Hoe tonen dat ik goede ouder ben
ik ben een goede ouder voor mijn kids. Alleen soms heb ik het lastig. soms drink ik ook teveel.
vrijdag was een lastige dag en ik had wat gedronken, ben uit gegaan om nog meer te drinken. gewoon even alles vergeten. er was oppas voor de kids ik ben echt geen slechte moeder.
alleen toen is het wat uit de hand gelopen en werd ik plots door de politie aangehouden en in een cel gestopt. als een crimineel. wat ik niet ben voor de duidelijkheid alleen soms drink ik wat teveel. ik vroeg nog wat doe ik mis ze zeiden openbare dronkenschap en je moet hier blijven totdat je terug controle hebt over jezelf.
nauwelijks 4 uurtjes later hebben ze me ook laten gaan wat ze niet zouden doen als het echt zo erg was denk ik dan.
maar toen was de oppas al in paniek geraakt omdat ik niet bereikbaar was en niet thuis kwam. maar ja dat is ook niet mijn schuld ze hadden al mijn spullen af genomen.
toen ik thuis kwam was de oppas er maar ook haar moeder want die had ze gebeld omdat ze zich zorgen maakte of zoiets, snap het zelf ook niet helemaal vind het maar raar waarom maakt die moeder zich zorgen ze willen gewoon roddelen over mij.
die moeder zei dat ze zich zorgen maakt of ik wel voor de kinderen kan zorgen en dat veilig thuis kan helpen. ik ben erg boos geworden heb hen weg gestuurd.
nu heb ik veel stress. ik wil echt geen veilig thuis dat is niet nodig ik maak mijn fouten maar ben wel een goede moeder ik doe mijn best.
wat kan ik nu het beste doen denken jullie, ik word gek van de zorgen omdat ik niet weet wat die moeder gaat doen en wie ze gaat bellen
Kikki39 schreef op 27-01-2025 om 21:32:
evalueren via de mail is natuurlijk heel lastig, dan komt er geen gesprek op gang en kun je ter plekke niet reageren op haar verhaal. Dus het is echt beter om dat gesprek aan te gaan, dt kun je echt wel! En wie weet is het wel heel positief, zo niet moet het ook besproken worden, de lijntjes met school kort houden is heel belangrijk, dan weet je ook de vorderingen van je zoontje
Ja misschien heb je gelijk dat evalueren via de mail gewoon niet zo goed werkt. Maar het is wel zo dat ik al eerder gesprekken heb gehad met de juf en dat gaat ook niet zo goed. Ik kan dan wel reageren op haar verhaal maar daar luistert ze toch niet echt naar. Ligt ook wel aan mij en dat ik zoveel stress heb dat weet ik wel. Ik probeer die gesprekken altijd heel goed te doen maar het geeft me veel spanning en in de avonden ook veel meer nood om te verdoven.
Karen, ik denk dat mail als geschreven tekst ook een bijzonder groot risico op misinterpretatie met zich meebrengt. Ik zou dat echt niet doen.
Jonagold schreef op 27-01-2025 om 21:39:
Ach, wat vervelend dat het even wat minder gaat, ik kan me goed voorstellen dat de moed je dan een beetje in de schoenen zakt. Maar niet aan toegeven hoor, doorzetten nu! Het wordt geen 'walk in the park', maar je komt er echt wel!
Je hebt in je leven behoorlijk wat nare dingen meegemaakt, nooit een veilige thuisbasis gehad. Dan is het heel begrijpelijk dat je het moeilijk vindt om vertrouwen te hebben in anderen. Maar echt, de dokter en je therapeut willen je helpen! Jij bent precies waarom ze voor hun vak gekozen hebben. Tenminste, als ik van mezelf uit ga. En natuurlijk ben jij te helpen. Je moet misschien niet verwachten dat je ooit echt stressvrij en/of lekker naief wordt, maar er is echt enorm veel verbetering mogelijk. En je kunt zeker van de alcohol afkomen. En een relaxte moeder voor je kinderen worden.
Ik snap dat alles waar je nu mee bezig bent veel van je vraagt. Je hebt al eens geschreven over dat je op je werk afstand houdt tot je collega's. Ik denk dat het kan helpen als je daar iemand in vertrouwen neemt. Je leidinggevende, iemand van personeelszaken of misschien is er een vertrouwenspersoon? Ik denk namelijk dat het je goed kan doen als je tijdelijk wat minder kunt werken. Kortere dagen misschien. Of dat op je werk in ieder geval bekend is dat je stress hebt en dat je wellicht de komende tijd wat minder scherp bent, of sneller overprikkeld. Dan kunnen ze rekening met je houden.
Dat voelt vast heel eng, maar een goede werkgever denkt met zijn medewerkers mee. Want die heeft het meest aan mensen die goed in hun vel zitten, en ze hebben er niks aan als jij straks uitvalt vanwege bijvoorbeeld je slaapgebrek. Bespreek het anders met de huisarts, die kan misschien namens jou contact opnemen met je werkgever als jij het zelf te spannend vindt. Denk er in ieder geval even over na, het zou je net wat meer lucht en ontspanning kunnen geven. Je hoeft niet alles in detail te vertellen, het is echt genoeg als je aangeeft dat je wat issues uit je jeugd aanpakt en dat dat nogal wat emoties met zich meebrengt.
De juf van jongste wil ook alleen maar het beste voor je zoon. Als er echt iets zou spelen is het goed om daar al jong bij te zijn. Maar ik begrijp dat het nu veel is voor je. Zou je misschien je buurvrouw kunnen betrekken hierbij? Het is fijn als je een gesprek met zijn 2-en kunt voeren. En de buurvrouw kent je zoon ook goed. Ik zou er niet voor kiezen om dit via de mail te doen. Dat geeft denk ik geen goede indruk. Ook hier kun je aangeven dat er al het een en ander speelt (je hoeft geen details te geven) waardoor je het nu lastig vindt om dit soort gesprekken te voeren. Maar als je dat te spannend vindt, zou ik ervoor kiezen om iemand mee te nemen.
En realiseer je dat het ook nog zo kan zijn dat je zoon reageert op jouw stress. Is niet leuk, maar wel iets om rekening mee te houden.
Hou vol, je doet het echt hartstikke goed!
Bedankt, het is vandaag bij de huisarts best goed gegaan. Je hebt gelijk dat ze wil helpen. Ze heeft tot nu tot nu toe ook altijd goed geholpen, met de jongens en ook toen het met mezelf zo slecht ging. Ze heeft medicatie voorgeschreven waar ik waarschijnlijk mee ga starten. Na een week bellen om te evalueren en dan de dosis verhogen. En dan zeker 6 maanden elke dag goed innemen om het een eerlijke kans te geven. Misschien ook nog verder dosis verhogen. Ik ga het morgen nog met de therapeut bespreken en dan normaal donderdag beginnen. Maar ik vind het heel spannend. Ik denk omdat ik ook slechte herinneringen en trauma heb van medicatie. Met mijn moeder vroeger, die had ook medicatie om haar rustiger te maken maar dat had het omgekeerde effect. Soms wilde ze dood en ging ze alle medicatie in nemen of dreigen daarmee. Die beelden komen nu weer terug, vooral `s nachts.
Over met iemand praten op het werk heb ik het nog niet met de huisarts gehad. Misschien morgen met de therapeut wel. Ik weet niet of ze me daar echt kunnen helpen ergens mee en ik weet ook niet of ik dat wel wil. Ik vertrouw het ook gewoon niet en het geeft me stress. Maar ik snap dat dat ook weer komt door vroeger en dat ik misschien moet nadenken om het toch een kans te geven.
De buurvrouw vragen om mee te gaan naar gesprek op school vind ik ook wel een goed idee maar ook heel ingewikkeld. Ik zou wel graag iemand willen die me steunt. Met de oudste had ik toen die in groep 1 zat ook problemen met zijn juf en de klas. Hij werd toen gepest maar de juf zei dat hij andere kindjes pijn deed. Ik had toen nog meer contact met mijn ouders en broer en ze hebben me wel gesteund toen. Maar dat was denk ik niet de steun die ik toen echt nodig had. Vooral dat ik me niet moest laten uitlachen en goed voor mezelf opkomen. Toen heb ik alleen maar meer ruzie gekregen met die ouders en de juf, dus het was wel steun maar niet echt steun die goed was. We gingen toen toch verhuizen dus hij moest toch een nieuwe school maar nu wil ik de jongens niet meer van school laten wisselen. Ik moest vroeger heel vaak wisselen dus ik weet dat dat niet fijn is voor kinderen en dat wil ik niet voor de jongens. Daarom doe ik nu echt heel hard mijn best en wil ik echt geen problemen of ruzie. Met de oudste is het ook altijd goed gegaan sinds hij op deze school zit. Maar de juf van de jongste wil al gesprekken van het begin toen hij daar maar net was.
Ik denk trouwens niet dat het door mijn stress komt hoor dat hij druk is. Ik doe net heel hard mij best zodat de jongens daar niks van merken. Vanbuiten doe ik gezellig en doe ik veel met ze. Vanbinnen kan ik alles onderdrukken zolang ik bezig blijf met de jongens of werk. Als ze op bed liggen lukt dat niet meer goed vaak maar daar merken ze niks van.
Temet schreef op 28-01-2025 om 09:15:
Ik zou juf een mailtje sturen. Iets als "beste ..., op dit moment spelen voor mij in de privésfeer wat dingen waardoor ik erg veel stress heb. Ik merk dat ik daarom op dit moment eigenlijk geen ruimte in mijn hoofd heb voor een gesprek over [naam kind]. Ik zou willen voorstellen het een maand op te schuiven en hoop dat dat ook ok is voor jou.
Vriendelijke groet,"
Als ze dit ok vindt, dan hoef je er pas over een maand wat mee.
TineWinkel schreef op 28-01-2025 om 09:35:
Ik snap dat je flink doorheen zit en dan nu die vraag over je zoon, van de juf, er even niet bij kunt of wilt hebben. Ik ben heel blij dat je hier die vraag stelt. Een mail zoals Temet aangeeft lijkt me handig. En kijk vooral of je iemand kunt meenemen naar dat gesprek: 2 horen meer dan 1 en het geeft mij altijd 'lucht' als ik niet alleen het hele gesprek hoef te voeren en niet het hele gesprek alles hoef op te vangen.
Ja bedankt, dat ga ik mailen. Ik snap dat het beter een gesprek is dan via mail, maar nu is het teveel. Hopelijk is dat dan ok voor de juf. Een gesprek volgende maand is ook beter want dan heb ik tijd om te kijken of ik het durf om dat aan de buurvrouw te vragen of ze mee kan.
Mugs schreef op 28-01-2025 om 09:05:
Als je stopt met het drinken van alcohol, dan is het heel normaal om klachten te hebben als slecht slapen, angst en paniekaanvallen, overmatig zweten, onrust enz. Dat hoort bij het ontwenningsproces. De enige manier om daarvan af te komen is: niet meer drinken. En dan ook echt helemaal niets meer dus, want elke keer dat jij toch weer drinkt, begint dit proces weer van voor af aan.
De klachten worden echt minder na verloop van tijd, maar dat heeft echt wel een paar weken tot maanden nodig (afhankelijk van duur en mate van de alcoholafhankelijkheid)
Ja dat zei de huisarts ook. Dus ik weet dat het klopt. Maar voor mij is het toch ook anders omdat ik altijd al veel nachtmerries en angsten had `s nachts. Ook toen ik zwanger was van de jongens en dus lange tijd niks dronk. Ik drink al af en toe sinds ik 12 of 13 jaar ben. Periodes met veel drinken en met minder drinken. Maar altijd nachtmerries en slecht slapen.
Anoniemvoornu schreef op 28-01-2025 om 09:56:
To je geeft aan dat dit niet de eerste keer is dat juf haar zorgen uitspreekt , ik zou dan ook niet uitstellen maar het aanpakken , jij denkt dat kind alleen even moet wennen maar aangezien je zelf zoveel stress ervaart kan het ook zo zijn dat je zoon zich thuis "inhoud" om jou te ontzien en bij hem de stress er op school "uitkomt" , ik zou haar zorgen wel serieus nemen , een maand uitstellen zou ik dan weer niet doen ook voor je kind zelf niet.
Ik neem haar ook serieus. Het is waar dat het niet de eerste keer is dat ze het zegt en ik geloof haar ook wel dat hij in de klas druk is. Maar niet omdat hij zich thuis moet inhouden, dat is echt niet zo.
Anoniemvoornu schreef op 28-01-2025 om 10:22:
Wat ook mee kan spelen is omdat je aangeeft dat je pas in de na middag energie hebt en je kids vaak in het weekend veel tv kijken zodat je een beetje kan ontspannen, je kind teveel heeft energie in zijn lijfje heeft om maandag en de rest van de week ook veel moet stil zitten op een stoel, Dat je met wat simpele tips zoals lekker veel buiten spelen enz. het al op kan verbeteren.
Kinderen van ouders die problemen hebben verslaving/psychisch enz leren vaak al heel jong zich onzichtbaar te maken thuis en/of gaan vaak op een negatieve manier aandacht vragen op school. Probeer open te staan voor juf haar zorgen
De jongens spelen ook elke dag buiten. In het weekend gaan we ook steeds wat doen. Ze h ebben veel energie ja maar dat is niet omdat ze niet buiten spelen. Negatieve aandacht vragen doet elk kind weleens. Maar doen ze thuis soms ook hoor dus ze moeten zich niet onzichtbaar maken.
Roos57 schreef op 28-01-2025 om 10:27:
Je zoon is nu juist de reden om hulp te aanvaarden en medicatie te nemen.
Of denk je dat jou drink gedrag los staat van het gedrag van je jongste zoon ?
Ja, zijn gedrag staat daar los van. Meestal slaapt hij als ik drink. Hij maakt het niet eens mee.
Biebel schreef op 28-01-2025 om 12:16:
Zie je dat je het weer doet? Bagatelliseren van iets dat anderen bezorgd maakt? Maar je ondertussen wel helemaal gek maken van de stress over dat waarvan je heel hard roept dat niet zo erg is?
Je kind heeft het niet zo fijn op school, en de juf wil daar wat aan doen. Dat is een helpende hand die je weer wil wegslaan omdat ‘jij het niet ziet’.
Terwijl ik vermoed dat je het misschien wel ziet, maar heel bang bent voor dat school iets verkeerds van jou gaat denken. Dat maakt dat je weer krampachtig gaat doen.
Wat houd je tegen om open kaart te spelen. ‘Beste juf. Ik snap dat het gedrag van kind voor vraagtekens zorgt. Graag wil ik meedenken hoe we het voor hem fijner kunnen maken en welke onderzoeken daarbij kunnen helpen.
Daarbij wil ik echter wel opmerken dat ik door een dreigende burn-out momenteel niet zo goed in staat ben om dit soort gesprekken te voeren. Is het mogelijk dat ik iemand meeneem die mij helpt / de informatie vooraf alvast per mail krijg zodat ik me beter kan voorbereiden’
Daarmee accepteer je de helpende hand van juf (want dát is laten zien dat je een goede ouder bent), maar creëer je ruimte voor jezelf om aan het idee te wennen.
Ik wil het niet bagatelliseren. Ik geloof de juf wel en ook dat ze hem wil helpen. Je hebt wel gelijk dat ik echt niet wil dat de school iets verkeerds gaat denken en misschien dat ik daarom soms krampachtig doe. Maar daarom vraag ik toch ook wat jullie denken. Ik probeer het goed te doen. Ik ga mailen dat ik het ook belangrijk vind en dat ik ook een gesprek wil maar ook vragen om het even uit te stellen. Misschien ook dat ze alvast per mail info bezorgt om het voor te bereiden dat vind ik wel een goed idee.
BritgetJones007 schreef op 28-01-2025 om 19:02:
[..]
Klopt, maar het kan natuurlijk ook helpend zijn om vragen dit gesprek uit te stellen vanwege prive reden en een datum prikken omdat ze nu even voldoende op haar bordje heeft. Dit is een alleenstaande moeder en zal toch overeind moeten blijven staan. Kan zijn dat dit nu gewoon te veel is. Eerst stap 1 en dan stap 2. Dat begrijp ik wel. Niet nu alles op 1 hoop. Want ze geeft al aan dat het nu al teveel is. Ook daar mag een juf begrip voor hebben. Als deze moeder instort, daar hebben haar kinderen ook niks aan en school ook niet.
Stap voor stap.
Juf geeft aan druk gedrag...is dat iets wat je herkent in je thuissituatie? Is er een vermoeden van adhd ofzo? Is dat iets wat je misschien bij jezelf herkent, omdat je moeite hebt met remming wb alcoholgebruik...(met adhd ben je verslavingsgevoelig Namenlijk). Adhd kan ook jou interne onrust verklaren
Thuis is hij niet altijd druk. Maar soms wel. Hij gaat zich snel vervelen en wil ook veel aandacht dat is waar. En hij wil dat zijn broer of andere kinderen in het park met hem spelen maar hij word dan ook snel boos als ze niet doen wat hij wil. Maar hij is pas 4 dus hij moet dat gewoon nog allemaal leren toch. Ik denk niet dat hij ADHD heeft, de juf heeft daar ook nog niks van gezegd. Zelf heb ik ook geen ADHD denk ik, het is ooit wel getest toen ik zelf in jeugdzorg zat maar is langer geleden natuurlijk. Ik ga het nog een keer aan de therapeut vragen wat hij denkt.
Hoe langer ik meeleest hoe meer ik me zorgen maak om jou en je kinderen.
Eigenlijk zijn hulp helemaal niet zo erg zijn.
Je schiet nu vast in paniek.
Maar je hebt zoveel hulp nodig om alle ballen hoog te houden. Je bent beschadigd door je jeugd en probeert angstvallig dit niet door te geven naar je kinderen. Maar steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat dit wel gebeurd en dat je dit zelf niet ziet.
Je bent stappen aan het zetten, maar ik vrees dat je dit niet alleen je kan. Hoe graag ik je dit ook gun.
Je zal (meer) hulp moeten gaan inschakelen. Je zal iemand in vertrouwen moeten nemen om naast je te staan. Je hebt een vangnet nodig.
Loezzie schreef op 29-01-2025 om 05:49:
Hoe langer ik meeleest hoe meer ik me zorgen maak om jou en je kinderen.
Eigenlijk zijn hulp helemaal niet zo erg zijn.
Je schiet nu vast in paniek.
Maar je hebt zoveel hulp nodig om alle ballen hoog te houden. Je bent beschadigd door je jeugd en probeert angstvallig dit niet door te geven naar je kinderen. Maar steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat dit wel gebeurd en dat je dit zelf niet ziet.
Je bent stappen aan het zetten, maar ik vrees dat je dit niet alleen je kan. Hoe graag ik je dit ook gun.
Je zal (meer) hulp moeten gaan inschakelen. Je zal iemand in vertrouwen moeten nemen om naast je te staan. Je hebt een vangnet nodig.
Heb jij niet heel veel baat bij een 'Buddy' die je kan bellenblaas je het moeilijk hebt....die weet hoe moeilijk het is, want zelf ook meegemaakt.
Misschien kan je een googelen of er zoiets bestaat.
Ik lees al vanaf het begin mee, nooit iets gepost want er worden al zoveel goede dingen gezegd, maar ik vind de situatie echt heel verdrietig en ik bewonder je moed. Je doet het supergoed TO maar ik denk ook dat er meer hulp nodig is. Je vecht tegen een slechte jeugd, tegen een achterdocht waar door je niemand durft te vertrouwen, tegen drankgebruik en tegen eenzaamheid. Dat is heel veel en heel zwaar. Het inschakelen van therapie en huisarts is al heel goed, maar ik denk dat je ook best wat praktische hulp kan gebruiken. Ik werk als afdelingsleider op een middelbare school en ook bij mij komen veel leerlingen langs uit moeilijke situaties. Vaak stellen we dan voor om de Sociale Teams in te schakelen. Dit is niet hetzelfde als Veilig Thuis. Er komt dan een begeleider die gaat kijken wat er nodig is om het gezin te ondersteunen. Dat kan van alles zijn. Eén vader vindt de gesprekken met school heel spannend en daarom is zijn ondersteuner van Sociale Teams bij elk gesprek. Er kan best veel, als je ervoor openstaat. Ik vind het zelf nooit gek als ouders gespannen zijn voor een gesprek over hun kind, en ook niet als ze iemand meenemen als steun.
AlisonH, die sociale teams zijn van de gemeente, toch? Heb ik het goed dat dit in elke gemeente weer anders georganiseerd is?
Voor TO: jouw huisarts - en anders haar praktijkondersteuner - weet waarschijnlijk goed wat er in de gemeente voorhanden is aan hulp. De tip van Allison is best een goede: als je zelf nog geen goed eigen netwerk van vrienden etc hebt, dan kan je ook ondersteuning van buiten proberen te krijgen. Daar kan je veel aan hebben. Zo'n ondersteuner/vertrouwenspersoon kan heel nuttig zijn voor praktische hulp bij - bijvoorbeeld - lastige contacten met school en instanties. En ze weten de weg.
En het aardige is: het is die lui hun werk, dus je hoeft je ook niet bezwaard te voelen als je vaak een beroep op ze doet.
karenm2 schreef op 28-01-2025 om 23:29:
[..]
Ik neem haar ook serieus. Het is waar dat het niet de eerste keer is dat ze het zegt en ik geloof haar ook wel dat hij in de klas druk is. Maar niet omdat hij zich thuis moet inhouden, dat is echt niet zo.
Hoe weet je dat zo zeker? Mijn broertje was thuis ook rustiger, maar mijn ouders hadden, voor er signalen van school kwamen, echt niet zelf bedacht dat hij zich thuis misschien rustiger hield. Terwijl mijn ouders nota bene beiden met kinderen werkten.
Ook dit is geen aanval op jou, hè. Het gaat gewoon vaak zo. Net als dat kinderen meer aanvoelen dan je als ouder denkt. Je komt in je posts doodongelukkig over. Hartstikke knap dat je er, hoe moeilijk ook, mee aan de slag gaat, maar aannemen dat je kinderen niks aanvoelen lijkt mij niet reëel.
