Donorcodicil

Daar denk ik over na pluk

Ik denk nu: voor mij ligt de grens bij orgaandonatie. En levensrekkende maar tevens ellende-rekkende zware behandelingen bij kanker, zijn voor mij ook duidelijk een stap te ver.
In mijn werk, waarbij sommige kindjes zeer, zeer zwaar gehandicapt zijn, en ondanks medicatie vele uren huilend van de pijn, bij een enkeling zet ik ook mijn vraagtekens waarom een kind kunstmatig gevoed wordt, en dus kunstmatig in leven wordt gehouden.
Gewoon dood mogen gaan is ook iets voor te zeggen.

Ik vind dus

Wie wil doneren moet gewoon zo'n miniscuul opgevouwen strookje in een hangertje dragen. Scheelt een hoop kosten.

Goed idee

van kaatje.Zou heel veel administratie kosten kunnen drukken.
Verder wordt er naar mijn idee de mensen onderuit geschopt die geen donorcodicil hebben en dat ook niet willen door wat voor reden ook.Ik heb geen zin om mijzelf te moeten verdedigen omdat ik geen donorcodicil heb.Jammer dat er zo met elkaar wordt omgegaan en dat de ene knal naar de andere knal uitgedeeld worden door niet dragers en door wel dragers van het codicil.
Het zijn meningen en ideeen van elk individu,respecteer die dan ook.
Ik heb mijn mening gegeven,mijn ideeen gedeeld.
Ik trek mij terug,want de manier van doen naar elkaar vind ik niet prettig,zo ga je niet met elkaar om.

en nog even betreft reincarnatie.mijn lichaam komt terug ik begin weer van voor af aan als baby zijnde,zieltje cellen of wat dan ook blijf ik nodig hebben.mijn geloof,mijn idee van reincarnatie.niet alleen de ziel.

Maakbaarheid en grenzen

Mijn persoonlijke keuze is dat ik géén donor ben en ook niets wil ontvangen, als dat op een dag in het plaatje zou passen. Op een dag is mijn leven voorbij, dat is nu eenmaal zo.

Vanuit mijn geloof heb ik vertrouwen in iets na dit leven, iets waarvan ik nu nog geen enkele voorstelling heb, maar wat me wel helpt niet koste wat kost zo lang mogelijk op deze wereld te willen blijven. Verlenging van het leven is niet altijd wenselijk.

Ik ben echter beslist niet tegen levensreddende acties in het algemeen (anders was ik op mijn 32-ste al dood geweest) maar wat mij betreft zijn er grenzen, ook als de techniek nog mogelijkheden biedt.

Tot slot: ik kan me vinden in het verhaal van Kaatje, hoe verdrietig de eindigheid van het leven ook kan stemmen.

Tonny

Tsja

Dat zijn van die situaties die ook met regelmaat in series als ER aan de orde komen. Dan komen er bv. 2 ernstig gewonde slachtoffers binnen en er is maar 1 OK vrij. Wie help je eerst? De dader van de steekpartij of het onschuldige slachtoffer?

Bloeddonor mag ik niet zijn: altijd een (veel) te laag Hb gehad, en na een bloedtransfusie is het helemaal verleden tijd. Toch wil ik in een voorkomend geval wel graag een zak bloed. Ik denk dat je de bloeddonoren er inderdaad buiten moet laten.

Wel heb ik al jaren een donorcodicil. Wat er bruikbaar is mogen ze hebben van mij. Zal niet heel veel zijn, maar dat is weer een ander verhaal . Ooit zal ik ook zelf een donornier nodig hebben en ik hoop dat tegen die tijd de wachtlijsten wat korter zijn. Nu zijn die ongeveer 5 jaar en dat is lang! Weliswaar bestaat er dialyse, maar dan lever je echt ernstig in op kwaliteit van leven. En ja, na een transplantatie zit je de rest van je leven aan behoorlijk zware medicatie vast, maar dat is echt altijd nog een stuk beter dan het alternatief.
Er zijn dus gewoon echt meer orgaandonoren nodig.
Met een vaag verhaal over DNA-strengen kan ik trouwens niet veel, en ik begrijp ook niet zo goed hoe je in een eventueel volgend leven iets kunt hebben aan organen die verbrand dan wel vergaan zijn

Aanvulling

Ik ben overigens ook blij dat ik de beslissing niet hoef te nemen over wie welk orgaan krijgt. Het orgaan gaat naar degene bij wie het het meest past qua weefseltypering e.d. en ik denk dat dat ook de eerlijkste manier is.

Ik kan een heel eind mee in het standpunt van Kaatje, maar ik heb wel een hele grote MAAR. Ik heb 4 kinderen die grotendeels nog heel jong zijn, en ik denk dat die erbij gebaat zijn als ze zo lang mogelijk een moeder hebben. Als ik 70 ben en het gaat fout, vind ik dat een heel andere situatie dan nu: begin 40 en met een jong gezin.

Er is inmiddels een nieuw draadje over bloeddonoren, die ga ik ook maar eens even lezen.

Rieke en anderen

Mijn reactie was niet bedoeld om je aan te vallen hoor! Helemaal niet! Ik ben gewoon oprecht geïnteresseerd wat je dan van de non-beating methode vindt.
Ik vind het ook helemaal niet raar dat je er zo over denkt; integendeel, ik kan me het heel goed voorstellen. Ik weet ook niet hoe het zit met hersendood zijn en je ziel. Ik weet wel dat je daar al jarenlang een mening over kan hebben en dat die vervolgens aardig aan het wankelen kan worden gebracht als je in een situatie zit waarbij je daadwerkelijk voor de keuze van orgaandonatie komt te staan.
Als ic-verpleegkundige zul je vast het een en ander hebben meegemaakt waardoor je deze mening hebt. Het is wat dat betreft erg jammer dat je niet kan aangeven of je dan wel organen wil afstaan nadat je hart daadwerkelijk is gestopt.

Nog even helemaal los van het systeem van registratie; wat ik heel erg jammer vind is dat ik er helaas achter ben gekomen dat je voor orgaandonatie kan kiezen maar dat het er in de praktijk maar zelden van komt. Ook als de omstandigheden ogenschijnlijk "ideaal" zijn voor orgaandonatie. De procedure is, als je eenmaal hebt gekozen, zo verschrikkelijk omslachtig dat het om praktische redenen soms helemaal niet door kan gaan.
Nu hadden wij met ons kind te maken, dus was er geen sprake van een codicil of andere vorm van registratie; hoe dat zit met volwassenen weet ik niet, maar in het ziekenhuis waar wij waren was het nog maar een keer voorgekomen dat het daadwerkelijk tot donatie is gekomen terwijl meerdere ouders in eerste instantie wel voor donatie kozen, maar het door de langdurige procedure weer terugdraaiden.
En wat dat betreft zou je inderdaad kunnen kiezen voor een registratiemethode waarbij je automatisch donor bent tenzij je anders aangeeft. Dan is de kans wellicht groter dat het in meer situaties werkelijk tot een donatie komt.
Aan de andere kant merk ik nu, nu ik het zelf van zo dichtbij heb meegemaakt, ik er minder gemakkelijk over denk dan voorheen. Voorheen was ik ook voorstander zo'n systeem als voorgesteld; nu zie ik er opeens veel meer bezwaren in. Sommige mensen snappen niet zo goed hoe ze bezwaar moeten maken, kunnen misschien zelfs niet lezen, terwijl ze wel moeite hebben met orgaandonatie. Dan kun je inderdaad zo kort door de bocht zijn en zeggen dat rechten en plichten heel anders zijn bij leven dan bij dood, maar daar heb ik dan toch grote moeite mee.
Wat maakt dat ik er nu anders over denk kan ik eigenlijk niet zo goed uitleggen; voornamelijk denk ik omdat de situatie waar je dan op dat moment in zit zo emotioneel is en schokkend is, dat je alles wil doen voor degene om wie het gaat. Ook wensen van al dan geen orgaandonatie.

Wat betreft het thema 'voort wat hoort wat'; ik denk ook dat het inderdaad niet zo zwart-wit is. Nu ging het bij ons om ons kind en dus ook kleine organen die evt. alleen geschikt zijn waren voor kinderen. Ik heb werkelijk geen seconde gedacht aan de levensstijl van een eventuele ontvanger. Misschien juist wel vanwege dat kind zijn, dan is dat toch minder aan de orde. Maar ook met volwassenen; ik had alleen maar het gevoel; als wij iemand de ellende, het sterven van je kind (of dierbare), kunnen besparen door orgaandonatie, het leven van een ander leefbaarder kunnen maken, dan doen we dat graag.

groet, heli

Bloedtekort

Nee, er is in Nederland geen schreeuwend bloedtekort. Maar dat komt omdat er bloed wordt geïmporteerd. B.v. uit de VS, waar betaalde donors het graag (vaak) afstaan, want dan hebben ze weer wat geld. Die zijn daarom niet altijd eerlijk over hun levenswandel, en dat bloed is om die reden niet zo veilig als Nederlands bloed van betrouwbare, onbetaalde donoren. Uit die import zijn dan ook heel wat besmettingen voortgekomen in het verleden (HIV, hepatitis C. En bedankt.)
Een land als België (die overigens het GBS hebben en waar donatie veel meer maatschappelijk gewoon is), kon wel voorzien in zijn eigen bloedbehoefte (Althans dat was zo, ik weet niet hoe de recente stand van zaken is.) Daar waren veel minder van die besmettingsgevallen.
Dus: bloeddonoren meld u aan in grote getale!!
Kari

Pelle, lijst

"hoezo onderaan de lijst? Daar kom je toch altijd terecht neem ik aan?" Nee. Die lijst houdt ook rekening met de ernst van de ziekte en de spoed die voor een bepaalde patiënt nodig is. Heb je zonder transplantatie nog maar enkele dagen te leven, dan kom je vrij ver bovenaan te staan.
Kari

Reactie voor albana

aangzien ik zelf wel een donor codicil heb,praat ik hier ook over met mijn kinderen( allen 12+),ik weet van al onze kinderen of ze wel of niet willen doneren indien er iets met ze gebeurt.
en daar zal ik me ook aan houden indien het zover komt.
hoe ik dat met een eventueel jonger kind zou doen,daar heb ik nooit zo over na gedacht,en dat is nu niet meer van toepassing.

Ik ....

Wij (man en ik) zijn beide orgaandonor, geregistreerd nog wel. Maar ik wéét hoe het voelt.... toen ooit onze oudste overleed en zelfs al dood was....Ik was nog nét zo moeder. Ik kon er zelfs niet tegen als ze 'm niet héél voorzichtig vastpakten en dat terwijl ie al dood was. Nou kwam ons kind (door medische problemen)niet in aanmerking voor donorschap dus dat is niet ter sprake gekomen. Maar écht, ik geloof nooit dat ik het zou kunnen goedvinden van 1 van mijn kinderen. Daar blijven ze van af! Ik zou er écht, écht niet tegen kunnen. Toen de oudste dochter érg ziek was (écht héél erg) ervoer ik weer datzelfde gevoel...je wil ze beschermen tegen álles en zeker als ze zo kwestbaar zijn. Erg ziek is kwetsbaar en dood ook. Dus daar moet iedereen vanaf blijven zoiets.
En dat terwijl mijn moeder verongelukt is en omdat er toen nog niks geregistreerd stond broer en ik moesten beslissen wat en hoe. Ja ik wilde dat wel...ik vondt het zelfs een 'mooi' idee. Dat er tenminste nog iéts van mijn moeder rond zou lopen. We hadden geen idee want mijn moeder ervan gevonden zou hebben.Broer twijfelde en die heb ik bepraat (een beetje) en dus zijn er organen gedoneerd. Eigenlijk kon ik toen volmondig meteen dus ja beslissen.
Ik zou het bij mijn man ook kunnen.
Maar áls ze mij om toestemming zouden vragen m.b.t. mijn kinderen dan kan ik écht geen toestemming geven. Gewoon niet omdat ik dan een of andere waas voor m'n ogen krijg en niet meer rationeel over zulke dingen kan nadenken.
Mijn kinderen zouden dat zelf trouwens wel willen zeggen ze...
Als je het me nu zou vragen (zonder dat ze ziek zijn dus) dan zeg ik meteen volmondig ja.
Maar sorry als ze ziek zijn, erg ziek zijn en zelfs als ze dood zijn wordt ik een ander mens.
groeten albana

Pandia

Als je bloed nodig hebt dan kun je er van uit gaan dat dat veilig bloed is. Hoewel veilig toch maar een relatief begrip blijft, dat bewijst het gegeven dat je zelf geen donor meer mag zijn als je eenmaal een bloedtransfusie hebt gehad, maar het is zo veilig als maar mogelijk is.
Het gaat meer om producten die uit bloed gemaakt worden. Daar is in het verleden narigheid mee geweest met geïmporteerd spul uit het buitenland. Tegenwoordig wordt dat onderzocht en bewerkt (b.v. verhit) maar ook dan blijft veiligheid relatief. Men weet niet wat men nog niet weet immers. Zo ging dat met HIV en Jacob-Creuzfeld ook.
Vandaar dat ik het jammer zou vinden als mensen door de gedachte "er is geen bloedtekort" afzien van donorschap. Hoe meer Nederlands bloed hoe beter vind ik.
Kari

Kari (ot)

Ai ai ai ai, wat een zin )))
Hoe meer Nederlands bloed hoe beter vind ik.

Wieiieieiie Neeeeeeeeerlandsch bloed door d'adren vloeoeoeoeiiiiit.........

Tirza

Van vreemde smetten vrij ).

dat is natuurlijk wel handig voor een transfusie.

Zo zie je maar

waar zo'n oud-Hollandsch lied goed voor is.

Ah, ik zou dus niet eens bloed mogen doneren, heb zelf bloed ontvangen in 1991.
Trouwens best benieuwd wiens bloed dat was, maar dat zal wel een mixje zijn??

tonny

Aan het sterfbed

Juist omdat het onmenselijk is om aan het sterfbed van een dierbare te moeten beslissen over donatie en juist omdat het heel logisch is dat je daar op zo'n moment echt niet aan wilt denken, ben ik voor automatische registratie (wie niet wil moet stappen ondernemen). En ben ik tegen beslissingsbevoegdheid van naasten.

Blijft moeilijk

Ik vind het een moeilijke kwestie. Ik vind orgaandonatie een geweldige mogelijkheid om iemands leven te redden of verbeteren (wil zelf doneren en eventueel ook ontvangen). Maar ik heb er wel een principieel bezwaar tegen als mensen, ook een overheid, over zulke essentiële dingen beslissen voor mij en dat ik er alleen van af kan als ik iets doe. Dat vind ik voor kleine dingen (een mededeling krijgen dat er iets bijzonders is op een club (dus niet iets waar je op basis van je lidmaatschap aan mee hoort te doen) en waar men ervan uit gaat dat ik kom tenzij ik mij afmeld), maar zeker ook voor grote dingen (wat er met mijn lichaam gebeurt na mij dood vind ik wel groot). Dat de overheid een aantal dingen rondom de dood regelt in bv de Wet op de lijkbezorging en het erfrecht is van een andere orde dan dat de overheid ons allen verklaart tot donor, tenzij we bezwaar maken. Volgens mij zouden we ook niet accepteren dat de overheid bepaalt dat begraven vanaf nu not done is en dat we allemaal gecremeerd moeten worden, tenzij…

Dirkje

Pluk

*"En nog wat groffer: rokers/drinkers/vetklompen, daar zou voor mij gevoelsmatig hetzelfde gelden*

inderdaad heel erg grof Pluk,en bovendien erg respectloos.

Eens met dirkje

Dirkje, ik ben het helemaal met je eens. Ben ook voor orgaandonatie en zou ook willen ontvangen, maar vind het ook een 'te groot' ding om door de overheid te laten beslissen.
Toch denk ik ook dat het met de manier van registreren zoals het nu geregeld is voor een aantal mensen die in principe wel donor zouden willen zijn 'te veel gedoe' (of te ingewikkeld) is, waardoor er potentiele donoren gemist worden.
Een andere manier van registreren kan ik zo niet bedenken (misschien komt dat nog eens als ik niet zo moe ben ), maar er moet toch en ander soort van registratie of bewustwording mogelijk zijn. Misschien elke twee jaar een mailing vanuit de overheid oid... (en dan kunnen ze de adviezen omtrent een of andere griep wel laten zitten...).
Daarbij zou het ook prettig zijn als je op een of andere manier aan kunt geven wat je wensen zijn. Bijvoorbeeld geen hoornvliezen/huid of weet ik veel wat doneren of alleen donatie nadat het hart gestopt is met kloppen (non-beating).
Al hebben wij ervaren dat je dit ook kunt aangeven als je daadwerkelijk voor de keuze staat. Maar dan moet je natuurlijk als nabestaande wel weten wat de overledene wil.

heli

Jacoline

Ik ben een "gezonde burger" maar ik mag geen bloed geven omdat ik tatoeages heb. Ik weet heel zeker dat mijn bloed prima in orde is, ik heb geen enge ziektes oid maar toch mag ik geen bloed geven.
Maar volgens jou zou ik dan ook geen bloed mogen ontvangen, dat is dan toch raar!? De keuze om wel of geen bloeddonor te zijn wordt voor mij gemaakt, daar heb ik zelf geen invloed op. Had ik dat wel dan zou ik bloed doneren, heel graag. Je vergelijking met orgaandonatie gaat ook wat mij betreft mank.

Oh ja

Ik heb ook nog eens standaard een behoorlijk lage Hb waarde, ook al een reden waardoor ik geen bloed mag geven.

Overigens

sta ik op dit moment niet als donor geregisteerd en mijn man ook niet. We hebben ingevuld dat we de beslissing aan elkaar overlaten. We weten van elkaar dat we willen doneren. Maar vinden ook dat er omstandigheden kunnen zijn waaronder dat, ondanks goede bedoelingen, misschien beter niet kan gebeuren. Die omstandigheden hebben we vrij nauw omschreven en hebben te maken met de kinderen: als het voor kinderen niet te bevatten is dat ze afscheid moeten nemen van een vader/moeder die voor hun gevoel niet dood is, omdat er nog een hart klopt en adem gehaald wordt (al weten wij dat door machines komt), dan kan het voor hen heel verkeerd uitpakken. Maar we hebben elkaar wel beloofd er alles aan te doen dat het allebei kan: en kinderen die goed afscheid kunnen nemen, en doneren. AAngezien de oudste kinderen ondertussen ook aangegeven donor te willen zijn, denk ik dat het wel uit te leggen valt. Maar o, wat hoop ik dat het nooit aan de orde zal zijn.
Maar we staan dus niet als donor geregistreerd.
Groet,
Dirkje

Zo is dat

"Maar vinden ook dat er omstandigheden kunnen zijn waaronder dat, ondanks goede bedoelingen, misschien beter niet kan gebeuren"

Iedereen kan eigen omstandigheden hebben die maken dat jij het net even anders wil dan op het registratieformulier staat aangegeven. Registreren (en dus ook bezwaar maken in een GBS) is dan moeilijk, er zullen altijd mensen zijn die zich niet registreren of geen bezwaar aantekenen omdat hún wensen er niet op staan. Bijvoorbeeld heartbeating of non-heartbeating, wel huid maar geen hoornvliezen, etc.
Het kan niet zo zijn dat de overheid zich het recht toeeigent jouw organen uit te nemen, omdat je geen bezwaar aan hebt getekend, omdat nota bene hún bezwaarformulier niet voldoet aan jouw specifieke wensen.

Overigens voor Dirkje: in het huidige donorregister bestaat de mogelijkheid om aan te geven dat je nabestaanden mogen beslissen, maar een hoop van de in dit draadje genoemde verfijningen behoren níet tot de keuzemogelijkheden.

Dirkje

Wat je zou kunnen overwegen is het opstellen van een briefje met je donorwens, en dat bij je IDkaart of rijbewijs stoppen (die moet je toch altijd bij je hebben . Want het is mooi dat jij van je man en hij van jou weet wat jullie willen, maar er kan zomaar een omstandigheid ontstaan dat jullie dat niet voor elkaar kunnen verwoorden. Dat die beslissing bij iemand anders (broer, zus, ouders?) komt te liggen.
In de praktijk is het dan voor die mensen heel moeilijk om te beslissen. Euh...ik heb ze er wel eens over gehoord maar... zouden ze het echt nog steeds wel willen? Dan is de bslissing: doe maar niet, vele malen veiliger dan de beslissing: doe maar wel. Het helpt als ook dan klip en klaar is wat JOUW wensen zijn ("dat we willen doneren."). Daarvoor hoef je je niet als donor te laten registreren.
Kari

Helaas ervaring

De allerliefste van de wereld zou sterven en ik heb ja gezegd.Ik ben van mening dat we door het ziekenhuis met respect behandeld zijn,hersendood is dood.Heartbeating wil zeggen:aan de hartlongmachine,aan de beademing,volledig verdoofd,zelfs geen reflexen meer
Ik lees hier helaas teveel negatieve reacties,geeft mij een nare bijsmaak bij de moeilijkste beslissing van mijn leven,een beslissing die ons ook veel tijd gekost heeft en veel tijd voor afscheid opgeleverd heeft.
Iedereen op de donorlijst gaat dood als ze geen nieuw orgaan krijgen,zo simpel is het,niksniet slechter leven,gewoon hartstikke dood
Mijn liefste heeft 6 personen/gezinnen/families hoop kunnen geven.
Ik heb gezien wat hersendood is en hoe zorgvuldig daar mee omgegaan wordt,ik weet ook hoe een lichaam met en zonder ziel er uitziet(gelukkig hadden wij een verpleegkundige met begrip),ik ben gelovig en geloof dat ik "van boven" de kracht heb gekregen om ja te zeggen terwijl ik zat te gillen van verdriet
Voor mij staat leven voorop en dat was in dit geval helaas leven voor de ontvanger

Dapper lotje7777

Lotje7777, wat dapper van je dat je die beslissing hebt kunnen nemen op zo'n moeilijk moment. In dit draadje wordt een aantal keren gesuggereerd dat er in ziekenhuizen heel bot wordt gevraagd naar mogelijkheden voor donorschap: "Uw geliefde is/gaat dood, maar er zitten nog wat bruikbare onderdelen aan. Kunnen we die er vast uithalen?"
Zo gaat dat natuurlijk niet en daar heb ik zelf ook ervaring mee. Mijn schoonvader overleed op de IC (2 weken na hartinfarct) en aan de familie is toen op een heel fijne en absoluut niet dwingende manier gevraagd hoe wij over donatie dachten. Schoonvader had nauwelijks herbruikbare organen maar hij heeft na zijn overlijden wel huid en hoornvlies afgestaan. Ik vind het juist wel een fijn idee dat iemand anders daarmee geholpen is.

Inderdaad

In dit ziekenhuis werd zeer menselijk gehandeld en meegeleefd,we kregen alle aandacht en alle tijd,alles draaide om mijn liefste en de volle aandacht die hij kreeg,de liefdevolle verzorging,het was geen lichaam met doneerbare onderdelen maar een mens en daar hebben ze naar gehandeld.
Pas aan het einde van het donatieproces,dat 13 uren duurde(in totaal duurde alles 22 uur,hoezo zorgvuldig?),kregen we details over ontvangers,wachtlijsten etc.
Er is ook de mogelijkheid om na de donatie de transplantatie-artsen te spreken en daar hebben we al gebruik van gemaakt.
Het maakt het verlies helaas niet beter en de hartepijn niet minder maar dat kun je er ook niet verwachten.

Nu hoop ik nog maar op 1 ding:dat de ontvangers kunnen rennen,ademen,genieten.......

Albana

Als mijn kind hersendood is na een ongeval en ze mij confronteren met de boodschap dat er een ander gebruik kan maken van haar organen zou dat hartverscheurend zijn. Ik denk dat ik toch de angst zou hebben dat ze mijn kind uit elkaar halen terwijl ze misschien nog bij bewustzijn zou kunnen komen. Ik zou dan verstandelijk best willen aannemen dat dat niet zo is, maar je hoopt toch. Een vreselijk moment dus, maar ik weet zeker dat mijn dochter het goed zou vinden en ik sta ook achter doneren dus de pijn zal niet de beslissing zijn, maar het definitieve van haar dood.