Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Mija schreef op 25-07-2022 om 20:03:

[..]

Ik denk dat de mensen die naar een eensgezinswoning willen daar waarschijnlijk wel iets voor over hebben, zeker als ze die kans anders niet zo gemakkelijk krijgen. En zo is de situatie op dit moment nou eenmaal: jij hebt wat zij willen.
Ik zou niet te snel concluderen dat het niet kan maar er voorwaarden aan verbinden, zoals dat zij de woning over moeten nemen zoals hij is. En dat zij er dus uit halen wat eruit gehaald moet worden. Nee heb je, ja kan je krijgen. Toch?

Dat is waar, het is ook schaamte voor de keukenvloer denk ik.. 

Ik zou dan bv mijn spullen ff op kunnen slaan, en mijn nieuwe plekje bewoonbaar kunnen maken , nou ja laten maken .. 

En 2 weken in een vakantiehuisje, chalet kunnen gaan zitten . Is uiteraard duurder dan 2 weken dubbele huur.  Of eventueel 1 week. 

Dus wel duurder want ook 2 keer verhuizen , naar opslag en van opslag naar nieuwe plekje. 

Zal dan sowieso nog ff moeten sparen. Maar is een optie.. ik ga er serieus overnadenken

ik stop ervoor vandaag mee. Ben echt op en ga proberen wat rust in mijn hoofd te krijgen. 

Bedankt voor de reacties en tips ! 

MamaE schreef op 25-07-2022 om 20:23:

https://uitkering-gestopt.nl/bijstand-en-verhuizen/
Ik zou hier wel even rekening mee houden. Verhuizen met een bijstandsuitkering is toch net iets anders dan wanneer je werkt of een andere uitkering hebt. Omdat de gemeente dit moet betalen. Veel gemeenten zitten niet te wachten op een grote toestroom van bijstandsgerechtigden.
Er bestaat dus wel bijzondere bijstand voor verhuiskosten. Aangezien jij doorstroom bevordert en vanwege medische redenen zelf wil verhuizen, zou je daar best voor in aanmerking kunnen komen denk ik. Maar dat moet je dan eerst uitzoeken.

Ik heb ook bijzondere bijstand gekregen voor de verhuizing van koop naar huurwoning. Omdat mijn salaris destijds volledig opging aan hypotheek en andere vaste lasten en ex niks bijdroeg, kon ik niet sparen voor het inrichten van mijn nieuwe woning.

Weet niet hoe de regeling is voor mensen in de bijstand, maar ik heb toen met de gemeente afgesproken dat het een tijdelijke lening zou zijn die ik ineens en rentevrij zou terugbetalen na overdracht koopwoning. 

Moet er wel bij zeggen dat deze gemeente voor zover ik ze nodig heb gehad echt enorm welwillend is geweest. Heb enorm veel aan ze gehad.

Maar ga er vanuit dat als ik bijzondere bijstand krijg, dat een ander in een slechtere financiële situatie dat zeker moet kunnen krijgen. 

Mija schreef op 25-07-2022 om 20:03:

[..]

Ik denk dat de mensen die naar een eensgezinswoning willen daar waarschijnlijk wel iets voor over hebben, zeker als ze die kans anders niet zo gemakkelijk krijgen. En zo is de situatie op dit moment nou eenmaal: jij hebt wat zij willen.
Ik zou niet te snel concluderen dat het niet kan maar er voorwaarden aan verbinden, zoals dat zij de woning over moeten nemen zoals hij is. En dat zij er dus uit halen wat eruit gehaald moet worden. Nee heb je, ja kan je krijgen. Toch?

Exact. JIJ hebt wat ZIJ willen dus je neemt het mooiste appartement wat men aanbiedt en ze halen zelf die vloer er maar uit. Je denkt wel heel snel in kanniet.

Suusje. schreef op 25-07-2022 om 22:09:

[..]

Exact. JIJ hebt wat ZIJ willen dus je neemt het mooiste appartement wat men aanbiedt en ze halen zelf die vloer er maar uit. Je denkt wel heel snel in kanniet.

Heb je mijn latere reactie ook gelezen? 

Ik kwam niet verder dan dat het in 1 dag moet en dat zie ik niet zitten. 

maar met chalet voor 1 of 2 weken en opslag is het misschien wel een optie  

Àl moet ik idd kijken hoe en wat met verhuizen naar een andere gemeente ivm bijstand. 

Nee, de mensen die jouw huis overnemen in een chalet! Echt, je hebt iets wat anderen graag willen hebben, een heel huis! En je hebt geen haast (toch?) dus je kunt rustig zoeken naar de ideale combinatie.
Ik hoop voor je dat het lukt!

Engeltje schreef op 25-07-2022 om 22:30:

Nee, de mensen die jouw huis overnemen in een chalet! Echt, je hebt iets wat anderen graag willen hebben, een heel huis! En je hebt geen haast (toch?) dus je kunt rustig zoeken naar de ideale combinatie.
Ik hoop voor je dat het lukt!

Dat mogen die mensen zelf beslissen 

Maar ik in chalet om flatje van andere vloer te laten vòorzien, en misschien verven. Oke met heel veel mazzel hoeft er geen nieuwe vloer in maar ga ik nog maar wel ff vanuit. 

En haast, nee zeker niet. 

MYM, je hebt zo van die dagen waar je verzand in herinneringen en emoties. Ik heb dat vaak met haar geboortedag, dan herbeleef ik weer hoe de zwangerschap en bevalling was, hoe ik overspoeld werd met liefde voor dat prachtige schepseltje wat midden in de nacht op mijn borst werd gelegd, hoe de wereld even stilstond in die enorme explosie van liefde en oermoeder gevoel. Of met de eerste schooldag, schoolreis, sinterklaas, kerst. Hoe ze iedereen voor zich won met haar innemende blije karakter en haar prachtige grote ogen.

Ik hoop dat ze het gevoel van de sterke en onvoorwaardelijke liefde die ik voor haar voelde en voel voor altijd mee kan nemen in haar hart, bewust of onbewust. Wat spullen betreft; ik kan ze niet wegdoen, ik heb het gevoel dat ik haar dan ook voor een deel wegdoe. Dus ik bewaar al jaren alles van haar, in de hoop dat het ooit voor haar van betekenis kan zijn.

Mijn dochter was een stuk jonger dan jouw zoon dus bij ons gaat het bv om moederdag knutsels, tekeningen, rapporten, baby born etc. In jouw geval zou ik zijn kamer opruimen en er een hobbykamer oid van maken en de spullen waarvan je denkt dat hij er waarde aan hecht op zolder parkeren. Ik zou dat verder ook niet laten weten aan hem want alles kan en zal nu verkeerd uitgelegd worden. Probeer een nieuw begin te maken waar jijzelf op nummer 1 staat met daarnaast een open mind voor de toekomst wat je zoon betreft.

Blijf niet zwelgen in jouw pijn, dat komt jou en jouw zoon niet ten goede voor nu maar zeker ook niet op de lange termijn. Het is, hoe pijnlijk en verdrietig ook, niet het einde van de wereld. Een kind krijgen is een kind verliezen, op welke manier dan ook. Een kind is geen verlenging van jezelf, geen garantie voor de toekomst,geen verzekering van al de mooie dromen die je had over het krijgen van een kind.

Je kind is een individu, een samensmelting van talloze genen, het is op de wereld gekomen om zijn eigen leven te leven, niet om aan jouw verwachtingen te voldoen. Hoe verdrietig ook, jij kan alleen jouw leven leiden, een kind is niet verantwoordelijk voor jouw verdriet rondom de verwachtingen die je had en niet uitgekomen zijn.

Leg die druk niet op hem, jouw zoon is net zomin als mijn dochter verantwoordelijk voor ons geluk. Richt je op jezelf, kies voor je eigen geluk, pas als je dat kan komt er weer ruimte tussen jullie. Misschien wordt die ruimte nooit meer ingevuld zoals jij voor ogen hebt maar het is wel de beste kans voor jou en je zoon op een gezonde band in de toekomst. En mocht dat er nooit meer van komen dan heb je wel geleerd dat gelukkig zijn alleen van jezelf afhankelijk is en dat je nooit je geluk af kan laten hangen van een ander, wie dan ook. 

Kadushi schreef op 26-07-2022 om 22:37:

[...]  Een kind krijgen is een kind verliezen, op welke manier dan ook. Een kind is geen verlenging van jezelf, geen garantie voor de toekomst,geen verzekering van al de mooie dromen die je had over het krijgen van een kind.

Je kind is een individu, een samensmelting van talloze genen, het is op de wereld gekomen om zijn eigen leven te leven, niet om aan jouw verwachtingen te voldoen. Hoe verdrietig ook, jij kan alleen jouw leven leiden, een kind is niet verantwoordelijk voor jouw verdriet rondom de verwachtingen die je had en niet uitgekomen zijn.

Leg die druk niet op hem, jouw zoon is net zomin als mijn dochter verantwoordelijk voor ons geluk. [...] 

Dat heb je mooi verwoord. 

MYM, hoe gaat het nu met je? 

Kadushi schreef op 28-07-2022 om 01:47:

MYM, hoe gaat het nu met je?

Slecht, ook door andere prive omstandigheden.  

Dus ben ff aan het overleven en dat kost al mijn energie. Kom binnenkort wel terug ! 

Missingyoumuch, 

(Ik zie dat je je tijdelijk terugtrekt, dus misschien lees je onderstaande niet meer. Hopelijk heeft iemand er nog iets aan). 

ik heb je oproep en de rest van dit draadje gelezen en ik leef erg met je mee. Je vraagt om tips en adviezen om met de situatie om te gaan. Misschien helpt het je als ik vertel hoe ik me zelf door deze moeilijke situatie worstel. Bij mij gaat het niet om ouderverstoting, maar om een dochter die uit zichzelf bijna niets meer met mij te maken wil hebben (en met de rest van het gezin). De gevoelens van gemis en verdriet en alles wat daarbij komt, zijn denk ik wel vergelijkbaar.

Hier speelt het probleem ook al drie jaar, (als puber/jongvolwassen), waarvan ze sinds anderhalf jaar helemaal niet meer thuis woont/komt. Oppervlakkig contact is er wel af en toe, via Whatsapp, heel soms telefonisch en sporadisch ‘in real life’.

Dit doe en deed ik om mijn leven weer een beetje op te pakken:

Slapeloosheid
Net als jij kamp(te) ik met ernstige slapeloosheid door alle stress en verdriet. Nu ze wat langer uit huis is, slaap ik wel beter dan toen ze hier nog woonde (toen ik ook nog wakker lag of ze ’s nachts wel of niet thuiskwam en in welke toestand.). Dit is wat ik doe:
- mindfulness oefeningen in bed: ademhalingsoefeningen, oefeningen gericht op lichamelijke ontspanning en oefeningen om negatieve gedachten te verdrijven;
- luisteren naar kalmerende ‘zweverige’ podcast/youtube filmpjes, vaak in combi met mindfulness;
- te gestrest voor mindfulness: luisteren naar rustgevende muziek, playlist op Spotify, sleeptimer erbij aan;
- mezelf een ‘huilkwartiertje’ gunnen in bed en daarna alle gedachten aan dochter verdringen. (Niet makkelijk). Ik denk aan iets wat me blij maakte. Bij voorbeeld een wandeling door de natuur in gedachten nog eens nalopen, al ‘beelddenkend’ een lekkere appeltaart bakken, enzovoorts.
- verder de ‘normale’ slaaphygiëne die voor iedereen geldt: niet te laat eten, geen alcohol, geen of weinig koffie, op tijd ‘blauwe’ schermen uit, activiteiten bewust een tandje terugschakelen richting bedtijd.

Hulpverlening

In het begin stond alles in teken van hulpverlening voor dochter. Die wilde niet (meer). Daarom heb ik hulp voor mezelf gezocht. In het begin besprak ik mijn zorgen en problemen met vriendinnen, tijdens lange corona-wandelingen. Na een tijdje voelde het als belastend voor de vriendschap. Ik wilde weer plezier met hen maken. Daarom heb ik hulp buiten de deur gezocht.

- POH-GGZ (praktijkondersteuner huisarts), hiervoor was geen wachtlijst en hier kon ik zo vaak als ik wilde terecht, gratis. Om van me af te praten en mijn gedachten en gevoelens te toetsen. Via de POH kon ik ook allerlei online trainingen doen, zoals ‘positief denken’ en Acceptatie en Commitment e.d.

- Training gevolgd voor naasten van iemand met een verslaving. Gaf mij inzicht in mijn houding t.o.v. dochter en de invloed op mijn leven(sgeluk) en hoe ik dat kon ombuigen. TO, bestaat er voor jou misschien een training rond ouderverstoting?

Onrust/daginvulling
Normaal ben ik een behoorlijke huismus, maar door de problemen met dochter vlogen de muren tegen me op. Alles wat ik vroeger leuk vond, leek nu stompzinnig en nutteloos. Of het verdriet werd er juist erger door, zoals bij voorbeeld lichtvoetige films kijken, wat ik vroeger zo vaak met háár deed.

Ik zocht de oplossing in twee dingen: lichaamsbeweging en qua bezigheden en hobby’s mijn leven omgooien.

Lichaamsbeweging:

ik heb een oud fitnessapparaat vanonder het stof gehaald en ben met stampende muziek erbij alle ellende eruit gaan bewegen. Soms huilend, soms vloekend en tierend. Daarna even lekker douchen en dan zag de wereld er toch anders uit. Zelfs voor iemand als ik die niet van sporten houdt.

Verder ben ik lange fietstochten gaan maken. Geen bewuste keuze, maar mijn onrust en verdriet dreven me het huis uit. Ik reed rond als een kip zonder kop, vaak half-huilend (in stille gebieden of in het donker) In het begin kon ik het niet laten langs allerlei plekken te fietsen waar zíj misschien kon zijn. Een soort van stalken?! Later ben ik doelgericht volledig de andere kant op gaan fietsen.

Hobby’s:
In mijn oude hobby’s had ik totaal geen plezier meer. Ik werd er zelfs extra somber van. Ze deden me allemaal aan dochter denken. Daarom heb ik een totaal andere hobby opgepakt, eentje waarvoor ik naar cursus ga, zodat ik de deur uit moet en regelmaat heb. (Nu het wat beter met me gaat, pak ik sommige oude hobby’s ook op. Ze lijken nu losgekoppeld van háár).

Andere baan
Wat me zonder twijfel het meest heeft geholpen, is het vinden van een andere baan. Ik noem het letterlijk mijn redding. Het is totaal iets anders is dan ik hiervoor deed (net als met de hobby’s). Het is een baan die me voldoening geeft, waarbij ik leuke collega’s heb en die ‘makkelijk’ genoeg is om hem ook na een of twee slapeloze nachten nog vol te houden. Zo’n fijne baan is natuurlijk een enorme gelukstreffer en niet voor iedereen mogelijk. Zeker voor jou niet, omdat je bent afgekeurd.  Maar misschien kun je wel iets met het achterliggende idee: iets totaal anders doen dan waarmee je vertrouwd was.

Losse tips

- Schrijf van je af. Noteer de gebeurtenissen, zodat je later nog terug kunt lezen hoe alles gegaan is. Schrijf ook je gevoelens van je af. Noteer ook goede herinneren aan de jaren mét je kind. Potje janken toegestaan.
- Het kan ook helpen om je gevoelens in tekeningen of schilderijen te verwerken.
- doe verder alles wat je ook maar een béétje blijk maakt (en dat betaalbaar, onschadelijk en niet ongezond is). Zelf heb ik iets dat ik eigenlijk ontzettend kinderachtig vind, maar dat ik toch doe omdat het me troost.

Met mij gaat het op dit moment redelijk goed. Maar nee, het verdriet om mijn dochter is niet weg. Nog elke dag voel ik een enorm gemis. Ook nu nog ben ik af en toe boos, verbijsterd, teleurgesteld en gefrustreerd door alles wat er is gebeurd. Tegelijk heb ik leren accepteren dat ik de situatie niet met een druk op de knop kan terugdraaien. Ik accepteer (een beetje) dat het nooit meer wordt zoals het was, maar dat het wel beter kan worden dan het nu is. Tot die tijd probeer ik het beste van mijn leven te maken.