Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
Nou ja we vragen ons af of het het allemaal wel waard is want hij schiet er verder niks mee op. Misschien is hij onwetend wel gewoon beter af. Als ik er zelf niet achter was gekomen had ik het sowieso niet geweten en zij ook niet en het kind weet niet beter.
Maar hij blijft niet onwetend!!! zie mijn eerdere post. Hij gaat er ongetwijfeld een keer achter komen.
En nu kun je het liefdevol vertellen, en zal hij het probleemloos accepteren. Als hij er later achter komt zal hij zich bedrogen en verraden voelen. Door jullie.
Je vriendin dacht ik dat jij er nooit achter zou komen, en zie wat er gebeurd is...
Tijgeroog schreef op 05-06-2022 om 16:56:
Maar hij blijft niet onwetend!!! zie mijn eerdere post. Hij gaat er ongetwijfeld een keer achter komen.
En nu kun je het liefdevol vertellen, en zal hij het probleemloos accepteren. Als hij er later achter komt zal hij zich bedrogen en verraden voelen. Door jullie.
Je vriendin dacht ik dat jij er nooit achter zou komen, en zie wat er gebeurd is...
Dit dus. En hoe voelde jij je toen?
Dat was heftig he?
En bedenk dan eens dat jij toen al lang en breed volwassen was. Hoe moeilijk moet het dan zijn voor een kind om iets dergelijks te ontdekken???
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 16:49:
Nou ja we vragen ons af of het het allemaal wel waard is want hij schiet er verder niks mee op. Misschien is hij onwetend wel gewoon beter af. Als ik er zelf niet achter was gekomen had ik het sowieso niet geweten en zij ook niet en het kind weet niet beter.
Heb je nu niets onthouden van wat iederen al pagina's lang zegt? Gedraag je volwassen en haal je kop uit het zand. Nee, het is nooit beter voor hem om onwetend te blijven. Hij voelt het en gaat het een keer ontdekken. En dát zal dan tot grote problemen leiden, omdat de vertrouwensband dan kapot is. Als je het nu vertelt, zal het nieuws zacht landen.
Verder alles wat ik in mijn vorige post zei. Kom in actie. Vraag begeleiding. Vertel het snel.
Tijgeroog schreef op 05-06-2022 om 16:56:
Maar hij blijft niet onwetend!!! zie mijn eerdere post. Hij gaat er ongetwijfeld een keer achter komen.
En nu kun je het liefdevol vertellen, en zal hij het probleemloos accepteren. Als hij er later achter komt zal hij zich bedrogen en verraden voelen. Door jullie.
Je vriendin dacht ik dat jij er nooit achter zou komen, en zie wat er gebeurd is...
Buiten mij en haar om weet niemand die uitslag, wat brengt het hem om te weten dat er ergens een biologische vader rondloopt als er 0 aanwijzingen zijn om die te kunnen vinden, dan weet hij toch nog niks dus in die zin vraag ik me af wat weten hem oplevert, waarschijnlijk niks anders dan een soort gapend gat. Het is niet dat weten hem antwoorden op vragen gaat geven qua erfelijkheid e.d
En het lijkt me sterk dat hij het voelt, ik heb ook 6 jaar zonder twijfel geloofd dat hij mijn zoon was en 0 keer gevoeld dat hij niet van mij was.
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 17:17:
[..]
Buiten mij en haar om weet niemand die uitslag, wat brengt het hem om te weten dat er ergens een biologische vader rondloopt als er 0 aanwijzingen zijn om die te kunnen vinden, dan weet hij toch nog niks dus in die zin vraag ik me af wat weten hem oplevert, waarschijnlijk niks anders dan een soort gapend gat. Het is niet dat weten hem antwoorden op vragen gaat geven qua erfelijkheid e.d
Het klinkt alsof je liever wegloopt van 1 moment van moed (het je zoon vertellen) dan dat je je zoon een levenslange, stabiele, stevige vertrouwensband met jullie als ouders gunt. Dat zou uitermate droevig zijn.
Praat dan met het Fiom. Dan hoor je eens van een deskundige hoe levensbelangrijk het voor jullie zoon is om te weten hoe het zit met zijn afkomst en om niet door zijn ouders te worden voorgelogen.
IMI-x2 schreef op 05-06-2022 om 17:22:
[..]
Het klinkt alsof je liever wegloopt van 1 moment van moed (het je zoon vertellen) dan dat je je zoon een levenslange, stabiele, stevige vertrouwensband met jullie als ouders gunt. Dat zou uitermate droevig zijn.
Praat dan met het Fiom. Dan hoor je eens van een deskundige hoe levensbelangrijk het voor jullie zoon is om te weten hoe het zit met zijn afkomst en om niet door zijn ouders te worden voorgelogen.
Zo lees ik het ook. Arm kind.
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 17:17:
[..]
Buiten mij en haar om weet niemand die uitslag, wat brengt het hem om te weten dat er ergens een biologische vader rondloopt als er 0 aanwijzingen zijn om die te kunnen vinden, dan weet hij toch nog niks dus in die zin vraag ik me af wat weten hem oplevert, waarschijnlijk niks anders dan een soort gapend gat. Het is niet dat weten hem antwoorden op vragen gaat geven qua erfelijkheid e.d
En het lijkt me sterk dat hij het voelt, ik heb ook 6 jaar zonder twijfel geloofd dat hij mijn zoon was en 0 keer gevoeld dat hij niet van mij was.
Één: jij wist het niet, dus het is logisch dat jij geen twijfels had en het niet voelde. Maar jij weet het nu wel, en je vriendin ook, dus de kans dat je zoon wel iets voelt of gaat voelen is levensgroot. Misschien niet nu, misschien niet volgend jaar, maar op een dag komt dat moment. Dat is in enkele posts hierboven ook een paar keer duidelijk aan je uitgelegd.
Twee: het gaat niet alleen om of hij iets voelt, er is een grote kans dat hij op een dag door medisch onderzoek er alsnog achter komt. Dan kun je natuurlijk je pokerface ophouden en doen alsof je van niets wist, maar het lijkt me sterk dat jullie allebei zulke goede acteurs zijn dat je daar mee weg komt op zo moment.
Maar ik stop ermee. Jou proberen te overtuigen is als trekken aan een dood paard. Ik vraag me echt af waarom je hier je topics opent als je vervolgens toch niets doet met de zeven pagina’s gelijkluidende adviezen. Ik hoop intens voor je zoon dat je vriendin en jij alsnog een stel hersens en wat moed kweken, en het juiste doen voor dit kind.
IMI-x2 schreef op 05-06-2022 om 17:22:
[..]
Het klinkt alsof je liever wegloopt van 1 moment van moed (het je zoon vertellen) dan dat je je zoon een levenslange, stabiele, stevige vertrouwensband met jullie als ouders gunt. Dat zou uitermate droevig zijn.
Praat dan met het Fiom. Dan hoor je eens van een deskundige hoe levensbelangrijk het voor jullie zoon is om te weten hoe het zit met zijn afkomst en om niet door zijn ouders te worden voorgelogen.
Ik heb me inderdaad bedacht, ik wil niet dat er iets verandert en het lijkt me voor hem niks op te leveren dan vragen waar hij geen antwoord op gaat krijgen.
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 17:17:
[..]
Buiten mij en haar om weet niemand die uitslag, wat brengt het hem om te weten dat er ergens een biologische vader rondloopt als er 0 aanwijzingen zijn om die te kunnen vinden, dan weet hij toch nog niks dus in die zin vraag ik me af wat weten hem oplevert, waarschijnlijk niks anders dan een soort gapend gat. Het is niet dat weten hem antwoorden op vragen gaat geven qua erfelijkheid e.d
En het lijkt me sterk dat hij het voelt, ik heb ook 6 jaar zonder twijfel geloofd dat hij mijn zoon was en 0 keer gevoeld dat hij niet van mij was.
Je vult een heleboel dingen in die je niet kunt weten. Je veronderstelt dingen, puur op wat je zelf denkt of verwacht. Je hebt de neiging om meteen heel veel conclusies te trekken: het zal zus of zo uitpakken, x is goed en y niet, het kan niets opleveren, hij voelt dit of dat (niet). Maar misschien is het wel heel anders? En hoe het nu is, blijft het ook niet. Hij is nu 7 maar hij wordt 10 en 13 en 17 en 21 en ouder. Dat zijn heel andere leeftijden met heel andere ervaringen.
En voor jezelf lijkt het me ook nogal wat om zo'n groot geheim lange tijd met je mee te dragen. Het is ook de vraag of dat echt lukt. Ben je niet bang dat jij of je vriendin het er in een gespannen situatie eens uitflappen? Als je vriendin boos is op jou? Of jij op haar? Of later, als het pubergestruggel begint, tijdens een akelige ruzie met je zoon? Het lijkt mij erg riskant om ervan uit te gaan dat het gemakkelijk zal zijn om het lange tijd te blijven verzwijgen. Het is niet niks. Ik zou het zelf niet kunnen, dat weet ik zeker.
Je zou kunnen proberen nieuwsgierig te zijn: in wat voor situatie zijn we eigenlijk terecht gekomen? Ik snap best dat je niet 1-2-3 weet wat je ermee aan moet en wat hier allemaal aan vast hangt. Hier zijn ook maar weinig mensen die écht kunnen invoelen hoe dat moet zijn, voor jullie, voor jullie kind. Maar je kunt op onderzoek uitgaan. Wat betekent het in het algemeen voor kinderen/volwassenen om in een vergelijkbare situatie op te groeien? Wat kan het voor jouw zoon betekenen om het nu niet te weten, er later achter te komen, nooit te weten? Welke vragen en situaties kan dit in de toekomst nog meebrengen? Hoe kunnen en willen jullie daar als ouders dan mee omgaan, om het voor hem zo goed mogelijk te doen? Ga er gewoon over praten, samen met je vriendin. Je zet het meteen zo vast allemaal. Dat hoeft helemaal niet.
Ik heb al eerder gezegd, jullie hoeven dit niet alleen te doen. Bel het FIOM. Daar zijn mensen die heel veel ervaring hebben met kinderen en volwassenen met afstammingsvragen. Er is onderzoek naar gedaan: bijvoorbeeld hoe mensen het ervaren om pas op latere leeftijd te weten te komen dat hun vader hun vader niet is. Laat je voorlichten. Met meer informatie krijg je een completer, helderder beeld. En dan neem je altijd betere beslissingen. En je geheim is voorlopig veilig bij jullie twee. Dat lijkt mij inderdaad in deze situatie wel beter, om er niet allerlei familieleden bij te betrekken.
Over familieleden gesproken: hoe zit het eigenlijk aan de kant van je vriendin? Heeft die nooit iemand ingelicht over wat er écht vooraf is gegaan aan de geboorte van haar kind? Haar moeder bijvoorbeeld, of haar zus, een vriendin? En bij jou? Jouw ex-vriendin weet in ieder geval hoe de vork ongeveer in de steel zit, toch? Verder nog iemand? Ik zou zelf absoluut niet willen dat mijn kind dit van een ander hoort, expres of per ongeluk. Dat zou voor mij heel zwaar wegen. Zijn er links en rechts mensen die iets weten of vermoeden, het door kunnen kletsen naar anderen (jouw ex bijvoorbeeld) of hun mond voorbij kunnen praten naar mijn kind, dan zou ik dus echt stappen maken in de richting van het hem vertellen. Je kunt het dan niet al te lang op zijn beloop laten, vind ik.
Denk hier nu alsjeblieft goed over na. Je hoeft niet over één nacht ijs een beslissing te maken over wanneer en hoe. Denk daar goed over na, neem onze adviezen ter harte, herlees je topic desnoods nog zes keer en laat alles eerst goed indalen. En zorg dat je met je vriendin op één lijn komt over wat jullie wanneer en hoe gaan vertellen. Jullie relatie komt op mij nog niet heel stabiel over. Jullie ouderschap eveneens niet. Ik geloof zonder meer dat jullie van je zoon en van elkaar houden, maar jullie lijken nog erg zoekende te zijn naar een modus operandi in samenleven en opvoeden.
Het is waarschijnlijk voor jezelf ook een acceptatieproces dat hij niet van jou is en dat je geen kinderen kunt krijgen. Dat is ook geen makkelijke boodschap en je mag jezelf best de ruimte geven om daar verdriet van te hebben. En het is ook echt geen schande om daar hulp bij te vragen, bijvoorbeeld van je coach.
Je lijkt heel zwart-wit te denken. Het is of nu of nooit. Alles of niets. Ik herken dat zwart-wit denken ook wel van mezelf. Ik vind dat allerminst mijn beste eigenschap en ik werk er hard aan om de grijstinten meer te zien. Om milder te worden. Naar anderen én naar mezelf toe. Dat lukt, zij het met kleine stapjes en al is die neiging nooit weg.
Ik gun jou dat ook.
Als ik het zo snel doorlees dan zie ik een paar dingen:
- je hebt een coach, maar daar praat je niet hierover, alleen over koetjes en kalfjes. Jammer van de tijd (en het geld?) van die coach;
- jullie zijn het erover eens dt je het 'wel een keer' zult gaan vertellen;
- maar nu trek je je weer terug, om een aantal redenen die je zelf bedenkt, vooral: 'hij heeft er toch niks aan'. Ondertussen weet je zelf uit eigen ervaring dat het toch wel een verschil maakt als je weet dat het kind biologisch gezien niet van jou is, hoewel je er geen grammatje minder liefde en zorg voor ervaart.
- Ik vind het advies van Mija heel goed: ga praten met het FIOM. Maar mijn advies zou zijn: doe dat samen, zodat jullie samen langzamerhand je gedachten daarover kunt ontwikkelen. Mocht je dan tot een definitief besluit komen (wel of niet vertellen) dan kun je ook goed uitleggen waarom, simpelweg omdat jullie dan samen begrijpen waarom je iets wel of niet wil doen.
Tsjor
OptimusMaximus schreef op 05-06-2022 om 17:50:
[..]
Ik heb me inderdaad bedacht, ik wil niet dat er iets verandert en het lijkt me voor hem niks op te leveren dan vragen waar hij geen antwoord op gaat krijgen.
De kans is groot dat hij er door zijn bloedgroep achter komt...
Mija schreef op 05-06-2022 om 17:55:
[..]
Je vult een heleboel dingen in die je niet kunt weten. Je veronderstelt dingen, puur op wat je zelf denkt of verwacht. Je hebt de neiging om meteen heel veel conclusies te trekken: het zal zus of zo uitpakken, x is goed en y niet, het kan niets opleveren, hij voelt dit of dat (niet). Maar misschien is het wel heel anders? En hoe het nu is, blijft het ook niet. Hij is nu 7 maar hij wordt 10 en 13 en 17 en 21 en ouder. Dat zijn heel andere leeftijden met heel andere ervaringen.
En voor jezelf lijkt het me ook nogal wat om zo'n groot geheim lange tijd met je mee te dragen. Het is ook de vraag of dat echt lukt. Ben je niet bang dat jij of je vriendin het er in een gespannen situatie eens uitflappen? Als je vriendin boos is op jou? Of jij op haar? Of later, als het pubergestruggel begint, tijdens een akelige ruzie met je zoon? Het lijkt mij erg riskant om ervan uit te gaan dat het gemakkelijk zal zijn om het lange tijd te blijven verzwijgen. Het is niet niks. Ik zou het zelf niet kunnen, dat weet ik zeker.
Je zou kunnen proberen nieuwsgierig te zijn: in wat voor situatie zijn we eigenlijk terecht gekomen? Ik snap best dat je niet 1-2-3 weet wat je ermee aan moet en wat hier allemaal aan vast hangt. Hier zijn ook maar weinig mensen die écht kunnen invoelen hoe dat moet zijn, voor jullie, voor jullie kind. Maar je kunt op onderzoek uitgaan. Wat betekent het in het algemeen voor kinderen/volwassenen om in een vergelijkbare situatie op te groeien? Wat kan het voor jouw zoon betekenen om het nu niet te weten, er later achter te komen, nooit te weten? Welke vragen en situaties kan dit in de toekomst nog meebrengen? Hoe kunnen en willen jullie daar als ouders dan mee omgaan, om het voor hem zo goed mogelijk te doen? Ga er gewoon over praten, samen met je vriendin. Je zet het meteen zo vast allemaal. Dat hoeft helemaal niet.
Ik heb al eerder gezegd, jullie hoeven dit niet alleen te doen. Bel het FIOM. Daar zijn mensen die heel veel ervaring hebben met kinderen en volwassenen met afstammingsvragen. Er is onderzoek naar gedaan: bijvoorbeeld hoe mensen het ervaren om pas op latere leeftijd te weten te komen dat hun vader hun vader niet is. Laat je voorlichten. Met meer informatie krijg je een completer, helderder beeld. En dan neem je altijd betere beslissingen. En je geheim is voorlopig veilig bij jullie twee. Dat lijkt mij inderdaad in deze situatie wel beter, om er niet allerlei familieleden bij te betrekken.
Over familieleden gesproken: hoe zit het eigenlijk aan de kant van je vriendin? Heeft die nooit iemand ingelicht over wat er écht vooraf is gegaan aan de geboorte van haar kind? Haar moeder bijvoorbeeld, of haar zus, een vriendin? En bij jou? Jouw ex-vriendin weet in ieder geval hoe de vork ongeveer in de steel zit, toch? Verder nog iemand? Ik zou zelf absoluut niet willen dat mijn kind dit van een ander hoort, expres of per ongeluk. Dat zou voor mij heel zwaar wegen. Zijn er links en rechts mensen die iets weten of vermoeden, het door kunnen kletsen naar anderen (jouw ex bijvoorbeeld) of hun mond voorbij kunnen praten naar mijn kind, dan zou ik dus echt stappen maken in de richting van het hem vertellen. Je kunt het dan niet al te lang op zijn beloop laten, vind ik.
Nou ja van wat ik hier lees wordt ik niet vrolijk. Daardoor ga ik me afvragen of het dit allemaal wel waard is, het lijkt me niet dat als we dit nu vertellen we al dit soort ellende kunnen voorkomen.
En nee, vriendin heeft weinig echte familie, haar moeder kon niet goed voor haar zorgen dus vriendin is opgegroeid in pleeggezinnen en ik denk dat ze daarom deze rare sprong heeft gemaakt.
En inderdaad is mn ex de enige die waarschijnlijk weet dat hij niet van mij is maar zij is gelukkig terug naar haar eigen provincie.
volgens mij kan hij overigens later in zijn BRP gewoon zien dat er recent een wijziging doorgevoerd is, namelijk jij die als vader geregistreerd staat. Dit kan volgens mij niet met terugwerkende kracht.
Hij komt er vroeg of laat dus toch wel achter want die informatie kunnen jullie niet voor hem verborgen houden.
Zoek de juiste hulp om het hem te vertellen en doe dat niet pas over 10 jaar. De kans dat hij dan nooit meer iets van een van jullie aanneemt is echt heel erg groot als jullie het of echt veel te laat of niet vertellen.
Zoals anderen al geadviseerd hebben, benader instanties die je hierbij kunnen helpen. En help jezelf door het hier juist wel over te hebben met je coach.
