Hoe sta je nu tegenover je beslissing om kinderen te krijgen?
Zou je het opnieuw doen nu je weet hoe het is? Welke dingen hebben je leven verrijkt nu je een kind hebt, wat zijn de mooie momenten? Wat valt er tegen aan het ouderschap? Wat had je liever op voorhand geweten? Of heb je echt spijt van je keuze en wat mis je dan net aan je oude leven? Praat hier mee.
Ik heb zelf (nog) geen kind omdat ik blijf twijfelen. Ik denk dat ik te graag improviseer en te nonchalant leef + ik raak snel overprikkeld. Ik ben ook bang om alleen te komen staan met een kind als de relatie foutloopt. Tegelijk breekt m'n hart een beetje als ik andere gezinnen zie, dan denk ik: shit dat geluk ga ik nooit kennen...
Het klinkt alsof je vooral veel pech hebt gehad met het bedrijf waar je werkte. Ontslagen worden omdat je een kind krijgt is echt niet meer van deze tijd en parttime werken is voor steeds meer werkgevers acceptabel (voor vrouwen en mannen).
Ik herken wel dat je het als vrouw en moeder niet snel goed kunt doen, terwijl voor vaders de lat veel lager ligt. Ik hoop dat deze dubbele moraal nog gaat veranderen de komende jaren.
Lorwynne schreef op 19-07-2021 om 10:36:
..
Wat mij wel heel erg tegenviel is dat de maatschappij niet gezinsvriendelijk is. Zeker niet voor moeders.
Mijn baas was niet blij. Maakte een probleem van kolven (ik maakte misbruik van mijn recht...),
Bovendien partimers zijn niet goed inzetbaar en moeders kunnen ieder moment zomaar weggaan vanwege een ziek kind (is mijn een keer gebeurd dat het kdv belde omdat dochter ziek was).
Na bevalling van de jongste lag mijn ontslagbrief klaar, toen ben ik heel boos geworden en mocht toch blijven.
Dat ik er nog 5 jaar gewerkt heb snap ik nu niet meer zo goed ik was wel druk aan het zoeken naar wat anders maar niemand zit op een moeder met jonge kinderen te wachten kwam ik toen achter.
De omgeving vond het ook stom dat ik zoveel werkte (3,5 dag) en mijn werk vond dat ik te weinig werkte. En dan de algemene mening: "deeltijd prinsesjes". En ik ben ook iemand die me dat heel erg aantrekt.
Gek genoeg had mijn man die problemen niet. Die werkte 4 dagen, en het werd vooral fantastisch gevonden dat hij ook een dag vrij had. Daar heb ik wel moeite mee gehad.
Ik had gewoon echt niet verwacht dat moeder zijn mijn carriere zo zou erg beinvloeden. Ik was een van de talentvolste van mijn jaar van mijn studie (hoogste cijfers) maar ik heb mijn talenten niet kunnen waarmaken. Ik ben 12 jaar geleden voor mezelf begonnen omdat ik werken voor zo'n rotbedrijf me de keel uithing en niks anders kon vinden en werd vrij snel erna chronisch ziek.
Ik denk dat dit ook aan je werkgever heeft gelegen. Ik was hoogzwanger toen mijn jaarcontract werd omgezet naar een vast contract. Mijn manager was ook oprecht heel blij voor mij en vroeg uit oprechte belangstelling hoe de echo's en controles waren gegaan. Hij vertelde ook hoe bijzonder hij het vond toen zijn eigen vrouw zwanger was.
Bij mijn vorige werkgever kreeg een zwangere collega te horen dat ze haar promotie wel kon vergeten nu ze zwanger was. Dat was voor mij het teken dat ik daar echt niet paste.
Ik denk ook dat het aan je werkgever lag. En misschien ook aan de periode, ik ken twee vrouwen met kinderen van dezelfde leeftijd met soortgelijke verhalen. Maar dat kan toeval zijn. Ik kreeg mijn kinderen een jaar of zes later en dat heeft geen problemen opgeleverd op mijn werk. Ook niet toen ik zeven maanden na de eerste alweer opnieuw zwanger was. Mijn (deeltijd) ouderschapsverlof ging zelfs over in mijn zwangerschapsverlof en dat konden de computersystemen van HR niet aan. Geen idee wat ze toen dachten, maar ik heb niets gemerkt aan negativiteit.
Kinderen krijgen was voor mij net zo vanzelfsprekend als ademhalen. En zo ervaar ik het nog steeds, wel met de wetenschap, helaas door ervaring, dat dat krijgen niet zo vanzelfsprekend ís. Ik ben niet gelovig, waardoor ik het als gift van God zie, of als verplichte kost, maar ik zie het wel als onze natuurlijke rol. En die natuurlijke rol hoef je uiteraard niet op te pakken. Dat kunnen we desgewenst uitschakelen. Daar is iedereen gelukkig vrij in of zou dat moeten zijn.
Kinderen krijgen was voor mij dusdanig belangrijk, dat ik het alleen gedaan zou hebben, als ik de ware nooit had ontmoet, of als de ware geen kinderen had gewild. Dan maar geen vader onder hetzelfde dak. Maar ook als de opvattingen in de praktijk over normen en waarden of opvoedstijl te ver uiteen gelegen zouden hebben, te nadelig voor de kinderen, zou man aan het kortste eind getrokken hebben.
Ik zou het dus weer doen, met alle kennis die ik er nu door heb. Diepe dalen, groot geluk. Tropenjaren wat de relatie met mijn man betreft en het gedrag van een van de kinderen. Net als iedereen dat kan, kunnen kinderen ook weleens kwetsen, maar ik moet er niet aan denken dat ik dat niet had kunnen meemaken. Het hoort er soms helaas bij. Mijn moeder heeft in een wanhopige bui ooit gezegd, had ik er maar nooit een begonnen. Hoe kun je dat in bijzijn van een kind zeggen? Ik begrijp wel waar het vandaan kwam, maar dan nog... Je weet nooit waaraan je begint, maar dat het niet altijd een roze wolk is, kun je wel enigszins voorzien.
Achteraf zie ik wel dat ik soms wat meer ontspannen had kunnen zijn. Ik zag soms teveel beren op de weg. Niet naar het zwembad gaan met een onzindelijk kind, om iets kleins te noemen. Nu denk ik stom! had ik gewoon moeten doen.
Ixia. schreef op 19-07-2021 om 11:25:
Kinderen krijgen was voor mij dusdanig belangrijk, dat ik het alleen gedaan zou hebben, als ik de ware nooit had ontmoet, of als de ware geen kinderen had gewild. Dan maar geen vader onder hetzelfde dak. Maar ook als de opvattingen in de praktijk over normen en waarden of opvoedstijl te ver uiteen gelegen zouden hebben, te nadelig voor de kinderen, zou man aan het kortste eind getrokken hebben.
Wat bedoel je hiermee?
Mijn flexbaan, na een reorganisatie was ik mijn werk elders kwijtgeraakt, werd omgezet in een vast contract. Ik zei nog: maar ik ben een moeder met twee kinderen waar echt wel eens wat mee is. Eigenlijk vond ik die flexconstructie in mijn situatie ook wel een goed alibi om noodzakelijke afwezigheid zonder commentaar te kunnen doen.
Maar mijn leidinggevende vond, ik ben ook een moeder, iedereen is een moeder, daar gaat het niet om.
Tot de reorganisatie, jaren later, mij weer overbodig maakte, heb ik daar dan ook, in voor ons zelfs bizarre tijden, een echt goede werkgever aan gehad.
Dat neemt niet weg dat om diverse redenen werkgevers, uit financiele overwegingen, ook met het overtreden van regels, juist kwetsbare werknemers ontslaan.
Een jong familielid van mij werd het jaarcontract niet verlengd omdat hij een week vrij nodig had nadat zijn moeder was overleden.
Een ander familielid heeft een burnout gekregen en de werkgever wil dat hij zich betermeldt en dan laat ontslaan.
Je snapt het, het is geld, maar echt.
Ik ken een (onaardige) man met een eigen transportbedrijf en hij neemt niet eens vrouwen aan want die melden zich ziek als ze ongesteld zijn, worden zwanger en als ze moeder zijn melden ze zich volgens hem ziek als kind ziek is en dan willen ze geen vrij nemen. Zelfs op het kantoor werken er geen vrouwen. Het is echt een nare man.
AnneJ schreef op 19-07-2021 om 11:30:
Mijn flexbaan, na een reorganisatie was ik mijn werk elders kwijtgeraakt, werd omgezet in een vast contract. Ik zei nog: maar ik ben een moeder met twee kinderen waar echt wel eens wat mee is. Eigenlijk vond ik die flexconstructie in mijn situatie ook wel een goed alibi om noodzakelijke afwezigheid zonder commentaar te kunnen doen.
Maar mijn leidinggevende vond, ik ben ook een moeder, iedereen is een moeder, daar gaat het niet om.
Tot de reorganisatie, jaren later, mij weer overbodig maakte, heb ik daar dan ook, in voor ons zelfs bizarre tijden, een echt goede werkgever aan gehad.
Dat neemt niet weg dat om diverse redenen werkgevers, uit financiele overwegingen, ook met het overtreden van regels, juist kwetsbare werknemers ontslaan.
Een jong familielid van mij werd het jaarcontract niet verlengd omdat hij een week vrij nodig had nadat zijn moeder was overleden.
Een ander familielid heeft een burnout gekregen en de werkgever wil dat hij zich betermeldt en dan laat ontslaan.
Je snapt het, het is geld, maar echt.
Als je als werkgever geen ouders aanneemt dan valt 80% van het potentieel al weg, dus dat lijkt me niet handig.
Voor jouw man gold immers hetzelfde, die had ook het risico dat zijn kind ziek kon worden.
Er zijn genoeg dingen die ik anders zou doen in het leven als ik het over zou doen. Maar het krijgen van mijn kinderen daar heb ik absoluut geen spijt van.
Als ik nu weleens verhalen lees van vrouwen die 'de boot hebben gemist' toen het moment daar was om kinderen te krijgen en daar nu spijt van hebben dan ben ik blij dat ik er vol voor heb gekozen om ze wel te krijgen.
Toen ik dacht dat 1 misschien wel genoeg was maar in mijn omgeving een leeftijdgenoot zag die zijn vader verloor, geen contact meer had met zijn moeder en geen broers of zussen had en daardoor eigenlijk helemaal alleen op de wereld was heb ik gelijk de keuze gemaakt dat mijn kind niet alleen mocht blijven. Een ruim jaar later was daar mijn 2e kindje.
De tienerjaren waar ze nu in zitten zijn soms best pittig voor mij als moeder maar ik kan niet zeggen dat ik spijt heb van mijn keuze die ik als 20-er heb gemaakt.
Apiejapie schreef op 19-07-2021 om 10:03:
[..]
Ik hoop dat je het anders bedoelt dan dat ik het lees. Het komt nogal vreemd op me over.
Nou ja, ik denk dat als je mensen gaat vragen of ze graag drie tweelingen willen krijgen in drie jaar tijd, dat er dan weinig enthousiastelingen te vinden zijn. Ik heb altijd heel graag een tweeling gewild, lijkt me enig. Maar drie in drie jaar tijd is wel wat veel van het goede. Tuurlijk is Rhonda nu heel blij met haar kinderen, maar als ze het voor het kiezen had gehad, had ze een andere keuze gemaakt. Heel begrijpelijk. Drie keer een tweeling baren, zes hele jonge kinderen in huis. Dat is nogal wat. Zeker als ze jong zijn en veel zorg nodig hebben. En je kunt natuurlijk ook zwanger raken als dat eigenlijk niet de bedoeling is of eerder dan de bedoeling is. Neemt niet weg dat de kinderen wel gewenst en welkom zijn.
Anti - conceptie is al 50 jaar vrij beschikbaar.
Lorwynne schreef op 19-07-2021 om 10:36:
Kinderen is echt het beste wat me overkomen is.
Ik was tot mijn 28e ervan overtuigd dat ik geen kinderen wilde. Een rotjeugd en niet lekker in mijn vel zitten waren daar de aanleiding voor (denk ik). Toch kreeg ik die behoefte ineens rond mijn 29e wel. Ik had een stabiele relatie en een vast contract dus het "kon". Man wilde al langer kinderen, maar drong nooit heel erg aan toen ik ze nog niet wilde.
Ik moet wel zeggen dat ik het serieus getroffen heb met mijn meiden (nu 18 en 20). Het waren supermakkelijke babies, leuke kleuters, zelfs weinig pubergedrag.
Het zijn echt onwijs leuke en lieve mensen geworden. De jongste niet helemaal zonder problemen (autisme en chronisch moe) maar dat neemt niet weg dat ze een heel fijn mens is.
Wat mij wel heel erg tegenviel is dat de maatschappij niet gezinsvriendelijk is. Zeker niet voor moeders.
Mijn baas was niet blij. Maakte een probleem van kolven (ik maakte misbruik van mijn recht...),
Bovendien partimers zijn niet goed inzetbaar en moeders kunnen ieder moment zomaar weggaan vanwege een ziek kind (is mijn een keer gebeurd dat het kdv belde omdat dochter ziek was).
Na bevalling van de jongste lag mijn ontslagbrief klaar, toen ben ik heel boos geworden en mocht toch blijven.
Dat ik er nog 5 jaar gewerkt heb snap ik nu niet meer zo goed ik was wel druk aan het zoeken naar wat anders maar niemand zit op een moeder met jonge kinderen te wachten kwam ik toen achter.
De omgeving vond het ook stom dat ik zoveel werkte (3,5 dag) en mijn werk vond dat ik te weinig werkte. En dan de algemene mening: "deeltijd prinsesjes". En ik ben ook iemand die me dat heel erg aantrekt.
Gek genoeg had mijn man die problemen niet. Die werkte 4 dagen, en het werd vooral fantastisch gevonden dat hij ook een dag vrij had. Daar heb ik wel moeite mee gehad.
Ik had gewoon echt niet verwacht dat moeder zijn mijn carriere zo zou erg beinvloeden. Ik was een van de talentvolste van mijn jaar van mijn studie (hoogste cijfers) maar ik heb mijn talenten niet kunnen waarmaken. Ik ben 12 jaar geleden voor mezelf begonnen omdat ik werken voor zo'n rotbedrijf me de keel uithing en niks anders kon vinden en werd vrij snel erna chronisch ziek.
Misschien niet de talenten waarvan je wist dat je ze had toen je studeerde. Maar ik ben ervan overtuigd dat je vast nieuwe talenten ontdekt hebt. Dat je bijv een hele grappige moeder bent, of heel liefdevol. Dat je uitblinkt in luisteren naar vriendinnen. Of iets anders. Zie het alsjeblieft niet dat je je talenten vergooid hebt, want je bent méér waard dan dat
MamaE schreef op 19-07-2021 om 12:15:
[..]
Nou ja, ik denk dat als je mensen gaat vragen of ze graag drie tweelingen willen krijgen in drie jaar tijd, dat er dan weinig enthousiastelingen te vinden zijn. Ik heb altijd heel graag een tweeling gewild, lijkt me enig. Maar drie in drie jaar tijd is wel wat veel van het goede. Tuurlijk is Rhonda nu heel blij met haar kinderen, maar als ze het voor het kiezen had gehad, had ze een andere keuze gemaakt. Heel begrijpelijk. Drie keer een tweeling baren, zes hele jonge kinderen in huis. Dat is nogal wat. Zeker als ze jong zijn en veel zorg nodig hebben. En je kunt natuurlijk ook zwanger raken als dat eigenlijk niet de bedoeling is of eerder dan de bedoeling is. Neemt niet weg dat de kinderen wel gewenst en welkom zijn.
Wat je omschrijft begrijp ik volkomen en zo denk ik er ook over. Maar de bewoording vond ik vreemd gekozen.
onze zoon is 22 jaar en inmiddels de deur uit vanwege studie. Tot nu toe heb ik er nog nooit spijt van gehad dat we destijds gekozen hebben voor het ouderschap.
Ik heb een hele leuke dochter en geen spijt, maar ik zou het ouderschap niemand aanraden. Die wens moet uit jezelf komen: je wil het, of je wil het niet. Het leven wordt er niet mooier / completer / rijker / zinvoller door - dat is echt waanzin.
