Hoe dit gesprek aangaan met mijn ouders?
Ik ben bijna 27 jaar en woon nog thuis, maar ga in 2025 het huis uit gaan. Ik ben enig kind en mijn ouders willen me financieel steunen om een huis te kopen.
Ik heb nog nooit een relatie gehad, maar heb altijd een kinderwens gehad. Voor mezelf heb ik zoiets van als ik op mijn 30ste nog geen partner heb ga ik kijken om alleen voor een kindje in mijn leven te gaan. Op welke manier ben ik nog niet 100 % zeker van (BAM, pleegouder fulltime of deeltijd,…).
Voor deze opties heb je natuurlijk wel extra kamers nodig en liefst een huisje met tuin. Ik zou dit in principe wel kunnen betalen, maar mijn ouders zien het nut niet van een groot huis als alleenstaande en kijken eerder naar een klein 1 of 2 slaapkamerappartement, ook voor onderhoud etc.
Niet omwille van financiële redenen.
Het zit zo dat ik enkele jaren geleden door een erfenis een appartement heb gekregen. Dit is gelegen op 30 minuten rijden van mijn ouderlijk huis (snelweg) en 40 minuten rijden van mijn werk. (Nu maar 10 minuten van mijn werk). Momenteel is dit appartement verhuurd. Ik ben enig kind en heb een goede band met mijn ouders.
Met het idee dat ik voor kinderen zou willen gaan zou ik het appartement willen verkopen om hier in onze regio een huis/appartement te kunnen kopen + bijlenen. Toch twijfel ik ergens of het misschien ook een optie is om in het bestaande appartement te trekken. Ik zal dan wel meer budget moeten voorzien voor de wagen/brandstof en ook zal het natuurlijk meer tijd kosten, maar ik kan dan wel gratis wonen.
Hoe zien jullie dit? Het liefst zou ik dichterbij huis iets kopen, maar daar komt toch ook weer heel wat bij kijken (appartement moet verkocht geraken, lening aangaan,…)
Maar dichtbij mijn ouders wonen met het oog op kinderen binnen een tijdje lijkt mij ook een voordeel.
Het grootste probleem is dat zij niets afweten van mijn idee om het alleen te willen doen. Zij denken meer traditioneel en denken dat ik nog wel iemand zal tegenkomen. Mijn ouders hebben het momenteel ook niet zo makkelijk door medische redenen dus durf dit gesprek ook niet goed aan te gaan.
Uiteraard weet je nooit of je gaat worden toegelaten/goedgekeurd (zowel als BAM of als pleegouder) omdat ik bijna geen netwerk heb buiten mijn ouders.
Aangezien ik dit jaar graag iets zou willen kopen is dit wel belangrijk natuurlijk. Zou het jammer vinden als ik binnen 3-5 jaar weer moet verkopen en iets nieuw kopen.
Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ga eerst maar op jezelf wonen en zelfstandig worden. Ik denk dat daar nog wel wat winst valt te behalen.
Als mijn ruim volwassen kind een appartement zou erven, had ik die allang het huis uit geschoven. Ook als de wens er niet zou zijn bij het kind. Zelf heb ik met twee kinderen gewoond in een appartement van 70 vierkante meter en dat was heel goed te doen. Het kleinste kamertje was maar 6 m2, maar de jongste was toen nog klein.
Die jongste is nu 20 maar over een jaar of twee vind ik het toch echt wel tijd dat ze op zichzelf gaat wonen.
Waarom woon je nog thuis als je een eigen woning hebt?
Ik zou eerst de mogelijkheden onderzoeken om daar te gaan wonen. En dan even oefenen met zelfstandig wonen. Eerst ervaren hoe zelfstandig je bent en hoe het gaat met eigen keuzes maken. In de tussentijd onderzoeken wat je wil met je kinderwens; pleegzorg, BAM en welke vorm (zie je eerdere topic voor vragen die je jezelf hierbij kunt stellen). Dán pas het traject ingaan als je een uitgesproken en authentieke keuze hebt gemaakt. En dan moet dat nog lukken. Dan kun je dan nog altijd verhuizen.
Wat je met je ouders bespreekt moet je zelf kiezen. Je zou al eens kunnen laten vallen dat je sinds een paar jaar alleenstaand ouderschap overweegt, maar je nog oriënteert. Het gesprek lijkt me overigens makkelijker als je al wat meer weet wat en hoe je het wilt. Zij zullen immers vragen gaan stellen.
Een stap tegelijk, zou ik zeggen.
Eerst op jezelf gaan wonen, het is de hoogste tijd. Dat is meteen ook een stimulans om meer te investeren in je sociale kring, waardoor je niet alleen misschien een partner ontmoet, maar ook een netwerk opbouwt dat je kan ondersteunen, mocht dat nodig zijn.
Of en zo ja hoe je een kind krijgt, dat is weer 3 stappen verder. Dat is jouw keuze, die hoef je niet met je ouders te bespreken, en zeker nu nog niet.
Floor74 schreef op 02-03-2025 om 10:58:
Jammer dat een aantal reacties gelijk zo negatief zijn. Waarom zou iemand met een klein sociaal netwerk geen kind kunnen opvoeden in haar eentje? Als ze een relatie had die mis zou lopen, zou ze t ook alleen moeten doen.
Ik zou als ik jou was iets korter bij je ouders zoeken. Vooral als je netwerk niet al te groot is, is het fijn als jij zo bij hen bent en zij bij jou. Zeker als je overweegt een alleenstaande ouder te worden. Een kind op een appartement gaat prima, zoek er dan wel een met iets groens in de buurt, waar je in de zomer lekker naar buiten kunt met een dekentje en je kindje lekker met andere kan spelen. Een kind heeft vooral liefde en aandacht nodig en waar dat is, is niet zo van belang.
Ik zou mijn ouders nog niets vertellen over mijn plannen. Eerst even wennen aan t alleen wonen en kijken hoe dat voelt en gaat. Er is nog tijd genoeg om ze langzaam voor te bereiden op een evt ouderschap.
Heel veel succes met je zoektocht naar een mooi appartement en een fijne woonplek voor jouw en later misschien nog een kleintje erbij.
Hoezo alleen doen? Kind kan dan toch ook naar de vader in geval van een relatiebreuk. Ik zou wel overleggen met m'n ouders voor ik ze als alleenstaande moeder met kleinkind opzadel. Die mensen zijn wss ook toe aan hun eigen tijd na 27 jaar.
Alweer dit topic? Met wéér exact hetzelfde dilemma & weer dezelfde vraagstelling? Verwacht je nu andere antwoorden te krijgen dan de voorgaande keren?
Of het nu gaat over het wel/niet zelfstandig gaan wonen, of het wel/geen pleegkind nemen (of kiezen voor een BAM-zwangerschap): je lijkt nogal geobsedeerd zijn met beide onderwerpen, maar neemt desondanks al ik-weet-niet-hoe-lang geen beslissing. In plaats daarvan open je topic na topic over beide issues.
Grote kans dat die algehele besluiteloosheid je ook op veel andere vlakken in de weg zit. Het lijkt mij geen slecht idee dat je eerst eens begint met aanpakken van die onzekerheid en besluiteloosheid. Bijv. met behulp van therapie of met hulp van een coach.
Hopelijk kan je daarna zelf een weloverwogen beslissing nemen, eentje die echt de jouwe is, en waarbij je beslissing niet voor je gemaakt wordt (al dan niet door je ouders, forummers en anderen).
Misschien even nog wat meer info bij vermelden. Mijn moeder is al jaren chronisch ziek en werkt daardoor niet. Mijn vader is 15 jaar ouder als mijn moeder en al op pensioen. Zij hebben beiden ook geen broers/zussen of andere familie. Door de ziekte hebben zij eigenlijk ook geen vrienden. Wij hebben enkel elkaar nog van familie. Dan denk ik dat het logisch is dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Ik ben er wel aan toe om op mezelf te gaan wonen, vandaar ook dat ik hier raad vraag.
Annemerel11 schreef op 02-03-2025 om 12:43:
Misschien even nog wat meer info bij vermelden. Mijn moeder is al jaren chronisch ziek en werkt daardoor niet. Mijn vader is 15 jaar ouder als mijn moeder en al op pensioen. Zij hebben beiden ook geen broers/zussen of andere familie. Door de ziekte hebben zij eigenlijk ook geen vrienden. Wij hebben enkel elkaar nog van familie. Dan denk ik dat het logisch is dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Ik ben er wel aan toe om op mezelf te gaan wonen, vandaar ook dat ik hier raad vraag.
En wat vind je dan van de adviezen die je krijgt?
Als je ouders buiten jou geen netwerk hebben, lijkt het me qua mantelzorg ook wel handig om in de buurt van hun te wonen.
Maar op jezelf gaan wonen lijkt me sowieso wel raadzaam, goed voor je zelfstandigheid ook en passend bij je leeftijd en ontwikkelingsfase.
Kijk ook naar; waar woon je nu? waar is jouw sociale netwerk? waar is je werk? waar wil je wonen? wat kun je lenen en hoeveel spaargeld heb je zelf en wat willen je ouders bijdragen? en wat kun je daarvan kopen?
Annemerel11 schreef op 02-03-2025 om 12:43:
Misschien even nog wat meer info bij vermelden. Mijn moeder is al jaren chronisch ziek en werkt daardoor niet. Mijn vader is 15 jaar ouder als mijn moeder en al op pensioen. Zij hebben beiden ook geen broers/zussen of andere familie. Door de ziekte hebben zij eigenlijk ook geen vrienden. Wij hebben enkel elkaar nog van familie. Dan denk ik dat het logisch is dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Ik ben er wel aan toe om op mezelf te gaan wonen, vandaar ook dat ik hier raad vraag.
Mwah, dit wil niet altijd zeggen dat je het logischerwijs goed met elkaar kan vinden.
Due-scimmie schreef op 02-03-2025 om 13:18:
[..]
Mwah, dit wil niet altijd zeggen dat je het logischerwijs goed met elkaar kan vinden.
En als je het goed met elkaar kunt vinden hoef je nog altijd niet tot in lengte van dagen bij elkaar te blijven wonen. Of überhaupt samen gaan wonen. Ik heb genoeg vrienden waarmee ik het goed kan vinden, maar waarbij we beiden geen enkele behoefte hebben tot het delen van een huishouden.
als enig kind en zonder netwerk dan echt…zoek een partner! Geef je kinderen meer dan wat jij hebt. Stel je overlijdt, wie heeft je kind dan nog? Gun je kind 2 ouders met bijbehorende familie.
tuurlijk is (weekend)pleegzorg een ander verhaal, dan ben jij het netwerk voor een kind want nergens anders terecht kan en dit kan prima als alleenstaande. Maar pleegzorg is iets heel anders met ander doel. dan eigen kinderen.
ik zou eerst op jezelf gaan wonen, of het nou in het appartement is of een andere huis.. zeldstandig worden en er van genieten en dan verder kijken voor een kind, met of zonder partner.
Nogal een overgang, van in korte tijd naar thuis wonen bij paap en mama en zelfstandig wonen met een kind. Ene kind is niet niets, een enorme verantwoordelijkheid en tijd voor jezelf, als alleen staande, heb je dan amper tot niet meer. Ik zou zeggen, geniet eerst van het leven zelfstandig en kijk dan verder!
Je komt niet heel zelfstandig over. Ben je altijd heel beschermd opgevoed? Daag jezelf uit, ga op onderzoek uit, onderneem actie. De eerste vraag zou niet moeten zijn “hoe praat ik hierover met mijn ouders”. Op enig moment zijn die oud en zijn ze niet meer jouw beste raadgevers en ze hebben ook zo hun belangen (om jou uit huis te zien gaan bijvoorbeeld). Onafhankelijke raad kun je inkopen en dat zou ik je adviseren.
Plan een afspraak met een onafhankelijk financieel- en/of hypotheekadviseur om te kijken wat je met jouw inkomen kunt lenen. Tel bij je inkomen ook de huuropbrengsten mee.
Plan een afspraak bij een makelaar, vertel je wensen en bekijk wat een dergelijke woning gaat kosten. Dan weet je meteen of je de door jouw gewenste woning kunt betalen. Vergeet de vaste lasten niet.
Kun je het gewenste huis niet zelf betalen, dán pas ga je eventueel in gesprek met je ouders. Willen ze niet meebetalen aan jouw droomhuis, dan weet je welk huis je wel kunt betalen en wordt het dat.
Nou, actie in die taxi!
En je bent nu al jaren bezig met soortgelijke topics posten op diverse fora en nog steeds heb je de stap niet genomen om uit huis te gaan. Wat houdt je tegen? Waarom stel je je zo aanhankelijk op? Je remt jezelf in je ontwikkeling. Waarom? En waarom zoek je hier geen hulp voor?
