Een moeder... wat is dat volgens jou?

Niet zeuren maar doen...

Oftewel.. nie lullen maar lopen! Die ken ik hoor. En ik kan me er ook wel in vinden. Ik merk zelf ook hoe ouder ik word hoe minder behoefte ik heb alles uit te willen praten. Wat dat betreft vind ik de maatschappij van tegenwoordig inderdaad ook in veel dingen doorgeschoten. Maar er is wel een middenweg. Over bepaalde dingen wil ik wel heel graag praten omdat ik anders met wrok blijf zitten.
Misschien moet ik gewoon nog wat meer geduld hebben. Ik ben nog jong, misschien waait het wel over als ik ouder word (nee, dat zal niet gebeuren helaas)
Anne

Dropke

Hmmzzz je hebt gelijk hoor. Dat schijt hebben aan dat stemmetje klinkt wat stoerder dan hoe het in werkelijkheid is. En toch.. voor veel dingen geldt dat wel hoor. "Vroeger" dacht ik dat ik het alleen goed deed als ik de dingen deed zoals zij vond dat ze moesten. Nu doe ik ze zoals ik ze zelf wil doen. Maar helemaal vanzelf gaat dat inderdaad nog niet altijd. Verder vind ik het vooral knap, zoals jij kunt denken. En ik hoop werkelijk dat ik dat ook nog ooit ga kunnen. (hihi vroeger zou ik gedacht hebben; mij lukt zoiets nooit. Tegenwoordig denk ik; dan moet mij dat ook lukken!)
Stopverf, van je hele laatste posting begrijp ik helemaal niks. Zal dan inderdaad wel met mijn gebrek aan inlevingsvermogen te maken hebben. (pfffff)
Anne

Verplaatsen

In bepaalde dingen van mijn moeder kan ik me nu mijn kinderen in de basisschoolleeftijd zijn en het opvoeden eigenlijk echt begint ook beter verplaatsen. Dat wil zeggen.. van de ene kant wel.. en van de andere kant weer totaal niet.
Zo weet ik ondertussen dat kinderen het bloed onder je nagels uit kunnen halen. En dat het moeilijk is om dan op een goede manier te reageren. Dat kan ik zelf ook echt niet altijd. In die zin begrijp ik haar onmacht dus wel. Maar dat ze zich op die momenten zo totaal kon laten gaan en me kleineerde en in elkaar sloeg.. (sorry, ander woord heb ik er niet voor) dat begrijp ik dan weer totaal niet. Dat je je kind kunt uitschelden begrijp ik ook niet.
Jij, Dropke zegt dat je een meegaand kind was. Mijn zusje was dat ook en bleef op die manier altijd uit de wind. Ik werd er juist heel opstandig van. Dat maakte alles natuurlijk nog erger. Olie op het vuur. Mijn moeder meent dan ook dat er niks klopt van wat ik zeg. Dat ik inderdaad fout was, ik was moeilijk. Niet zij. Want haar andere dochter heeft het helemaal niet hetzelfde ervaren. Nee, wat wil je.
Toch heeft de materie mijn zusje ook bezig gehouden denk ik, gezien haar beroepskeuze. Ze is psychologe geworden. En ik zeg altijd gekscherend dat ik haar testcase ben..

Hihi

Nou Stopverf, eindelijk.. dan begrijpen we elkaar

De problemen

begonnen bij mij dan ook pas (vooral) in de puberteit. Toen ik er iets van begon te zeggen. Het uitschelden herken ik ook. Dat snap ik nog steeds niet nee. Toch weet ik dat de tijd anders was. Slaan was ook iets wat gebeurde. En dan echt niet alleen bij mij, het werd meer geaccepteerd dan tegenwoordig. Ik kan me dat ook niet meer voorstellen. Ik heb mijn kinderen wel eens een tik over de vingers gegeven, maar voelde me dan zo schuldig. Dat was ook echt uit onmacht. Maar de grenzen zijn er nu veel meer. Mijn moeder heeft ook heel lang gezegd dat het aan mij lag. En dat maakte het voor mij zo moeilijk om het te verkroppen. Ik wilde zo graag dat ze haar fouten inzag. Een jaar of 5 geleden hebben we een hele avond en nacht gepraat en heb ik haar van te voren aangegeven dat ik mijn verdriet wilde uiten. Dat ze alleen maar hoefde te luisteren en niet meteen in de verdediging hoefde te schieten. Het was mijn verhaal, zoals ik de ervaren had en nog zo voelde. Commentaar mocht ze later geven. Voor mezelf had ik voorgenomen dat dit mijn laatste poging was, om het uit te praten. Als het nu niet zou lukken, dan had ik er in ieder geval alles aan gedaan en mocht ik het van mezelf loslaten. Ik heb haar heel vaak moeten zeggen dat ik het alleen maar wilde vertellen en dat het nu niet meer uitmaakte, maar ik heb mijn verhaal kunnen doen. Ze heeft gehuild om mijn verhaal, want zo had zij het natuurlijk nooit bedoeld. Ik was het kwijt. Heb er bij verteld dat ik niets verwachtte, maar dat ik dit graag wilde vertellen. Pas daarna heb ik het helemaal kunnen loslaten.

Mijn moeder, is mijn moeder. Ze is zeker niet perfect, maar ook niet zo verkeerd als ik altijd dacht. De fouten die ze gemaakt heeft, die kan ze niet meer goed maken. Daar moet ik verder mee. Ze is een lieve oma en ze respecteerd me. Daar ben ik al heel blij mee. Het grappige is, dat het ook omgekeerd werkt. Mijn moeder heeft nu meer begrip voor haar ouders, door de problemen die wij hadden.

Liefs Dropke

Petje af hoor dropke!

Dat meen ik, echt!

Nee, anne

Ik wilde zeggen dat ik je manier van overleven herken, maar dat jij alleen het kan veranderen. Niet je moeder, maar jezelf. Het overleven is wat er nog steeds (denk ik) speelt. Ik heb maar twee gesprekken gehad bij een therapeut, over mijn jeugd. Door de rest van "mijn narigheid" ben ik ook dingen in een andere context gaan zien. Het is dus iets herkenbaars en je kunt er zelf wat aan doen. De relatie met mijn moeder is niet perfect, maar ik kan er goed mee leven. Ik gun jou dat ook...

Hoop dus eigenlijk dat je wat aan mijn verhaal hebt, want er zo open over gesproken heb ik eigenlijk nog nooit. Een heel interessant draadje dus !! Nogmaals sterkte, liefs Dropke

Ach stopverf

Dan ben ik het toch weer met je eens.

Ik kan er alleen niet goed tegen als emoties/gevoelens uitgespeeld worden en op een manipulatieve manier gebruikt worden, in de zin van " ik ben zo gevoelig en de ander zo hard en ongevoelig" Dat is voor mij een teken dat je manipuleert met gevoelens en je niet kan verplaatsen in de gevoelens van een ander.

Dat is een goeie !
Vind ik ook nooit zo netjes. Tenminste als het met opzet gebeurd. Toch denk ik ook dat het bij Anne wrok is. En als je dan eigenlijk hetzelfde doet, je het niet eens door hebt. De zogenaamde "blinde vlek".

Gr Dropke

Dropke

Ik vind het ook lekker om hier even diep op de materie in te gaan. "Schrijf het van je af" is niet voor niets een veelgehoorde therapeutische tip denk ik.
Mijn moeder verandert niet meer dus zal ik zelf in deze moeten veranderen. Nou ja in die zin.. ik zal mijn verwachtingen en mijn houding moeten veranderen. Niet omdat ze abnormaal zijn, maar omdat mijn verwachtingen onbereikbaar zijn en mijn houding nergens toe leidt. Behalve tot een hoop verdriet.
Want ik denk inderdaad dat als me dat gaat lukken we zelfs gewoon lol aan elkaar kunnen beleven. Ik vind het leuk om te zien hoe mijn kinderen op haar reageren. Dat is ook echt 1 van de redenen waarom ik nooit met haar zal breken.
En Dropke, ik blijf er bij. Ik neem mijn petje af voor de manier waarop jij je aan de situatie aan hebt weten te passen. Het zal best een kwestie zijn van gewoon wel moeten. Maar toch, je doet het maar. Er zijn er genoeg die het bijltje er bij neer gooien en er voor weglopen. Iets wat ik me in sommige gevallen best voor kan stellen. Maar het is gewoon niet mijn manier van doen.
Jij ook veel liefs
Anne

Moeder/partner/schuldgevoel

Ik ben verbaasd dat er zoveel vrouwen zijn die teleurgesteld zijn in hun moeder. Dat herken ik zeker.
Herkennen jullie dit? Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder leunt (als ik haar de ruimte geef) op mij als of ik haar partner ben. Als ik haar een klein beetje probeer te helpen, zoveel als ik aankan, gaat ze juist nog meer op mij leunen. Daarom ben ik genoodzaakt om afstand te houden, en ik voel mij daar vreselijk schuldig over.
Waarom voel ik mij zo schuldig? Wat vinden jullie normaal wat een dochter doet voor haar moeder?
Ter overpeinzing, Jun

Dat schuldgevoel

komt voort uit een loyaliteitsprobleem denk ik. Je wil heel graag loyaal zijn aan je moeder. Maar het heeft zijn grenzen. Ik denk dat je het goed doet als je je best doet. Jij geeft aan dat je zoveel doet als je aan kan. Meer kun je toch ook niet doen?
Je geeft aan dat je moeder dan op je gaat leunen alsof je een partner bent. Dat ben je niet, je bent haar dochter.

"Ik kan er alleen niet goed tegen als emoties/gevoelens uitgespeeld worden en op een manipulatieve manier gebruikt worden, in de zin van " ik ben zo gevoelig en de ander zo hard en ongevoelig" Dat is voor mij een teken dat je manipuleert met gevoelens en je niet kan verplaatsen in de gevoelens van een ander."
Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik denk alleen niet dat het op mij van toepassing is. Ik ben niet van mening dat ik extreem gevoelig ben. En ook niet dat anderen ongevoelig zijn.
Anne

Stopverf

Ik vergeet weer de helft (sorry.. zwanger.. ) Ik wilde je nog vragen in welke zin dat je mijn woorden als manipulatief ervaart. Volgens mij is het pas manipuleren als je gevoelens uitspeelt om een doel te bereiken. Ik heb niet het idee dat ik daar mee bezig ben, het is geenzins mijn bedoeling in elk geval.

Generatie?

Waarom zie ik dan bij veel andere van mijn ouders generatie dat zij het wel kunnen? Ik denk dat het meer met karakter te maken heeft, mijn moeder is echt een heel egoistisch mens, alleen haar problemen zijn erg, de mijne vallen echt wel mee....Als ik eens wat vertel, komt zij er altijd overheen met haar sores, en kan ik de mijne niet kwijt. Is er bij hen iets, moet ik vooral meteen in de houding springen, bel ik omdat ik met spoed naar het ziekenhuis moet met mijn 4 weken oude zoontje en ik oppas moet voor de andere 2, dan kan dat niet omdat het eten bij hen net op staat..... Zou ik dat zeggen, op een moment dat zij belt, dan krijg ik echt de wind van voren.....

generatie, nee, dat is het echt niet hier....

Anne

Ik moet zeggen dat ik het ook wel prettig vind er eens wat dieper op in te gaan. Stond echt te kijken dat er zoveel herkenning was. Ik ben ook wel eens zover gegaan, om te breken met mijn moeder. Ik voelde voor mezelf dat ik daar nog veel bozer van werd. Misschien werkt dat voor een ander wel, maar voor mij dus niet. Ons leven ( dus zeker ook dat van mams) is niet over rozen gegaan. In de tijd dat het echt mis ging, liepen er zoveel dingen dat zij compleet instortte. Op dat moment leunde ze heel erg op me en liet veel aan mij over. Achteraf zat ze er helemaal doorheen, maar ze nam ook mijn jeugd van me af, tenminste zo voelde dat. Haar broertje stierf, twee maanden later haar moeder. Ik was ineens mondig en ook niet de domste. Het waren dus ook best omstandigheden.

Toch ben ik heel lang boos gebleven. Kon haar sommige dingen niet vergeven en deed daardoor vooral mezelf veel pijn. Toch kan ik ook niet ontkennen dat door mijn jeugd, veel keuzes die ik maakte ook verkeerd zijn geweest. Wat je zegt, ik ben nu ook nog teleurgesteld, daar moet je gewoon vanaf. Het vergeven ligt echt in je jeugd. Daar had zij beter moeten weten. Daar kon jij de dingen niet aanpakken. Daar moet dus je vergeving liggen. De rest komt dan vanzelf, al is dat ook niet in een dag geregeld natuurlijk.

liefs Dropke

Jun

Herkennen jullie dit? Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder leunt (als ik haar de ruimte geef) op mij als of ik haar partner ben. Als ik haar een klein beetje probeer te helpen, zoveel als ik aankan, gaat ze juist nog meer op mij leunen. Daarom ben ik genoodzaakt om afstand te houden, en ik voel mij daar vreselijk schuldig over.

Ja dat herken ik ook vanuit mijn adolecentie. Het ging toen erg slecht tussen mijn ouders en ze zijn(8 maanden) na het overlijden van haar broer en moeder ook gescheiden. Mag ik vragen wanneer jouw ouders gescheiden zijn ? Ik vond het in het begin erg fijn dat ze alles met me wilde bespreken, maar later benauwde me dat. (en ja, voelde ik me dus schuldig)

Dropke

Black pearl

Het gras is altijd groener...

Je ziet bij anderen dat het wel kan ???? Wat kan er dan ? Bij ons ziet ook niemand alle problemen. Ons gezin leek altijd het perfecte gezin, maar schijn bedriegd. Mijn ouders leken het ideale paar, samen het gezellige leuke gezin. Ik vind dat vrij weinig zeggen. Ik praat er ook nog maar weinig over, alleen met goede vrienden,

Dropke

Wat kan er bij anderen....

voor je klaar staan als het nodig is, luisteren naar je problemen, meedenken voor oplossingen...

nee, bij mijn ouders is er zelfs niet eens de schijn dat het een gelukkig stel is, ze foeteren elkaar uit waar iedereen bij zit, en dat zijn geen leuke woorden.....ook dus waar mijn kinderen bij zitten....

Ik kan het hier ook niet uitleggen, je moet er bij zijn, je moet er in gezeten hebben. De enigen die het begrijpen zijn mijn zussen, en die staan er hetzelfde tegenover als ik.....we zijn er klaar mee, maar oh, wat kan het soms pijn doen. Als onze buurvrouw bijv. weer met 3 zakjes chocolade op de stoep staat omdat het Sint is, en ik denk, dat hoort mijn moeder te doen....Als de buurvrouw een kadootje voor de kinderen brengt voor hun verjaardag.....dat doet zo'n pijn....

Ja, black pearl

Ik weet dat het pijn kan doen. Dat bedoel ik ook vooral met loslaten. Verwacht het niet meer. Je buurvrouw doet het wel voor je kinderen, geniet daar dan van. Ik weet, dat klinkt wel heel simpel, want het doet gewoon pijn. Die verwachtingen, heel logisch, zijn er al heel lang, en die brengen verdriet. Je voelt pijn als je kids die chocolade krijgen, terwijl je ook blij voor ze kunt zijn. Mijn mening is dus nog steeds, dat dat verdriet uit "jouw" jeugd komt. Onze buren zijn ook van mijn ouders leeftijd en doen zo veel voor onze kinderen. Die zijn erbij met sinterklaas, die slaan geen verjaardag over, daar kropen ze als baby naar binnen en nu rennen ze er naar binnen. De jongste kijkt eerst wat de buurvrouw op tafel zet en dan komt hij bij mij kijken. Vaak eet hij bij de buren. Ja, natuurlijk wilde ik ook dat mijn ouders zo waren, maar dat is niet zo. Ik geniet van de momenten dat ik wel van mijn moeder kan genieten. Als moeder en als oma. Ze woont een eind uit de buurt. Iets wat ik nu helemaal niet erg meer vind. Dus wat de buurtjes doen, kan ze niet. Toch deed mijn vader dat ook niet en hem nam ik het niet zo kwalijk. Misschien, omdat hij zijn fouten openlijk toegaf ? Ik weet het niet.

Ik durf niet te zeggen, waarom ik nu prima kan leven met dingen van mijn ouders. Ik weet dat het begonnen is met vergeven...

Dropke

Maribelle: als je moeder eisen stelt

dat is inderdaad verschrikkelijk lastig in deze situatie.

De oplossing is dat je meer afstand forceert. En dat kan aan beide kanten heel veel pijn doen.
De kunst is dan dat je het toch doet, ookal doet het pijn. En dat is een enorme eye-opener. Het doet je als dochter beseffen hoe loyaal je altijd geweest bent. Begrijpelijk, maar op de lange duur schadelijk voor jezelf en voor de relatie met je moeder.

Je probeert dan aan je moeder uit te leggen waarom je een grens moet trekken en eigenlijk moet je het naast je neerleggen dat ze dat niet kan begrijpen. Terwijl je al die jaren altijd je best hebt gedaan om begrepen te worden en niets liever wilt dan dat. En dan moet je juist tegen je moeder zeggen dat je er afstand van doet om begrepen te worden omdat dat beter is...dat is de clou.

Ik denk dat heel veel mensen vast blijven zitten in de verwachtingen. Daardoor ben je iedere keer weer teleurgesteld als je langsgeweest bent, terwijl iedere buitenstaander die teleurstelling had kunnen voorspellen. Dat is een heel sterk mechanisme, als kind blijf je maar proberen en proberen en proberen.

Zelfs als je dan denkt dat je je erbij neergelegd hebt, en het contact een beetje op een laag pitje zet. Dan nog kun je een kater hebben als je geweest bent. Gewoon, omdat je toch verdrietig blijft dat het nooit zal veranderen.

Hoi dropke

Mijn ouders zijn vlak voor mijn pubertijd gescheiden.
Nu gaat het goed met mij, maar na een moeilijke periode heb ik behoorlijk wat therapie nodig gehad om te ontdekken dat ik eigenlijk mijn hele leven alleen maar gezorgd heb voor anderen en nooit voor mijzelf.
Ik ben nu al heel goed in de zorg te delen met mijn man.
Het probleem wat mijn moeder is dat ik eigenlijk niets voor haar kan doen, want zo gauw ik iets doe klampt ze zich weer aan mij vast. Dus ga ik alleen nog maar gezellig koffie drinken samen met de kinderen en vermijdt met moeite alle vragen om hulp. En daar voel ik mij schuldig over, maar de ervaring leert dat het niet anders kan.
Groetjes van Jun

Rodebeuk

Mijn hemel, ik heb nog nooit zo'n ervaring gehad in al die jaren op dit forum als dat ik nu had, na het lezen van jouw berichtje van vandaag.

Wat beschrijf je het helder. Wat herken ik dit. Wat fijn dat iemand het voor me opschrijft, deze zin, dáár gaat het bij mij om, alleen had ik die clou gevoelsmatig niet door: "En dan moet je juist tegen je moeder zeggen dat je er afstand van doet om begrepen te worden omdat dat beter is...dat is de clou."

Het raakt me vooral zo omdat ik denk dat ik dat kán, afstand doen van het 'begrepen (willen) worden'. Dat betekent voor mij ook in gesprekken een boel: letterlijk niet meer 'op jacht' naar goedkeuring door te vertellen wat ik allemaal voor moois, moeilijks, zwaars en zo doe, en hoe mooi, leuk, lief, knap mijn kinderen zijn en hoe goed toch mijn man (ondanks dit of dat of dat), ook al is dan mijn huis niet schoon en af...

Al-tijd op jacht naar die goedkeuring, dat begrip. Dat verlangen zal blijven, dát inzicht had ik al. Dat is volgens mij inherent aan 'kind zijn': gezien, begrepen en geaccepteerd willen worden, no mather what.

Maar nu dringt echt tot me door: het ligt bij míj om ook in de dagelijkse 'gang van zaken' afstand te doen van het begrepen en geaccepteerd willen worden. Want dat verlangen gaat over 'hoe dan ook', dus onvoorwaardelijk. Maar mijn mond ratelt van 'omdat ik dit of dat of dat ben/doe/kan zul je me toch wel goed (genoeg) vinden'?

Ik ga de boel omdraaien, starting today: mijn mond gaat stoppen met vragen om die goedkeuring, ook al voelt mijn hart dat (nog?) niet.

Dank dank dank, Rodebeuk. En Even Anne, ik hoop dat deze posting jou net zo veel doet als-ie mij doet. Ik volg dit draadje met zeer veel interesse... Groeten van Moes.

Begrip

Ik wil vooropstellen dat ik (inmiddels) heel lieve ouders heb. Maar (ja ja, daar komt de 'maar') ze hebben veel, heel veel fouten gemaakt in onze jeugd. Ze zijn uit elkaar gegaan toen ik 7 was, de juiste beslissing maar voor een kind natuurlijk nooit.

Mijn moeder is geboren in Indonesie en heeft 3 jaar in een jappenkamp gezeten. Ze zegt zelf daar heel weinig herinneringen aan te hebben en die ze heeft, vertelt ze meestal op een grappige of illustrerende manier.

Ruim 15jaar geleden ben ik, op haar uitnodiging, met haar en een van mijn zussen een maand met de rugzak door Indonesie getrokken.
We hebben daar natuurlijk ook een aantal plekken uit haar jeugd bezocht. Het kamp waar ze het langst heeft gezeten (van 6 tot 9 jaar oud) was voor de oorlog een gevangenis en ook nu weer in functie. We mochten daar bij grote uitzondering ook binnen kijken.
Ik moet je zeggen, er zijn zoveel dingen op hun plaats gevallen! Echte AHA-erlebnissen waren dat. Ohhh, dus dààrom doet zo zo, daar komt dat gedrag vandaan...
Tot plaatsvervangende schaamte van ons, vertoont mijn moeder geen schaamte. Die gaat rustig ergens staan verkleden waar wij vinden dat dat niet kan, doet en zegt zaken die wij vaak niet vinden kunnen. Maar als je dan zo'n gevangeniskamp ziet en je weet met hoeveel mensen ze daar zaten en dat de kinderen hun behoeftes in het volle zicht van iedereen moesten doen, dan begrijp je dat schaamtegevoel een overbodige luxe was. Mijn moeder heeft dat dus nooit geleerd als kind!

Qua verwachtingen ben ik dus ook sindsdien een stuk milder geworden. Ik ben wel heel open en vertel haar soms ook wat ik van haar verwacht of wil. Zo wist ik bijvoorbeeld dat zij nooit achter de keuze voor een vierde kindje zou staan, dat was onverantwoord gezien onze situatie, etc. Toen wij toch besloten om het een kans te geven, heb ik haar bij voorbaat gewaarschuwd:
"mam, ik weet hoe jij erover denkt, dus dat hoef je me niet meer te vertellen. We willen graag een vierde kindje en als het ons lukt, en ik kom je vertellen dat ik zwanger ben, zou ik heel graag willen dat je alleen gefeliciteerd zegt en je mening voor je houdt. Zou je dat kunnen? Enigszins verbluft reageerde ze daar inghouden positief op.
Ze is een reuze trotse oma op die vierde spruit van ons, gaat zelfs samen met mijn vader die kleine sponsoren zodat hij naar de peuterspeelzaal kan! Daarvoor belt ze dus gerust mijn vader op, die ze verder bijna nooit ziet en vraagt hem om mee te delen in de kosten omdat wij het niet kunnen betalen!
(tja, ook daarin heeft ze geen schaamte, ze zou zich moeten verhuren als afdinger, als er ergens op afgedongen kan worden, neem ik haar mee!).

Ik weet niet of je echt iets hebt aan mijn verhaal, maar ik heb gemerkt dat heel duidelijk zijn in wat je wel of juist niet wilt, dat dat werkt. Ik doe dat nu ook met mijn vader, waar ik sinds een jaar of 10 weer een heel goede relatie mee heb. Maar ik heb met hem ook 'werkafspraken' gemaakt nadat ik een jaar geen contact met hem wilde. De eerste tijd voelt dat wat geforceerd, maar inmiddels gaat dat echt goed.

Ik wens je/jullie wijsheid en liefde toe!
Jons

Rode beuk

Ja dat is dus wat ik al jaren aan het doen ben: grenzen aangeven, afstand nemen. Zelf geen tot nauwelijks verwachtingen hebben. En omdat a. mijn moeder een claimende pittbull is en b. ik het niet over mijn hart kan krijgen totaal met haar te breken, ik ben haar enige familie is dat een Sisyfusarbeid die geen einde kent, ondankbaar en heel verdrietig is, telkens weer opnieuw. Ik houd van haar maar ik mag haar niet.
Verwachtingen? Ik ben al ver beyond dat punt: ik zal al heel blij zijn met gewoon met rust gelaten worden.

Ik vind het alleen maar een hele zware verplichting waar ik aan moet voldoen. (en dan zo weinig mogelijk als voor mij goed is en dan geterroriseerd worden met klaagtelefoontjes, brieven jankverhalen etc.
En nogmaals ik kan het niek over mijn hart verkrijgen te breken met iemand die al bijna tachtig is en verder geen familie heeft.

Maar ik vind het een zwaar pakket. Dat wel.

Maribelle

Ik wilde

dat ik het lef had om volledig te breken, zoals mijn zus dat wel al heel lang heeft gedaan...dan kunnen ze me zeker niet meer raken...maar vooral de 1e periode na die breuk, daar zie ik dan weer tegenop, aangezien ik zeker weet dat ze veel zullen bellen en claimen.....

zie nu al op tegen 1 januari, nieuwjaarsdag.....moet ik ze daar gelukkig nieuwjaar gaan wensen, 2 mensen die al 50 jaar niet meer weten wat geluk nu eigenlijk inhoudt....

Goedemorgen

Uit de reactie van Rodebeuk van vandaag spreekt in principe hetzelfde als wat bijv. Dropke eerder ook al zei. In andere verwoording, maar de strekking is hetzelfde. En dat is ook waar ik achter sta en wat ik ga proberen te bereiken. En dat gaat me lukken. Maar ik besef ook dat alles wat je wil leren, met vallen en opstaan gaat. Dat het heus niet in een keer goed zal gaan. En ik vind dan zelf dat het verdriet dat met die valpartijen komt er ook zal mogen zijn. Ik zal alleen niet meer uit dat verdriet gaan reageren naar mijn moeder toe. Ik ga proberen het allemaal wat meer over me heen te laten komen en te genieten van de dingen die ze mij/ons wel kan geven. Want die zijn er ook, al zie ik ze soms gewoon vertroebeld.
Ik ben dit draadje begonnen omdat ik (wederom die) bevestiging wilde dat mijn verwachtingen niet abnormaal zijn. Wat niet wil zeggen dat ze helaas onbereikbaar voor me zijn en dat ook zullen blijven. Dat moet ik accepteren. Daarnaast is het heerlijk dingen van je af te kunnen schrijven. En blijkbaar zijn er een boel anderen die dit beamen, gezien de drukte op dit draadje. Fijn, dan is dat in elk geval bereikt. Wederom blijkt maar weer hoe waardevol dit forum is.
Jons; ""mam, ik weet hoe jij erover denkt, dus dat hoef je me niet meer te vertellen. We willen graag een vierde kindje en als het ons lukt, en ik kom je vertellen dat ik zwanger ben, zou ik heel graag willen dat je alleen gefeliciteerd zegt en je mening voor je houdt. Zou je dat kunnen? Enigszins verbluft reageerde ze daar inghouden positief op."
Heel erg herkenbaar! Mijn eerste zwangerschap kwam voor haar veel te vroeg (ik woonde al jaren samen, maar goed) want ze was er nog niet aan toe oma te zijn. Haar reactie was dan ook wel een domper op de vreugde. Mijn tweede zwangerschap lag bij haar in de lijn der verwachting, dus daar kon ze dan ook blij mee zijn. En deze, derde zwangerschap lag niet in de planning (maar o zo gewenst!!!!) dus hier kon ze in eerste instantie weer alleen maar vol verwijt op reageren. Inmiddels is ze er aan gewend en vind ze het geweldig. Gelukkig had ik dat meteen al voorzien, omdat ik weet dat ze gek is op haar kleinkinderen. Dus om de reactie in het begin heb ik me deze keer minder druk gemaakt. Mocht er (ik denk het niet, maar zeg nooit nooit) nog eens een vierde kindje komen, dan zal ik zeker de tekst gebruiken die zoals jij die hebt gebruikt. Gewoonweg super!
Liefs, Anne

Herkenning

Wat ik van een moeder zou verwachten: dat je je probeert in je kind te verplaatsen, ookal is het niet zoals jij.

Ik heb niks aan mijn moeder. Aan werkelijk alles wat ik doe weet ze een negatieve draai te geven. Nu verwacht ik er niks meer van en het doet me ook veel minder als ze weer eens wat zegt onder het mom van goede bedoelingen. Ik spreek haar er ook gerust op aan.
We hebben wel contact, voornamelijk over mijn zoontje, haar eerste kleinkind. Die vindt ze natuurlijk geweldig. Het bracht mij ook in een klap weer in the picture, haha. (Ze heeft me ook wel eens verteld dat andere mensen niet wisten dat ik bestond. Ze verzweeg mij dan, omdat ik haar niet vaak genoeg belde.)
Maar dan nog luistert ze selectief naar wat ik zeg over mijn zoontje en geet ze daar de meest idiote draaien aan. Als ze vraagt of wij hem wel voorlezen (al een vreemde vraag op zich) en ik zeg dat zijn vader iedere avond een paar boekjes met hem leest, onthoudt zij alleen dat *ik* hem niet voorlees. Weken later word ik dan de les gelezen 'omdat jullie hem niet voorlezen'. Hij lijkt wel alsof het er bij haar niet in kan dat ik ook wel eens iets goed kan doen. Dat is er zo ingebakken bij haar.
Het is vermoeiend, maar ik ga ook niets meer verwachten. Ik heb wel eens 'surrogaatmoeders' gehad, die dan wat aardigs zeiden, maar als puntje bij paaltje komt, ben jij voor hen niet wat zij voor jou zijn.

We zijn overigens goed opgevoed en educatief gestimuleerd, blablabla, maar emotioneel zou het beter gekund hebben.

Heb niet alles gelezen

dus zomaar voor de vuist weg mijn bijdrage.

Al jaren noem ik mijn moeder 'oma'. Niet als ik tegen haar praat, wel als ik het over haar heb. Het is alweer een hele tijd geleden dat ik het lastig begon te vinden hoe met haar om te gaan. Toen heb ik op deze manier een soort afstand ingebouwd. En het werkt prima.

Zelf heb ik nooit een oma gehad, beide oma's leefden al niet meer toen ik geboren werd.

tonny

Een moeder....dat was de mijne!

Ik heb niet het hele draadje gelezen maar bij de openingszin dacht ik direct: Een moeder? Een goed voorbeeld zou zeker mijn moeder zijn. Misschien niet het beste voor haarzelf, ze had een zwaar leven. Maar daar merkten wij kinderen niet veel van. Ze cijferde zichzelf altijd weg. Alles draaide om ons welzijn. Een topmoeder!
Helaas leeft ze niet meer. Mijn 10 jarige zoon (die haar niet gekend heeft) gaat steeds meer vragen over haar stellen. En als ik over mijn moeder vertel, hoe veel aandacht ze voor me had, hoe ze me altijd steunde,hoe trots ze op mij was, dan zegt zoon: "Mama, je lijkt heel veel op haar, dat weet ik zeker!" Een groter compliment kan ik als moeder zijnde niet krijgen.
Ik vind het ook heel moeilijk om te horen en lezen van andere vrouwen hoe slecht de band met hun moeder is. Het is een groot gemis. Je moeder is toch je basis. Je gevoel van veiligheid. Van geaccepteerd worden. Als zij er niet voor je is, echt vreselijk lijkt mij dat. Ook heeft ze me heel zelfstandig gemaakt. Toen ze overleed kon ik de wereld ook aan zonder haar. Dat is net zo belangrijk, je kind het vertrouwen geven dat hij/zij het ook zonder jou redt in het leven. Dat is voor mij een moeder.