Een moeder... wat is dat volgens jou?

"ze cijferde zichzelf altijd weg,"

Kijk en daar zou ik nou ook niet op zitten wachten. Ik vind het zelfs een beetje eng om daar 'topmoeder' achter te zetten.
Maar dit: "Ook heeft ze me heel zelfstandig gemaakt. Toen ze overleed kon ik de wereld ook aan zonder haar." vind ik weer wel heel gezellig en gezond klinken. Hoe heeft ze dat gedaan, Wil, als ik vragen mag?

Maribelle

Ach stopverfje

Zo goed als jij het allemaal weet en voor elkaar hebt, zal ik het nooit krijgen. Maar ja, ik heb die pretentie dan ook niet. )))))))

Wil

Ik vind het wegcijferen ook niet eng. Ik vind het eng dat dochters vinden dat je dan een topmoeder bent. Dat ben je namelijk niet helemaal, want je hebt geen eigen leven meer. Is dat dan wat een moeder is: een mens met geen eigen leven meer.

Jammer dat je zo reageert op mijn vraag hoe ze je klaar voor het leven en zelfstandig heeft gemaakt. Ik had het graag willen weten. Blijkbaar ben ik een heel gebrekkig persoon, en heel eng. Maar ik wil het echt graag weten. Mijn dochter opvoeden tot iemand die vindt dat ze zelfstandig is en echt moeder als je je helemaal wegcijfert voor anderen, geen eigen leven meer hebt, nee dat is voor mijn gevoel niet echt zelfstandigheid.

Dat is niet het voorbeeld dat ik voor wil leven. Passie, compassie, er voor de ander zijn als het nodig is, maar je eigen grenzen kennen en aangeven en daarmee de ander (je kind) de mogelijkheid geven te voelen wie het zelf is, dat wil ik in een opvoeding. Voorleven hoe het is om je zelf te verwerkelijken en een spiritueeel, creatief gevoelig en krachtig mens te zijn. Er ook zijn voor je kind en duidelijk elkaars grenzen te voelen. Dat vind ik belangrijk. Eng? Tja, ik zal veel fouten maken maar ik zal ook veel goed doen, net als onze moeders. Niet klakkeloos jezelf wegcijferen ten bate van de ander. Ik vind echt dat je je kinderen dan een scheef 'moederbeeld' meegeeft.
En jij Wil hoe prepareer jij je kinderen voor het leven?

Maribelle

Maribelle

Mijn moeder

Wat een herkenbare verhalen allemaal. Het ontroert me. Ik heb geen veilige jeugd gehad. Ik wist nooit wanneer mijn moeder weer woedend zou worden. En hoeveel dagen het deze keer zou duren. Ik heb heel laat kinderen gekregen. Ik wilde geen kinderen, omdat ik dacht dat ik daarvoor te beschadigd was. Ik ben in therapie geweest, en heb toen besloten dat ik het kon. Ik zou de breuk vormen. Ik zou het beter doen dan mijn moeder. En beter dan mijn oma die mijn moeder en tantes zo beschadigd heeft. Ik ben stuk gelopen op dat idealisme. Ik bleek niet in staat te zijn de perfecte moeder te zijn. Ik bleek mijn beschadigingen weer door te geven aan de volgende generatie. Na weer therapie doe ik het nu anders: ik aanvaard mijn fouten. Ik ben niet de breuk, ik ben de stijgende lijn. Mijn moeder is een fantastische oma. En een hele leuke schoonmoeder. Ze is heel goed in praktische dingen. En in mij koester ik het kleine meisje dat tekort is gedaan. Daar zorg ik zelf voor. Ik aanvaard dat ik beschadigd ben, dat ik blauwe plekken op mijn ziel heb. Ik ben gestopt met verwijten en verwachtingen richting mijn moeder. En het is er een stuk frisser door geworden. Ik deel niets meer met mijn moeder. We babbelen over de telefoon over de kleinkinderen en over het weer. het is goed zo.

Schuldgevoel?

Wegcijferen kan op twee manieren, per ongeluk en heel nadrukkelijk. Mijn schoonmoeder, waar ik ontzettend dol op ben, heeft altijd heel hard gewerkt zonder daar een probleem van te maken. Het is een blijmoedig mens, dat genoot als anderen genoten, nog steeds overigens.
Mijn moeder daarentegen, doet alsof ze zichzelf wegcijfert. Ze is haar eigen rotjeugd nooit te boven gekomen en spreekt voortdurend hardop uit dat ze het toch nooit goed doet, als ze gekookt heeft, iets heeft gemaakt, een verjaardag georganiseerd. Jullie-zullen-het-toch-wel-niets-vinden-want-ik-doe-toch-nooit-iets-goed. Als ze de plee schoonmaakt of weet ik veel wat in huis doet, hoor je haar mopperen en zuchten. Ze kan niets zonder een diepe zucht doen. Zelfbeklag. Tegelijk wil ze niet dat wij het werk overnemen. Nee-ik-moet-dat-doen-want-ik-ben-toch-nergens-goed-voor. Ze is bijna altijd boos, al zolang als ik leef.
Het is haar probleem, waarmee ze ons opzadelt. Haar moeder is nu dood. Die had haar een keer moeten zeggen hoe fijn het was dat haar oudste dochter het huishouden deed(zij was de oudste van uiteindelijk 11), overal voor zorgde als haar moe het weer eens niet aankon. Therapie heeft haar niet geholpen, ze heeft zeker vier keer therapie ondergaan. Tonen van begrip voor haar rotjeugd werkt niet, we hebben allemaal compassie met haar, luisteren serieus naar haar vreselijke anecdotes, maar ik heb het idee dat we haar daardoor alleen maar versterkt hebben in haar rotgevoel. Ik heb een tijd heel veel contact met haar gehad, toen ik net was afgestudeerd en nog geen gezin had. Op een gegeven moment belde ze elke dag. Was ik haar therapeut geworden. Elke dag een uur zelfbeklag. Eerst dacht ik dat ze het op zo'n manier van zich af kon praten, maar het werd een plaatje dat op werd gezet, wat je ook zei, of je er in mee ging, tegen in ging, boos van werd, heel lief tegen haar deed. Ze herhaalde zichzelf. Toen ging ik op wereldreis. Dat nam ze mij kwalijk, vooral dat ik voor mezelf koos door iets te doen wat ik heel graag wilde. Dat mocht niet, dat deed zij namelijk ook niet want ze deed altijd alleen maar wat moest, niet wat ze zou willen.
Ik heb haarin de loop van jaren wel vaker gevraagd wat ze nou wil van mij. Dan loopt ze weg, gooit de telefoon op de haak, of werkt zich in een roes van woede over haar moeder en haar jeugd. Ze heeft een heel negatief zelfbeeld, maar je kunt het niet wegnemen door medelijden te tonen, te luisteren, te zeggen dat je trots op haar bent of van haar houdt. Dan kijkt ze je aan alsof je een slechte grap maakt. Ik heb het wel eens huilend gedaan. Het raakt haar niet. Ze gaat ook huilen en zegt dat ze niet van mij kan houden omdat haar moeder haar dat nooit heeft geleerd. Dat haar moeder haar niets heeft geleerd, enzovoort. Het gaat binnen twee minuten helemaal niet meer om het gevoel dat ik haar wil geven, het gaat dan alleen nog maar om haar eigen gevoel, haar rotgevoel, haar rotleven.
Afstand dus. Ik kan haar niet helpen. Geen schuldgevoel laten aanpraten. Ik zie alleen dat ze ook zo tegen mijn kleine spechtjes doet. En dan word ik boos. Dat mag ze niet doen.

Maribelle

We hebben last van een kleine communicatiestoornis. Ik reageerde op het feit dat jij mijn redenering van een topmoeder "eng" vond.Dat vond ik een vreemde opmerking en daardoor reageerde ik wat onaardig dat jouw twijfels over zelfstandig zijn van je kind pas eng zijn.
Wij denken wat verschillend. Jij ziet wegcijferen als "zelf geen leven meer hebben." Dat zijn jouw woorden.Ik zie het echt niet zo. Wegcijferen qua gevoel bedoel ik, je kind op de eerste plaats zetten. Wat heeft dat met een eigen leven te maken? Voor mij komt mijn kind zeker op de eerste plaats. En dat ik daarvoor dingen laat, dat ik daar iedere dag rekening mee houd, dat zie ik niet als wegcijferen. Dat noem ik verantwoordelijkheid tonen.
En idd daarvoor moet ik dingen laten, dingen anders doen, dingen aanpassen. Mijn leven is ingericht op het moederschap zullen we maar zeggen. Dat voelt niet als wegcijferen, dat was een bewuste keuze. En toch is dat gedeeltelijk wel wegcijferen.Omdat je rekening moet houden met...
Jeetje, hoe prepareer ik mijn kind voor het leven. Die vraag is moeilijk, omdat je veel dingen in de opvoeding automatisch doet, de invloed van je gevoel en je eigen karakter en je eigen jeugd.
Wat misschien een verschil is, is dat mijn kind weet wat zijn en mijn grens is. Dat we die weten omdat hij mijn vlees en bloed is.Dat die grens enorm breed is.En veilig. Maar er komt een tijd dat hij het alleen moet doen, zonder mij. Het is dus belangrijker dat hij de grenzen in de maatschappij kent.Dat een leven met idealen mooi is, maar dat hij die zelf moet bereiken. Dat er nu steun is en begeleiding, maar dat hij het later alleen moet doen.
Ik claim dus niet. Ik stel geen hoge eisen, ik verwacht geen perfectie. Zelfs geen spiritueel, krachtig, creatief en gevoelige volwassene. Opvoeden tot volwassenen houdt ook in dat je kind zelfstandig wordt. Dat ik hem niet mag claimen, dat hij zijn eigen leven moet gaan leiden, zijn eigen keuzes maken. Ook als die keuzes minder krachtig zijn en minder creatief als ik had voorbestemd.
En natuurlijk maken we allemaal fouten, gelukkig maar.Ik zal ook niet beweren dat ik een topmoeder ben, maar mijn moeder was het wel.Voor mijn gevoel. Als ik al de verhalen hierboven lees dan denk ik: "Jeetje, wat heb ik geboft, wat heb ik een fijne jeugd gehad, een goede basis." Als mijn zoon dat later ook vindt van zijn jeugd, ben ik zeer tevreden.

Maar wat mij zo verbaast........

mijn moeder 'cijferde' zich helemaal niet weg. mijn moeder stippelde haar eigen weg uit. en liet zich daarbij door niets en niemand tegenhouden. ze was ook nog dwars van alles wat 'hoort' volgens de gemiddelde mening en deed gewoon wat zij dacht dat goed was. ze ging scheiden toen wij nog heel klein waren. puur voor zichzelf want 'het geluk' ontbrak, ze werkte hele dagen nog wel en wij werden opgepast door allerlei oppassen en dat nog wel in een tijd dat wij de enigen op school waren die niet én een moeder én een vader in 1 huis hadden. ze had zelfs een carriére.......
en toch was een heel goede moeder voor ons. wij hoorden gewoon bij haar...ergens in die brij van werk, eigen weg enzo stippelde ze een weg voor ons uit, die wij met vol vertrouwen volgden. want als mijn moeder het bedacht dan was het goed. dat vertrouwen hadden we. soms overlegde ze zelfs met ons, ook al toen we klein waren. alles met beleid en 'rekening houdend met'. maar er waren ook momenten dat het allemaal niet eens zo leuk was voor ons. zoals toen ze een bijscholing moest volgen en ze 2 dagen in de week tot wij allang sliepen niet thuis kwam. we misten haar natuurlijk en baalden van de oppas die toch half zo gezellig als haar niet was....maar begrepen ook héél goed dat áls ze dit diploma haalde er heel wat meer geld in de portemonaie zou zitten, waarvan een gedeelte ook bij ons terecht zou komen. en konden daarom de 'tijd' die die bijscholing kostte doorkomen zonder haar. we waren wat dat betreft meer een 'team' dan een moeder met kinderen. wij hadden thuis ook meer inspraak dan doorgaans. die gebruikten we ook. dat ging van welke maaltijd tot welke vrijetijdsbesteding.
anderen keken raar naar ons als gezin. volgens de gangbare normen hadden wij een vreemde moeder. maar wij waren er blij mee....we kregen het al benauwd bij het idee dat we zo'n bemoeialachtige moeder zouden hebben en zo'n vader die 'de baas' is zoals bij vele anderen. er waren zelfs zich wegcijferende moeders die met hun kroost zich over ons wilden 'ontfermen'.....tot verbazing van ons, want wij kwamen niks tekort.
mijn moeder was leuk. een rots in de branding. iemand op wie je kan bouwen. die liet zien tot wat een mens allemaal in staat is met een beetje doorzettingsvermogen en iemand die overal een oplossing voor weet...
maar zich wegcijferen voor ons of voor weet ik veel wie deed ze écht niet. en zou ze ook nooit doen. ze heeft het er ook goed bij ons ingeprent. denk vooral aan jezelf, want als jij het niet doet doet een ander het ook niet.
conclusie dus....ze was een goed moeder. en niks wegcijferen of kinderen op de eerste plaats. zijzelf ging namelijk voor.....want als dat niet zo was hadden wij ook niks meer aan d'r gehad toch? ooit maakte ze dat mij duidelijk in het vliegtuig naar majorca....dat je eerst dat kapje als er iets gebeurd met zuurstof bij jezelf moet omdoen en dan pas bij je kinderen.....
en elke keer als ik vlieg denk ik bij de uitleg van de stewardes daar weer aan....
mijn moeder is overleden op een nogal vervelende manier toen ik nog maar net 20 was.....en ik mis d'r nog steeds. ik kan dan ook slecht tegen gemopper op moeders van anderen. en ben overtuigd dat ze er nog wel achter komen als ze er niet meer zijn wát ze nu eigenlijk missen.
maar bij de pleidooien van zich wegcijferende moeders die zeggen dat dat de beste manier is om moeder te zijn, moet ik toch even van me laten horen.
een goede moeder is volgens mij een moeder die eerst en vooral aan zichzelf denkt en dan pas aan d'r kinderen. omdat die kinderen geen fluit hebben aan een zich ongelukkig voelende en wegcijferende moeder. die hebben een moeder nodig die het goede voorbeeld geeft en stevig in d'r schoenen staat en weet wat ze wil.en daarbij d'r kinderen gewoon als een vanzelfsprekend feit meeneemt op d'r weg en levenspad.
dát is een goede moeder volgens mij.
groeten albana

Dus albana

Een heroineverslaafde vrouw die haar kind bij nacht en ontij mee de straat op neemt om drugs te scoren omdat ze daar nou eenmaal gelukkig van wordt is in jouw ogen een goede moeder?

Oke, dat is misschien flauw, maar ik denk dat geen enkele goede moeder eerst aan zichzelf denkt en dan pas aan haar kinderen. Dat jouw moeder gescheiden is omdat ze niet gelukkig was vind ik goed van haar, maar zou ze daar zelf ook niet bij gedacht hebben dat het voor jullie ook goed was? Tenslotte wordt een kind, naar mijn mening, ook niet gelukkig als het gevangen zit in het slechte huwelijk van zijn ouders.

Wat ik bedoel is: natuurlijk heb je als moeder de verantwoordelijkheid voor jezelf. Natuurlijk moet je ook doen wat jou als moeder gelukkig maakt! Maar dan denk je toch ook wel na of het wel goed is voor je kinderen? Als het echt ten koste van je kinderen gaat dan doe je iets toch niet? Of jij/jouw moeder wel?

Dan ben je in mijn ogen geen goede moeder. En dan bedoel ik "je" in het algemeen he, niet specifiek jouw persoonlijk hoor.

Esmee

Esmee, je schrijft "Een heroineverslaafde vrouw die haar kind bij nacht en ontij mee de straat op neemt om drugs te scoren omdat ze daar nou eenmaal gelukkig van wordt is in jouw ogen een goede moeder?"

Dat is inderdaad flauw, want Albana schrijft "een goede moeder is volgens mij een moeder die eerst en vooral aan zichzelf denkt en dan pas aan d'r kinderen. omdat die kinderen geen fluit hebben aan een zich ongelukkig voelende en wegcijferende moeder. die hebben een moeder nodig die het goede voorbeeld geeft en stevig in d'r schoenen staat en weet wat ze wil.en daarbij d'r kinderen gewoon als een vanzelfsprekend feit meeneemt op d'r weg en levenspad."

Vind jij een heroïneverslaafde moeder een moeder die het goede voorbeeld geeft en stevig in haar schoenen staat? Natuurlijk niet, en trouwens, die verslaafde moeder wordt ook helemaal niet gelukkig van haar verslaving.
Ik denk dat Albana gelijk heeft. Door jezelf helemaal weg te cijferen geef je je kinderen mee dat dat is hoe het hoort en dat zij dat ook zullen moeten doen als ze later zelf kinderen hebben. Terwijl dat helemaal niet hoeft. Het gaat erom de juiste balans te vinden, zodat jijzelf en natuurlijk ook je kinderen een gelukkig leven hebben. Ik vind dat Albana dat juist heel mooi heeft beschreven.

Ja (wil, albana, groene specht)

Wil, zoals Albana het beschrijft dus, daar heb ik niks aan toe te voegen. Dat is ook mijn beeld van een fantastische moeder. Iemand die zichzelf zo veel geeft dat ruim genoeg heeft om weer door te geven. Mooi gesproken Albana, lijkt me een erg leuk mens, je moeder.
Groene Specht jouw verhaal trof me ook. Waar ik achter gekomen ben, is dat mensen die zo in het slachtofferschap zitten als onze moeders eigenlijk ook helemaal niet willen dat je het okay voor ze maakt. Je kan blijven proberen maar het is een bodemloze put. Als het namelijk wel zou aankomen zouden ook iets kwijt raken: hun hele zelfbeeld van slachtoffer zijn wat ze eigenlijk zijn gaan koesteren. Dan zouden ze dus verantwoording moeten gaan nemen voor hun eigen leven en dat wil op die leeftijd niet meer zo lukken volgens mij.

Maribelle

Elissa

Ik gaf ook al aan dat het flauw was.
Maar zoals ik verder al schreef: ik denk dat geen enkele goede moeder alleen aan zichzelf denkt. Want ookal vind je zelf iets leuk of goed, als het echt ten koste gaat van je kind dan doe je dat toch niet? De moeder van Albana wist dat ze moest scheiden voor haar eigen geluk, waarmee ze neem ik aan ook een leukere moeder voor haar kinderen kon zijn. Als iets slecht is voor je kind, ookal zou het goed zijn voor jezelf, doe je het dan nog? Waarschijnlijk niet, en dat is dan misschien niet hetzelfde als wegcijferen maar wel een vorm van rekening houden met.

Eigenlijk esmee

eigenlijk esmee geef je wel een goed voorbeeld. met die heroïne verslaafde vrouw......want ja, dat is een 'betere moeder' als ze haar kind bij nacht en ontij meesleept om heroïne te scoren dan een moeder die dat niet doet en wél verslaafd is en dan dus shakie, shakie de hele nacht en volgende dag cold-turkey ligt te rillen en te klappertanden en d'r baby niet eens aan de eerste levenbehoeften (drinken/eten) kan helpen zodat baby naast d'r ligt te creperen van de honger.
natuurlijk is het nóg beter als ze afkickt onder begeleiding en iemand die stand-in voor d'r baby kan zorgen. maar het blijft overeind dat ze beter éérst zichzelf kan helpen en dan pas d'r kind. dus moeder eerst en dan pas het kind.
ik vond altijd persoonlijk dat verhaal van die zuurstofmaskers erg duidelijk als voorbeeld. help eerst jezelf en dan de kinderen.
en mijn moeder deed zeker wel dingen die in eerste instantie méér bijdroegen aan haar eigen geluk dan aan de onze. zoals die scheiding en die bijscholing, die waren echt niet 'leuk' voor ons. misschien zelfs wel 'slecht' voor ons. maar volgens mijn moeder was die keus niet echt moeilijk. de gevolgen van die tijdelijke keus voor kindergeluk (dus geen scheiding en geen bijscholing) waren op dat moment misschien slecht voor ons, maar voor de toekomst zou het allemaal beter en gelukkiger voor ons allemaal uitpakken. tenslotte hadden we daardoor een moeder die zich 'happy' voelde en een moeder die meer te makken had qua geld. had ze anders gekozen dan hadden wij weliswaar een moeder gehad die altijd aanwezig was én een papa in huis, maar ook een zich wegcijferende moeder die amper zelfrespect zou hebben en zich doodongelukig voelde in d'r huwelijk én geen eigen geld had (oke mijn vader had ook genoeg, het een was het gevolg van 't andere). dan hadden we een zichzelf wegcijferende ongelukig niet zo leuk voorbeeld gehad en misschien ook wel opgezadeld gezeten met allerlei schuldcomplexen en trauma's.
vraagt iemand zich misschien wel eens af waarom sommige moeders in de voorbeelden hierboven zo geworden zijn? ja, er worden redenen aangedragen als uit welk gezin ze zelf komen....maar volgens mij zijn er nog véél meer redenen, als opgesloten zitten in een ongelukkig huwelijk en geen kant op kunnen door gebrek aan scholing en worstelend met de 'normen en waarden' die toendertijd heersten....
die moeders uit de voorbeelden van 'slechte moeders' zijn volgens mij zelf zó ongelukkig dat ze niet eens meer weten hoe ze ooit enigzins geluk kunnen vinden. en weten daarom niet hoe ze hun kinderen een gelukkige jeugd kunnen geven. kunnen daarom niet gebalanceerd reageren en rekening houden met anderen (hun kinderen b.v.). en storten zich dan op een soort toneelstukje van jezelf wegcijferen ten kostte van de kinderen dat ze niet volhouden (toneelspelen de hele dag kost onmogelijk veel energie) en dat dan een toneelstukje ten onkostte van de kinderen wordt......zoiets.
dus ik ben en blijf overtuigd dat ik eerst zelf geluk moet vinden, in balans moet blijven en aan mezelf denken en dan pas kan ik het in volle overtuiging ook voor mijn kinderen. en soms ja, dan moét je beslissingen nemen die misschien even je kinderen niet zo gelukkig maken...maar ja het leven is nu eenmaal niet altijd rozegeur en maneschijn daar is niks mis mee als je dat ook voor je kinderen duidelijk maakt. en je zult zien, zolang jij gelukkig bent, zullen je kinderen dat ook zien en daarbij zich happyer voelen dan bij een ongelukkige moeder die zich wegcijferd.
buiten dit alles zadel je volgens mij als jezelfwegcijferende moeder je kinderen ook op met een schuldcomplex. dat zal natuurlijk wel afhangen van de mate waarin je het doet, maar je kinderen zullen al gauw het gevoel hebben dat zij verantwoordelijk zijn voor jouw geluk.........en dat lijkt me eerlijk gezegd ellendig voor die kinderen.
groeten albana

Even anne, ben je er nog?

Even anne, ben je zelf al afgehaakt?? Het verbaast mij dat je nog zoveel kritiek krijgt op zo'n stukje..hoe hard ( of is dat realisme) kunnen mensen zijn...Je geeft toch aan hoe het voor jou voelt..en daar gaat het om..hoe een moeder het ook bedoelt heeft het gaat er om hoe het aan komt. En als mijn zoon later zegt..mam ik heb me zo alleen gelaten gevoelt, dan is dat zijn gevoel. Ik kan het wel heel anders hebben bedoelt..dan moet ik zeggen (mijn menig hoor) Lieverd dat vind ik verschrikkelijk, dan heb ik het verkeerd gedaan. Want...als het dan psychische problemen zijn...dan had ik me daar ook op aan kunnen passen..niet dat je alles kan ondervangen..vast niet maar de erkenning heeft zo'n kind..al is het 5oe nodig om weer verder te gaan. En fouten maak je als moeder aan de lopende band..daar ben ik van overtuigd..maar dat doe je als het goed is niet express. Maar volgens mij gaat het erom hoe het overkomt op een kind en hoe dat later uit pakt...daar moet je dan alsnog over kunnen praten..ook al heeft je moeder dan een eigen leven...daar hoor jij dan als het goed is ook nog steeds bij..bij dat eigen leven???

Groetjes Mamaloetje

Mamaloetje, ben er nog

Ik lees aandachtig mee. Ik weet alleen niet zo goed wat ik er verder nog over kan zeggen.
Je hebt gelijk, het is zoals het voelt. En iedereen voelt alles weer anders. Wat voor mij niet goed voelt en niet voldoet, kan voor een ander voldoende zijn. En natuurlijk maakt mijn moeder haar fouten niet expres. Net zo min als ik dat doe. Want ik maak er ook. En vast een heleboel. Want wat hier eerder iemand al zei; dat waar ik behoefte aan heb (gehad) is nog niet hetgeen mijn kinderen behoefte aan hebben. En dan is er ook nog een boel verschil tussen het ene en het andere kind. Mijn ene zoon heeft hele andere behoeften dan mijn andere zoon. En dat geldt natuurlijk ook voor het kindje in mijn buik. Maar dat is tegelijkertijd ook weer het leuke en ook een ontzettende uitdaging. Daarbij denk ik dat je juist ook van fouten maken veel kunt leren. Als je daar voor open staat.
Dat is het verschil tussen mij en mijn moeder denk ik. Ik ben me er ook niet altijd van bewust wanneer ik een fout maak. Daarom sta ik ook altijd open voor de visie van anderen. Niet dat ik daar altijd wat mee doe, maar ik haal er uit waar ik wat aan heb i.p.v. van mening te zijn dat mijn manier de enige juiste is. Ik houd mijn eigen ogen open voor de visie van mijn kinderen i.p.v. van mening te zijn dat zij er wat dat betreft niet toe doen. Als ik hen wil opvoeden dan zal ik toch naar ze moeten kijken. Dan zal ik me wat dat betreft aan hen aan moeten passen, wil het kans van slagen hebben. Want als je je niet kunt inleven in je kind en alleen maar te werk gaat zoals jij vindt dat het moet of hoort, zonder te kijken wat het eigenlijk met je kind doet, dan vraag ik me een beetje af waar je mee bezig bent.
Maar dat is niet hetzelfde als je eigen ik wegcijferen. Al vind ik wel dat je jezelf een heel eind aan de kant moet kunnen zetten voor het welzijn van je kinderen op momenten dat dat nodig is. En dat is iets wat ik bij mijn moeder ook heel erg heb gemist en vaak nog mis.
Maar goed, het is een feit. En onomkeerbaar. Dus in het volwassen leven zal ik degene zijn die zich aan zal moeten passen, wil de relatie tussen mij en mijn moeder kans van slagen hebben. Ik zal mijn verwachtingen tegenover haar bij moeten stellen. Dan kunnen we tenminste toch nog wat aan elkaar hebben. Want ik vind haar een leuke oma. Voor mij is dat niet altijd even makkelijk, want ze walst nogal eens over mijn opvoeding heen en heeft er op-en aanmerkingen genoeg over (en juist van haar kan ik dat dus niet hebben). Maar daar zal ik toch een beetje in moeten harden.
Groetjes Anne
p.s. zo veroordelend als sommigen hun mening ventileren in hun reacties, zo zal ik het zelf inderdaad niet snel doen. Maar ook dat heb ik moeten leren. Ben zelf ook wel eens de fout ingegaan. Maar gelukkig heb ik daar van geleerd en ik zal de laatste zijn om mensen op hun gevoelens te veroordelen en daar met harde uitspraken op te reageren. Maar iedereen is anders..

Tegenzin

Als je als moeder tegen je zin in een bepaald leven zit zonder ruimte voor jezelf, zullen je kinderen dat op een negatieve manier merken. Je kunt best een eigen leven hebben zonder baan, net als dat je geen leven kunt hebben mét baan. Gelukkig kunnen we vandaag de dag als moeders zelf kiezen wat het beste bij ons past. Nog wel. Onze dochters misschien niet meer.

Limi

Je zegt: "Je kunt best een eigen leven hebben zonder baan, net als dat je geen leven kunt hebben mét baan. Gelukkig kunnen we vandaag de dag als moeders zelf kiezen wat het beste bij ons past. Nog wel. Onze dochters misschien niet meer."
Huh? In veel gezinnen moeten beide ouders werken om uberhaupt rond te kunnen komen, dan valt er niets te kiezen. En what about alleenstaande moeders, kunnen zij ook kiezen? Ja, tussen de bijstand en werken.....
Ik geloof niet dat het 1 beter bij iemand past dan het ander. En ik vind, eerlijk gezegd, jouw gedachtengang niet meer van deze tijd.
Ik kan me best voorstellen dat mensen die 4 of 5 kinderen of meer hebben ervoor kiezen dat 1 van de ouders thuis blijft bij de kinderen. Of dat je samen besluit dat 1 van de partners thuis is wanneer de kinderen nog heel klein zijn en na een paar jaar weer gaat werken. Maar dat kan natuurlijk ook de vader zijn.
Maar de meeste moeders kunnen echt niet 'kiezen wat het meeste bij hen past'. En vaders, mogen die dan ook kiezen wat het beste bij hen past?
Groet,
Jujube

Jujube

Mag het niet beter bij mij passen om nu thuis te blijven? Toch vreemd dat jij dat beter zou kunnen beoordelen dan ik.

(En vaders ging het toch niet om in dit draadje? Maar om moeders, tevreden of ontevreden en de uitwerking daarvan op hun kinderen.)

En ik denk dat het met het beiden moeten werken wel meevalt. Hier in de straat in ieder geval wel. De helft van de moeders werkt helemaal niet.

Het is toch prettig dat _ik_ in 2008 mag kiezen of ik thuisblijf of niet? Of mag ik dat niet omdat sommige anderen niet kunnen rondkomen van 1 salaris en die keuze niet hebben?

Gaan we nou weer de sociale druk krijgen om te conformeren? Dat vind ik eigenlijk veel ouderwetser hoor.

Kiezen wat het beste bij mij past

Bij mij past een riante villa met overdekt zwembad, veel personeel (vooral voor de schoonmaak en de was), een chauffeur en een personal shopper het best, denk ik. Maar in de praktijk ben ik ook heel tevreden met mijn baan
Limi, wat interessant dat jouw straat je de mogelijkheid biedt om de situatie in heel Nederland te bekijken, zo hoef je de deur niet uit om je mening te vormen (dat hoor je er ook wel aan af...)

Beetje flauw

Hoe weet je nou wat ik deed voordat ik stopte met werken en mij terugtrok in deze straat om er nooit meer uit te komen?

Je moet het abstracter zien. Vroeger was je zo ongeveer verplicht om te stoppen met werken als je kinderen kreeg. Geen keuze. Nu heb je die wel. Misschien laten de financiën het niet toe, maar de keuze wel/niet is er wel, theoretisch. Dat is toch mooi?

Tenminste, dat dacht ik altijd. Nu blijkt toch dat er eigenlijk GEEN keuze is, ook nu niet. Als je namelijk kiest om thuis te blijven, krijg je nog steeds bevooroordeeld commentaar van anderen, zie Yta Chalne. Misschien moet jij je straat eens uit? Misschien is het in de Randstad niet mogelijk om van 1 salaris te leven, maar hier zeker wel. Hoe zouden wij dat anders doen? O, vergeet ik even dat ik thuisblijf en mijn hersens heb ingeleverd aan het begin van de straat. Ik kan er natuurlijk niks zinnigs over zeggen.

Albana

Eigenlijk ben ik het gewoon met je eens hoor! Het is belangrijk dat je als moeder gelukkig bent, goed in je vel zit enzovoorts.
Ik bedoel alleen maar te zeggen dat er een verschil zit tussen wegcijferen en rekening houden met. In jouw eerste bericht kwam het op mij over dat jij bedoelde dat je moeder geen rekening met jullie hield en dát wil er bij mij gewoon niet in. Dat je moeder gelukkig wil zijn vind ik logisch, maar deed ze dat ook niet voor jullie? Wilde ze ook niet dat jullie gelukkig zouden worden? Ja, en dat ze voor zichzelf koos heeft daar aan bijgedragen.
Maar misschien zie ik het wel te rooskleurig en dacht jou moeder echt alleen aan zichzelf. In dat geval verschillen we dus van mening over wat een goede moeder is. En dat mag gelukkig ook nog steeds

*grijns*

He Limi, wat heerlijk dat je me het plezier gunt van je hevig geprikte reactie! Ik heb overigens geen commentaar op jouw thuisblijven, ik wist niet eens dat jij thuis bleef, naar mijn weten heb je dat nergens verteld. Ik heb ook niks gezegd over randstad, of dat er iets niet mogelijk is van welk salaris dan ook. Maak je niet druk, breek daar je mooie hoofdje nou maar niet over, wij, werkenden, wij regelen het wel voor je (glimlach(

Gelukkig zijn

Ik denk inderdaad dat het belangrijk is dat een moeder zelf gelukkig is. Toch vraag ik me af in hoe ver zij daar zelf wat aan kon doen. Albana's moeder ging scheiden en deed er wat aan om een goede baan te krijgen. Mooi ! Dat ze die mogelijkheid had. Mijn moeder wilde niet scheiden en ook niet werken, terwijl ze die laatste mogelijkheid best had. Haar jeugd heeft een hele grote invloed gehad op haar verdere leven. Daar heeft ze zelf geen keuze in gehad. Ze heeft het heel zwaar gehad in haar jeugd. Ik weet dat ze zich niet bewust is geweest, welk effect dat weer op haar kinderen zou hebben, maar die was er dus wel. Mijn moeder deed gewoon wat haar geleerd is. Dat is ook een keuze, maar zo bleek het te gaan in die tijd. Vader en moeder zijn belangrijk en de kinderen horen respect te tonen. Geen tegenspraak, maar luisteren. Niet zeuren, maar doen wat ik zeg. Ik heb me door die houding heel vaak eenzaam gevoeld. Als het was veranderd toen ik ouder werd, was het misschien nog weer anders, maar die houding heeft ze te lang aangehouden. Ik wilde alleen maar "gezien" worden door mijn moeder en zij bleef over mij en mijn gevoel heen lopen. Dat doet dan al zoveel jaren pijn, dat je er radeloos van wordt. Je weet dat het niet beter wordt, maar je wil nog steeds die goedkeuring, liefde en aandacht die je als kind ook al wilde. Dat moet je dus los kunnen laten. Albana, je zei ergens in dit draadje : Wacht maar tot ze er niet meer is, dan weet je pas wat je mist. Als je totaal geen band hebt met iemand, mis je dus niet zoveel. Het is geen gezeur, maar een gevoel dat heel diep zit.

Gr Dropke

Limi

Je gaat helemaal niet in op wat ik zeg, maar je maakt het meteen persoonlijk. Wat mensen in jouw straat doen vind ik ook totaal niet relevant.
Het maakt mij verder niets uit of jij wel of niet werkt. Ik stoor me alleen aan jouw uitspraken; 'gelukkig kunnen moeders nu kiezen' (is doorgaans niet waar) en op vaders wil je niet in gaan omdat dit draadje over moeders gaat? Come on! Dus moeders mogen kiezen wat ze doen en vaders moeten werken voor de kost?
En hoe moet dat dan als jij om wat voor reden dan ook alleen komt te staan? Mag je dan nog steeds kiezen omdat je een moeder bent? Of valt er dan niets meer te kiezen?

Ik denk ook

dat er tegenwoordig niet zoveel meer te kiezen valt. Ik heb zelf nog wel die keuze kunnen maken, maar nu ben ik toch wel verplicht aan het werk hoor. Ik zou niet anders willen, maar heb geen keuze meer. Van het loon van mijn man kunnen we niet meer rondkomen. Tenminste, misschien, als we helemaal nooit wat leuks willen doen, echt op de centen letten enz, misschien zou het dan kunnen. En dan verdienen wij beiden redelijk. Toch vind ik dat wel een andere discussie. Dit draadje ging over de gevoelens van Even Anne naar haar moeder,

Dropke

Albana

Jouw moeder en mijn moeder hadden een totaal ander leven. Hier geen scheiding en geen moeder die buiten de deur moest werken om de kost te verdienen.
Verder lees ik alleen maar uitspraken die erg overeen komen. "Mijn moeder was leuk, een rots in de branding,iemand op wie je kan bouwen, die liet zien tot wat een mens allemaal in staat is,met een beetje doorzettingsvermogen en iemand die overal een oplossing voor weet."
Vooral het stukje dat je moeder zich ook alleen er fantastisch doorheen heeft kunnen slaan en een goede moeder was. Dit bracht onze moeder ons ook bij. Dat je niet op een ander moet rekenen om je leven voor elkaar te hebben, je moet het zelf doen. Daar heb je het gevoel van zelfstandigheid prima uitgelegd. Dat hebben wij als kinderen dus ook mee gekregen.
Dus 2 moeders met een totaal ander leven, door omstandigheden, maar qua karakters erg veel overeenstemming. "Een moeder die het goede voorbeeld geeft." Dat is juist het moeilijke. Want was is het goede voorbeeld? Een hard werkende moeder die de kost verdiend of een moeder die ook sterk in haar schoenen staat, haar kinderen zelfstandigheid bijbrengt, maar dat doet met een kopje thee na schooltijd?
Ik denk dat beide goede moeders zijn. Ook dat heeft mijn moeder mij bijgebracht: "Ieder doet het op haar manier, het èèn is niet beter dan het ander." En je hebt niet alles te kiezen in het leven.

Aan allen

met de meeste meningen nu kan ik het wel enigzins eens zijn....maar jullie praten nu heel anders dan in de reacties van een paar dagen geleden. tenminste....het komt anders over. en voor wil40, ik denk ook niet dat het relevant is voor een 'goede moeder' zijn of je dat thuis doet bij een kopje thee of al werkende hele dagen. ik denk dat het meer is dat je in zowel het 1 als het ander niet moet doorschieten/overdrijven. thuis zijn en kopjes thee schenken maar wél je eigen leven blijven leven én je kinderen een eigen leven gunnen. werken en dan niet ook nog 's thuis werken, maar daar aandacht hebben voor je kinderen, zoiets (wij hadden dus een 'hulp' 2 keer per week zodat ze wat tijd thuis overhield..).
maar met dropke 's ideeën heb ik moeite...hoezo had jouw moeder de mogelijkheid niet om te scheiden of te werken en de mijne wel?? ik denk dat we wel over ongeveer dezelfde tijd en opvoeding praten.....mijn moeder was van voor de oorlog...dus dat zij zo vrijgevochten was, had ze puur aan zichzelf te danken, niet aan d'r jeugd of opvoeding. ze koos ervoor het ánders te doen dan haar ouders. dat is zeker wel een keuze.
groeten albana

Tevreden sterven.

Moeder zijn is alles geven.
zorgen, lijden liefde en leven.
moeder zijn is alles derven.
Alles.... en tevreden sterven.

Als ik dit gedichtje weer eens lees in een overlijdensbericht, gaan bij mij de stekels overeind staan. Is dát een leven? Dat je geen eigen leven hebt? Maar alleen een soort potgrond waar iedereen maar uit mag halen wat ie nodig heeft? Ik denk dat je je familie een verwrongen wereldbeeld meegeeft als je zo leeft, of als je vrouw/moeder daar in dwingt. Ik heb altijd zo'n beeld voor ogen van een vrouw die in de kist ligt met een sardonisch lachje om haar mond: Mijn laatste gift aan jullie: een levenslang schuldgevoel.
Een goede moeder is een moeder die levensvreugde uitstraalt en weet over te brengen. Die haar uiterste best doet haar bagage niet over te dragen op haar kinderen. En die een kind helpt zichzelf te zijn en worden.

Albana

"Mijn moeder wilde niet scheiden en ook niet werken, terwijl ze die laatste mogelijkheid best had."

Ik schreef dat ook helemaal niet. Zij wilde niet scheiden, omdat ze best tevreden was met haar huwelijk en werken zag ze niet zitten. Verder denk ik idd dat je moeder haar tijd ver vooruit was. Mijn moeder is veel jonger hoor.

Gr Dropke