Een moeder... wat is dat volgens jou?

Mijn relatie met mijn moeder is ronduit slecht. Zo lang het oppervlakkig blijft gaat het goed. Laten we wat meer van ons zelf zien dan botst het.
Ik moet toegeven; ik kan niet veel meer van haar hebben. Dat komt omdat ik continue met een gevoel van verwijt in mijn achterhoofd zit. Het komt er op neer dat ik haar verwijt dat ze er nooit echt voor me geweest is als ik haar nodig had. En vooral dat ze me nooit geaccepteerd heeft zoals ik ben.
Ik hou wel van haar. Maar ik heb het gevoel dat ik niet op haar kan bouwen. Het is niet zo dat ze totaal nooit voor me klaar staat. Ze draagt echt wel af en toe haar steentje bij. Als het haar uitkomt. En vaak pas als ik (soms letterlijk) heb geschreeuwd dat ik haar nodig heb.
Mijn zus zegt dat ik moet accepteren dat mijn moeder niet de moeder is zoals ik haar graag zou zien. Dat klopt, dat moet ik ook. Want het is niet anders. Discussies over dit onderwerp hebben geen zin en eindigen vaak gewoon alleen maar in een kannonade van verwijten over en weer. Ik verwijt haar het bovenstaande en zij verwijt mij haar het gevoel te geven dat ze het nooit goed kan doen. Het enige dat er dan nog van komt is ruzie. En een enorm schuldgevoel. Want dan vind ik het zielig dat ik haar verwijt dat ze het niet goed doet en heeft gedaan. Dat mag ik eigenlijk niet denken. Laat staan zeggen.
Maar zo voelt het wel. Het voelt verdorie ook alsof ze het niet goed heeft gedaan. Want ik, maar dan heb ik het over mezelf, vind het ook fout om;
Tegen je kinderen te roepen dat je wel snapt waarom je ze gepest worden. Je kinderen met grote regelmaat te slaan omdat je jezelf niet in de hand hebt en dat maar gewoon normaal te vinden. Je kinderen uit te schelden. Van je kinderen te verwachten dat ze zich perfect gedragen en ze te zeggen en laten voelen dat ze nergens voor deugen als ze zich niet ontwikkelen tot de perfecte puber zoals je die graag gezien had. Je kinderen publiekelijk te blijven verwijten wat ze je allemaal hebben aan gedaan tijdens hun heftige pubertijd (in mijn ogen zijn pubers óók kinderen) en daarmee aangeven dat ze echt niet sporen.
Alleen maar trots op je kinderen zijn als ze het perfect doen en bereiken wat jij vindt dat het ideaalbeeld is in het leven. (mijn moeder heeft lange tijd niet tegen haar collega's willen zeggen dat ik gescheiden was en dat zei ze ook regelmatig tegen me. Terwijl mijn scheiding het beste is wat ik voor mezelf en mijn kinderen heb kunnen doen en me dat ONTZETTEND veel moeite heeft gekost)
En dan zijn er nog heel veel kleine dingen. Zoals het verdriet dat ze me deed toen ze, toen ik vertelde dat ik zwanger was van mijn 2e kindje (tevens haar 2e kleinkind) zonder blikken of blozen aangaf dat ze voor de geboorte toch echt niet thuis zou blijven van haar traditionele vakantie. Toen bleek dat ik net in die periode was uitgerekend. Dat me dat heel veel verdriet deed heb ik haar ook duidelijk laten merken. Uiteindelijk beviel ik op de dag dat zij op vakantie zouden gaan. Omdat ik op tijd belde dat het begonnen was is ze die dag thuis gebleven en dus toch enkele uren na de geboorte langs gekomen. De dag erop zijn ze naar hun vakantieoord gereden. Dat vond ik fijn, maar wederom had ik het gevoel dat ik daar om heb moeten schreeuwen.
Mijn vraag is dan ook telkens. Verwacht ik te veel? Ik blijf nog steeds de hoop houden dat ik wel onvoorwaardelijk bij haar terecht kan. Maar telkens als ik toch een beetje het gevoel begin te krijgen van; zie je wel.. het kan wél, ze is er wél voor me, gebeurt er weer wat waardoor ik weer met mijn neus op het feit wordt geduwd dat het voor haar blijkbaar beperkingen heeft.
Kort gezegd; het mag en kan allemaal.. maar als het uitkomt, als het niet te moeilijk is en als er niks voor aan de kant gezet hoeft te worden. En dat is niet mijn idee van het moeder-zijn...
Rest mij nog te zeggen dat ik zelf ook echt de perfecte moeder niet ben. Maar ik beschik wel over enige zelfreflectie en sta open voor verbetering.
Maar wat mag ik nou eigenlijk wel en niet verwachten? Hoe zien jullie het moederschap? Wat houdt dat in?
Anne