Hoe sta je nu tegenover je beslissing om kinderen te krijgen?
Zou je het opnieuw doen nu je weet hoe het is? Welke dingen hebben je leven verrijkt nu je een kind hebt, wat zijn de mooie momenten? Wat valt er tegen aan het ouderschap? Wat had je liever op voorhand geweten? Of heb je echt spijt van je keuze en wat mis je dan net aan je oude leven? Praat hier mee.
Ik heb zelf (nog) geen kind omdat ik blijf twijfelen. Ik denk dat ik te graag improviseer en te nonchalant leef + ik raak snel overprikkeld. Ik ben ook bang om alleen te komen staan met een kind als de relatie foutloopt. Tegelijk breekt m'n hart een beetje als ik andere gezinnen zie, dan denk ik: shit dat geluk ga ik nooit kennen...
Ik heb uiteraard zelf niet gekozen om een kind te krijgen, de moeder wel en ik moet zeggen dat het me tot nu toe niet tegenvalt om vader te zijn. Hij heeft mijn leven op zoveel manieren verrijkt.
Ik hou nog steeds van improviseren en net kinderen moet dat ook wel 
Ik heb nooit rammelende eierstokken gehad, wél twee kinderen. Wat ik anders had gedaan: mijn ex eerder eruit schoppen en met meer discipline mijn kinderen opvoeden.
Zou ik ze willen missen? Nee. Had ik andere dingen gedaan als ze er niet waren geweest? Ja.
Belangrijkste is dat mijn kinderen me hebben geleerd om weer als kind naar de wereld te kijken, vol verwondering en zonder oordeel. Ik vind dat verfrissend en beschouw het als een goede nieuwe eigenschap van mezelf.
Wat een mooie vraag.
Ik heb drie (nu volwassen) kinderen. Toevallig had ik het er met mijn partner over, of ik daar nu weer voor zou kiezen.
Met het oog op de toestand van onze planeet, hoe we hard op weg zijn om die met z'n allen te verwoesten, zeg ik nee. Maar als ik terugdenk aan mijn zeer dringende kinderwens, denk ik dat mijn 24-jarige zelf opnieuw ervoor zou gaan. Wat dat betreft was ik het 'slachtoffer' van mijn genen die zich dringend voort wilden planten.
Oeps, ik vergeet de helft.
Ik vond het prachtig om ze op te zien groeien, alle ontwikkelingsfasen door te maken. In die zin heeft het mijn leven wel verrijkt, maar ik vond het ook erg belastend. Nu hebben ze alle drie best wel issues, mijn gezin is niet bepaald doorsnee. Dat speelt natuurlijk ook mee. Ik had een beeld voor me van een happy family met kinderen die hun weg vinden in de wereld, hun school afmaken en hun draai vinden in werk en relatie, maar dat is niet zo gelopen. Je denkt er niet gauw aan dat je kinderen het leven maar ingewikkeld vinden, struggelen met psychische zaken en ontwikkelingsstoornissen. Het maakt mijn leven ook ingewikkeld, al neem ik meer afstand nu ze volwassen zijn, uit lijfsbehoud.
Maar goed, daar ging dit topic niet helemaal over, geloof ik.
Ik had het niet willen missen en zou er zo weer voor kiezen. Mijn kennissenkring is er ook veel groter door geworden. Mijn zoon is inmiddels al 28 en gaat binnenkort het huis uit. Hij wil zelf absoluut geen kinderen dus ik ga nooit oma worden. Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg want ik zou er geen zin meer in hebben om weer op een baby of kleine kinderen te passen.
Ik heb weleens gezegd dat het maar goed is dat ik van tevoren niet wist hoe zwaar het is, anders had ik het niet aangedurfd.
Voor mij heeft het mijn leven wel meer betekenis gegeven. Daarvoor vond ik het vrij zinloos. Doordeweeks werken, in het weekend leuke dingen doen en elke keer weer opnieuw tot aan je pensioen. Ik heb niet meer dat "is dit het nou" gevoel en ik voel me veel meer nuttig en geliefd. Je kind zien opgroeien en steeds nieuwe dingen leren vind ik ook heel boeiend en leuk. Het is steeds in beweging.
Wat valt er tegen; ik vond zwanger zijn en bevallen verschrikkelijk, mijn lijf heeft een flinke optater gekregen en is niet meer hetzelfde. Ik ben veel angstiger en bezorgder dan voorheen. Je moet alles plannen en tegelijkertijd juist veel improviseren. De grootste les die ik geleerd heb is dat een kind een eigen persoon is die zich niet laat dwingen. Ik vind het politieagent spelen zwaar, het altijd "aan" moeten staan.
Soms mis ik zeker mijn oude leven maar ik kan niet meer terug, dat zou ik ook niet willen. Daarvoor hou ik veels te veel van mijn kleine monster ☺️
Femke09 schreef op 17-07-2021 om 14:04:
Ik hou nog steeds van improviseren en net kinderen moet dat ook wel
...
Ja ik bedoel meer dat je met kleine kinderen alles moet plannen, waar ik heel slecht in ben omdat ik het niet graag doe ook. Ik doe heel vaak dingen last minute bv naar de supermarkt gaan.
Verder schrikken een zwangerschap en bevalling me erg af. Maar je kind gelukkig zien en zich zien ontwikkelen, dat lijkt me dan weer zo geweldig mooi.
BlueHeart schreef op 17-07-2021 om 13:40:
Ik heb uiteraard zelf niet gekozen om een kind te krijgen, de moeder wel en ik moet zeggen dat het me tot nu toe niet tegenvalt om vader te zijn. Hij heeft mijn leven op zoveel manieren verrijkt.
Waarom uiteraard?
BlueHeart schreef op 17-07-2021 om 13:40:
Ik heb uiteraard zelf niet gekozen om een kind te krijgen, de moeder wel en ik moet zeggen dat het me tot nu toe niet tegenvalt om vader te zijn. Hij heeft mijn leven op zoveel manieren verrijkt.
Die snap ik niet. Je kiest er in het beste geval toch samen voor een kind te krijgen? Een vrouw kan dat wel alleen besluiten, maar dan moet ze of haar partner erin luizen, of een anonieme zaaddonor zoeken. Jij hebt er hoop ik net zo goed voor gekozen om samen met je partner een kind te krijgen?
Nera schreef op 17-07-2021 om 14:59:
[..]
Die snap ik niet. Je kiest er in het beste geval toch samen voor een kind te krijgen? Een vrouw kan dat wel alleen besluiten, maar dan moet ze of haar partner erin luizen, of een anonieme zaaddonor zoeken. Jij hebt er hoop ik net zo goed voor gekozen om samen met je partner een kind te krijgen?
En je kan alleen partners 'erin luizen' als zij zelf geen verantwoording nemen voor hun zaad. Dus eigenlijk valt die optie dan ook gewoon af.
Ik heb altijd gezegd: "de keuze voor een kind is zoiets groots dat kan je alleen met je hart maken, dat moet zich diep van binnen aandienen". Maar het diende zich niet aan tot mij 41e. Toen wel. Ik zei op een vakantie tegen mijn partner " wat gek dat mijn hart zich nu opent voor een kind, maar nu ben ik er te oud voor" Ik vergat het. Een paar weken later, tijdens een vrijpartij hoorde ik mijzelf zeggen "als er een ziel is die wil komen, kom dan maar". Ik dacht nog "wat zeg ik nu?"'
Een paar weken later bleek ik zwanger. Op mijn 41e, door de anticonceptie heen.
Ik ben er toen vol voor gegaan. Het moederschap is het grootste geschenk van mijn leven en de kroon op mijn leven.
Wat een fijn verhaal MRI. Zo kan het ook gaan.
LiefsteFeetje schreef op 17-07-2021 om 15:01:
[..]
En je kan alleen partners 'erin luizen' als zij zelf geen verantwoording nemen voor hun zaad. Dus eigenlijk valt die optie dan ook gewoon af.
Hmm.. als ik vol had gehouden naar mijn man dat ik nog steeds netjes aan de pil was, terwijl ik die al maanden niet meer slik, dan luis ik hem er toch echt gewoon in. Dan is hij niet degene die 'verantwoording' zou moeten nemen voor z'n zaad. Dat doe je in een relatie in overleg en vertrouwen. Anders heb je in mijn ogen geen relatie.
--> en laat dat nou precies zijn wat er gebeurd is bij BlueHart 
Vlinderstruik schreef op 17-07-2021 om 15:31:
[..]
Hmm.. als ik vol had gehouden naar mijn man dat ik nog steeds netjes aan de pil was, terwijl ik die al maanden niet meer slik, dan luis ik hem er toch echt gewoon in. Dan is hij niet degene die 'verantwoording' zou moeten nemen voor z'n zaad. Dat doe je in een relatie in overleg en vertrouwen. Anders heb je in mijn ogen geen relatie.
--> en laat dat nou precies zijn wat er gebeurd is bij BlueHart
Oh, dat wist ik niet, dat zei hij er niet bij. Krijg je als je nieuw bent op een forum waar anderen al dingen van elkaar weten. In dat geval snap ik de post van BlueHart.
Wow, MRI, wat bijzonder. Zou zo'n ziel daar inderdaad naar luisteren...?
En wat een geluk dat je het zo positief ervaart. Hoe oud is je kind nu?
