Hoe dit gesprek aangaan met mijn ouders?

ik zou het zo laten. Een kind in een appartement met 1 of 2 slaapkamers overleeft het heus wel. En het is er nog niet he? Wees maar blij dat je ouders je financieel kunnen ondersteunen. En misschien hebben ze het geld dat ze nu nog overhouden wel nodig voor hun eigen zorgbehoefte op termijn. Ook dat is in jouw belang.

Ik zou je ouders op een vriendelijke manier duidelijk maken dat het superlief is dat zij jou willen gaan ondersteunen maar dat dat niet betekent dat zij inspraak gaan krijgen in welk huis het gaat worden. 
Je bent 27! Je moet echt je eigen keuzes gaan maken. Daar zou ik echt heel duidelijk in zijn naar hen. 
Je bent ook niet verplicht je ouders nu al op de hoogte te stellen van deze overwegingen. Jij maakt gewoon je keus; aan hen of ze jou dan nog willen helpen.

Ik kocht mijn eengezinswoning op mijn 25e en had toen nog nooit een relatie gehad. Het huis heeft overigens maar twee slaapkamers en een postzegeltuintje. Maar ik had wel zoiets van dat het zou kunnen dat ik iemand tegen zou komen en kinderen zou krijgen. Mijn vader zei toen al dat ik het huis moest verkopen en iets groters kopen als er kinderen kwamen. Heb ik niet gedaan. Misschien wel als we er meer hadden mogen krijgen, maar dat is niet zo. Dochter komt hier niks tekort. We hebben een speeltuintje in de straat, waar ze lekker kan spelen met buurtkinderen.

Daarnaast; je bent volwassen dus je mag zelf bepalen of je een huis wel of niet wil.
Woningmarkt is wel veel krapper dan bij mij 17 jaar geleden. Je ouders hebben wel inspraak in hoeveel zij willen bijdragen, en ook waarvoor. 

Verder is een kind er nog niet meteen en als het er is, is het een baby die al tevreden is met eten en liefde.

Je kan toch aanvoeren dat het handig is om op de groei te kopen zodat je niet meteen hoeft te verhuizen als er een partner en kinderen komen? Dat is een volkomen logische gedachte als je 27 bent. Of die partner en/of het kind komt, zie je later wel weer.

dichtbij je ouders wonen met het oog op de kinderen: is dat met het oog op oppassen? Ik vind overigens een half uur bij ouders vandaan eigenlijk best dichtbij. 
Wat is haalbaar zonder financiële steun van je ouders?

Pippeltje schreef op 02-03-2025 om 09:43:

Ik zou je ouders op een vriendelijke manier duidelijk maken dat het superlief is dat zij jou willen gaan ondersteunen maar dat dat niet betekent dat zij inspraak gaan krijgen in welk huis het gaat worden.
Je bent 27! Je moet echt je eigen keuzes gaan maken. Daar zou ik echt heel duidelijk in zijn naar hen.
Je bent ook niet verplicht je ouders nu al op de hoogte te stellen van deze overwegingen. Jij maakt gewoon je keus; aan hen of ze jou dan nog willen helpen.

Maar er is voor ouders dan ook geen enkele reden om het financieel te ondersteunen. Even vriendelijk bedankt dus.

Tsjor

Ik zou het appartement betrekken als dat kan. (Kun je de huurders er zo uitzetten?). Eerlijk gezegd snap ik niet dat je op je 27e nog thuis woont als je een huis beschikbaar hebt!
Het lijkt me heel gezond om eens een poosje iets verder weg te gaan wonen en zelfstandig te worden. En 30min is natuurlijk prima te doen,  maar wel ver genoeg om je eigen zelfstandige leven op te bouwen. 

Mocht je in de toekomst met of zonder partner en/of kind een groter huis willen dan verkoop je dit en koop je wat anders.

Als je zelf iets kunt financieren door het appartement te verkopen zou ik dat zeker doen. 

Oh wacht, als er een appartement is, zou ik daarvoor gaan. Al betwijfel ik of je de huurders er zomaar uit kan zetten.
Als je ouders jou dat appartement schenken of je erft het ooit, is er geen verplichting om er te blijven wonen. 

Je kunt overigens ook dichtbij je ouders wonen omdat jouw sociale netwerk en contacten in die plaats zijn. Voor mij was dat wel een overweging, mijn ouders zijn nooit vaste oppas geweest, alleen in noodgevallen (dat is dan wel handig, want schoonouders wonen 1,5 uur rijden verderop, die bel je niet als dochter ziek is of voor een uurtje met een oudergesprek of zo). 

Ik denk dat het goed is als je nu eerst op jezelf gaat wonen. Het kan zijn dat je dan ook sneller bepaalde sociale activiteiten gaat ondernemen, waardoor je ook wellicht meer mensen tegen komt. Het is wel belangrijk dat je dan ook eerst de keuze maakt om met iemand te gaan samenwonen.
Je lijkt nu alleen voor een kind te kiezen. Waar het kind vandaan komt lijkt minder relevant. Is dat zo? Is dat je eerste keuze?
Wat betreft het appartement, het is verhuurd. Wat betekent dat als je er zelf in wil gaan wonen, je kunt een huurder er niet zomaar uitzetten. Idem als je het wil verkopen, je verkoopt het dan mét huurder. Heb je dat al uitgezocht? 
Wat kun je zelf betalen als je het alleen moet doen, eventueel met de waarde van het verkochte appartement, of met de waarde van de huuropbrengst? Kun je dan een grotere eengezinswoning kopen of heb je daarvoor echt je ouders nodig?
Je ouders hebben nu al gezondheidsproblemen. Het kan zijn dat het in de toekomst erger wordt. Je bent enig kind, dus de mantelzorg zal op jou terecht komen. Dan is het handiger dat je bij je ouders in de buurt woont. De kans dat je ouders op jouw eventuele kind kunnen passen is daarmee kleiner geworden.
Mijn advies: ik zou kijken of je in je geërfde huurappartement kunt gaan wonen. Je betaalt dan geen huur dus je kunt sparen en zo eigen vermogen opbouwen. De afstand tussen jou en je ouders is dan wat groter, maar dat kan ook goed zijn voor je persoonlijke ontwikkeling. Over 3-5 jaar kun je zien hoe het dan is. Wellicht heb je toch een partner, wil je toch een kind van een donor krijgen, zijn je ouders hulpbehoevender geworden en is er alle reden om opnieuw naar je woonsituatie te kijken en dan wellicht eengezinswoning dichter bij je ouders te kopen.
Het vooruitzicht van twee keer moeten verhuizen binnen 5 jaar vind ik nou niet echt een dramatisch perspectief, gemiddeld verhuizen mensen eens in de 7 jaar. Als dat je al verlamt, dan is het wellicht beter om thuis te blijven wonen.

Tsjor

ik zou het appartement wt je hebt niet zomaar verkopen. Passief inkomen is heel fijn. Juist als je straks een kindje hebt en misschien een paar uur minder wilt gaan werken. 
Hoe staan je ouders tegenover je keuze om eventueel alleen voor een kindje te gaan? Als zij dat supporten lijkt mij dat wel extra fijn zeker als extra steun bij het opvoeden alleen.
Dan zullen ze wellicht ook el begrijpen dan je graag een woning wilt die daar op voorbereid is. 

Ps als ze niet supporten moet je natuurlijk ook gewoon voor je eigen keuze gaan hoor. Maar met support is het als alleenstaande ouder een stuk fijner. 

Heb je al die 26 jaar thuis gewoond? 

Er staat een appartement tot je beschikking, maar je woont nu op je 27e nog bij je ouders?! Als je alleen de zorg voor een kind op je neemt,zul je hen nog hard nodig hebben als alleenstaande ouder als je verder geen netwerk hebt. Je wilt hen dus ook bij de zorg  voor een kind betrekken,  terwijl ze  nu al met medische problemen kampen. In mijn ogen ben je dan wel moreel verplicht ze daarvan op de hoogte te brengen.

Ik ben blij dat mijn volwassen kinderen zelfstandiger in het leven  staan. Maar goed, ik heb er vier. Jij bent enig kind, wellicht springen je ouders een gat in de lucht met het zicht op kleinkinderen. Maar ik denk  dat het goed zou zijn  eerst eens wat zelfstandiger te worden, te investeren in sociale contacten, voordat je de zorg voor een ander op je neemt. 

Jammer dat een aantal reacties gelijk zo negatief zijn. Waarom zou iemand met een klein sociaal netwerk geen kind kunnen opvoeden in haar eentje? Als ze een relatie had die mis zou lopen, zou ze t ook alleen moeten doen. 
Ik zou als ik jou was iets korter bij je ouders zoeken. Vooral als je netwerk niet al te groot is, is het fijn als jij zo bij hen bent en zij bij jou. Zeker als je overweegt een alleenstaande ouder te worden. Een kind op een appartement gaat prima, zoek er dan wel een met iets groens in de buurt, waar je in de zomer lekker naar buiten kunt met een dekentje en je kindje lekker met andere kan spelen. Een kind heeft vooral liefde en aandacht nodig en waar dat is, is niet zo van belang. 
Ik zou mijn ouders nog niets vertellen over mijn plannen. Eerst even wennen aan t alleen wonen en kijken hoe dat voelt en gaat. Er is nog tijd genoeg om ze langzaam voor te bereiden op een evt ouderschap. 
Heel veel succes met je zoektocht naar een mooi appartement en een fijne woonplek voor jouw en later misschien nog een kleintje erbij.