Een moeder... wat is dat volgens jou?

Au!

Hoe herkenbaar (( Tot en met de discussies met mijn zus. Alleen heeft mijn zus wél de relatie met mijn moeder die ík zou willen. En kan er bij mijn moeder helemaal niets. Ze is nooit bij verjaardagen van mijn kinderen, komt niet met Kerst eten, we waren met moederdag niet welkom en zo zijn er nog meer dingen die mij zeer dwars zitten. Ik heb al twee keer gebroken met mijn moeder, maar was steeds degene die het weer goed maakte.
En daar snap ik dus helemaal niets van. Ik zou kruipend naar m'n kinderen toe gaan, als het zou moeten, maar zou nooit te trots zijn om toe te geven.
Mijn vraag is trouwens hetzelfde als die van jou: verwacht ik nou te veel van mijn moeder? Ik ben er nog steeds niet uit...
Wat ik verwacht van het moederschap: onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen en interesse in het doen en laten van je kinderen (en kleinkinderen). Dat zijn wat mij betreft de twee belangrijkste en die mis ik in de relatie met mijn moeder.

Petr@

Een mens

Dat is een moeder, als je het mij vraagt. Met de nodige weeffoutjes. En met een eigen leven, eigen overwegingen. Net als jij. Ik kan mijn moeder ook vast wel het een en ander verwijten (al is het niet vergelijkbaar met jouw situatie), maar wat schiet ik (of zij) daarmee op? Zij kan niks meer aan het verleden veranderen, en ik hoef geen schuldigverklaring. Je kunt van alles verwachten, verlangen of eisen, maar uiteindelijk heb je alleen jezelf ermee als die verwachtingen, verlangens en eisen niet vervuld worden. Begin opnieuw. Zie haar als mens, en kijk eens hoe ver je daarmee komt.

Mijn moeder

ik hoop dat ik voor mijn kinderen net zo'n moeder kan en zal zijn als mijn moeder voor mij was en nog is. Ik heb een hele goede band met mijn moeder en zij is in mijn ogen zoals een moeder hoort te zijn.
Ze houdt van me en is trots op me, wat ik ook doe, ze respecteert mijn keuzes en staat achter me, ongeacht of ze het er mee eens is of niet. Ze is er altijd voor me, ik kan bij haar altijd terecht. Ze is belangstellend maar niet nieuwsgierig, ze is niet opdringerig of juist te afstandelijk. Ze gaat voor me door het vuur, en voor mijn man en kinderen. Ze zegt altijd: ik heb 2 kinderen en 3 (bijna 4) kleinkinderen. Mijn man is net zo welkom en dierbaar als ik ben. Ook als hij foute keuzes maakt, ook als we een moeilijke periode in onze relatie doormaken.
Natuurlijk, ze heeft ook haar eigen leven, ze werkt, heeft een relatie, leuke vrienden enzovoorts, maar ze is vooral mijn moeder. Al zolang ik me kan herinneren.
En zo wil ik ook zijn.
Dus of je irreeële verwachtingen hebt: ik zou het je niet kunnen zeggen. In mijn ogen niet, maar helemaal objectief kijk ik er ook niet tegen aan.

Niets verwachten

Beste Even Anne,
Je hebt, zo te lezen, net zo'n soort moeder als ik. Verwacht niets van haar. Leef je eigen leven en houd het contact oppervlakkig; vertel hoe leuk je kinderen zijn e.d. Vooral geen persoonlijke dingen met je moeder bespreken. Mijn moeder kan dat iig niet aan, want alles draait om haarzelf en ze kan zich niet inleven in anderen.
Je moeder zal niet veranderen. Alleen jij kunt de manier van omgaan met haar veranderen. De gesprekken luchtig houden en geen ellenlange bezoeken/telefoongesprekken. Geen dingen van vroeger bespreken, dat kun je beter met een goede vriendin doen of evt. een therapeut of zo. Verwacht niets, dan kan het soms zelfs nog meevallen (mijn moeder kwam voor het eerst sinds jaren op tijd om sinterklaas te vieren met de hele familie...meestal is ze een uur of 2 te laat. Ze kwam als eerste binnen en was zo trots als een pauw toen we haar daarover complimenteerden).
Succes,
Jujube

Ze zal ook dingen goed hebben gedaan...

Dat denk ik vaak over mijn eigen moeder. Maar men, wat moet ik dat vaak denken. Gisteren was ik jarig. Een kroonjaar. Wie heeft er weer niks voor mijn verjaardag? Moeder natuurlijk. Niet dat ze niet al twintig keer gebeld had wat ik nou wilde en ik het al twintig keer gezegd had. (eigenlijk zou het grootste cadeau zijn dat ik van dit gezeik af was, koop gewoon iets mens, of schrijf een kaartje) maar nee hoor niks. En dat gaat zo sinds ik het huis uit ben. Drie en dertig jaar dus. Mijn verjaardag gaat nooit om mij het gaat om haar, voor half tien 's ochtends stond ze ook al vier keer bijna jankend op mijn voicemail. Krijg ik haar aan de lijn, kan ze me niet feliciteren. Het is altijd 'nou je weet wel wat ik wil zeggen".
Het ergste was toen mijn man begraven werd, toen moest het ook om haar gaan. En toen was ze ook nog kwaad dat ik 's avonds thuis wilde zijn met een paar vriendinnen... heb je net je man begraven.
Maar ... ze heeft ook dingen goed gedaan, in mijn jeugd. Ze doet ook maar wat zij kan, hoewel er zeker gemene, heerszuchtige en slachtofferige trekjes bij zitten. Elke keer ben ik nog verbijsterd hoe kinderachtig iemand kan zijn. Eigenlijk ben ik haar moeder, dat heeft ze ook wel eens toegegeven.

Maar goed: er zijn twee dingen: het feit dat ze is zoals ze is, en het feit dat wij als dochters daar pijn over hebben. Ik heb nog pijn voor het kleine meisje in mij dat veel te zwaar belast is geweest en voor al die keren dat ze alleen maar dingen verwachtte en niks teruggaf. Maar dat betekent nog niet dat ik kwaad op haar hoef te blijven of haar niet kan vergeven... Zij was wie ze was. Ze heeft ook dingen goed gedaan.

Schuldgevoel is de centrale trigger in dit geheel: niet doen! Valse emotie. Wel heel begrijpelijk: want als je je moeder afvalt ben je pas echt alleen als kind. Maar sta maar voor wie jij bent. En voel je daar niet schuldig over want dat is zeggen: ja ik doe wel zo maar verbindt er geen consequenties aan want ik voel me toch rot.

Ik heb dan ook gister tegen mijn moeder gezegd dat ik het niet leuk vond dat ze niks voor mijn verjaardag had en dat een kaart of een kerstbal genoeg was geweest. Dan gaat ze heel zielig doen, het ligt aan alles behalve aan haar en daarna gaat ze giftige dampen zitten uitwasemen en als dat niet helpt, ontzettend proberen op mijn schuldgevoel te spelen. Ja, daaaaag!
Dat is de valsheid van die generatie: manipuleren. Begrijpelijk maar ik heb geen zin meer om daar in mee te gaan.

Wel gehuild toch, omdat het gewoon helemaal niet lief is allemaal.

Maribelle

Ook au.....

ook hier zo'n moeder....ik ben gestopt met verwachtingen, ik kan niks verwachten.....ik leef mijn leven met mijn man en kinderen en hoop dat ik zelf nooit zo zal worden.....

Accepteren

Jujube; "Je moeder zal niet veranderen. Alleen jij kunt de manier van omgaan met haar veranderen. De gesprekken luchtig houden en geen ellenlange bezoeken / telefoon-gesprekken. Geen dingen van vroeger bespreken, dat kun je beter met een goede vriendin doen of evt. een therapeut of zo."
Dat is wat ik me nu (opnieuw) voorgenomen heb. Ik ga het voortaan oppervlakkig houden. Dat heb ik haar ook gezegd. Dat we het beter bij de leuke dingen kunnen houden. Daar is ze dan weer in teleurgesteld, want ze wil wel heel graag een moeder zijn waarbij ik alles kwijt kan. Maar ze beseft blijkbaar niet dat dat niet kan met de verschillende ideeen die wij daar over hebben. Dat werkt niet als ze me laat vallen op de momenten waarop haar dat uit komt. En ook niet als ze me niet kan accepteren zoals ik ben. Want al zegt ze het niet met zoveel woorden, ze laat regelmatig doorschemeren dat ze mijn manier van doen en manier van opvoeden niet de juiste vindt. Daar word ik op mijn beurt dan weer kriegel van; heb dan zoiets van.. moet jij nodig zeggen.
Luchtig houden dus en dan inderdaad maar voortaan alleen de leuke dingen vertellen. Want het contact met haar verbreken is iets dat ik nooit zal doen. Alleen al omdat ze een hele leuke oma voor de kleinkinderen is. Ze zegt ook dat ze oma zijn geweldig vindt. Dat het nog leuker is dan moeder zijn. En dat kan ik me helemaal voorstellen. Oma zijn is vooral gewoon leuk omdat er verder geen verplichtingen of verwachtingen aan kleven.
Anne

Idem

Hier ook geen geweldige relatie met mijn moeder. Ik weet nu na dik 30 jaar wat ik kan verwachten en wat niet. Praktisch kan ik alle hulp verwachten, kan ik alles krijgen wat ik nodig heb, emotioneel niet. Ik hoef het niet te proberen om mijn problemen met haar te delen. Alleen maar pijnlijk voor ons beide. Bij mijn man thuis gaat het anders, daar leeft iedereen met je mee, wordt je geknuffeld als er iets is en huilen ze met je mee als je ergens mee zit. Ik heb jaren nodig gehad om daaraan te wennen. Ik werd nooit geknuffeld, bij ons was er nooit iets van medelijden. Alks je ziek was moest je je niet aanstellen, als ik 's nachts mijn bed onder kotste moest ik het zelf opruimen. Ach en zo kanb ik nog even doorgaan.
Ik heb wel therapie gehad, vanwege alles wat er wat gebeurt, ik heb de helft nog niet eens op geschreven. De keus gekregen, breken of mee leren leven en accepteren. Ik hoef niet te vergeven en ik mag best boos zijn maar ik moet wel de situatie accepteren en mijn verwachtingen bijstellen. Af en toe kom ik nog wel eens op de koffie en verwacht ik dingen die ik niet krijg. Dat is dan wel weer pijnlijk.
Nu gaat het goed, we komen 1 keer per week bij mijn ouders het, de kinderen vinden het geweldig want voor een uur vinden oma en opa het ook geweldig. Meer wil ik niet en zal er ook niet komen

Ook al zo'n verhaal

Ik heb ook helemaal geen goede band met mijn moeder; maar zij beseft het nog niet eens volgens mij. Ik heb al lang geleden een kruis over onze relatie gemaakt, ik denk ergens in de puberjaren. Ooit heb ik een jaar in het buitenland gewoond, toen is ze mij 1 keer komen bezoeken: dat waren de slechte dagen van het hele jaar, 3 dagen met haar weer samenzijn.... .

Nu zie ik haar af en toe (kerst bv.) en dan gaan we er eten en pakjes openen –eigenlijk heel zielig, maar niemand merkt het; zelfs kleinkinderen beginnen tegen hun zin te gaan; ondanks de pakjes.

Wat iemand hierboven schrijft, ze kan je ook niet feliciteren. Met m’n verjaardag belt ze telkens met de boodschap “ik ben het hier, je weet waarvoor ik bel hé. Afijn, ik heb m’n plicht weer gedaan. Tot binnenkort.” (wat dan maanden later is).

Even Anne: jij schrijft dat je (tenminste) nog houdt van je moeder. Wel, zelfs dat kan ik niet meer zeggen. Het mens interesseert me eigenlijk geen zier, ze is zelfs geen leuke of geïnteresseerde oma.

Het enige wat ik haar verwijt is dat door haar toedoen, ik amper in staat ben om van iemand te houden; met uitzondering van mijn eigen kinderen. Maar naar mijn man (en vroeger mijn vriendjes) toe, ben ik daar helaas niet toe in staat. Maar dit verwijt zal ik naar mijn moeder toe nooit uitspreken, ze zou het gewoon niet begrijpen.

Zij heeft dus deels mijn leven volledig in de vernieling geholpen, maar ik hoop dat ik wel een leuke moeder ben, zal zijn en blijven voor mijn kinderen.

Beschadigde mensen

Ach wat moeten die moeders die hun kind niet kunnen feliciteren met haar verjaardag of geen cadeautje kunnen kopen of haar dochter niet de ruimte geven op de begrafenis van haar man, toch een beschadigde mensen zijn!
Neemt niet weg dat wij, de kids van die moeders er behoorlijk verdriet van hebben en een weg moeten zoeken het gedrag niet de kopiëren of overcompenseren (doe ik duidelijk wel) tegenover onze kids.

Maribelle

Stopverf

Aangezien jij ook nogal ongenuanceerd bent in het maken van je opmerkingen neem ik aan dat ik dat naar jou toe ook mag zijn.
Hoe kom je er bij dat ik volwassen moet worden? Waar maak je dat uit op? En waar maak jij uit op dat jij wel volwassen geworden bent? Want ik neem aan dat je dat van jezelf wel kunt zeggen, als je zo ongenuanceerd kunt zeggen dat een ander dat niet is.
Problemen delen hoor je niet te doen met je ouders? Vooral niet op hun oude dag? Wie zegt dat? Als je bij je ouders al niet terecht kunt, bij wie dan wel? En mijn moeder is nog lang niet aan haar oude dagen toe. Ze is net vijftig geworden en kan echt niet voor oud en versleten doorgaan.
Het gaat hier niet om een keertje oppassen, Stopverf! Het gaat hier om de structurele onkunde om je kind te accepteren zoals het is, om te laten blijken dat je onvoorwaardelijk van ze houdt. Om telkens maar weer aan te geven dat er beperkingen en voorwaarden aan je liefde zitten.
Het is me al eerder opgevallen dat je nogal kortzichtig en veroordelend kunt zijn in je uitspraken naar mensen en situaties die je niet kent. Dat vind ik eerlijk gezegd op mijn beurt vrij onvolwassen gedrag. Of is dat gewoon een karaktertrek?
Anne

Oh ja..

Wat betreft het haar hele leven klaar gestaan. Dat klopt. Op haar manier. Met schone was en eten. Dat is namelijk heilig voor haar. Dat er aan het opvoeden van je kinderen ook een emotionele i.p.v. enkel een praktische taak kleeft is haar ontgaan. Of in elk geval is zij haar emotionele taak in de opvoeding niet machtig geweest.
Haar manier van opvoeden was agressief, zowel fysiek als verbaal. Dat was haar manier om ons naar haar te laten luisteren. Zij op haar beurt heeft nooit naar mij geluisterd. Specifiek in mijn jeugd niet. Kinderen hebben namelijk niets te vertellen. Kinderen moeten vooral gewoon luisteren.
Anne

Stopverf

Jij lost je eigen problemen op? Da's mooi, dat doe ik namelijk ook! Want waar lees jij dat ik mijn problemen bij mijn ouders neerleg om hen ze op te laten lossen?
Ik kan prima mijn eigen boontjes doppen. In tegenstelling tot al die uitspraken van mijn moeder dat ik dat nooit zou kunnen, omdat ik nou eenmaal niet deug in dat soort dingen. Dat baseert zij dan weer op mijn moeilijke pubertijd.
Aan de grond heb ik gezeten, Stopverf. In een isoleercelletje op de PAAZ. Hoe dat zo ver kon komen? Psychotisch geworden van angst en onmacht. Verstrikt in mezelf en het idee dat ik iets aan mijn situatie moest gaan doen (relatie met ex), maar niet wetend hoe, want mij was altijd duidelijk gemaakt dat ik niks, maar dan ook niks goed deed. En in plaats van in mezelf te geloven geloofde ik daar in.
Maar ik heb me er door heen geslagen. In mijn eentje, want dat heb ik allemaal zelf moeten doen. En ja hoor.. toen waren ze er, mijn ouders. Ze hebben mijn kinderen opgevangen toen ik daar in dat isoleercelletje zat. Die schreeuw die mijn lichaam gaf, door zich in een psychosestand te zetten, die hebben ze gehoord. Daar hebben ze op gereageerd. Maar dat had niet nodig moeten zijn. En ik denk ook niet dat het gebeurd zou zijn als ik wat meer eigenwaarde had meegekregen vanuit mijn opvoeding. Als ik het idee had gehad dat er mensen waren waar ik in een uiterst moeilijke situatie op kan bouwen. Dan had ik niet alleen maar een zwart gat voor me gezien en was mijn lijf niet zo ontzettend radeloos geweest dat het in psychosestand was geschoten.
En stopverf, er is een groot verschil tussen hoe jij dingen ziet en hoe ze zijn; Ik accepteer mijn moeder zoals ze is. Maar haar manier van omgaan met mij kan ik vaak, hoewel ik het blijf proberen, maar moeilijk accepteren.
Ik vind het dus moeilijk. Maar ik rol me niet in zelfmedelijden. Ik leef volgens het principe "What doesn't kill you makes you stronger". Ik weet dat datgene wat me een paar jaar geleden is overkomen, mij niet snel meer zal gebeuren. Ik zal niet gauw meer zo aan de grond raken. Ik heb, helemaal zelf, alles opgebouwd van dat isoleercelletje tot aan het gezellige gezinnetje dat we uiteindelijk geworden zijn. En daar heb ik een hele berg zelfvertrouwen van gekregen. Daar ben ik blij om. Al vind ik het nog wel eens zuur dat het op zo'n manier heeft moeten gaan en dat ik er niet al wat meer vanuit mijn opvoeding heb meegekregen.
Dus begin niet over; "ik los mijn eigen problemen tenminste op". Want ik weet heel goed hoe het is om je eigen boontjes te doppen.
Ik hoop alleen dat ik mijn kids wel mee kan geven wat ik zelf niet heb gehad. Eigenwaarde en het idee dat ze bij me terecht kunnen als ze me nodig hebben. En dan heb ik het niet over een keertje uitslapen of een keertje uitgaan, dat mag duidelijk zijn.
Anne

Lijkt niet op je voormalige vriendin

mijn moeder komt namelijk niet poetsen, boenen en koken. En dat vraag ik ook niet van d'r.
Pff ik word gewoon kriegel van zoveel kortzichtigheid.

Nou even anne

Je hebt inderdaad diep gezeten. Ik kan enkel maar zeggen dat ik vind dat je nog heel tolerant bent naar je moeder. Evengoed had je een punt achter je relatie kunnen zetten, of minstens op een laag pitje. Het pleit voor je dat je dat niet gedaan hebt, en nog steeds het goed in je moeder wil en kan zien; al zijn er minpunten aan verbonden.

Ik ben minder tolerant naar mijn moeder toe. Ik besef dat zij het ook altijd moeilijk heeft gehad, en heb me al afgevraagd of dat een slechte relatie met mij verantwoord. Daar ben ik nooit uitgekomen, en het antwoord maakt niet meer uit.

Ik hoop alleen dat ik heb wat beter zal doen.

Vlinder

Ik ben er van overtuigd dat zo'n keten doorbroken kan worden, ik heb namelijk sterk de indruk dat mijn ouders veel betere ouders waren dan mijn grootouders. Mijn oma van moederskant, bijvoorbeeld, was best wel moeilijk en net als veel van de hier beschreven moeders, vooral met zichzelf bezig. En hoewel er op mijn moeder wel van alles aan te merken valt, voel ik toch heel sterk dat ze veel van me houdt en me graag ziet, en daar gaat het maar om.
Zelfde voor mijn vriend bovendien, althans van vaderskant. Zijn vader heeft best een gebruiksaanwijzing maar zijn grootvader was een tiran. En zijn moeder was een lieverd (uit een lieve familie ook) dus dat heeft ook goed tegenwicht gegeven.

Mijn zus

Zoals ik eerder zelf ook al zei; mijn zus heeft inderdaad gelijk. Ik kan maar beter accepteren dat dit is wat mijn moeder me kan geven en dat meer er gewoon niet in zit. Hoe ze is, dat heb ik in principe wel geaccepteerd. Ik heb er mijn gedachten over, maar ze is zoals ze is. En dat is haar probleem. Maar de manier waarop ze zich naar mij toe gedraagd, dat is wel mijn probleem. Maar ook een probleem dat ik zal moeten accepteren omdat het gewoon niet anders is. Dat kost me alleen toch steeds opnieuw weer moeite. Vaak gaat t goed, maar met vlagen toch weer minder. Nu ik zwanger ben bijvoorbeeld heb ik er weer veel meer moeite mee. Zowieso maken de hormonen me wat instabieler. Maar ook door de problemen die deze zwangerschap met zich meebrengt komt de relatie die ik met mijn moeder heb weer meer in beeld. En ik denk ook dat wanneer je zwanger of net bevallen bent je ook je eigen jeugd en de band met je eigen moeder weer meer onder de loep neemt.
Stopverf, je hoeft je niet te verontschuldigen voor het feit dat je mijn psychische probleem uit me getrokken hebt. Dat heb je namelijk niet. Ik ben over het psychische probleem dat ik had (en niet meer heb) namelijk heel erg open. Ik schaam me er totaal niet voor. Ik weet inmiddels dat mijn lichaam destijds gewoon aangaf dat het op was. Dat het niet meer op die manier verder kon. Ik heb daarop alle zeilen bijgezet en ben van koers veranderd. En nu werkt het wel. Niets om je voor te schamen, dat kan iedereen gebeuren. Het taboe dat er op een psychose ligt wordt in stand gehouden door omstanders, die er weinig van weten. Ik haal daar mijn schouders over op. Wat dat betreft heb ik een aardig schild opgebouwd. In het geval van mijn moeder ligt dat anders. Daar ben ik nog niet klaar mee, met het vormen van die benodigde hardheid. Dat blijkt maar weer. Maar ook daar wil ik aan werken.
Hoewel ik heel goed begrijp dat er mensen zijn die contacten met hun ouders of anderen op een gegeven moment verbreken omdat ze er zelf aan onderdoor gaan, is dat niet iets wat ik zelf zal doen. Ik mag hier dan zo mijn verdriet over hebben, mijn moeder doet me dat verdriet niet bewust aan. Het is een tekortkoming van haar waar ze zelf niets mee kan.
En ik heb ook mijn tekortkomingen. En mijn kinderen zullen me daar op een gegeven moment ook op gaan wijzen. Ik merk zelfs nu ze klein zijn dat ik niet altijd met ze omga zoals ik me had voorgenomen dat te doen. Maar ik constateer dat en doe er iets mee. Dat stukje zelfreflectie is helaas iets wat mijn moeder heel duidelijk mist.
Anne

Sorry stopverf

sorry stopverf, maar ik vind de manier waarop je naar Anne schrijft erg denigrerend overkomen. Anne heeft heel duidelijk in haar eerste postings beschreven hoe haar ouders met haar omgaan en hoe zij het graag zou verwachten. Ik lees daar niets claimends in, meer heel gewoon zoals de meeste ouders zouden doen, geinteresseerd en wat voor elkaar over hebben. Jij gaat gelijk de vergelijking aan met een vriendin van jou, maar ik denk dat Anne dat helemaal niet verwacht van haar ouders. Want inderdaad té claimend is ook niet goed. Het is jammer dat je je niet kan inleven in de situatie van Anne, anders zou je de toon in je stukjes toch wat minder ongenuanceerd kunnen maken. Ik vind het soms heel naar wat je schrijft, jammer, want je kan ook iemand helpen door het wat minder hard op te schrijven.

Maxime

Niet stoer gaan doen

Ik snap die reacties wel, van dochters die zelf heel stoer hun boontjes kunnen doppen. Ben er zelf ook zo een. Maar toch is dat niet het enige. Want die moeders die niet zijn zoals je graag zou willen, zijn Grote Energiezuigers.
Ik heb een enorme afstand genomen van mijn moeder, niet alleen omdat ik dat toevallig heel goed kan omdat ik een beetje auti ben, maar ook omdat ze haast nooit heeft laten zien dat ze trots is op mij, of iets van mij wel leuk vind. Ik verwacht dat niet van haar, hoeft ze van mij echt niet meer te leren op haar oudere dag.
Maar al die andere, opdringerige eigenschappen, dat geklaag, dat gezeik over haar eigen verpeste jeugd (de oudste dochter van een gezin van 11 en een ziekelijke moeder, nou dan weet je het wel), het Eeuwig Aanwezige Alziend Misprijzend Oog in je nek. Ik zie haar in levende lijve misschien maar 3 keer per jaar (verjaardagen van de kleine spechtjes en Haar verjaardag). Maar alle andere dagen hoor ik haar in mijn hoofd, daar kan ik niets aan doen, ze zit er gewoon in. Dat kost belachelijk veel energie.

Herkenbaar

Mijn moeder heeft mij vroeger heel erg gekleineerd en het heeft mij heel veel moeite en energie gekost om een beetje zelfvertrouwen te krijgen. Mijn broers en zussen waren allemaal nogal perfect en mijn moeder schaamde zich voor mij, ze had ook een heel slecht huwelijk en al die frustratie kreeg ik over mij heen.
Met mijn kinderen zou ik het anders doen. Met mijn oudste dochter heb ik spaarzaam contact, ze is al vroeg het huis uitgegaan vanwege mij. Ik vind mijn kinderen fantastisch en was/ben ook vreselijk trots op ze, ik kijk een beetje tegen ze op. Maar omdat ik niet altijd zo bovenop ze wou zitten heb ik ze nogal hun eigen gang laten gaan en ik vond ze ook zo slim en intelligent dat ik dacht dat ze alles zelf zo goed konden. Ze hebben zich verwaarloosd gevoeld. Bepaalde uitspraken die ik gedaan heb zijn negatief overgekomen terwijl ik dat zo niet bedoelde. Ik vind het heel moeilijk allemaal de moeder en kind relatie. Met mijn moeder heb ik nu wat meer contact, we hadden het over vroeger toen ze zelf kind was en toen kwam naar voren hoe haar moeder haar getreiterd had.
Mijn moeder handelde uit frustratie, ik had de beste bedoelingen en veel opvoedkundige boeken gelezen en dacht het beter te doen maar het is niet gelukt. Het heeft mij wel wat milder gemaakt naar m'n moeder toe.

De beste raad over dit onderwerp

..die ik kreeg was:

Als je ouders niet voor je doen wat jij wilt dat ze doen, probeer het dan voor jezelf te doen.

Goeie he? Dus doe die dingen ook niet voor je kinderen, want die willen misschien weer iets anders. En sta niet te lang stil bij wat je ouders niet gedaan hebben.

Echte rust heb ik pas kunnen vinden toen ik mijn ouders kon zien als mensen uit hun tijd. Een kind voeden, kleden en scholen was tot 40 jaar geleden echt het enige waar het om draaide. Niet alleen bij veel ouders, maar in de maatschappij. En voor zover de tijd hun gedrag niet kon verklaren zou de verklaring kunnen liggen in hun eigen jeugd. Ze zijn 80+ en 70+ dus ik neem ze zoals te zijn. Inderdaad af en toe een flinke kater als ik er geweest ben maar hey, all in the game!

Een goede reden om weer eens extra aardig te zijn voor mezelf...

Rode beuk

"Als je ouders niet voor je doen wat jij wilt dat ze doen, probeer het dan voor jezelf te doen." Ja, dat is natuurlijk goed en wel en ik ben daar eigenlijk al 25 jaar achter en verwacht eigenlijk nauwelijks iets van mijn moeder (behalve dat een kaartje of een felicitatie op mijn verjaardag wel aardig zouden zijn)maar... hoe ga je dan om met de eisen van je ouders. Want mijn moeder verwacht wel dingen van mij! En niet zo weinig ook.

Maribelle

Stopverf

"Tja, ik vind het vervelend dat ik dit uit je getrokken heb, dit psychisch probleem. " Wat een gigantisch arrogante opmerking. Hier blijkt nou echt uit dat je helemaal niet kan voorstellen hoe dit voor Anne speelt. Zij heeft jou echt niet nodig om dat uit haar te trekken hoor. Het zal je wel echt spijten maar dan nog is het nogal kortzichting.
Het verklaart wel je botte, veel te kort-door-bocht-reacties.

Maribelle

Accepteren

Ik vind het een heel herkenbaar verhaal en verbaas me er enorm over dat er zoveel zijn die je verhaal herkennen. De slechte band met mijn moeder heeft me erg veel pijn en verdriet gedaan. Ik heb lang het gevoel gehad niet goed genoeg te zijn. Ook toen ik zelf al getrouwd was, deed ik nog steeds mijn best om het mijn moeder ht naar de zin te maken, zodat ze van me zou houden en me zou accepteren. Natuurlijk hield ze gewoon al die tijd van me, maar op haar eigen manier. Zelf heb ik op een een bepaald moment naar haar jeugd gevraagd en ik moet zeggen dat ne dat wel de ogen heeft geopend. Mijn moeder deed het dus al een stuk beter dan mijn oma. Ik heb dat zelf nooit willen zien, omdat ik toch wel oma's oogappel was.

Elke keer als ik met haar in gesprek wilde gaan over "mijn" verdriet, stelde ze zich heel defensief op en eindigde dit uiteindelijk vaak in ruzie. De frustratie stapelde zich steeds verder op. Het stomme was, dat ik haar allerlei dingen bleef verwijten en daardoor ook bleef hangen in de frustratie en wrok. Door alles wat ze in mijn ogen had fout gedaan, kon ze het nooit meer goed doen. Dat is nou juist wat je moet loslaten. Het verleden kan ze niet meer veranderen, daar kun jij alleen nog maar wat mee door het te verwerken, evt. te begrijpen en het dan te laten voor wat het was. (Misschien heb je daar therapie voor nodig) Als je accepteert dat je moeder niet de moeder voor je kan zijn, zoals jij die zou willen, bevrijdt je jezelf van veel pijn en verdriet en teleurstelling. Je moeder was en is zoals ze is, die verander je niet meer. Jouw manier, hoe er mee om te gaan, kun je wel veranderen. Ik denk niet dat moeders kinderen op de wereld zetten, en dan denken : "Zo, die zal ik eens lekker ongelukkig gaan maken." Ik lees in dit draadje namelijk vooral veel wrok. Vergeven is de eerste stap naar acceptatie. Vraag aan je moeder eens naar haar jeugd of bedenk in ieder geval dat ze zelf ook erg beschadigd is. Zie dat beschadigde kind is voor je (en hoe ze daardoor geworden is), misschien kun je haar dan vergeven voor haar fouten. Ik zou nu nog niet durven te beweren dat ik het 10x beter ga doen. Mijn kinderen zijn nog compleet afhankelijk van me en het kost me ook heel veel energie. Dat terwijl onze hele maatschappij veranderd is. De laatste jaren wordt er pas gesproken over verantwoord opvoeden. In mijn jeugd moest je gewoon luisteren en anders kon je een mep krijgen. Ik denk ook dat ik daar zeker geen uitzondering in ben.

Sterkte ! Dropke

Stopverf

Je brengt de dingen idd ongenuanceerd, maar zegt gewoon wel veel dingen die kloppen.

Toch is er een punt waar misschien wel over te discussieren valt.
Er komt gewoon een tijd, als je volwassen bent, dat je je eigen zaakjes opknapt en niet meer voor alles naar je ouders rent.

Ja klopt ook, maar als je de zaken uit je jeugd nog niet hebt afgesloten is dat erg moeilijk. Dat hoeft ook niets met claimen te maken te hebben. Veel mensen hebben namelijk de neiging om dingen uit te praten en dit is iets wat heel zwaar kan wegen. Dan ben ik nog steeds van mening dat de oplossing vooral in jezelf ligt, maar dat kan het proces van loslaten enorm bemoeilijken. Als je namelijk nog wrok voelt, kun je het niet loslaten. (en in dit geval dus, moeder)

gr Dropke

Het is blijkbaar voor velen herkenbaar inderdaad

Wat op zich natuurlijk heel erg jammer is. Maar ik denk inderdaad ook dat het misschien een soort van "generatieprobleem" is zoals iemand hier eerder al opperde. Al zijn mijn ouders eigenlijk nog heel jong, mijn moeder stamt wel uit een heel ouderwets gezin met veel kinderen. Het motto was ook vooral, ieder voor zich en god voor ons allen. Ik denk dat daar het egocentrische vandaan komt. En daar komt ook nog eens bij dat mijn moeder gewoon niet heel erg intelligent is. Ze is soms gewoon ook echt niet bij machte om bepaalde dingen in te zien.
Ik weet dus hoe mijn moeder haar jeugd er uit heeft gezien (en ik zou zeker niet in haar schoenen hebben willen staan) en ik zie haar ook als een product (rotwoord) hier van. Ondanks dat is er regelmatig inderdaad toch een gevoel van wrok jegens haar. Niet alleen vanwege vroeger, wat dat betreft weet ik dat vooruit kijken meer zin heeft. Maar meer ook omdat ze het blijft doen. Ondanks dat ik haar regelmatig heb verteld hoe ik me bij bepaalde dingen voel. Ze lijkt daar dan gewoon niet echt iets mee te (kunnen?) doen.
Even heel ongenuanceerd; mijn moeder is vaak net zo kortzichtig en kort-door-de-bocht naar mij toe als Stopverf dat in haar reacties is. Gewoon totaal geen begrip voor bepaalde situaties. En vooral heel erg gericht op haar eigen ik en haar eigen gevoel in eigenlijk alle situaties.
Nogmaals, dat vooruitkijken en het goede van elkaar willen/kunnen zien het beste is voor relaties, daar ben ik me maar al te goed van bewust. Want hoewel ik zeker wel regelmatig terugkijk naar mijn verleden (want hoe kun je er anders wat van opsteken?) blijf ik er niet in hangen. Een voorbeeld daarvan is de omgang die ik op dit moment nog heb met mijn ex. Ik denk dat veel vrouwen na een relatie als welke ik met hem had, het niet meer op zouden kunnen brengen om op een normale manier met elkaar om te blijven gaan. Ik kan dat wel. Juist omdat ik het verleden aan de kant zet. Onder de problemen die ik met hem had (eigenlijk dezelfde als die ik met mijn moeder had, hoezo in een bepaald patroon blijven vervallen....) heb ik een streep kunnen zetten. Omdat die ook echt over waren toen we uit elkaar waren. Toen kon hij me niet meer raken. Mijn kinderen zullen nooit iets slechts horen over hun vader (ook niet over oma trouwens) en ik ga op een amicale manier met hem om wanneer contact nodig is. We gaan ook altijd samen naar de ouderavonden van de kinderen. En natuurlijk ben ik het lang niet altijd met hem eens. Maar ik slik het meeste in. Wederom omdat het me niet meer kan raken. En omdat ik vind dat ik mezelf aan de kant moet zetten in deze. In het belang van mijn kinderen.
En dat is t grote verschil. Wat mijn ex denkt en doet, dat raakt me niet meer. Mijn moeder raakt me nog wel.
Anne
P.s. wat iemand hier eerder ook al zei; ik hoor ook regelmatig bij dingen die ik doe de stem van mijn moeder in mijn achterhoofd. Al heb ik ondertussen geleerd daar schijt aan te hebben

Generatieprobleem

ik denk dat er ook een generatieprobleem is. Wat ik zag bij mijn oma was dat ze de houding had van "niet lullen, maar doen". Zij liet zien dat ze van ons hield door altijd vers eten te koken, onze bergen was zonder morren te doen, het huishouden altijd tip top op orde te hebben, en het klassieke kopje thee uit school. Maar praten over dingen? Echt niet. En ze kon heel hard en negatief zijn. Het heeft me jaren gekost om te beseffen dat ze wel van ons hield. En nu ik weet hoeveel energie al dat werk kost, waardeer ik het enorm wat ze gedaan heeft.

Mijn moeder zat er een beetje tussen. Wat meer communicatie, maar kritiek naar haar toe was een enorm taboe. Daar kon ze gewoon niet mee omgaan. Dat heeft ze ook niet van huis uit meegekregen en de maatschappij was daar ook helemaal niet mee bezig.

Wij zijn groot geworden met Oprah, met het idee dat we alles moeten uitpraten. We zijn beinvloed door veel meer dan enkel onze ouders en direkte omgeving, zoals de televisie en school (mijn moeder moest op haar 13e werken).

En ik denk dat we soms een beetje te ver doorgeschoten zijn. Als er niet gezegd wordt dat er van je gehouden wordt, en er niet met je meegehuild wordt, dan is het blijkbaar geen echte liefde. Ook al slooft de persoon in kwestie zich wel voor je uit.

We lopen dus allemaal een beetje tegen een soort communicatie-generatiekloof aan. Ik moet zeggen dat hoe ouder ik wordt, hoe meer ik me kan vinden in de "niet zeuren, maar doen-houding. Het zou mooi zijn als de volgende generatie een mooi evenwicht tussen de twee kan vinden.

(ik heb het hier niet specifiek over Anne, maar over de vraag in het algemeen, de rol van een moeder).

Anne

Ik denk dus dat je daar absoluut nog geen schijt aan hebt. Dat zit heel diep. Alles wat er in je jeugd is gebeurd beinvloed je verdere leven. De strijd met je moeder ben je dus (ook heel herkenbaar) verder aangegaan met je ex. Het voordeel van een man...daar kun je van scheiden. Toch is daar je probleem niet mee opgelost. De manier waarop je moeder met je omging vroeger is een enorme klap voor je eigenwaarde geweest. Dan heb ik het nog niet over de eenzaamheid, onbegrip, gebrek aan vertrouwen enz.
Het feit dat je nog heel veel wrok koestert, zegt mij dat je er nog niet klaar mee bent. Je zou graag een gesprek willen met je moeder, uitleg, misschien ook wel een excuses. Je wil nog steeds van haar horen dat ze fouten heeft gemaakt en het liefst dat ze daarvan leert. Gaat niet gebeuren !! En eigenlijk weet je dat ook wel. Het proces van acceptatie is er een van jaren. Even de dingen positief zien...zo werkt dat niet. Ik kan nu, na 10 jaar, zeggen: Ach ja, zo is mijn moeder ! Ik kan nu de goede kanten zien, omdat ik haar compleet heb vergeven. Ik kan zelfs weer met haar praten over vroeger. Niet zoals ik zou willen, maar zoals ik weet dat wel kan. En weet je, door al die wrok, was ik heel veel mooie dingen ook vergeten,

liefs Dropke