Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
Je zoon staat apart van haar; qua gedrag en qua karakter.
Het gelieg is haar ding.
Flanagan schreef op 01-07-2022 om 23:33:
Je zoon staat apart van haar; qua gedrag en qua karakter.
Het gelieg is haar ding.
En bovendien niet van recente datum. Dus ik snap niet helemaal waarom je daar nu zo zwaar aan tilt. Focus je op wat belangrijk is, en dat is jullie toekomst, niet haar en jullie verleden.
Als het aan je blijft vreten is dat een serieus risico voor jullie relatie. Zij kan het niet meer ongedaan maken, het is nou eenmaal gebeurd. Belangrijk is hoe jullie daar verder mee omgaan. Ik zou echt relatietherapie doen samen. Jullie hebben een verre van standaard relatie, met de nodige leugens, een kind dat niet van jou is, echt, roep hier hulp bij in. Volwassen zijn en je verantwoordelijkheid nemen is de confrontatie met dat verleden aangaan, en het verwerken. Doe het voor je zoon, maar ook voor jezelf en je vriendin.
Jonagold, ik denk dat TO doelt op het feit dat ze eigenlijk altijd heeft geweten wie de vader wel was, terwijl ze deed alsof ze het zelf ook niet wist. Dus wederom gepiepeld.
Maar daar staat de jongen dus buiten.
Als mijn vader steelt, ben ik dan ook een dief?
TO, haal hen niet door elkaar.
OptimusMaximus schreef op 01-07-2022 om 20:09:
[..]
Bij jou ook niet las ik, heb jij je kind al het slechte nieuws verteld? En ja ik geef hem alles wat er van mij verwacht wordt en ik hou echt onvoorwaardelijk van hem maar dingen zijn veranderd, hij voelt niet meer als mn eigen kind en ik kan zn moeder haar leugentjes niet vergeven zomaar. Ik hou van haar maar dat ze tegen mij liegt blijft wel hangen en dat werkt door in de relatie met mn zoon
Nee, ook hier gaat het leven niet altijd over rozen. Zonder jouw topic te gaan vervuilen met mijn eigen shit; we hebben dochter nog niks verteld omdat ze daar op dit moment nog niet emotioneel stabiel genoeg voor is en ik zelf eerlijk gezegd ook niet. Dat kost tijd.
Kun je uitleggen waarom jouw kind niet meer voelt als je kind? Is dat sinds je de uitslag hebt gelezen? Sinds hij het zelf weet?
Die leugens van je vriendin, dat snap ik dat je daar grote moeite mee hebt. De vraag is wel in hoeverre zij een vermoeden had dat jij de vader bent. Zij wist op dat moment immers ook niet dat het niet kon. Maar het kan ook dat ze gewoon degene 'genomen' heeft die financieel het meest bij kan dragen, aangezien ze al zeven jaar financieel afhankelijk is van jouw giften en weldoenerij en er geen enkele moeite mee had om contact met het kind als instrument in te zetten. Het is misschien niet aardig van mij om te zeggen, maar dat gedrag maakt haar in mijn ogen onbetrouwbaar.
Jullie relatie is ook inderdaad verre van standaard en jullie zijn nog erg zoekende naar een modus operandi in samen leven, elkaar vertrouwen, houden van etc. Ik zou je ook aan willen raden om daarbij hulp te zoeken. Dat is geen schande. Jullie moeten het wel zelf doen, maar niet alleen.
Het gedrag van je vriendin staat wel los van je zoon en je liefde voor hem. Hij is niet zijn moeder. Als mijn man me zou bedriegen, voorliegen, mishandelen of anderszins leed aandoen zou dat niks af doen aan de liefde voor mijn dochter.
MamaE schreef op 02-07-2022 om 00:58:
[..]
Nee, ook hier gaat het leven niet altijd over rozen. Zonder jouw topic te gaan vervuilen met mijn eigen shit; we hebben dochter nog niks verteld omdat ze daar op dit moment nog niet emotioneel stabiel genoeg voor is en ik zelf eerlijk gezegd ook niet. Dat kost tijd.
Kun je uitleggen waarom jouw kind niet meer voelt als je kind? Is dat sinds je de uitslag hebt gelezen? Sinds hij het zelf weet?
Die leugens van je vriendin, dat snap ik dat je daar grote moeite mee hebt. De vraag is wel in hoeverre zij een vermoeden had dat jij de vader bent. Zij wist op dat moment immers ook niet dat het niet kon. Maar het kan ook dat ze gewoon degene 'genomen' heeft die financieel het meest bij kan dragen, aangezien ze al zeven jaar financieel afhankelijk is van jouw giften en weldoenerij en er geen enkele moeite mee had om contact met het kind als instrument in te zetten. Het is misschien niet aardig van mij om te zeggen, maar dat gedrag maakt haar in mijn ogen onbetrouwbaar.
Jullie relatie is ook inderdaad verre van standaard en jullie zijn nog erg zoekende naar een modus operandi in samen leven, elkaar vertrouwen, houden van etc. Ik zou je ook aan willen raden om daarbij hulp te zoeken. Dat is geen schande. Jullie moeten het wel zelf doen, maar niet alleen.Het gedrag van je vriendin staat wel los van je zoon en je liefde voor hem. Hij is niet zijn moeder. Als mijn man me zou bedriegen, voorliegen, mishandelen of anderszins leed aandoen zou dat niks af doen aan de liefde voor mijn dochter.
Ja sinds hij het zelf weet, eerst kon ik nog doen alsof. En ik lig er inderdaad over te malen over hoe ze zo heeft kunnen liegen. Oke ze was jong maar dan nog.
OptimusMaximus schreef op 02-07-2022 om 06:58:
[..]
Ja sinds hij het zelf weet, eerst kon ik nog doen alsof. En ik lig er inderdaad over te malen over hoe ze zo heeft kunnen liegen. Oke ze was jong maar dan nog.
Je maakt jezelf gek Optimus! Hoe denk je dat adoptie-ouders dat doen? Zouden die ook steeds herhalen: ‘het is mijn kind niet’? Ik zat gisteren een docu te kijken over Chinese adoptiekinderen en voor die kinderen is natuurlijk altijd overduidelijk geweest dat ze niet de biologische kinderen van hun ouders zijn. En die drie meiden worstelden wel met hun afkomst, maar niet met hun liefde voor hun ouders. Die ouders stonden naast die kinderen in hun worsteling en er was overduidelijk heel veel liefde. Er was vanuit die adoptieouders zelfs een zekere dankbaarheid: zonder die biologische ouders hadden zij geen kind gehad. Ik snap dat jij in een totaal andere situatie verkeert. Dat jij jaren gedacht hebt dat hij wel biologisch van jou was en er onverwacht achter kwam dat dat niet zo was. Dat is natuurlijk een schok. En het is logisch dat dat nog naijlt. Maar probeer daarbij niet aan de basis te tornen: dat jullie in alle jaren van zijn leven vader en zoon zijn geweest voor elkaar. Al die ervaringen doen ertoe! En juridisch ben je inmiddels ook zijn vader. Ook dat doet ertoe. Heel erg zelfs: je hebt nu verantwoordelijkheden, rechten, plichten, een officiële verbondenheid.
Dat het onveilig voelt hoe je vriendin het heeft aangepakt, snap ik. Het is me d’r eentje! Ik denk dat je, wat eerder ook al is gezegd, het best kan proberen dat te scheiden van je feitelijke vaderschap van je zoon; je bent in de praktijk gewoon zijn vader. Moeder en jij zullen nu tot helderheid en eerlijkheid moeten komen met z’n tweeën. Misschien was het in het verleden in zekere zin wel gemakkelijker, toen jullie niet bij elkaar woonden? Nu moet het een en ander opgeruimd en opgelost om met elkaar samen te kunnen leven en samen ouders te zijn. Het is een pittige opdracht, in deze situatie, met allebei zo je issues. Ik zou het ook helemaal niet gek vinden als jullie daar hulp bij zochten.
Maar ik sluit af met waar ik mee begon: maak jezelf niet gek met al je gedachten.
Eens met bovenstaande post van Mija!
Natuurlijk mag je boos zijn op je vriendin, maar de ‘waarheid’ mbt het feit dat jij niet de biologische vader bent van haar zoon is niet iets van de laatste weken. Je hebt, met dit gegeven, bewust gekozen voor weer een relatie met haar en zelfs om te gaan samenwonen, dus steek ook even hand in eigen boezem, je bent hooguit ‘slachtoffer’ van je eigen beslissingen en handelingen.
Richt je nu vooral op de gevoelens en het verdriet van je zoon, hij heeft in dit hele verhaal NOOIT een keuze gehad en heeft er maar mee moeten dealen allemaal!
Inderdaad, eens met Mija. Jij hebt al heel zijn leven een rol als vader voor hem. Jij bent zijn papa. Hij noemt je zo, hij ziet jou zo, jij behandelt hem als je zoon.
Als ik morgen zou horen dat mijn kind in het ziekenhuis verwisseld is, zou ik zeker schrikken, maar dat zou mijn liefde voor haar niet veranderen want boven alles is ze nog steeds het leukste en liefste kind van de wereld, zoals jij dat van jouw zoon vindt.
Daarnaast heb jij alle rechten en plichten die bij het volwaardige ouderschap horen en dat is een bewuste keuze geweest. Uit een periode waarin je al wist dat biologisch verwantschap niet waarschijnlijk was. Stop met jezelf gek te maken. Houd van je zoon en ga werken aan je eigen issues, want volgens mij ben je diep van binnen heel onzeker. En ga ook werken aan de relatie met je vriendin en moeder van je zoon. Dat is in ieders belang.
Lieve OptimusMaximus, ik ga je een kinderboek aanraden, wat zeker ook voor jou mooi kan zijn: De kleine prins. De eessentie van dit werelberoemde boek staat in een recensie die ik voor je hebt opgezocht:
https://borgerhoff-lamberigts.be/nieuws/welke-rol-speelt-de-roos-in-le-petit-prince
Mocht je het boek niet gaan lezen, lees dan aub de recensie helemaal uit, tot en met de laatste zinnen. Daar staat de essentie.
Het boek staat in de top 5 van de meest verkochte boeken ter wereld (200 miljoen exemplaren).
https://www.frankrijkboeken.nl/de-kleine-prins/
Het gaat over de liefde van voor wie je voor zorgt.
En als laatste een link naar een boek dat op een modernere manier is geschreven en goede recensies krijgt:
Koop het maar en ga je zoon voorlezen
Als je wilt krijg je het van mij🧡, je mag me een pb en daarna een tikkie sturen. Echt waar, ik gun het jullie alledrie zó dat jullie elkaar vinden en (blijven) vasthouden 
Meander schreef op 03-07-2022 om 07:42:
Lieve OptimusMaximus, ik ga je een kinderboek aanraden, wat zeker ook voor jou mooi kan zijn: De kleine prins. De eessentie van dit werelberoemde boek staat in een recensie die ik voor je hebt opgezocht:
https://borgerhoff-lamberigts.be/nieuws/welke-rol-speelt-de-roos-in-le-petit-prince
Mocht je het boek niet gaan lezen, lees dan aub de recensie helemaal uit, tot en met de laatste zinnen. Daar staat de essentie.
Het boek staat in de top 5 van de meest verkochte boeken ter wereld (200 miljoen exemplaren).
https://www.frankrijkboeken.nl/de-kleine-prins/
Het gaat over de liefde van voor wie je voor zorgt.En als laatste een link naar een boek dat op een modernere manier is geschreven en goede recensies krijgt:
Koop het maar en ga je zoon voorlezen
Als je wilt krijg je het van mij🧡, je mag me een pb en daarna een tikkie sturen. Echt waar, ik gun het jullie alledrie zó dat jullie elkaar vinden en (blijven) vasthouden
Ik heb het gelezen en ik snap het. Mijn zoon is mijn roos.
