Hoeveel vrije tijd heb jij? En je man?
Vrije tijd is tijd die je helemaal zelf mag invullen, dus zonder de zorg voor kinderen, of andere taken zoals werk, het huishouden en mantelzorg.
En je man? (de vader van je kinderen)
Stelle schreef op 29-07-2021 om 12:38:
Maar het is niet meer planbaar door mij en zeker niet manipuleerbaar.
En idd, de enorme stroom rotzooi.
Pubers vandaag de dag activeren met hun schermpjes erbij vind ik ook best een uitdaging.
De perfecte samenvatting 
Stelle schreef op 29-07-2021 om 12:38:
Toen mijn kinderen klein waren ervoer ik de tijd met hen samen niet als vrij inplanbaar, maar wel als makkelijk te manipuleren.
Als ik zorgde voor de goede uitjes (kinderen blij) en de goede vriendjes (kinderen rustig) dan had ik ook een hele fijne middag, heerlijk met boek op terras in speeltuin bijv.
Dat lukt met pubers veel minder goed, bij mij dan toch. Soms is er iets van een spontaan uitstapje dat onverwacht leuk wordt.(en dan geniet ik) Maar het is niet meer planbaar door mij en zeker niet manipuleerbaar.
En idd, de enorme stroom rotzooi. Dat was compleet anders toen ze kind waren.
En dan hebben we nog geluk als ze geen rotzooi uitvreten, drugs gebruiken, zwanger raken of in verkeerde handen vallen.
Pubers vandaag de dag activeren met hun schermpjes erbij vind ik ook best een uitdaging.
Met dat laatste heb ik dan nog niet eens te maken gehad. Toen die van ons pubers waren kwam MSN net op 
.
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit een enorme uitdaging is nu voor ouders om alles in goede banen te leiden.
Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?
Met een baby, of een peuter moet je maar afwachten wat hun bui die dag (en nacht!!) is en daar heb je toch verdomd weinig invloed op. En je moet er wel iets mee, want een baby of een peuter kun je niet aan z'n lot overlaten.
Waar je een puber een middag negatief kan laten zijn, terwijl hij zit te gamen in zijn eigen kamer, zul je met een baby toch echt rondjes moeten gaan lopen, of hem voeden, of op een andere manier kalmeren.
Misschien is dit weggezakt, omdat het voor jullie al zolang geleden is en dat je uiteindelijk alleen de momenten onthoudt dat je met een boek in de speeltuin zat en kind zichzelf redden, maar dat is echt niet zo vanzelfsprekend als jullie het doen voorkomen.
Julali schreef op 29-07-2021 om 15:55:
Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?
<<knip>>
Misschien is dit weggezakt, omdat het voor jullie al zolang geleden is en dat je uiteindelijk alleen de momenten onthoudt dat je met een boek in de speeltuin zat en kind zichzelf redden, maar dat is echt niet zo vanzelfsprekend als jullie het doen voorkomen.
En weer een vriendelijke reactie met een sneer erin.
Zou het kunnen zijn dat er domweg uit ervaring gesproken wordt? Een ervaring die hij je niet voor kunt stellen, omdat jij nog niet in die fase zit?
Julali schreef op 29-07-2021 om 15:55:
Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?
Met een baby, of een peuter moet je maar afwachten wat hun bui die dag (en nacht!!) is en daar heb je toch verdomd weinig invloed op. En je moet er wel iets mee, want een baby of een peuter kun je niet aan z'n lot overlaten.
Waar je een puber een middag negatief kan laten zijn, terwijl hij zit te gamen in zijn eigen kamer, zul je met een baby toch echt rondjes moeten gaan lopen, of hem voeden, of op een andere manier kalmeren.
Misschien is dit weggezakt, omdat het voor jullie al zolang geleden is en dat je uiteindelijk alleen de momenten onthoudt dat je met een boek in de speeltuin zat en kind zichzelf redden, maar dat is echt niet zo vanzelfsprekend als jullie het doen voorkomen.
Toch wonderlijk dat je niets aan lijkt te nemen van ouders die al meerdere fases hebben meegemaakt ….
nee, het is niet weggezakt. Het is anders. Maar oudere kinderen zorgen echt ook voor intensiteit. Andere intensiteit. En naar mijn smaak heftiger omdat je er nauwelijks invloed op hebt.
Dat wil ik best van jullie aannemen. Het was niet als een sneer bedoeld.
Geen man, geen kinderen, helaas geen huisdieren, wel huishoudhulp. Fulltime job. Bergen vrije tijd zodra m'n werkdag erop zit en zou niet anders willen. Ik verveel me eigenlijk ook nooit.
Julali schreef op 29-07-2021 om 15:55:
Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?
Met een baby, of een peuter moet je maar afwachten wat hun bui die dag (en nacht!!) is en daar heb je toch verdomd weinig invloed op. En je moet er wel iets mee, want een baby of een peuter kun je niet aan z'n lot overlaten.
Waar je een puber een middag negatief kan laten zijn, terwijl hij zit te gamen in zijn eigen kamer, zul je met een baby toch echt rondjes moeten gaan lopen, of hem voeden, of op een andere manier kalmeren.
Ik had de kinderen thuis tot ze 4 waren en ik vond het allemaal wel meevallen. Omdat we toch nog andere dagen of uren hadden waarop iets kon, maakt het helemaal niet uit als het even niet kon of uitgesteld moest worden. En ze hebben altijd gewoon mee gemoeten als de rest van het gezin ergens heen moest op een vaste tijd. Dan maar later slapen of zo.
Julali schreef op 29-07-2021 om 15:55:
Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?
En dit uit jouw mond, lol.
Julali schreef op 29-07-2021 om 15:55:
Idealiseren jullie de planbaarheid van kleine kinderen niet enorm?
Met een baby, of een peuter moet je maar afwachten wat hun bui die dag (en nacht!!) is en daar heb je toch verdomd weinig invloed op. En je moet er wel iets mee, want een baby of een peuter kun je niet aan z'n lot overlaten.
Waar je een puber een middag negatief kan laten zijn, terwijl hij zit te gamen in zijn eigen kamer, zul je met een baby toch echt rondjes moeten gaan lopen, of hem voeden, of op een andere manier kalmeren.
Misschien is dit weggezakt, omdat het voor jullie al zolang geleden is en dat je uiteindelijk alleen de momenten onthoudt dat je met een boek in de speeltuin zat en kind zichzelf redden, maar dat is echt niet zo vanzelfsprekend als jullie het doen voorkomen.
Ja, dat ben ik wel met je eens. Peuters kunnen ook flinke buien hebben en dwars liggen, baby's die eindeloos huilen en niet willen zijn slapen zijn zo enorm vermoeiend. Daar kan echt geen puber tegen op.
En een boek lezen in de speeltuin is er echt niet bij met peuters want je moet constant opletten.
Vanaf een jaar of 4 vind ik het toch echt (gemiddeld) een stuk makkelijker worden qua zorg.
Kyana schreef op 29-07-2021 om 17:23:
[..]
Ja, dat ben ik wel met je eens. Peuters kunnen ook flinke buien hebben en dwars liggen, baby's die eindeloos huilen en niet willen zijn slapen zijn zo enorm vermoeiend. Daar kan echt geen puber tegen op.
En een boek lezen in de speeltuin is er echt niet bij met peuters want je moet constant opletten.
Vanaf een jaar of 4 vind ik het toch echt (gemiddeld) een stuk makkelijker worden qua zorg.
Eens. Ik denk dat het daarbij zeer sterk verschilt per kind. Als je 1 rustig, makkelijk kind hebt, dan is dat een wereld van verschil met 3 kinderen die zeer ondernemend, actief en eigenwijs zijn. Of bijv driftig kunnen worden, of een speciale gebruiksaanwijzing hebben.
Julali schreef op 29-07-2021 om 17:38:
[..]
Eens. Ik denk dat het daarbij zeer sterk verschilt per kind. Als je 1 rustig, makkelijk kind hebt, dan is dat een wereld van verschil met 3 kinderen die zeer ondernemend, actief en eigenwijs zijn. Of bijv driftig kunnen worden, of een speciale gebruiksaanwijzing hebben.
Ja dat verschilt zeker. Maar in mijn ervaring is de driftige peuter ook de lastige puber en de drukke peuter ook degene die als puber veel aandacht vraagt. Het karakter blijft, de fase verandert.
Mijn jongste had als peuter driftbuien van een uur. Toch vind ik de puberteit lastiger. Maar ik denk ook wel dat het verschilt per kind en ook per ouder. Mijn man beleeft het anders, die vond de peutertijd heel vermoeiend en vindt het nu makkelijker.
Ik heb 4 kinderen. Drie waren huilbaby, allen zijn (getest) hb en eentje heeft ADHD. Eentje was vanwege een afweerstoornis vaker ziek dan niet.
Vanaf nr 3 ben ik jarenlang Thuisblijfmoeder geweest. Het waren absoluut drukke en hectische jaren maar 's avonds lag het hele spul in bed en had je nog tijd samen!
Inmiddels zijn ze 12, 14, 17 en 20. De oudste is alleen de weekenden thuis. Dan is vaak ook zijn vriendin hier. Eten is altijd schipperen met alle verschillende sporten en baantjes en mee-eters. De ADHD-er heeft vaak wat extra begeleiding nodig. Ze kunnen veel zelf, maar dan wel met wat sturing of aanmoediging. Meestal gaan ze later naar bed dan ik. En oh ja, het spreekwoord klopt (kleine kinderen, kleine zorgen, enz)
Terugkijkend is in mijn ogen grofweg de basisschooltijd de gemakkelijkste periode, met de meeste vrijheid voor de ouders.
Zit je in die fase? Geniet ervan!!
Jippox schreef op 29-07-2021 om 17:54:
Ik heb 4 kinderen. Drie waren huilbaby, allen zijn (getest) hb en eentje heeft ADHD. Eentje was vanwege een afweerstoornis vaker ziek dan niet.
Vanaf nr 3 ben ik jarenlang Thuisblijfmoeder geweest. Het waren absoluut drukke en hectische jaren maar 's avonds lag het hele spul in bed en had je nog tijd samen!
Inmiddels zijn ze 12, 14, 17 en 20. De oudste is alleen de weekenden thuis. Dan is vaak ook zijn vriendin hier. Eten is altijd schipperen met alle verschillende sporten en baantjes en mee-eters. De ADHD-er heeft vaak wat extra begeleiding nodig. Ze kunnen veel zelf, maar dan wel met wat sturing of aanmoediging. Meestal gaan ze later naar bed dan ik. En oh ja, het spreekwoord klopt (kleine kinderen, kleine zorgen, enz)
Terugkijkend is in mijn ogen grofweg de basisschooltijd de gemakkelijkste periode, met de meeste vrijheid voor de ouders.
Zit je in die fase? Geniet ervan!!
4 kinderen lijkt me zeer pittig in iedere fase.
Ik vond het ook altijd gezellig als er vrienden van mijn zoon over de vloer kwamen. Ik had dan nooit het idee dat ik "aan" moest staan want ik geniet daar zelf ook van. Mijn zoon was 5 toen hij lid werd van de voetbalvereniging. Mijn man is toen leider van het elftal geworden en is dat tot zijn dood blijven doen. Ik ben na een paar jaar in de kantine gaan werken en lid geworden van de activiteitencommissie. Het elftal van mijn zoon is echt een vriendenteam geworden. Met sommige van hen voetbalt hij al vanaf zijn 5de. Die jongens kwamen ook altijd bij ons thuis. Mijn zoon kreeg de kans om voor een half jaar naar Spanje te gaan om daar te studeren. Mijn man en ik stonden daar helemaal achter. Na een kort ziekbed was mijn man plotseling overleden. Mijn zoon wilde toen Spanje afzeggen want hij vond dat hij mij moest steunen . Dat heb ik gelukkig uit zijn hoofd kunnen praten want ik stond erop dat hij wel ging. Regelmatig kwamen er toen hij weg was nog steeds vrienden van hem bij mij op visite. Die mannen zijn nu eind twintig en ze trainen op woensdag als ik achter de bar sta.
