De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Hij denkt niet echt aan zijn kinderen.
Hij kiest er zelf voor ze alleen nog maar in de vakanties te zien, en dat terwijl ze nog zo jong zijn
Ik heb alleen de OP gelezen.
Je klinkt vooral heel erg egoïstisch TO.
Ik lees niets over begrip voor hem en zijn kinderen of enige steun voor hem.
Moeilijk doen om hoe lang hij doet om een kado uit te kiezen voor zijn kinderen... 
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 15:08:
[..]
En daarbij is het nog maar de vraag óf de kinderen van to het zo verschrikkelijk vinden dat hun vader niet in hun leven was/is.
Ik lees hier alleen maar dat to het erg vind/vond
Kinderen zijn al pubers nota bene. Ik lees ook nergens dat ze zoveel van die man houdt of hem waardeert, wel dat er nu meer te besteden valt voor haar kinderen, dat hij ze wegbrengt en ophaalt enzovoort maar het klinkt allemaal niet echt liefdevol maar vooral praktisch. Plus nog een shitload aan issues van TO.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:11:
[..]
Niet saboteren, maar ben erg bang dat ik hem kwijt raak of dat hij er emotioneel aan onderdoor gaat. Ook al zegt hij niks, ik kan precies aan hem zien wanneer hij met zijn kinderen heeft gebeld.
Dan steun je hem waar je kunt.
Dan ga je niet lopen mopperen dat hij te lang doet over cadeautjes uitzoeken.
Je jaagt hem weg en dat heb je helemaal aan jezelf te danken.
Dit lijkt me een duidelijke zaak. Je vriend moet terug verhuizen naar zijn kinderen, dan kan hij weer terug naar zijn co - ouderschap.
Hier wordt echt niemand gelukkig van. De band tussen ouder en kind is belangrijker dan die tussen twee volwassenen die verliefd zijn. Ik begrijp zijn keuze niet om met jou te gaan samenwonen. Hij had dit kunnen zien aankomen.
Samenvattend, als ik het goed begrijp: de kinderen en hun moeder wonen in het buitenland.
Hij was de hoofdverzorger van de kinderen maar heeft ze achtergelaten om bij jou te zijn. Hij weet dat de moeder waarschijnlijk te weinig aandacht aan ze besteedt en voelt zich megaschuldig dat hij ze daar achter heeft gelaten. Hij wringt zich in bochten om ze toch zoveel mogelijk liefde te geven, maar het zal altijd te weinig zijn in vergelijking met wat het eerst was.
En nu “heb” jij hem weliswaar, maar je kan niet dealen met zijn aandacht voor de kinderen ver weg. Deels omdat jij zijn tijd wil hebben, deels omdat het je confronteert met het gemis dat jouw eigen kinderen hebben.
Hij heeft een keuze gemaakt voor zichzelf en voor jou, ten koste van zijn kinderen. Therapie of coaching kan jou misschien helpen daar minder jaloers of gekwetst mee om te gaan, maar het hoofdprobleem blijft bestaan.
NinjeTurtle schreef op 01-08-2021 om 15:14:
Hij denkt niet echt aan zijn kinderen.
Hij kiest er zelf voor ze alleen nog maar in de vakanties te zien, en dat terwijl ze nog zo jong zijn
Dat is misschien wel hard. Maar ergens snapt ook hij wel dat kiezen voor zijn kinderen betekent daar blijven en daar er het beste van te maken, vooral ook in de tijd dat de kinderen bij zijn ex zijn.
Dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft daar altijd goed voor zijn kinderen gezorgd, leuke dingen met ze gedaan, etc. Maar zo gauw als ze bij zijn ex waren, vertrok hij naar elders om weer terug te gaan paar uur voor hij ze op ging halen.
Lastig om vanaf een afstand te beoordelen, zeker omdat ik er niet bij was, maar het lijkt er niet op dat hij geprobeerd heeft om er daar iets van te maken. Hij zag zijn aanwezigheid daar als tijdelijk en na de scheiding bleek dat zijn kinderen daar zouden blijven. Als je dan bij je kinderen wil blijven, dan wordt dat tijdelijk definitief. Die knop heeft bij volgens mij niet om weten te zetten.
Het klinkt makkelijk misschien als je zelf niet in de situatie zitten, maar ik zou dan geprobeerd hebben om die knop toch om te zetten. En dan daar, in de tijd dat de kinderen bij de andere ouder zijn, een sociaal leven opbouwen, etc. Dat doe je niet door, als de kinderen er niet zijn, vooral niet daar te zijn.
Dit gaat heel vervelend klinken maar zo komt het bij mij over nu,ik ga gewoon eerlijk met je zijn...
het komt een beetje over dat jij die eerste plek wilt pakken, die eerste plek waar zijn kinderen staan, het komt over dat je er niet akkoord mee gaat om die eerste plek te delen want je bent bang dat je hem anders verliest... aan wat? Verliest aan zijn kinderen?, dat is niet oke, ik denk dat het beter is dat je een stap terug doet als het je teveel wordt.
Goed dat je inziet dat het probleem vooral jouw verleden is, TO. Alleen is de volgende stap nu dat je dat gaat aanpakken onder goede begeleiding. De kinderen van jouw partner horen bij hem op de eerste plaats te staan. Daar hoor jij niet te staan en daar horen jouw kinderen niet te staan. Het is aan jou om daar mee te leren omgaan in combinatie met jouw gevoelens uit het verleden.
Je noemt zelf het voorbeeld van iemand met hoogtevrees die een achtbaan in gaat. Die achtbaan kan echter door er niet in te gaan vermeden worden door iemand met hoogtevrees waardoor het niet noodzakelijk is om aan die angst te werken. Dat is het bij jou gezien de situatie wel, want je kan nu niet vermijden. De enige optie die je hebt om jouw angsten niet aan te hoeven gaan is deze relatie te verbreken. Ik lees tussen de regels door dat dat ook zeker niet is wat jij wilt, maar door jouw houding steven je daar wel op af als je partner gaat inzien wat jij van hem verlangt in zijn houding ten opzichte van zijn kinderen.
Durf je verleden aan te pakken (met goede professionele ondersteuning) en gun daarmee jezelf, jouw kinderen, je partner en zijn kinderen een betere toekomst samen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:11:
[..]
Mijn kinderen missen/misten een vader-figuur. Dat hebben ze nooit gehad, maar ze zien natuurlijk dat bij andere kinderen wel. Ze missen niet hun vader, maar hebben wel altijd behoefte gehad aan 'n vader-figuur. Lastig uit te leggen misschien. De behoefte aan een vader, maar ze hebben ondertussen allang door dat ze dat van hun natuurlijke vader niet gaan krijgen.
Een vaderfiguur kan iedereen zijn.
Dat hoeft niet de (zoveelste) relatie van hun moeder te zijn.
Mijn dochter had een vaderfiguur in de conciërge en mijn zoon in zijn trainer.
To, het pleit voor je dat je ook de harde reacties kunt incasseren en dat je eerlijk bent.
Als ik het zo lees dan denk ik dat er bij jou nog een aantal dingen spelen die niets te maken hebben met je huidige relatie maar die wel invloed hebben.
- je hebt verdriet over alles rondom de vader van je kinderen.
- je voelt je schuldig over je vorige relatie waar je kinderen onder hebben geleden.
Deze man is goed voor je kinderen en je bent bang dat als zijn eigen kinderen weer meer in beeld komen, jouw kinderen weer verdriet moeten incasseren.
Zeg ik het zo goed?
Wat je moet begrijpen is dit:
* liefde die je deelt wordt niet kleiner, die wordt groter. En liefde zit niet altijd in de hoeveelheid tijd die je investeert.
Met andere woorden, als je vriend meer tijd spendeert met zijn eigen kinderen betekent dat niet automatisch dat hij dan minder geeft om jouw kinderen. Misschien heeft hij soms minder tijd, maar hij zal beter in zijn vel zitten en dat is voor iedereen prettiger.
* zijn kinderen verdwijnen niet zomaar. Oftewel, dit probleem moet opgelost worden/ aangepakt worden, anders blijft het bestaan.
Ik denk dat jij iets moet met je pijn uit het verleden en met je schuldgevoel. Het lijkt me goed dat je hier hulp bij zoekt, want het beïnvloedt je huidige relatie op een negatieve manier.
Verder denk ik dat je samen met je vriend de situatie rondom zijn kinderen op een rijtje moet zetten. Op een eerlijke manier. Je houdt hem niet op de lange termijn als jullie hier niks mee doen.
Zet alles op een rij. Verhuizen, vakanties, weekenden, wat doet hij voor werk, wat doe jij, kun jij verhuizen enz enz.
Je vriend heeft nu ervaren hoe dit werkt voor hem. Hij moet het accepteren of hij moet het veranderen. Als hij hierin blijft hangen wordt hij depressief en gaat jullie relatie kapot, en, ook heel erg, de relatie met zijn kinderen wordt slechter.
Wat je zelf aangeeft, eerlijkheid is heel belangrijk. Zie de situatie onder ogen. Beide.
En eigenlijk denk ik, dat jij ook best zou kunnen leven met een vriend die minder dagen bij je is, als je weet dat jij en je kinderen wel heel belangrijk zijn voor hem. Het klinkt nu alsof het vooral je angst is waar je last van hebt.
Sterkte met alles uitzoeken.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:20:
Uiteraard is dat vantevoren besproken. Ik denk zelf dat hij het onderschat heeft allemaal. Natuurlijk is ook corona er tussen gekomen. Zijn ex vond het aanvankelijk prima. Naar mijn idee vooral omdat ze het als 'n kans zag om de kinderen wat te onthechten van hun vader en wat meer naar haar toe te trekken.
Ik had zelf ook wel de hoop dat de moeder wat meer moeder zou gaan zijn voor de kinderen. Ik heb zelf altijd in mijn eentje voor mijn twee kinderen gezorgd toen ze klein waren. Zonder hulp van de vader. Zij heeft na de scheiding een behoorlijk bedrag "gekregen" en krijgt elke maand alimentatie voor de kinderen. Het gaat er bij mij moeilijk in waarom ze niet gewoon voor haar kinderen kan zorgen. Daar is ze moeder voor.
Latten zie ik niet zitten. Ik wil iemand die er 100% voor me is, niet de helft van de tijd afwezig (al dan niet geestelijk afwezig). Als zijn kinderen bij ons komen wonen, ben ik bang dat hij vooral veel oog heeft voor zijn kinderen en minder voor de rest. Dat heb ik eerder meegemaakt en dat behoeft geen herhaling.
Hij vertelt me nu al minder. Ik moet er zelf naar vragen of hij zijn kinderen gebeld heeft en hoe dat is gegaan. Uit zichzelf zegt hij daar bijna niets meer over. Laatste keren zei hij ook dat hij denkt dat ik een trauma heb opgelopen vanwege dat mijn kinderen in feite geen vader hebben gehad en mijn partner daarna veel verschil maakte tussen de kinderen. En dat ik daardoor niet voor rede vatbaar ben en hij dus ook niet veel zin heeft om er over te discussiëren.
Ik lees niet meer verder wat een egocentrisch stuk, waar het alleen draait om jou. Heb diep medelijden met de kinderen van je vriend en weet je..deze concurrentiestrijd ga jij sowieso uiteindelijk verliezen, als het een echt vent en vader is
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:20:
[..]
Dat is misschien wel hard. Maar ergens snapt ook hij wel dat kiezen voor zijn kinderen betekent daar blijven en daar er het beste van te maken, vooral ook in de tijd dat de kinderen bij zijn ex zijn.
Dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft daar altijd goed voor zijn kinderen gezorgd, leuke dingen met ze gedaan, etc. Maar zo gauw als ze bij zijn ex waren, vertrok hij naar elders om weer terug te gaan paar uur voor hij ze op ging halen.
Lastig om vanaf een afstand te beoordelen, zeker omdat ik er niet bij was, maar het lijkt er niet op dat hij geprobeerd heeft om er daar iets van te maken. Hij zag zijn aanwezigheid daar als tijdelijk en na de scheiding bleek dat zijn kinderen daar zouden blijven. Als je dan bij je kinderen wil blijven, dan wordt dat tijdelijk definitief. Die knop heeft bij volgens mij niet om weten te zetten.
Het klinkt makkelijk misschien als je zelf niet in de situatie zitten, maar ik zou dan geprobeerd hebben om die knop toch om te zetten. En dan daar, in de tijd dat de kinderen bij de andere ouder zijn, een sociaal leven opbouwen, etc. Dat doe je niet door, als de kinderen er niet zijn, vooral niet daar te zijn.
Maar waarom dan niet op dezelfde voet verder gaan?
Tofwijf schreef op 01-08-2021 om 15:23:
To, het pleit voor je dat je ook de harde reacties kunt incasseren en dat je eerlijk bent.
Als ik het zo lees dan denk ik dat er bij jou nog een aantal dingen spelen die niets te maken hebben met je huidige relatie maar die wel invloed hebben.
- je hebt verdriet over alles rondom de vader van je kinderen.
- je voelt je schuldig over je vorige relatie waar je kinderen onder hebben geleden.
Deze man is goed voor je kinderen en je bent bang dat als zijn eigen kinderen weer meer in beeld komen, jouw kinderen weer verdriet moeten incasseren.
Zeg ik het zo goed?
Wat je moet begrijpen is dit:
* liefde die je deelt wordt niet kleiner, die wordt groter. En liefde zit niet altijd in de hoeveelheid tijd die je investeert.
Met andere woorden, als je vriend meer tijd spendeert met zijn eigen kinderen betekent dat niet automatisch dat hij dan minder geeft om jouw kinderen. Misschien heeft hij soms minder tijd, maar hij zal beter in zijn vel zitten en dat is voor iedereen prettiger.
* zijn kinderen verdwijnen niet zomaar. Oftewel, dit probleem moet opgelost worden/ aangepakt worden, anders blijft het bestaan.
Ik denk dat jij iets moet met je pijn uit het verleden en met je schuldgevoel. Het lijkt me goed dat je hier hulp bij zoekt, want het beïnvloedt je huidige relatie op een negatieve manier.
Verder denk ik dat je samen met je vriend de situatie rondom zijn kinderen op een rijtje moet zetten. Op een eerlijke manier. Je houdt hem niet op de lange termijn als jullie hier niks mee doen.
Zet alles op een rij. Verhuizen, vakanties, weekenden, wat doet hij voor werk, wat doe jij, kun jij verhuizen enz enz.
Je vriend heeft nu ervaren hoe dit werkt voor hem. Hij moet het accepteren of hij moet het veranderen. Als hij hierin blijft hangen wordt hij depressief en gaat jullie relatie kapot, en, ook heel erg, de relatie met zijn kinderen wordt slechter.
Wat je zelf aangeeft, eerlijkheid is heel belangrijk. Zie de situatie onder ogen. Beide.
En eigenlijk denk ik, dat jij ook best zou kunnen leven met een vriend die minder dagen bij je is, als je weet dat jij en je kinderen wel heel belangrijk zijn voor hem. Het klinkt nu alsof het vooral je angst is waar je last van hebt.
Sterkte met alles uitzoeken.
Waarom moeten haar kinderen voor hem belangrijk zijn?
Gatver, wat een egoïsme.
Maar goed, zoals ik het lees heeft vriend al afstand genomen van TO, en moet hij alleen nog de knoop doorhakken om te gaan. Groot gelijk heeft hij dan.
Sorry TO, ga eerst maar eens aan jezelf werken als dat nog kan.
