspraak op een gegeven moment kunnen zeggen. Je mag het in elk geval hopen dat ze zover in hun leven komen. Maar wil dat dan zeggen dat wij als samenleving hun leven dan ook als 'voltooid' mogen beschouwen, met daaraan vastgekoppeld het 'recht' om met hulp van professionals over te gaan tot zelfdoding?
Gelukkig is er inmiddels een ruime schare aan professionals die zich te weer stellen: psychiaters, psychologen en ouderengeneeskundigen reageren afwijzend. In Trouw afgelopen periode lezenswaardige artikelen, zoals deze reactie van psychologen:
http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/4414134/2016/11/12/Psychologen-tegen-voltooid-leven.dhtml
En eerder deze van psychiaters,die vrezen dat zij nu een oordeel moeten geven over de vraag of iemand wel of niet depressief is, waarbij het vervolgtraject zal bestaan uit: wel depressief, dan hulp of euthanasie, niet depressief, dan hulp bij zelfdoding (kort samengevat).
Het lezenswaardige artikel van Bart Chabot zit helaas achter een toegangscode. Hij haalt een mooie term terug, die indertijd aan de basis lag van de euthanasiewetgeving: barmhartigheid. De titel van zijn artikel luidt dan ook: van barmhartigheid naar zelfbeschikking. Hij is huiverig voor de richting van deze ontwikkeling.
Na zoveel afwijzingen van de professionals daagt er een nieuw risico op, namelijk dat er een nieuwe beroepsgroep ontstaat van mensen, die zich gaan scholen als levenseindebegeleiders. Een nieuwe beroepsgroep, met eigen mores.
Het is goed als iemand op een gegeven moment de balans kan opmaken en zeggen: het is mooi geweest. Maar het vervolg van de omgeving zou dan niet moeten zijn: zullen we dan nu de medicijnen maar halen? Het vervolg kan zijn: maar u moet nog een aantal jaren en dat zullen niet de gemakkelijkste jaren zijn. Pas als die voorbij zijn is het leven voltooid. Er is één geruststelling: de dood komt, altijd. Soms te vroeg, soms te laat, zelden op tijd.

Tsjor

Link

Ik vergat de link van de psychiaters: http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/4399552/2016/10/21/Psychiaters-vrezen-rol-bij-voltooid-leven.dhtml

Tsjor