De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 13:14:
[..]
Wat dacht je van zelf naar de kermis gaan met je EIGEN kinderen? Dat hij iets met jou heeft wil niet zeggen dat hij meteen de vaderrol toebedeeld moet krijgen voor jouw kinderen he. Hij is geen ouder van jouw kinderen, en dat wordt ie ook niet.
Wil jij uberhaupt wel een relatie of dient hij alleen als vadermateriaal voor jouw kinderen?
Met een beter gevulde bankrekening…
Uiteraard is dat vantevoren besproken. Ik denk zelf dat hij het onderschat heeft allemaal. Natuurlijk is ook corona er tussen gekomen. Zijn ex vond het aanvankelijk prima. Naar mijn idee vooral omdat ze het als 'n kans zag om de kinderen wat te onthechten van hun vader en wat meer naar haar toe te trekken.
Ik had zelf ook wel de hoop dat de moeder wat meer moeder zou gaan zijn voor de kinderen. Ik heb zelf altijd in mijn eentje voor mijn twee kinderen gezorgd toen ze klein waren. Zonder hulp van de vader. Zij heeft na de scheiding een behoorlijk bedrag "gekregen" en krijgt elke maand alimentatie voor de kinderen. Het gaat er bij mij moeilijk in waarom ze niet gewoon voor haar kinderen kan zorgen. Daar is ze moeder voor.
Latten zie ik niet zitten. Ik wil iemand die er 100% voor me is, niet de helft van de tijd afwezig (al dan niet geestelijk afwezig). Als zijn kinderen bij ons komen wonen, ben ik bang dat hij vooral veel oog heeft voor zijn kinderen en minder voor de rest. Dat heb ik eerder meegemaakt en dat behoeft geen herhaling.
Hij vertelt me nu al minder. Ik moet er zelf naar vragen of hij zijn kinderen gebeld heeft en hoe dat is gegaan. Uit zichzelf zegt hij daar bijna niets meer over. Laatste keren zei hij ook dat hij denkt dat ik een trauma heb opgelopen vanwege dat mijn kinderen in feite geen vader hebben gehad en mijn partner daarna veel verschil maakte tussen de kinderen. En dat ik daardoor niet voor rede vatbaar ben en hij dus ook niet veel zin heeft om er over te discussiëren.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 12:53:
[..]
Ja, hij is voor mij verhuisd en ziet daardoor zijn eigen kinderen minder. Natuurlijk is dit wel zijn eigen keuze geweest.
Soms wil hij een cadeautje kopen voor ze. Maar ik merk dat ik er totaal niet het geduld voor heb als ik in de winkel dingen aanwijs en hij vindt dat dan niks of hij denkt dat z'n kinderen liever iets anders hebben.
Pffff, waar bemoei je je mee. Laat hem.
Je klinkt als een zeur die het alleen maar moeilijker maakt. Als ik hem was was ik allang weg geweest.
De relatie loopt dus al op zijn eind? Je klinkt erg jaloers en veroordelend
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:20:
Uiteraard is dat vantevoren besproken. Ik denk zelf dat hij het onderschat heeft allemaal. Natuurlijk is ook corona er tussen gekomen. Zijn ex vond het aanvankelijk prima. Naar mijn idee vooral omdat ze het als 'n kans zag om de kinderen wat te onthechten van hun vader en wat meer naar haar toe te trekken.
Ik had zelf ook wel de hoop dat de moeder wat meer moeder zou gaan zijn voor de kinderen. Ik heb zelf altijd in mijn eentje voor mijn twee kinderen gezorgd toen ze klein waren. Zonder hulp van de vader. Zij heeft na de scheiding een behoorlijk bedrag "gekregen" en krijgt elke maand alimentatie voor de kinderen. Het gaat er bij mij moeilijk in waarom ze niet gewoon voor haar kinderen kan zorgen. Daar is ze moeder voor.
Latten zie ik niet zitten. Ik wil iemand die er 100% voor me is, niet de helft van de tijd afwezig (al dan niet geestelijk afwezig). Als zijn kinderen bij ons komen wonen, ben ik bang dat hij vooral veel oog heeft voor zijn kinderen en minder voor de rest. Dat heb ik eerder meegemaakt en dat behoeft geen herhaling.
Hij vertelt me nu al minder. Ik moet er zelf naar vragen of hij zijn kinderen gebeld heeft en hoe dat is gegaan. Uit zichzelf zegt hij daar bijna niets meer over. Laatste keren zei hij ook dat hij denkt dat ik een trauma heb opgelopen vanwege dat mijn kinderen in feite geen vader hebben gehad en mijn partner daarna veel verschil maakte tussen de kinderen. En dat ik daardoor niet voor rede vatbaar ben en hij dus ook niet veel zin heeft om er over te discussiëren.
Ik zou wel therapie oid overwegen. Voor jezelf dan. Want dit thema komt waarschijnlijk in elke relatie terug.
Wow, je hebt zelf niet door dat jij nu zelf de partner bent waar je zo’n trauma van hebt opgelopen?
Je hebt een fijne man getroffen die eigenlijk veel te veel voor jou heeft opgegeven en daar nu de wrange vruchten van plukt, je kraakt voor het gemak de moeder van zijn kinderen af, je mekkert over zijn gedrag…wellicht tijd voor een beetje zelfreflectie?
ik lees alleen maar ikke, ikke, ikke.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:20:
Latten zie ik niet zitten. Ik wil iemand die er 100% voor me is, niet de helft van de tijd afwezig (al dan niet geestelijk afwezig). Als zijn kinderen bij ons komen wonen, ben ik bang dat hij vooral veel oog heeft voor zijn kinderen en minder voor de rest. Dat heb ik eerder meegemaakt en dat behoeft geen herhaling.
Hij vertelt me nu al minder. Ik moet er zelf naar vragen of hij zijn kinderen gebeld heeft en hoe dat is gegaan. Uit zichzelf zegt hij daar bijna niets meer over. Laatste keren zei hij ook dat hij denkt dat ik een trauma heb opgelopen vanwege dat mijn kinderen in feite geen vader hebben gehad en mijn partner daarna veel verschil maakte tussen de kinderen. En dat ik daardoor niet voor rede vatbaar ben en hij dus ook niet veel zin heeft om er over te discussiëren.
Daar kan hij wel eens gelijk in hebben. Hoor je wat je zegt? "Een vader die veel oog heeft voor zijn kinderen, dat trek ik niet". Kun je je voorstellen dat jij dat te horen zou krijgen van hem? "Leuk om met jou samen te zijn, maar dan wil ik dat je je kinderen alleen nog af en toe in de vakantie ziet en je mag het ook niet jammer vinden dat je ze weinig ziet. Anders trek ik het niet hoor". En dat jij dan zegt "o prima, ik parkeer de kinderen wel bij hun vader en dan hebben we het er zo min mogelijk over".
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 13:22:
De relatie loopt dus al op zijn eind? Je klinkt erg jaloers en veroordelend
Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.
Dan stort 'ie in. Komt er amper nog een woord uit, staart 'ie maar voor zich uit, slaapt 'ie amper nog, is hij soms om 7 uur 's avonds al bekaf. Dat is ook gewoon niet leuk om te zien.
Maar waarom is de omgangsregeling/co-ouderschap verandert van jouw partner en zijn ex? Eerst was het 50/50 en nu dus niet meer. Komt dat door zijn verhuizing naar jou? Het klinkt namelijk alsof jouw partner het liefst nog steeds co-ouderschap en een 50/50 regeling zou hebben.
Wat betreft de cadeautjes, daarin vind ik dat hij gelijk heeft. Hij moet zelf weten hoe lang hij doet over een cadeau uitzoeken en dat jij er geïrriteerd van raakt als dat langer duurt lijkt het me heel verstandig dat hij dat voortaan zonder jou doet.
Verder klinkt het alsof je weinig empathie voor hem hebt. Natuurlijk missen zijn kinderen hem en mist hij zijn kinderen! Dat zou jij toch ook hebben als je jouw kinderen nauwelijks zou zien?
Ik weet niet wat de afspraken nu zijn tussen jouw partner en zijn ex maar ik zou vooral stimuleren dat hij de kinderen vaker ziet en dat ze weer meer onderdeel worden van het leven van hun vader. Dat jij latten niet ziet zitten omdat jij hem dan moet missen snap ik op zich, maar jij bent een volwassene en nu zitten zijn kinderen in dat schuitje dat jij niet zou willen. Dus als latten dé manier is waarop je partner zijn kinderen weer meer kan zien zou ik dat zeker als mogelijkheid overwegen. Het zijn wel zijn kinderen en dat ze elkaar missen is dus duidelijk.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:28:
[..]
Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.
Dan stort 'ie in. Komt er amper nog een woord uit, staart 'ie maar voor zich uit, slaapt 'ie amper nog, is hij soms om 7 uur 's avonds al bekaf. Dat is ook gewoon niet leuk om te zien.
Dat lijkt mij sterk. Maar je hebt niet zoiets van ik wil hem helpen om zijn kinderen vaker te zien? Of gewoon begrip tonen zonder jezelf en jouw kinderen op de 1e plaats te zetten?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:28:
[..]
Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.
Dan stort 'ie in. Komt er amper nog een woord uit, staart 'ie maar voor zich uit, slaapt 'ie amper nog, is hij soms om 7 uur 's avonds al bekaf. Dat is ook gewoon niet leuk om te zien.
En dus wil jij dat hij zijn kinderen nog minder ziet? Dat hij geen zorg mag stoppen in het uitkiezen van een cadeautje voor ze? Wat lost dat op denk je? Wat zie je nou zelf als oplossing?
En vindt hij dat de relatie ook zo geweldig gaat?
Hij is doodongelukkig omdat hij zijn kinderen zo weinig ziet en jij gaat ook nog zeuren dat ie teveel met ze bezig is.
Dat klinkt echt als een toprelatie.
Je bent veel te bepalend. Je wil niet latten dus je hebt jouw vriend in deze positie gebracht. Dat je vriend nu slecht in zijn vel zit lijkt me de consequentie van zijn eigen slechte keuze. Hij heeft zijn eigen kinderen laten vallen voor een relatie en zorgt nu voor haar kinderen. Dit gaat voor niemand goed aflopen.
Roodkapjeendewolf schreef op 01-08-2021 om 13:32:
Je bent veel te bepalend. Je wil niet latten dus je hebt jouw vriend in deze positie gebracht. Dat je vriend nu slecht in zijn vel zit lijkt me de consequentie van zijn eigen slechte keuze. Hij heeft zijn eigen kinderen laten vallen voor een relatie en zorgt nu voor haar kinderen. Dit gaat voor niemand goed aflopen.
Nope en het is weer koren op het molentje van TO.
Jouw kant van het verhaal komt op mij als buitenstaander wel heel absurd over, TO. Ik denk dat je er baat bij zou hebben om deze situatie goed met een objectieve persoon door te spreken.
“Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.”
Dit schrijf jij zelf. Dit doet hij allemaal voor/met jouw kinderen en niet met die van hemzelf. En dan denk jij dat hij JOUW kinderen achterstelt door veel tijd te besteden aan het uitzoeken van een cadeau voor zijn kinderen? Ik vind dat je een hele rare tunnelvisie hebt. Het lijkt voor mij haast een grap hoe je dit beschrijft.
