Derde kind?

Te laat... (berber, off topic, alweer)

Berber, volgens mij ben je al te laat, hoor! Je bent dus al zwanger? Mens waar ben je aan begonnen. Het is nu te laat, je kunt niet meer terug, ik wens je heel veel sterkte!!!

Nee, geintje, Mijn meiden waren bijna 3 en mijn zoon was toen ruim 6. Overigens heb ik wel een 2-eiige tweeling, ik weet niet wat de jouwe is? en jij krijgt nu weer een knul? hahaha, ik moet je even uitlachen, hoor

Mijn kinderen zijn nu 10, ruim 6 en sinds kort 4...

mail me anders even op: [email protected], dan vervuilen we hier de handel niet helemaal. *grijns*

groetjes,
Jons

De knuppel in het hoenderhok.

Wat een goede reden is om een kind te krijgen? Ik heb werkelijk geen idee.

Het krijgen van kinderen is per definitie een egoistische beslissing. Je kiest immers voor iets waar je zelf plezier, liefde, verzorging en andere dingen van denkt te krijgen. Ik heb nog nooit iemand horen zeggen "Ik wil zelf eigenlijk geen kinderen, maar ik neem ze toch maar om er de rest van de wereld een plezier mee te doen."

Met bovenstaande uitspraak (die overigens niet van mij afkomstig is) ben ik het helemaal eens. Redenen als: nog één keer zwanger omdat het zo fijn is, verslaafd aan baby's of een speelmaatje voor het andere kind vind ik kortzichtig en korte termijn denken.

Allergie-mama

"Ik wil zelf eigenlijk geen kinderen, maar ik neem ze toch maar om er de rest van de wereld een plezier mee te doen."

Bedoel je serieus dat je dát een goede motivatie vindt om kinderen te krijgen? Ik ben blij dat je hier alleen in staat. Ik kan me geen betere reden bedenken om een kind te krijgen dan dat je graag nog een kind wilt hébben. Als je het niet graag wilt, kun je ook nergens de inzet en energie vandaan halen om dat kind een goede kindertijd te geven en er een beetje leuke volwassene van te helpen maken.

*zucht*...... lezen a.u.b.

Ik heb nog nooit iemand horen zeggen "Ik wil zelf eigenlijk geen kinderen, maar ik neem ze toch maar om er de rest van de wereld een plezier mee te doen."

Zoals ik al vermeldde, is dit geen uitspraak van mij.

Allergie mama?

maar wát is voor jou dan de reden geweest om een kind te krijgen? en daarna nog een tweede?

Biene m.

Ik snap je punt. Ik zet een stelling neer en zeg vervolgens dat ik het hiermee eens ben. Dus jouw conclusie is dat het ook mijn woorden zouden kunnen zijn.

Mijn excuses. Voor alle duidelijkheid: de stelling luidde:

Het krijgen van kinderen is per definitie een egoistische beslissing. Je kiest immers voor iets waar je zelf plezier, liefde, verzorging en andere dingen van denkt te krijgen.

Hiermee ben ik het dus eens. De zin daarna is blijkbaar ter verduidelijking, maar heeft voor mij geen waarde.

Ben het wel een beetje eens

met allergie mama moet ik zeggen. Ik zou het zelf niet zo zwaar aanzetten maar een kind neem je voor jezelf omdat het kriebelt omdat er oerdrang is (die voortkomt uit voortplantingsdrang). De overwegingen van speelkameraadjes en dergelijke zijn allemaal gerationaliseerde bijzaken die uit het verstand en redeneervermogen komen. Drang is drang en die is per definitie zeer egoistisch.
Ik heb geen drang meer na 2 kinderen en zou vanuit mijn verstand juist gaan redeneren dat ik het enorm zielig vind voor mijn reeds bestaande kinderen van 4 en 6 als er nog een baby bij zou komen. Wat een enorme beperking voor hen. Niet meer zwemmen met mama alleen, stil zijn als er speelvriendjes zijn etc ga maar door.
Als ik de drang wel had gehad dan zou ik zeggen: wat een leuke kans voor de kinderen zo dichtbij nog een baby erbij, extra spelen etcetc.

Dus in die zin ben ik met allergie mama eens. Stop het rationaliseren. Je hebt drang of niet en daar doe je iets mee of niet.... (als het je gegeven is)

Mijn redenen

Zoals ik al eerder schreef, omdat ik nog een portie liefde over had.
En verder omdat ik het leven leuk vind ! Ik vind de wereld leuk, mensen leuk, leren leuk, ruiken leuk, horen leuk. Het is gewoon een genot om te kunnen leven.
Dat gun ik ook anderen en als ik dat anderen kan geven en deelgenoot mag zijn van het leren, ontdekken en genieten ben ik een tevreden mens en verlaat ik gelukkig deze wereld.
Jakiro

Jakiro (o.t.)

Als ik jouw verhaal zo lees, komt onmiddellijk de vraag in mij op waarom jouw "portie liefde" alleen bestemd lijkt voor een eigen kind? Deze liefde kun je ook kwijt in vrijwilligerswerk met bv gehandicapten of dementerende bejaarden.

Allergie mama

je beantwoord mijn vraag niet,althans gedeeltelijk.
jouw eerste kind kwam als logisch gevolg van getrouwd zijn en een gezin beginnen. ( vind ik trouwens een beetje naief,het is geen nieuw bankstel wat je koopt,maar dat is slechts mijn mening).
maar dan vraag ik me toch ook af,waarom is je tweede kind dan gekomen?
of was dat weer een logisch vervolg op de eerste?

Je hebt helemaal gelijk, sus-anne

Ik was jong en inderdaad naiever dan op dit moment. Bij mij (ons) stond van tevoren vast dat we een gezin met twee kinderen wilden. Na de geboorte van de tweede (ik was toen 29) heb ik me om deze reden laten steriliseren.

Allergie-mama

Na de geboorte van de eerste ontdekte ik het soort onvoorwaardelijke liefde die ik nog niet eerder kende. Dat soort liefde had ik nog ontzettend over...
En wie zegt dat ik geen vrijwillgerswerk doe ?
Jakiro

Voor een stuk...

...kan ik me wel vinden in Allergie-mamas statements. Het is idd belangrijk dat BEIDE partners erover naadenken, waarom ze een kind willen.
En voor de vrouw is het belangrijk, om eraan te denken, dat zij voorgoed op bepaalte manier aan een man verbonden is, als zij een kind met hem krijgt, ook al gaat de relatie ooit uit elkaar.

Emancipatie en al op zij gezet, als vrouw met kinderen ben je een heel stuk kwetsbarer dan als vrouw zonder kinderen, op veel vlakktes. Je kan niet meer keuzes alleen voor jezelfst maken. En hoe meer kinderen je heb, hoe kwetsbarer wordt je ook.

Moederschap verandert je, het verandert je prioriteiten, je krijgt een grotere behoefde aan veiligheid voor jezelfst en je kinderen. Het verandert je relatie met je partner. Het verandert vrijwel alles in je leven.

Zoveel relaties die eerst goed liepen gaan uit elkaar, als een kindje (of het 2de/3rde) komt.

Toen bij ex en mij het thema "kinderen" op kwam, was hij degene, die het meeste haast had hiermee. Ik wilde ook een kind, maar had meer iets van: "Pil afzetten en kijken wat gebeurt", maar voor hem was het elke maand een teleurstelling als ik begon te menstruieren, terwijl ik hier veel ontspannter in stond.

En hij is nu degene, die nooit een cent alimentatie betaalt heeft en nooit de moeite gedaan heeft om dochterlief te bezoeken. Zij heeft hem nu precies 6 jaar niet meer gezien en ja, zij zit ermee, erg zelfst.

Ik zou het nooit tegen haar zeggen, maar achteraf denk ik, dat voor hem de grootste redenen voor zijn kinderwens was, dat hij hierdoor nooit meer uitgewezen kan worden uit Duitsland...

Maar mijn kind is hier nu de pineut van. Zij heeft een absoluut super relatie met mijn huidige man, hij heeft zelfst haar naam op zijn arm laten zetten, maar toch - het blijft aan haar knagen, dat zij haar biologische vader niet kent. Ik zeg tegen haar, dat zijn ziektes (depressies, PTSD door de Bosnie-orllog) het probleem zijn, maar geloof er zelfst nog maar half in.

En ja, daarom vindt ik het uiterst belangrijk, dat partners eerst goed en eerlijk om tafel gaan zitten, voordat ze aan kinderen beginnen. Zichzelfst eerlijk afvragen: "Kunnen wij het als stel aan? Is het goed voor onzere andere kinderen (mits er al kinderen zijn)? Zullen we het allebei ook aankunnen, als de relatie uit elkaar gaat of een van ons door bv ziekte/dood van de andere partner als alleenstaande ouder terecht komt? Zullen wij het aankunnen, ook in het geval van scheiding het beste voor de kinderen te willen en onzere eigenen problemen hiervoor in de achtergrond stellen?"

Het is helemaal niet romantisch, over deze dingen te moeten praten, maar het is nodig. Dat heb ik op de harde manier moeten leren en mijn dochter moet helaas de prijs hiervoor betalen. Ik zou haar deze last graag van haar schouders nemen, maar dat is helaas niet mogelijk.

Daarom zou ik nooit een kind krijgen, om mijn man blij te maken, tenzij mijn kinderwens even sterk is dan de zijne.

Daarom wil ik geen kinderen meer. Bij mijn ex was ik zo zeker, ik vertrouw mijn eigen gevoel niet meer, ook al is m'n huidige man dol op dochterlief en op kinderen in het algemeen. Ik ben erg voorzichtig geworden door mijn ervaring met mijn ex, misschien wel te voorzichtig, goed mogelijk. Maar deze voorzicht houdt mijn kinderwens tegen, z'samen met gezondheidsproblemen.

Ik snap het niet eens

wat allergie-mama bedoelt. Bedoelt ze, dat je om egoistische redenen geen kinderen mag willen? (al is dit volgens haar en vele anderen wel de gebruikelijke gang van zaken). Of bedoelt ze, dat het wel om egoistische redenen mag maar niet om altruistische (zoals 'leuk voor broertje of zusje') omdat die toch 'niet echt' zijn? Of mogen sommige egoistische redenen wel en andere niet? Of mag alles, maar moet je er wel goed over nadenken? En vindt ze dus dat ze zelf ook de verkeerde redenen had of helemaal niet? Dat is me echt allemaal niet duidelijk.
Enfin, hier in elk geval geen moeite gedaan om iets anders als reden te verzinnen dan 'het lijkt me leuk en gezellig' en als het kind er dan eenmaal is, ontstaat er weer zo'n ontzettend nieuwe situatie dat je daar gewoon het beste van moet maken, wat ook de oorspronkelijke reden geweest is. Maar leuk en gezellig vind ik het tot nu toe gelukkig meestal wel.

Ik wel

Andermans redenen om wel of niet aan kinderen te beginnen staan altijd ver van je af, volgens mij. Het zijn, zoals iemand anders ook al zei, vaak rationalisaties achteraf. Je wilt het of je wilt het niet.
Bovendien krijgt iedereen weer kriebels van andere uitspraken, waar je degene die de uitspraak doet niet verantwoordelijk voor mag houden. Zo kan ik niet goed tegen het: "ik had nog zo veel liefde over dat ik nog wel een kind wilde, of twee." Als moeder van één kind krijg ik dan tegen beter weten in het gevoel dat zo iemand kennelijk denkt dat ik krap in mijn liefde zat, en het daarom bij een heb gelaten. Onzin, natuurlijk, en ik weet ook wel dat het niet zo bedoeld is, maar zo werkt het met opmerkingen over dit onderwerp.
A-M vat dat allemaal kort samen met: je wilt een kind omdat je een kind wilt. Daarom snapt ze niet dat je zegt dat je aan een kind begint voor het plezier van een van je andere kinderen. Je wilt een kind omdat je een kind wilt, niet als accessoire van je tot dan toe jongste. Dat zijn wat A-M betreft geen "geldige", maar overgerationaliseerde redenen. Of niet eens redenen, maar rechtvaardigingen.
Zoiets, denk ik.

Allergie mama

Ik ben het wel met je eens dat er geen enkele logische reden is tot het krijgen van kinderen. Eventueel zou je kunnen zeggen dat je graag de soort wil helpen in stand te houden of uit een soort oerdrang een kind wil krijgen. Voor nummer 2 en verder is er al helemaal geen logische reden te bedenken.

Voor mijzelf kan ik zeggen dat de enige reden om weer een kind te krijgen gewoon de wens voor nog een kind was. Wat de achterliggende reden achter die wens was weet ik nog steeds. Ik vind het moederschap erg leuk, geniet enorm van de kinderen en daarom was er ruimte voor nog een kindje (en nog een en nog een.... )

Ik heb dat verder ook niet uitgebreid beredeneerd voor mijzelf. Omdat er geen serieuze contra indicaties(betreffende gezondheid en financiën) waren tegen nog een kind heb ik gewoon aan die wens toegegeven.

Mijn man en ik heb hier ook niet eens maanden lang over nagedacht en gesproken. Het ging eigenlijk redelijk vanzelf. In dat opzicht heb ik natuurlijk gewoon heel veel geluk gehad; dat ik makkelijk zwanger raak en dat ik geen hele zware zwangerschappen heb gehad.

Maylise

Krin

Dank je wel, een verhelderende posting! Al vind ik wel dat je die ergernis vervolgens weer een beetje zou kunnen loslaten, zoals jij dat bijvoorbeeld ook doet.
Kijk, als er nou onderzoek zou zijn waaruit zou blijken dat kinder-reden X in het algemeen tot minder liefde voor het kind leidt dan reden Y. Dan zou ik me er ook meer bij voor kunnen stellen dat je zo'n reden echt afkeurt. (dit heb ik bijvoorbeeld wel eens gelezen over adoptie: adopteren uit altruistische 'kindjered' motieven schijnt gemiddeld slechter te gaan dan uit eigen verlangen naar een kind). Maar volgens mij komt het uiteindelijk in de gevallen hier in dit draadje allemaal op hetzelfde neer, er was gewoon nog een kinderwens.

Kinder-redenen (asa)

Fijn dat het iets opheldert, Asa. Al is het volgens mij nog simpeler dan je denkt: er is maar één kinder-reden, en dat is dat je een kind wilt. Iemand die als reden voor een vierde kind geeft dat haar derde er anders zo bijhangt, heeft dat eigenlijk niet als reden. Ga maar na: zou ze zeggen dat ze eigenlijk geen kind wil, maar ja, ze moet wel, voor de derde? Nee, ze wil een kind. Omdat ze een kind wil. Dat de derde er daardoor misschien minder bijhangt, is een bijkomstigheid, een verklaring voor de wil die er al was. Geen reden, meer een aanleiding om gehoor te geven aan de wil. A-M keurt niet de reden af, ze verklaart dat de redenen die mensen opgeven geen redenen zijn om een kind te willen, maar manieren om te zeggen dát ze een kind willen. Volgens A-M (zoals ik haar opvat) wil je altijd alleen maar een kind omdat je gewoon een kind wilt. Een andere reden kán er niet zijn.

Krin

Ik kan jouw redenering (en die van Allergiemama) een heel eind volgen. Toch ken ik wel mensen die een andere reden hadden om (nog) een kind te krijgen. Ik ken iemand die nog een kind nam in de hoop dat haar man haar dan niet zou verlaten (wat hij wel van plan was en uiteindelijk gewoon gedaan heeft). Ik ken iemand (mijn oma, god hebbe haar ziel) die zwanger werd omdat opa maar niet opschoot met haar ten huwelijk te vragen (haha, werkte uitstekend). Ik ken zelfs iemand die nu op dit moment zwanger is omdat jeugdzorg haar kinderen uit huis wil plaatsen: dan heeft ze er straks toch nog eentje. Er zijn dus wel eens redenen om een kind te krijgen die weinig met pure babyhebzucht te maken hebben .
Groetjes
Massi

Zo dan

Ja, Massi, die redenen kun je geen rationalisaties meer noemen. Vooral die van je oma is ijzersterk .
Maar toch, maar toch. Als jouw drie voorbeelden geen kind (meer) hadden gewild, echtechtecht niet, hadden ze het dan toch gedaan, denk je?

Overigens

kan het ook nog erger, al is dit een fictief voorbeeld, ontleend aan een aflevering Private Practice: een stel dat een tweede kind had gefabriceerd (inclusief embryoselectie) om het navelstrengbloed van nr. 2 te kunnen gebruiken om nr. 1 met leukemie te helpen (het leven te redden, bedoel ik). Dát is wat je noemt een reden voor een kind die helegaar niets met dat kind zelf heeft uit te staan.
Maar goed. Nu dwalen we wel erg af. Ik denk dat A-M oorspronkelijk niet veel meer wilde zeggen dan: doe niet zo moeilijk. Je hoeft geen reden te hebben om aan een derde kind te beginnen, anders dan dat jíj een kind wilt. Je doet het niet om een ander er een plezier mee te doen.
Eerlijk gezegd heb ik ook een moment gehad dat ik zwijmelend naast mijn pasgeborene lag en opeens dacht: allemachtig, wat hébben we je aangedaan. Alle pijn en ellende die je wellicht nog moet doormaken, heb je aan ons te danken. Arm jong. Hopelijk staat er genoeg leuks tegenover, maar evengoed: sorry.
Dus, ja, met de uitspraak dat kinderen krijgen per definitie egoïstisch is, kan ik het hartgrondig eens zijn.

Precies krin

Vandaar dat ik dat ook over mezelf schreef. Misschien vind ik het zo vanzelfsprekend dat ik die argumentaties voor een vierde etc. al helemaal 'vertaal' zonder me er aan te ergeren. Ik denk trouwens dat het rationaliseren ook komt omdat een derde en vierde niet vanzelfsprekend worden gevonden en mensen regelmatig het gevoel hebben zich daarvoor te moeten verantwoorden. Net zoals je je blijkbaar (hebben hier ook draadjes over gelopen) moet verdedigen als je 1 kind wilt.

Eh... nee

"Als ik jouw verhaal zo lees, komt onmiddellijk de vraag in mij op waarom jouw "portie liefde" alleen bestemd lijkt voor een eigen kind? Deze liefde kun je ook kwijt in vrijwilligerswerk met bv gehandicapten of dementerende bejaarden." (Allergie-mama)
Nee, ik heb er zelf twee, en hier moet ik toch echt even protesteren. De liefde die je voor een eigen kind is niet te vergelijken met de liefde die je mogelijk kunt voelen voor gehandicapten of dementerende bejaarden. Of andermans kinderen, als het erover gaat. Of zelfs je partner, je ouders. Je kunt de ene vorm van liefde niet zo even inwisselen voor de andere vorm.
Dan zou je namelijk ook tegen een ongewenst kinderloos echtpaar kunnen zeggen: "Dan neem je toch een hond?"

Maar krin

Ik lees het draadje nu nog eens door en ik heb het idee dat allergie-mama het toch echt afkeurt als je een (volgend) kind probeert te krijgen met de door haar afgekeurde rationalisaties (zoals 'speelkameraadje voor andere kinderen'). Ze vindt dan dat je er niet goed over na hebt gedacht. Dus het gaat haar echt om de kinderwens zelf, niet om de rationalisatie. En vervolgens vraag ik me nog steeds af (net als anderen hierboven) welke reden ze dan wel goed genoeg vindt.

Beemer

Beemer schreef: "Maar ik vind dat AM voorbij gaat aan haar eigen gevoel dat ze in retrospect eigenlijk geen kinderen had gewild'. (in retrospect = terugblikkend. met dank aan Van Dale)

In één van mijn eerdere postings heb ik al gezegd dat ik geen spijt heb van het feit dat ik twee kinderen heb gekregen. En daar is niets van gelogen.

Ik lees (in retrospect

Ik lees in A-M's berichten vooral terug dat voor een tweede, derde, vierde kind kiezen geen lichtvaardige beslissing moet zijn. Bezint eer ge begint, en onderzoek je motieven - en daar ben ik het mee eens.
Je krijgt geen kind, tenslotte, je krijgt een mens. Dat je dat mens niet puur en alleen op de wereld zet uit een vage kriebel of als cadeautje voor een kind dat er al is, vind ik ook evident.
Ik denk alleen niet dat veel mensen er zo lichtzinnig toe besluiten, en A-M lijkt dat wel te suggereren. Maar goed. Volgens mij kan A-M heel goed haar eigen verdediging voeren, en dat ze dat niet (meer) doet, betekent waarschijnlijk dat het onderwerp wat haar betreft uitputtend behandeld is. Wat mij betreft eigenlijk ook wel, trouwens.

Knuppels en hoenderhokken

Wanneer je een knuppel in een hoenderhok gooit, dan kun je daarna natuurlijk hard wegrennen (wat Allergie-mama trouwens niet doet, maar dit terzijde), maar je kunt je afvragen met welke motieven je die knuppel dan werpt. Om de gedachten eens een onverwachte kant op te laten gaan, of louter om de boel overhoop te halen?
In de knuppel-hoenderhokposting lees ik: "Redenen als: nog één keer zwanger omdat het zo fijn is, verslaafd aan baby's of een speelmaatje voor het andere kind vind ik kortzichtig en korte termijn denken."
Tevens schrijft ze ergens dat ze zelf eigenlijk niet weet wat dan wel een goed motief is. Tsja.... De hoenders zitten een beetje verdwaasd naar die knuppel te kijken en weten eigenlijk niet zo goed wat ze ermee aan moeten volgens mij.
Hoe dan ook: het motief 'speelmaatje voor het andere kind' is hoe dan ook wél lange-termijn-denken. En behalve spelen kunnen broers en zussen ook op andere gebieden veel aan elkaar hebben, juist ook in volwassenheid.

Bovendien

"Ik lees in A-M's berichten vooral terug dat voor een tweede, derde, vierde kind kiezen geen lichtvaardige beslissing moet zijn. Bezint eer ge begint, en onderzoek je motieven - en daar ben ik het mee eens."

Is dit abstract redeneren. En dat begint ook al voor dat je overweegt om een eerste kind te krijgen.
Wij hebben toch een natuurlijke drang tot voorplanting... Tegenwoordig moet alles bewust, moet ik mij nu ook al verantwoorden voor het feit dat ik drie kinderen heb gekregen en vooraf melden wat mijn overwegingen hiervoor waren en achteraf evalueren?? Ik dacht het niet.....