Hoe tonen dat ik goede ouder ben

Heel korte reactie van mij effe, later mss meer.
Als ik het zo lees weet de therapeut niet of hij 'voldoende' kan bieden voor jouw problematiek. Het leest niet alsof hij jou in een val wil lokken of afwijst, maar alsof hij twijfelt of hij kan bieden wat jij nodig hebt. En daarom overleg met HA. 

Knap dat je gegaan bent en de mail hebt laten lezen!

Wat goed dat je bent gegaan. Volgens mij is het heel normaal om een druk hoofd te hebben na therapie. Het moet allemaal landen.

Waar ben je bang voor? Ik heb het gevoel dat je weerstand richting de huisarts voort komt uit angst. Wat denk jij?

Hou vol Karen.

Ik snap dat het overweldigend kan zijn. En dat het als veel voelt. Dat je hoofd nu druk is. Dat je wil stoppen.
Maar… dan wordt het echt niet makkelijker. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Therapie is de enige manier om echt tot verbetering te komen. Laat de  huisarts daarbij ondersteuning bieden. Geef de therapeut en de huisarts voorlopig even het voordeel van de twijfel. Ze hebben echt het beste met je voor.

Het zou kunnen dat de huisarts met medicatie de scherpste kantjes eraf kan halen. Iets om de drukte in je hoofd en de stress te verminderen. Dat kan je helpen om de therapie goed vol te kunnen houden en/of ervoor te zorgen dat je geen drank nodig hebt on jezelf rustig te krijgen. Ze kunnen elkaar aanvullen.

Goed dat je geweest bent vandaag en heel sterk dat je de mail hebt laten lezen. Je doet het goed meissie!

hier nog een veer in je kont: goed gedaan wijffie  zou mijn oma zeggen. 

En ik heb jaren coaching gehad voor mijn neurodivergente brein en elke keer had ik daarna echt uren nodig om mijn brein weer rustiger te krijgen.
Therapie is een berg die je beklimt, dat is zwaar, dan gaat het een tijdje vlak en dan klim je weer een stuk. Maar de vlakke stukken zijn wel steeds iets hoger. Dus dichter bij je betere zelf.

Je hebt nu de eerste moeilijke stappen gezet: je bent terug naar je therapeut, hebt je hersenspinsel laten lezen en er staat een afspraak bij de huisarts voor zelfs bredere hulp. Dat zijn grote stappen. Kom die afspraken na, ze willen helpen niet affakkelen. 

karenm2 schreef op 16-01-2025 om 23:33:

[..]

Ik probeer mezelf ook rustiger te krijgen, dat hij gewoon wil overleggen en dat dat niet in de val lokken is. Dat snap ik wel als ik logisch nadenk maar de paniek vanbinnen probeert het over te nemen ofzo. Zo voelt het.

Jeetje, Karen, wat gun ik jou dat die paniek steeds meer afneemt en wegblijft. Ik denk dat de therapeut dat ook gezien heeft en precies daarom denkt dat het goed is als de huisarts meedenkt. Je hebt laten zien aan de therapeut dat je juist heel sterk bent en hiermee aan de slag wil.

Je bent echt zo goed bezig! Ik heb nog niet eerder gezien dat iemand hier in zo korte tijd zulke grote stappen in zelfreflectie heeft laten zien. En zo knap dat je gewoon hier bent blijven schrijven, ook nadat sommige boodschappen misschien hard aankwamen, ookal kwamen ze uit goede intenties. Je ziet hoe iedereen je hier nu steunt: dat heb jij voor elkaar gekregen. Je krijgt terug gespiegeld wat je bij jezelf in gang gezet hebt 💪🏻

Je bent een sterke vrouw en mag trots zijn op jezelf. En ook als het pad hobbelig is, kun je weer terugvallen op deze nieuwe manieren die je ontwikkelt om op te staan.

houd vol! Je bent zo goed bezig juist! Ga naar de afspraken, alleen dat geeft je de hulp die je nodig hebt. 
Het is niet gek dat therapie drukte geeft in je hoofd. Dat is juist goed dat betekent dat het je iets doet, dat je aan jezelf werkt. Als het je niets zou doen zou het niet goed zijn 

Goed dat je gegaan bent. Als je jezelf terugleest, merk je dan dat je steeds denkt dat iemand anders je ‘in de val wil lokken’?

Dat denken, alles maar doen om dat te voorkomen; dat levert je enorm veel stress op. Zo erg, dat je de werkelijkheid uit het oog verliest.
Want dat is dat hulp er is om te helpen. Misschien ken je het niet uit je jeugd, maar er zijn echt veel meer mensen die het goed met je voor hebben

Maar je ziet het niet. Je schuift steeds die angst maar voor alles wat jou kan helpen. Het leest haast als een soort zelf-sabotage; elke keer als er iets gebeurt dat je kan helpen, zet die angst op, zodat je niet verder gaat met de hulp. Je gaat zo hard roepen dat je wel deugt en niet alcohol verslaafd bent, dat de boodschap van diegene die je wil helpen echt niet aankomt. 

Dat is zonde. Je kinderen en jij verdienen het dat je stresst om zaken die je aankunt en waarvoor je je niet hoeft te verdoven of allerlei drukke dagen met de kinderen hoeft te plannen. 
Accepteer de hulp. Al doe je het in eerste instantie alleen maar omdat anderen het zeggen. Mocht VT langskomen, dan kunnen jullie samenwerken zodat je een echt betere moeder wordt. Met minder stress. Hoe fijn zou dat zijn! 

Oh wat ben je dapper Karen! Na mijn therapiesessies moest ik ook altijd eerst tot mezelf komen, ging mijn hoofd als een razende tekeer en kon ik een paar uur niet praten. En ik heb geen paniek en geen borderline. Dus ik vind jou geweldig sterk en dapper. Wat een fantastische stappen zet je. Hou vol, je kunt het.

Het is een beetje alsof je de atletiekbaan op moet en wij medeforummers langs de kant staan met toeters en spandoeken: Hup hup Katen, zet door, je kunt het!

Ik vraag me af of het misschien zo is dat die therapeut met de huiarts wil bespreken of er medicijnen zijn waardoor jij de paniek beter onder de duim kunt houden zonder alcohol. Als jouw therapeut geen psychiater is, mag hij/zij zelf geen medicijnen voorschrijven, daar is dan de huisarts voor nodig.

Rustig uithijgen vandaag, en morgen, en zondag, en dan maandag gewoon naar de dokter en woensdag weer naar therapie.
En wees verder lief voor jezelf en doe het rustig aan, ook met de kinderen (geen dagjes dierentuin, maar een uurtje naar het park ofzo), nu je energie vooral richten op je herstel en de rest moet maar even een tandje minder.

Volhouden, je kunt het!