Ervaringen met groter leeftijdsverschil
als het goed blijft gaan zal mijn dochter 6,5 zijn als de baby geboren wordt. Tot nu toe waren we een 3 eenheid, zij staat ook altijd in het middelpunt, hoeft niet te wachten, hoeft thuis zelden te delen, echt een enigst kind die ontzettend veel aandacht en tijd heeft gekregen van ons. Ze is wel gek op baby's en heel lief met alles wat kleiner is dan zij.
Ik vraag mij af wat voor impact dit op haar gaat maken. En hoe hebben jullie het ervaren toen er na zoveel jaar er nog een kindje bij kwam. Hoe reageerden jullie (voormalig enigst) kind daarop ?
Manda rijn
We hebben het haar eigenlijk best snel verteld. Voor de 12 weken in ieder geval. We hebben haar uitgelegd dat het nog wel lang zou duren en het opgehangen aan allerlei feesten en verjaardagen. Zo van, eerst nog Sinterklaas, mama's verjaardag etc etc. Dit pakte ze heel goed op. Ze vroeg ook bijna nooit of het nog lang duurde (want ze wist dat die en die en die eerst nog jarig waren) Toen het echt dichtbij kwam (en de laatste jarig was geweest 
hebben we een kalender gemaakt waarop ze elke dag een kruisje kon zetten. De kalender heb ik voor de zekerheid tot 2 weken na de uitgerekende datum gemaakt, maar het was wel duidelijk erop wanneer de baby ongeveer zou moeten komen. Werkte ook prima.
Waar we haar bij betrokken hebben verder, ik neem aan dat je bedoelt toen ze er eenmaal was. Dat deed de kraamzorg in het begin erg goed, schone luier, in bad etc etc. Op een gegeven moment een fles enzovoort.
Groetjes Vageltje
Oh wat leuk
ik ga toch proberen het zo lang mogelijk voor ons te houden, al hoewel ze nu ook wel af en toe wat opvangt denk ik. Het valt haar dus op dat mijn buik dikker is dan normaal, dan kijkt ze onderzoekend naar mijn buik, prikt erin en zegt dat hij dikker is en dat er een baby in zit.
het is een goed idee idd om haar alle kadootjes uit te laten pakken, dat "we hebben dat nog niet" is ook iets wat zij zo zou kunnen zeggen. Hopelijk zit er dan ook wat bij voor haar tussen al die kadootjes, ik besef nu pas dat ik dat bij kraamvisite de oudste wel eens vergeten ben.
Ze mag de eerste kleertjes uitzoeken in de winkel, het eerste speentje. Ja ik denk dat ik haar meeneem naar de winkels om de eerste spulletjes uit te zoeken, er moet ook nog een knuffeltje komen dat soort dingen. En ik hoop dat ze het leuk gaat vinden en dat ik haar niet te veel rem en dingen afpak/overneem als ze met de baby bezig is. Flesjes geven en samen in bad gaan zou ze erg leuk vinden denk ik.
Hoe lang niet vertellen?
Wij hebben het aan peuter verteld toen we het ook aan de rest van de omgeving vertelden. Dat was vlak na de eerste echo, met zo'n 9 weken. Ik had langer willen wachten maar was zo lamlendig dat ik het toch aan mijn collega's wilde melden, en ik had begrepen dat als je een kloppend hartje ziet met zo'n 8 weken de kans op een miskraam al fors verkleind is.
Ik heb het zoon verteld om duidelijk te kunnen maken waarom hij zijn puntige peuterelleboogjes niet vol in mijn buik moet planten of hard tegen mijn borst moet duwen (auwww!), en waarom ik niet altijd aan kon komen hollen als hij riep (nee kind, mama moet eerst even overgeven en dan komt ze je uit bed halen 
) Maar dus wel pas toen het nieuws de wereld in mocht, want zo'n kleintje kan natuurlijk nog helemaal zijn mond niet houden.
Groeten,
Temet
Nog even niet
hier ben ik morgen 6 weken zwanger, nog maar heel kort dus en geen duidelijke kwalen. Beetje moe maar dat kan ook het weer zijn, ik ben wel vaker in de winter moe.
Ik heb dinsdag de 1e echo, met 6 wkn 3dgn ik hoop dat er al een hartje te zien is. Dan zsm naar een vk of een gyn (afhankelijk of het er 1 of 2 zijn) en dan hoop ik toch echt dat we het pas met een week of 12 kunnen vertellen. Mar gezien de groei van mijn buik zal het misschien wat sneller moeten, met kerst ofzo
10 weken
Volgens mij heb ik het mijn dochter verteld toen ik 10 weken zwanger was. Op mijn werk wisten ze het wel al. Ik wilde toch dat ze wisten waarom ik de hele tijd ziek/zwak/misselijk was en ook niet meer zo alert als normaal. Ik heb het mijn dochter verteld voordat ik de rest van de familie inlichtte.
Mijn zoons wisten het eerder als manlief
3 jaar geleden:
de dag dat sinterklaas aankomt in nederland.
Manlief was de hele dag weg, en smorgens al vroeg vertrokken. Ik had wat uitgeslapen, zoons van 6,5 en 4 jaar waren aan het spelen. Ik droomde dat ik een test deed en dat die nog positief was ook. Dus toen ik wakker werd dacht ik: laat ik eens gek doen, dus met mijn ochtend Urine getest en ja hoor een heel heel licht streepje. Vriendin gebeld, die kwam gelijk ook over een test heen plassen om te kijken of dat hele vage streepje bij de test hoorde of niet. Bij haar duidelijk GEEN vaag streepje...
Dus zwanger... OOOOOOOOh jongens MAMA KRIJGT EEN BABY !!!!!!!
staan juichen in de kamer, pas na een half uur ook bedacht dat manlief het misschien ook wel wilde weten en dus maar ff gebeld ahhahahahah
De volgende dag hebben zoons het aan opa en oma verteld en daarna aan de hele wereld. Ik was nog niet eens overtijd! zo pril was het. Maar dat kon me niet schelen !! ik was zwanger!!!
ja toen was ik nog blij... ahahhahaha
groet, polly
Polly
ik ga het risico niet lopen dat ik mijn dochter moet vertellen dat er toch geen baby komt en dat de baby in mama's buik dood is gegaan.
Daarom wacht ik nog wat weken af. Ik ben er zelf ook niet gerust op, ik wil eerst een duidelijk hartje zien kloppen. Ik vind het eigenlijk dood eng, het kan allemaal nog helemaal mis gaan.
Manda
Ik vang je laatste opmerking tegen Polly op en het is misschien wel verstandig dat je het nog even stil te houden voor je dochter, maar je moet je niet verkijken op wat je dochter kan hebben. Ik heb mijn dochters ook uit moeten leggen dat het kindje er niet zou komen en dat is niet leuk, maar het was ook wel 'intiem'. Ik heb er even geen ander woord voor. Het is ook wel mooi als er in dat opzicht geen geheimen zijn. Ik kan het er gewoon over hebben als ik daar al behoefte aan zou hebben. Mijn moeder heeft wel eens iets losgelaten in de trant van 'wij hebben genoeg meegemaakt op dat gebied'. Ik heb helaas nooit meer kunnen vragen wat dan allemaal, want toen was de sfeer tussen ons er niet meer naar.
Maar nu stop ik hier weer mee en ga ik verder met dat ik je heel erg gun dat je veilig en wel de eindstreep haalt.
Kaaskopje
ik heb de indruk dat onze dochter al genoeg heeft meegekregen van al mijn nukken, hormonale rollercoasts en jarenlang de woorden 'baby', 'ziekenhuis' zachtjes op de achtergrond. Ze weet veel meer dan ik wou vertellen over het hele traject.
Ik moet ook nu ik jouw verhaal weer voor de geest haal even diep zuchten, vreselijk. Overigens, ik schrijf sinds haar geboorte in een dagboek, meestal alledaagse dingen die leuk zijn om te onthouden voor later, maar ook wel de ingrijpende dingen.
Dochter
Ik kan mij heel goed voorstellen wat je zegt Manda. Zeker als je kind al veel misschien onbewust heeft meegekregen lijkt me dat je heel voorzichtig bent en goed nadenkt over wanneer je het gaat vertellen. Ik heb er zelf trouwens altijd wel voor gezorgd dat onze kinderen het eerder wisten dan de omgeving, omdat het mij vreselijk leek als bv. een kennis of buurvrouw aan het kind zou vragen of ze het leuk vonden dat er een baby kwam als het kind het nog niet wist. Maar dan was het meestal toch ook pas na 12 weken. Ik had geluk, ik ben nooit ziek of misselijk geweest toen ik zwanger was en zwol ook pas vrij laat op, dus dan is het goed te verbergen. Daarna zijn ze natuurlijk vrijwel altijd meegeweest naar de vk en echo's.
Ook in het verderde verloop van een zwangerschap kan het altijd misgaan (ja, ik vond zwanger zijn altijd enorm zenuwslopend, naast al het genieten). Als een zwangerschap verder is, en dus tastbaarder voor een kind door de dikke buik, de echo's en telkens weer dat heerlijke treintjesgeluid van het hartje, lijkt het me dat je het ook beter kunt uitleggen als het toch misgaat en dan lijkt het me ook iets wat je in intimiteit kunt delen, zoals Kaaskopje zegt.
Bij ons derde kind leek er even iets gruwelijk mis te zijn bij de prenatale screening, en in die zwangerschap hebben we heel lang gewacht met het vertellen, omdat ik zeker wilde zijn dat er wel iets te vertellen viel. Ook in het verdere verloop van die zwangerschap bleef onzeker of het kindje wel gezond zou zijn na de bevalling, maar daar hebben we onze kinderen nooit mee lastig gevallen.
Trouwens, een heel erg leuke extra dimensie van een zwangerschap van een tweede (of derde...) kindje vond ik juist het delen met je oudste kind. Onze dochter was wel veel jonger, pas twee, maar toch wist ze heel goed wat er aan de hand was en was ze altijd erg geïntrigeerd bij de vk. Dat vond ik heel speciaal, en ook daarna, het samenspel tussen de kinderen, dat ze ook samen onderling een eigen band en relatie krijgen/hebben, vind ik zelf heel erg bijzonder. Ik hoop van ganser harte voor je dat je zwangerschap goed blijft gaan en dat je dat ook mag meemaken!
groet, Mirjam
Manda
Hoi Manda, Was hier even niet gewest, vandaar mijn late reactie...
Ik weet dat ik bij mijn oma sliep en dat mijn vader mij wakker maakte met de mededeling dat het een broertje was... Ben gewoon weer verder geslapen volgens mij...
de volgende dag zijn mijn broer en ik opgehaald door mijn vader en zagen wij mijn moeder liggen met de baby in de wieg naast zich. Leuk,maar het had gesneeuwd, en dat was veel interessanter dan die baby....
Later is dat wel bijgetrokken.
Groeten,
Lean
Ja nikus
ik ben zwanger, nu 7 weken, dinsdag hadden we de 1e echo. Ik ben er zo blij mee, ik ben heerlijk kneuterig allerlei spulletjes aan het kopen en verzamelen. Ik heb ook al een week of 2 af en toe een positiebroek aan, een heel strak model zonder buikstukken maar toch, het is een positiebroek
Hier ook verdrietige zwangerschappen...
De eerste keer hebben we met 11 weken verteld aan onze kinderen (toen net 2 en net 4 jaar oud) dat er een babytje zou komen. Ze waren door het dolle heen! Een dag later is het babytje overleden... Dat was heel erg sneu maar ook inderdaad 'intiem'. Het is ook 'mooi' om te voelen dat het babytje zo gewenst was en samen over doodgaan te praten op een hele eerlijke manier.
Bij de tweede zwangerschap die mis ging hebben we niets verteld, maar toen mama plotseling naar het ziekenhuis moest, hebben we het verteld toen het misging. De derde keer probeerden we het voor ons te houden, maar de oudste wist al genoeg toen mama ziek in bed lag... De vierde zwangerschap verliep goed maar hij durfde het niet op school in de kring te vertellen (hij had het al stiekum tegen de juf verteld). Dat was heel sneu. Hij zei later ook dat hij bang was dat deze baby ook dood ging...
En over het leeftijdsverschil. Door de drie miskramen zit er 4,5 jaar tussen de jongste en de baby. Tussen de oudste en de baby zit ruim 6 jaar. Ik maakte me wel wat zorgen, maar het is superleuk! Vooral de oudste beleeft het zo bewust, hij kan flesjes geven, met haar kroelen, is apetrots, etc. Ook de jongste gaat superleuk met haar om. Ze snappen gewoon beter dat ze even moeten opschieten (bv ophalen vriendje en zij slaapt eventjes alleen in de auto) etc. Ik vind het ook heerlijk om weer opnieuw te beginnen. Ik geniet dubbel van de flesjes, luiers etc.
Ook verdrietig
In 2006 heb ik achterelkaar 3 miskramen gehad en later in het jaar nog een.
Bij de tweede zwangerschap wist mijn dochtertje van toen 3 ervan. Gewoon ze vroeg 'zit er een baby in je buik' en ik zei 'ja'. Twee weken later ging het mis, en omdat ik geen oppas of wat dan ook had is het arme kind dus meegeweest naar het ziekenhuis waar ze lief in een hoekje zag hoe een huilende mama bloedend een echo kreeg.
Jammer genoeg is er nooit meer een echte baby gekomen en daar hebben we het samen best wel moeilijk mee.
Goed voorgevoel
ik had bij mijn dochter een oergevoel dat het een sterk en gezond kindje was en dat bleek ze ook te zijn. Ik krijg steeds meer het zelfde gevoel bij deze, dit zit goed, nog een paar weken en dan kunnen we het aan haar vertellen.
