Hoeveel vrije tijd heb jij? En je man?

Julali schreef op 29-07-2021 om 15:55:

Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?

Met een baby, of een peuter moet je maar afwachten wat hun bui die dag (en nacht!!) is en daar heb je toch verdomd weinig invloed op. En je moet er wel iets mee, want een baby of een peuter kun je niet aan z'n lot overlaten.

Waar je een puber een middag negatief kan laten zijn, terwijl hij zit te gamen in zijn eigen kamer, zul je met een baby toch echt rondjes moeten gaan lopen, of hem voeden, of op een andere manier kalmeren.

Misschien is dit weggezakt, omdat het voor jullie al zolang geleden is en dat je uiteindelijk alleen de momenten onthoudt dat je met een boek in de speeltuin zat en kind zichzelf redden, maar dat is echt niet zo vanzelfsprekend als jullie het doen voorkomen.

Nou nee hoor, ik weet het nog precies en ik pas op dit moment op een baby en een dreumes, dat onderschat ik echt niet. Ik heb meer de indruk dat jij het leven met een paar pubers onderschat.

Zucht.

Jij kan ook gewoon niets anders dan dit eh? 

Waarom moet men zo doen tegen TO? 

Ze onderschat helemaal niet dat pubers niet intensief zijn en dat je daar ook druk mee bent. Maar neem nou het voorbeeld vakantie: met een baby/dreumes/peuter (1 of meerdere van elk soort) heb je behalve als ze op bed liggen nooit tijd voor bijvoorbeeld een boek. Of ja, als je partner met de kinderen even weggaat (En dat doen wij dan ook op vakantie, maar dat opsplitsen vinden wij ook weer ongezellig) Als je met pubers op vakantie gaat, dan vermaken die zichzelf wel toch, op een strand, zwembad, whatever. Tuurlijk heb je daar ook je zorgen als ze naar de disco gaan, als ze een vakantieliefde hebben. Ze zullen ook chagrijnig zijn als je net gezellig met elkaar uit eten gaat. Maar uiteindelijk, zeker als ik terugkijk naar mijn jeugd, heb je zeeen van tijd om voor jezelf te doen op zo'n vakantie. Wij gingen altijd 14 dagen in de zomer weg. Mijn moeder nam dan 14 boeken mee en mijn vader zijn surfplank. Later kreeg ik ook een surfplank en gingen we samen surfen. 
Tuurlijk is het normale leven anders dan vakantie. School, huiswerk, buitenschoolse activiteiten, uitgaan, vrienden over de vloer en wat ik allemaal nog meer vergeet. Dat snap ik allemaal heus wel. Maar die pubers zitten toch gewoon 's avonds op hun kamer (meestal dan). En overdag voornamelijk op school of buiten aan het chillen met vrienden? Ik zal het vast idealiseren hoor, het leven met pubers. En dat je zorgen groter zijn dat geloof ik meteen. Maar door de bocht genomen heb je dan toch veel meer de tijd aan jezelf? Maar goed, ik zal nu wel dezelfde bash als TO over me heen krijgen. Dat ik het niet wil aannemen. Ik ga het wel meemaken over 8 jaar. 

Julali schreef op 29-07-2021 om 20:07:

[..]

Oppassen is totaal iets anders dan een van de primaire verzorgers zijn, waarbij de kinderen in huis wonen.

Ik weet het. Heb er ook twee en geloof het of niet: dat zijn baby's en peuters geweest.

Blossom_01 schreef op 29-07-2021 om 20:42:

Waarom moet men zo doen tegen TO?

Ze onderschat helemaal niet dat pubers niet intensief zijn en dat je daar ook druk mee bent. Maar neem nou het voorbeeld vakantie: met een baby/dreumes/peuter (1 of meerdere van elk soort) heb je behalve als ze op bed liggen nooit tijd voor bijvoorbeeld een boek. Of ja, als je partner met de kinderen even weggaat (En dat doen wij dan ook op vakantie, maar dat opsplitsen vinden wij ook weer ongezellig) Als je met pubers op vakantie gaat, dan vermaken die zichzelf wel toch, op een strand, zwembad, whatever. Tuurlijk heb je daar ook je zorgen als ze naar de disco gaan, als ze een vakantieliefde hebben. Ze zullen ook chagrijnig zijn als je net gezellig met elkaar uit eten gaat. Maar uiteindelijk, zeker als ik terugkijk naar mijn jeugd, heb je zeeen van tijd om voor jezelf te doen op zo'n vakantie. Wij gingen altijd 14 dagen in de zomer weg. Mijn moeder nam dan 14 boeken mee en mijn vader zijn surfplank. Later kreeg ik ook een surfplank en gingen we samen surfen.
Tuurlijk is het normale leven anders dan vakantie. School, huiswerk, buitenschoolse activiteiten, uitgaan, vrienden over de vloer en wat ik allemaal nog meer vergeet. Dat snap ik allemaal heus wel. Maar die pubers zitten toch gewoon 's avonds op hun kamer (meestal dan). En overdag voornamelijk op school of buiten aan het chillen met vrienden? Ik zal het vast idealiseren hoor, het leven met pubers. En dat je zorgen groter zijn dat geloof ik meteen. Maar door de bocht genomen heb je dan toch veel meer de tijd aan jezelf? Maar goed, ik zal nu wel dezelfde bash als TO over me heen krijgen. Dat ik het niet wil aannemen. Ik ga het wel meemaken over 8 jaar.

Ik bash helemaal niemand. Ik vertel over mijn ervaringen. Wacht nu maar gewoon af en je zult het zelf ervaren. Of niet, kan ook. Ik vertel over hoe ík het heb ervaren.

Vooruit: het leven met kleine kinderen is veel en veel zwaarder. Je hebt helemaal gelijk ook. Hoe kon ik het zo snel vergeten. Zeker ook omdat mijn kind op de afdeling neonatologie heeft gelegen had ik toch beter moeten onthouden dat ik me toen veel meer zorgde maakte dan nu ze 15 is.
Een dagje park is het leven met pubers eigenlijk. Dank voor deze inzichtgevende les julali!  

(Ik begrijp oprecht niet hoe je een mening kunt hebben over iets dat je zelf (nog) niet hebt ervaren en de ervaringen van mensen die dat wél hebben af te doen als onzin. Maar goed. I rest my case)

Ik doe het niet af als onzin, ik begríjp het alleen niet. 

Overigens gaat het in mijn optiek niet over zwaar of niet zwaar. Het ouderschap is per definitie zwaar. Of ze klein of groot zijn. Het topic gaat over hoeveel tijd je voor jezelf hebt. 
Iets simpels als mijzelf douchen, uitgebreid makeup etc. Dat zie ik ook als tijd voor mezelf en dat is toch gewoon echt een ding hoor als je alleen thuis bent met twee kleintjes. 

Goh Julali, wat heb je een fijne wijze van communiceren, verfrissend!

Nee, ik idealiseer helemaal niks en had echt pittige jaren met mijn kleintjes, waarvan er 1 echt intensief was met grote zorgen. 
Maar ik vond het wel veel voorspelbaarder en beïnvloedbaar. Ik wist gewoon dat er niet te veel te slapen viel met mijn bloedjes bijvoorbeeld. 
En het ligt natuurlijk ook aan je stijl van ouderschap. Ik paste me vrij gemakkelijk aan aan mijn kinderen, ging geen situaties aan die driftbuien opriepen oid.
Natuurlijk gaat dit hele verhaal niet op als er echt lichamelijk iets ernstigs aan de hand is met je kleine, maar ook dat maakt voor de leeftijd niet uit. Ik heb zelf familieleden verloren op puberleeftijd. 
Natuurlijk heb ik wel meer vrije tijd nu ik pubers heb, dat klopt zeker. Maar ik ben wel minder zeker van die vrije tijd, ik kan zomaar gestoord worden. Toen ze jong waren kon ik ze overdragen (aan school, opvang of oppas) nu lukt dat minder goed in noodgevallen. 
En ik vond de tijd met kleine kinderen dus bijna altijd leuk, dus minder nood aan me -time. Nu ga ik dood zonder me-time. Nogmaals: opeens heb je zomaar een leuk moment met je puber. Maar je weet maar nooit. Meestal is er niks aan! 
(en zo hoort het ook. Pubertijd is een fase van losmaken. Terwijl de kinderfases eerder om bonden gaat) 

Ik vind wel hoe ouder een kind word des te meer vrijheid dat je krijgt. Dat is al vanaf dat je kind geboren wordt. Ik gaf borstvoeding en toen ik daarmee gestopt was gaf dat ook meer vrijheid want iemand anders kon hem voeden. Toen hij naar school ging had ik ook alle tijd en toen hij naar de middelbare school ging kwam hij niet eens meer thuis tussen de middag. Op een gegeven moment hoef je ook geen oppas meer te regelen als je samen weg wilt. Het word alleen maar makkelijker en dan komt er een moment dat je samen met vrienden en diens kinderen die ook al volwassen zijn samen gaat Carnavallen. Tja, ik ben oud en die kinderen hebben inmiddels ook al kinderen ( Ja ik hoor nu ook het liedje van Andr van Duin)