Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
OptimusMaximus schreef op 04-06-2022 om 13:06:
[..]
Omdat ik van haar hou.
Het is niet zwart/wit en het is niet nu of nooit. Ik denk dat je tegen jezelf kunt zeggen: ik wil serieus onderzoeken of het wijs is om het onze zoon te vertellen en hoe we dat dan samen op een goede manier kunnen doen. Je mag dat onderzoek aangaan. Er zijn overduidelijk tussenstappen nodig om zover te kunnen komen. Natuurlijk is het hartstikke moeilijk! Zelfs als je het er als ouders wel over eens bent, roept het allerlei emoties op. Daar mag je gerust tijd voor nemen. Ik vind wel dat je het serieus moet onderzoeken. Want het zal blijven opspelen en het is geen klein ding.
Bij het FIOM zijn ze beschikbaar om te praten over afstammingsvragen. Op deze pagina gaat het specifiek over donorkinderen maar jij kunt vast ook bij ze terecht met jouw vraag.
https://fiom.nl/afstammingsvragen/donorconceptie/ouders-donorkinderen/praten-je-kind
Je zou er eens gewoon in je eentje naartoe kunnen bellen of naartoe kunnen gaan om eens te sparren. Dat gebeurt natuurlijk allemaal vertrouwelijk dus dan hoeft niemand ervan te weten. Begin gewoon ergens en stel je ervoor open dat er een goede oplossing mogelijk is.
Mija schreef op 04-06-2022 om 13:25:
[..]
Het is niet zwart/wit en het is niet nu of nooit. Ik denk dat je tegen jezelf kunt zeggen: ik wil serieus onderzoeken of het wijs is om het onze zoon te vertellen en hoe we dat dan samen op een goede manier kunnen doen. Je mag dat onderzoek aangaan. Er zijn overduidelijk tussenstappen nodig om zover te kunnen komen. Natuurlijk is het hartstikke moeilijk! Zelfs als je het er als ouders wel over eens bent, roept het allerlei emoties op. Daar mag je gerust tijd voor nemen. Ik vind wel dat je het serieus moet onderzoeken. Want het zal blijven opspelen en het is geen klein ding.
Bij het FIOM zijn ze beschikbaar om te praten over afstammingsvragen. Op deze pagina gaat het specifiek over donorkinderen maar jij kunt vast ook bij ze terecht met jouw vraag.
https://fiom.nl/afstammingsvragen/donorconceptie/ouders-donorkinderen/praten-je-kind
Je zou er eens gewoon in je eentje naartoe kunnen bellen of naartoe kunnen gaan om eens te sparren. Dat gebeurt natuurlijk allemaal vertrouwelijk dus dan hoeft niemand ervan te weten. Begin gewoon ergens en stel je ervoor open dat er een goede oplossing mogelijk is.
Goede post !
Ellori schreef op 04-06-2022 om 13:07:
[..]
Dus stel je haar en jouw belang boven dat van het kind....
Zo simpel is het nou ook weer niet. TO kan door roeien en ruiten gaan om ‘het juiste’ te doen maar als hij daarmee veel conflicten met moeder veroorzaakt, is dat toch ook echt niet in het belang van hun zoon. Ik vind dat er wel iets milder gekeken kan worden naar de lastige situatie waarin TO zich bevindt. Ik denk dat hij er verstandig aan doet de kwestie eerst met moeder uit te zoeken en het niet plompverloren bij kind over de schutting te gooien. Het kind heeft beide ouders nodig om hem dit op een goede manier uit te leggen en ook om in de loop der jaren op een goede manier vragen hierover te beantwoorden. Als moeder de kont tegen de krib gooit, er niks van wil weten en er niet met haar kind over wil praten, ben je nog verder van huis. Kind is nu 7. Die maakt daar in zijn eentje geen chocola van en dat hij er met moeder niet over kan praten zou ook heel onveilig zijn. Het lijkt me echt helemaal geen goed idee om daar allemaal geen rekening mee te houden omdat het nou eenmaal principieel onjuist is te zwijgen over zijn afstamming. Dat mag zo zijn, maar dan nog moet het op een verantwoorde manier gebeuren. Je kunt het er niet zomaar uitflappen en het dan het kind maar laten uitzoeken.
Mija schreef op 04-06-2022 om 13:37:
[..]
Zo simpel is het nou ook weer niet. TO kan door roeien en ruiten gaan om ‘het juiste’ te doen maar als hij daarmee veel conflicten met moeder veroorzaakt, is dat toch ook echt niet in het belang van hun zoon. Ik vind dat er wel iets milder gekeken kan worden naar de lastige situatie waarin TO zich bevindt. Ik denk dat hij er verstandig aan doet de kwestie eerst met moeder uit te zoeken en het niet plompverloren bij kind over de schutting te gooien. Het kind heeft beide ouders nodig om hem dit op een goede manier uit te leggen en ook om in de loop der jaren op een goede manier vragen hierover te beantwoorden. Als moeder de kont tegen de krib gooit, er niks van wil weten en er niet met haar kind over wil praten, ben je nog verder van huis. Kind is nu 7. Die maakt daar in zijn eentje geen chocola van en dat hij er met moeder niet over kan praten zou ook heel onveilig zijn. Het lijkt me echt helemaal geen goed idee om daar allemaal geen rekening mee te houden omdat het nou eenmaal principieel onjuist is te zwijgen over zijn afstamming. Dat mag zo zijn, maar dan nog moet het op een verantwoorde manier gebeuren. Je kunt het er niet zomaar uitflappen en het dan het kind maar laten uitzoeken.
Het is niet alleen haar kind, TO is net zo goed verantwoordelijk. En dat houd volgens mij in dat als hij zijn kont in de krib gooit en er op staat het kind wel te vertellen dat hij niet zijn verwekker is dat dat zijn goed recht is. Moeder heeft echt niet meer recht(en of plichten) in deze als TO.
Dat dit niet een bom is die gedropt moet worden ben ik overigens volledig met je eens. Maar ik vind het wat makkelijk om te zeggen moeder wil het niet dus we doen het niet.
Ellori schreef op 04-06-2022 om 13:45:
[..]
Het is niet alleen haar kind, TO is net zo goed verantwoordelijk. En dat houd volgens mij in dat als hij zijn kont in de krib gooit en er op staat het kind wel te vertellen dat hij niet zijn verwekker is dat dat zijn goed recht is. Moeder heeft echt niet meer recht(en of plichten) in deze als TO.
Dat dit niet een bom is die gedropt moet worden ben ik overigens volledig met je eens. Maar ik vind het wat makkelijk om te zeggen moeder wil het niet dus we doen het niet.
Wat heb je nou aan ‘het recht’? Wie schiet daar iets mee op? Er moet in het belang van het kind worden gehandeld en dat betekent dat de ouders aan de lat staan om hier een verantwoorde basis voor te leggen. Een zevenjarige kun je toch niet serieus bij zo’n wezenlijk conflict tussen de ouders willen betrekken? Als dat nog niet op te lossen valt dan voorlopig eerst maar eens zwijgen en als grote mensen als de donder aan de slag met je relatie.
Hi, mijn vader is biologisch gezien niet mijn vader. Hij heeft toen mijn ouders net getrouwd waren kanker gekregen en is daardoor onvruchtbaar geworden. Mijn moeder is zwanger geworden door middel van een anonieme spermadonor. Mijn ouders zijn hier altijd heel open over geweest en hebben het zodra ik het kon begrijpen het aan mij verteld. Ik heb echt nooit de behoefte gehad (ook niet toen mijn moeder overleed op mijn 18e), om mijn biologische vader te leren kennen.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat je het vertelt.
Ik ben het met topicstarter eens dat nu vertellen terwijl beide ouders hier onenigheid over hebben ook problematisch is. Aan de andere kant komen jullie beiden zo instabiel over dat mijn hele dringende advies is om structureel professionele hulp te zoeken, zowel bij de opvoeding als bij jullie relatie. Je hebt daar nu nog zelf de regie over.
Als jij een coach hebt waarmee je alleen maar oppervlakkig een beetje kletst, dan zou ik dat eens gaan veranderen. Daar is een coach niet voor. Probeer jezelf open te stellen en te praten over datgene dat jou bezig houdt en waar je mee worstelt in je relatie en opvoeding.
Dat is niet makkelijk maar wel nodig. In het belang van je kind. En in je eigen belang.
Ook het ter harte nemen van adviezen op een forum, en die kun je rustig een paar keer overlezen als de emotie wat gezakt is, kan zinvol zijn.
Het is ook geen kwestie van nu of nooit, maar ik vind dat je er nooit over mag liegen en bij voorkeur komt hij er niet zelf achter. Stel dat je zoon vraagt of hij nog een broertje of zusje krijgt. Wat zeg je dan?
MamaE schreef op 05-06-2022 om 11:50:
Het is ook geen kwestie van nu of nooit, maar ik vind dat je er nooit over mag liegen en bij voorkeur komt hij er niet zelf achter. Stel dat je zoon vraagt of hij nog een broertje of zusje krijgt. Wat zeg je dan?
Dat zijn vader geen kinderen (meer) kan krijgen. Dat is niet echt een vraag die heel moeilijk is en daar gaat het natuurlijk niet om.
Jesse_1 schreef op 05-06-2022 om 12:29:
[..]
Dat zijn vader geen kinderen (meer) kan krijgen. Dat is niet echt een vraag die heel moeilijk is en daar gaat het natuurlijk niet om.
Nou ja, als je zegt dat papa geen kinderen kan krijgen, zal toch de vraag rijzen hoe hij er dan wel kan zijn. Het gaat om eerlijk zijn en open zijn. Hoe dan ook, ga hier nooit over liegen.
MamaE schreef op 05-06-2022 om 11:50:
Als jij een coach hebt waarmee je alleen maar oppervlakkig een beetje kletst, dan zou ik dat eens gaan veranderen. Daar is een coach niet voor. Probeer jezelf open te stellen en te praten over datgene dat jou bezig houdt en waar je mee worstelt in je relatie en opvoeding.
Dat is niet makkelijk maar wel nodig. In het belang van je kind. En in je eigen belang.
Ook het ter harte nemen van adviezen op een forum, en die kun je rustig een paar keer overlezen als de emotie wat gezakt is, kan zinvol zijn.
Het is ook geen kwestie van nu of nooit, maar ik vind dat je er nooit over mag liegen en bij voorkeur komt hij er niet zelf achter. Stel dat je zoon vraagt of hij nog een broertje of zusje krijgt. Wat zeg je dan?
Dat probleem heeft zn moeder gelukkig al opgelost want die wil verder geen kinderen meer. En we gaan het hem ooit wel vertellen maar nu vinden we hem nog erg klein en willen we niet zn wereldje op zn kop zetten.
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 13:59:
[..]
Dat probleem heeft zn moeder gelukkig al opgelost want die wil verder geen kinderen meer. En we gaan het hem ooit wel vertellen maar nu vinden we hem nog erg klein en willen we niet zn wereldje op zn kop zetten.
Dat jullie eruit zijn dat je het hem ooit gaan vertellen vind ik al heel goed nieuws! Nu kun je er tenminste met elkaar over praten, alle aspecten die hiermee samenhangen doorpraten samen. Ik zou wel zeggen: doe dat dan ook. Schuif dat gesprek niet op de lange baan. Bespreek het eens samen met iemand die hier expertise in heeft. Timing is ook belangrijk. Je wil niet te lang wachten.
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 13:59:
[..]
Dat probleem heeft zn moeder gelukkig al opgelost want die wil verder geen kinderen meer. En we gaan het hem ooit wel vertellen maar nu vinden we hem nog erg klein en willen we niet zn wereldje op zn kop zetten.
Hoe langer je wacht hoe meer je zijn wereld op z'n kop zet. Bijzonder dat je denkt dat langer wachten, en dus liegen, het makkelijker maakt. Koop een boek op zijn niveau over waar kinderen vandaan komen, liefst een boek waar ook andere vormen in staan en na het lezen zeg je dat hij op Pietje uit het boek lijkt. Jij bent zijn papa maar heeft geen zaadje geleverd en mama en papa weten ook niet van wie dat zaadje wel was maar jij bent mijn zoon!
MamaE schreef op 05-06-2022 om 12:54:
[..]
Nou ja, als je zegt dat papa geen kinderen kan krijgen, zal toch de vraag rijzen hoe hij er dan wel kan zijn. Het gaat om eerlijk zijn en open zijn. Hoe dan ook, ga hier nooit over liegen.
Het kan ook zijn dat papa geen kinderen meer kan krijgen (sterilisatie of ziekte). Als je toch besluit te liegen tegen je kind, dan is een halve waarheid op deze vraag nog wel je laatste probleem denk ik.
Het is niet altijd eenvoudig he, vader zijn. Toch is het belangrijk dat jullie je eigen gevoeligheden overwinnen en als verantwoordelijke volwassenen doen wat er moet gebeuren.
Hoe langer je wacht, hoe meer je zijn wereld op zijn kop zet. Vanaf dat de puberteit aan de horizon gloort, ben je te laat en kun je jullie relatie met jullie zoon onnodig veel schade toebrengen. Dus echt, wacht niet, doe het binnen een paar maanden.
Bel volgende week eerst eens met het Fiom en vraag begeleiding hierbij. Bepaal dan samen met het Fiom en je vriendin een strategie om het snel te vertellen.
Wie weet kun je er zelfs iets moois van maken door te zeggen dat hij nu oud genoeg is om meer te weten over zijn afkomst.
Als jullie het kunnen zien als een positieve gebeurtenis, zal hij het ook zo oppakken. Als jullie het daarentegen brengen als iets zwaars of een probleem, dan maakt hij dat er ook van. Jullie hebben een keuze hierin.
Je vriendin hoeft echt niet "met de billen bloot" wat betreft de verwekker of haar gedrag, ik zou het zelfs dringend afraden. Het is voor nu genoeg als ze zegt dat ze niet weet van wie het zaadje gekomen is.
Als hij volwassen is, zal hij misschien een keer bedenken dat daar seks voor nodig is geweest. Dan is het vroeg genoeg om iets meer openheid te geven (dan snapt hij inmiddels waarschijnlijk dat zoiets in een dronken bui kan gebeuren). Of om te zeggen dat ze dat liever niet vertelt, maar dat ze écht niet weet wie zijn verwekker is.
Succes ermee. Als jullie van hem houden, en daar twijfel ik niet aan, dan kunnen jullie dit.
