Hoe sta je nu tegenover je beslissing om kinderen te krijgen?
Zou je het opnieuw doen nu je weet hoe het is? Welke dingen hebben je leven verrijkt nu je een kind hebt, wat zijn de mooie momenten? Wat valt er tegen aan het ouderschap? Wat had je liever op voorhand geweten? Of heb je echt spijt van je keuze en wat mis je dan net aan je oude leven? Praat hier mee.
Ik heb zelf (nog) geen kind omdat ik blijf twijfelen. Ik denk dat ik te graag improviseer en te nonchalant leef + ik raak snel overprikkeld. Ik ben ook bang om alleen te komen staan met een kind als de relatie foutloopt. Tegelijk breekt m'n hart een beetje als ik andere gezinnen zie, dan denk ik: shit dat geluk ga ik nooit kennen...
Uilskuiken schreef op 17-07-2021 om 14:31:
Ik heb weleens gezegd dat het maar goed is dat ik van tevoren niet wist hoe zwaar het is, anders had ik het niet aangedurfd.
Dit geldt voor mij ook. Zoontje slaapt slecht en ik vind het super zwaar en belastend. Het inderdaad ook altijd maar "aan" moeten staan. Nu na ruim een jaar nog steeds slaaptekort.
Vlinderstruik schreef op 17-07-2021 om 15:31:
[..]
Hmm.. als ik vol had gehouden naar mijn man dat ik nog steeds netjes aan de pil was, terwijl ik die al maanden niet meer slik, dan luis ik hem er toch echt gewoon in. Dan is hij niet degene die 'verantwoording' zou moeten nemen voor z'n zaad. Dat doe je in een relatie in overleg en vertrouwen. Anders heb je in mijn ogen geen relatie.
--> en laat dat nou precies zijn wat er gebeurd is bij BlueHart
Ja, lang verhaal, komt erop neer dat we alleen elkaars scharrel waren tijdens festivals e.d, we hadden geen relatie ofzo, zij wilde de baby houden en ik had daar niets over in te brengen, het is tenslotte haar lijf waar hij inzat. Ik weet niet eens zeker of hij wel van mij is.
Wilgenkatje- schreef op 17-07-2021 om 15:52:
Wow, MRI, wat bijzonder. Zou zo'n ziel daar inderdaad naar luisteren...?
En wat een geluk dat je het zo positief ervaart. Hoe oud is je kind nu?
Kind is nu twintig. Hoe dat zit met ziel of niet weet ik niet en hoef ik niet te weten eigenlijk. Het zou ook maar zo kunnen zijn dat je, omdat je hart zich zo opent, je lichaam ontvankelijker is. Maar sowieso heel dankbaar voor hoe dit is gegaan.
Ik weet nog dat toen ik nog niet wist dat ik zwanger was, ik naar mijn partner zou gaan en voor diens kinderen een knuffeltje mee wilde nemen. Maar toen 'hoorde' ik, midden in de Hema, met een klein olifantje in mijn hand "maar dit is voor mijn eigen kind". En ik moest onwijs janken, midden in de Hema. Ook dat schoof ik opzij als onzin. Herinnerde het me pas weer bij de positieve zwangerschapstest. Dus ja...
Ik zou het zo opnieuw doen, geen enkele twijfel. Wat ik heel fijn vond is dat je eigen leven minder op de voorgrond staat, klinkt misschien gek, maar de onvoorwaardelijke liefde die je geeft en terugkrijgt is heel bijzonder. Ik werd er rustig van.
Nu ben ik wel gezegend met een lieve man, het is bij ons echt teamwerk. Als ik er alleen voor zou staan had ik wellicht meer dingen die zouden tegenvallen.
Ik vind de kosten voor een kind soms tegenvallen, wil er liever niet aan denken hoeveel geld ik te spenderen had als..... Op voorhand had ik liever meer willen weten over de bevalling en de gevolgen ervan.
Wat ik ook leuk vind is de verschillende levensfase van kinderen, elke fase heeft zijn charmes. Nu mijn kinderen groter worden, merk ik dat erweer meer vrije tijd is om andere dingen te doen. En zo komt mijn eigen leven wat meer weer op de voorgrond en is het cirkeltje weer rond.
Red_Velvet schreef op 17-07-2021 om 14:39:
[..]
Ja ik bedoel meer dat je met kleine kinderen alles moet plannen, waar ik heel slecht in ben omdat ik het niet graag doe ook. Ik doe heel vaak dingen last minute bv naar de supermarkt gaan.
Verder schrikken een zwangerschap en bevalling me erg af. Maar je kind gelukkig zien en zich zien ontwikkelen, dat lijkt me dan weer zo geweldig mooi.
Waarom zou je alles moeten plannen? Ik heb twee kleine kinderen, maar doe dat nog steeds niet. Ik ben nu eenmaal niet zo'n planner, hou meer van spontane plannen.
Wat betreft eten race ik nog vaak op het laatste moment naar de supermarkt, of we halen iets of laten iets bezorgen en bedenken dat pas vlak van tevoren.
Ik zou er zeker weer voor gaan. Liefst wel dezelfde twee kinderen, met hetzelfde leeftijdsverschil en dezelfde karakters en samen met dezelfde man 
We hebben erg veel geluk gehad, want veel van de nadelen die vaak worden genoemd aan het hebben van kinderen ervaar ik niet.
Ik heb bijvoorbeeld vrijwel nooit zorgen over mijn kinderen. Ze zijn gezond, vrolijk, doen het goed op school en op het kdv, dus dat is nooit een probleem geweest.
Ook het slapen gaat goed, dus er is genoeg tijd en energie voor andere dingen, zoals hobby's en sporten, etentjes, theater, reisjes, het kan allemaal. Dus ik mis mijn oude leven niet, omdat veel van wat ik deed voordat ik kinderen had nog steeds kan doen.
De opa's en oma's zijn dol op de kinderen, dus ze gaan regelmatig logeren, dit geeft mijn man en mij de tijd om bijvoorbeeld samen een weekend weg te gaan naar een buitenlandse stad, of met vrienden iets te doen, of alleen.
Ik vind elke fase fantastisch om mee te maken, maar ik vind oudere kinderen wel leuker dan dat hele kleine. Ons leven komt meer in balans nu de kinderen ouder worden. Je kunt steeds meer toffe dingen met ze doen.
Ik heb altijd zeker geweten dat ik moeder wou worden en zou het ook direct opnieuw weer doen.
Ik kreeg mijn eerste toen ik 22 was, nu bijna 10 jaar geleden.
Soms vraag ik mij wel af of ik een andere moeder zou zijn geweest als ik 5 of 10 jaar langer had gewacht.
Maar meestal is mijn conclusie dat het echt goed is zo.
Misschien 1 of 2 jaar later, om dat partner en ik nog niet super lang samen waren.
Maar uiteindelijk had dat ook weinig verschil gemaakt.
Lalize, ik was nog 2 jaar jonger dan jij. Ik had er achteraf nog zeker 10 jaar mee willen wachten, omdat ik op mijn 20e echt nog niet klaar was met volwassen worden. Achteraf is alles goed gekomen en het is ook wel weer lekker dat ik nu nog niet eens 50 ben. Maar ik heb het door de jaren heen toch ook wel eens als beperkend ervaren, dat ik als twintiger de verantwoordelijkheid voor een klein kind had.
Als je pas begin 20 bent, dan ben je zelf nog zo in ontwikkeling. Ik kan me voorstellen dat het dan dubbel is, want je hebt zelf nog zoveel te ontdekken en leren. Ik kan me voorstellen dat een kind je daarin kan beperken.
Dat voelt op je 30-40e echt anders.
Ik vind het een verrijking van mijn leven. Heb geen zorgen om mijn kinderen, dat is ook kwestie van geluk.
Het zien opgroeien van ze en ook de interactie vind is schitterend om te zien en kan me tot tranen beroeren.
Tegelijkertijd is het fijn dat ze wat groter worden. Nu komt mijn leven weer wat meer op de voorgrond, zoals iemand hier ook al noemde, en is er weer meer ruimte voor carrière en dergelijke.
En plannen heb ik nooit aan gedaan. Of ik heb gewoon geluk met hele flexibele kinderen, of ze zijn vanzelf zo geworden. Of een beetje van allebei.
ik zou het zo over doen. Oudste is 10 jaar, jongste 10 maanden. Ik zou wel weer eens willen doorslapen. Doordat ik van mijn oudste weet hoe snel ze toch groter en onafhankelijker worden vind ik de tropenjaren met de jongste minder zwaar. Ik vind het Superleuk om met mijn kinderen op pad te zijn. Beschouw dat ook maar als 'me time'.
Ik zou het zeker weer doen. Ik ben dol op mijn kinderen, het is het geweldigste wat mijn man en ik in ons leven gedaan hebben. Natuurlijk gaat niet altijd alles goed, maar ik ben niet iemand die zich snel zorgen maakt. Het kost wel een hoop tijd en energie, maar het zijn zulke geweldige mensen. Waarvan wij de luxe hebben om ze te laten groeien en bloeien.
Julali schreef op 17-07-2021 om 17:32:
Als je pas begin 20 bent, dan ben je zelf nog zo in ontwikkeling. Ik kan me voorstellen dat het dan dubbel is, want je hebt zelf nog zoveel te ontdekken en leren. Ik kan me voorstellen dat een kind je daarin kan beperken.
Dat voelt op je 30-40e echt anders.
Mijn kind zegt dat ze er niet aan moet denken om nu een kleuter te hebben, zoals ik op haar leeftijd had.
Aan de andere kant hoef ik nu niet meer te dealen met een puber, terwijl ik zelf in de (pre)overgang zit.
ik had zeker geen zes kinderen in drie jaar gekregen, drie tweelingen vlak achter elkaar waarvan de laatsten echt een ongeluk waren. Nou ja, nr 3 en 4 ook wel. Toen ze klein waren was het heel moeilijk, gelukkig werkte ik toen al als freelancer en kon ik op gekke tijden werken. ook hebben we nooit geldproblemen gehad door een grote geldprijs na een winnend lot als verjaarscadeau. Dat heeft ons er wel doorgesleept.
We zijn er wel heel gedisciplineerd door geworden, tot de kinderen een jaar of 16 waren leefden we met strakke dagindelingen en klusverdeling. We gebruikten excel al voor het bestond 😀. Het voordeel van veel kinderen is ook wel weer dat ze ook veel dingen in huis kunnen doen, het nadeel is dat er veel moet gebeuren. Nu zijn ze rond de 20 en het is nu hartstikke leuk. We hebben één zorgenkind met slechte ogen, maar ook zij vindt haar weg wel. De anderen helpen haar ook, zetten haar op de trein dat soort dingen.
maar na 25 jaar ben ik ook wel blij dat we nu tijd voor onszelf hebben en meer op de achtergrond ouders zijn en een leven als werkend persoon hebben en niet meer alleen die moeder van die kinderen.
Ik heb er ook mijn hele leven al wel van gedroomd om moeder te worden. Als ze aan mij als klein meisje vroegen wat ik later wilde worden dan zei ik altijd moeder. Als ze dan vroegen welk beroep ik wilde doen dan had ik daar geen echt antwoord op. Ik wilde thuisblijfmoeder worden net zoals mijn eigen moeder en dat is gelukt.
