De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
MevrouwJack schreef op 01-08-2021 om 13:01:
[..]
En toen kwam jij en heeft hij zijn kinderen aan de kant geschoven voor jou?
TO, hoe zit dit?
Als jouw exman geen enkele relatie met de kinderen heeft, waarom ben je dan eigenlijk niet naar je vriend verhuisd?
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 13:31:
[..]
Dat lijkt mij sterk. Maar je hebt niet zoiets van ik wil hem helpen om zijn kinderen vaker te zien? Of gewoon begrip tonen zonder jezelf en jouw kinderen op de 1e plaats te zetten?
Ja en nee. In principe wel, maar ik ben dan bang dat het weer wordt zoals in mijn vorige relatie.
Ik snap dat een stiefvader een stiefvader is en geen vader en dat ook nooit zal worden, maar zo overdreven als dat toen ging, dat hoeft ook niet.
Ik ben bang dat het op termijn daar uiteindelijk weer op uitdraait. En dan zit je in de situatie. Dat wil ik eigenlijk sowieso voorkomen.
Gezien de grote afstand kan 50-50 ook niet, want de kinderen moeten toch naar school. Hij zelf zou graag hebben dat de kinderen in de vakanties bij hem zijn. Dan ziet hij ze in elk geval met enige regelmaat en heeft 'ie ook wat tijd om met ze door te brengen. Denk wel (maar daar is niet over gesproken, puur een gedachte) dat hij denkt dat op termijn als de kinderen oud genoeg zijn om te beslissen bij hem komen wonen. Gezien mijn eerdere ervaringen zie ik dat ook vooral als negatief.
Dat met dat cadeautje. Natuurlijk mag hij iets uitzoeken wat hem leuk lijkt, maar op de leeftijd die zijn kinderen hebben, vinden ze meestal alles wel leuk. Snap dan niet zo goed waarom dat uren moet duren.
Ah ok. Jij wil een vriend die 100 % zijn tijd en aandacht besteedt aan jou en jouw kinderen. En dar hij daardoor minder tijd kan besteden aan zijn eigen kinderen vind je niet kwalijk, maar is dan gewoon een consequentie.
Ik hoop dat hij voor zijn kinderen kiest en weer die kant op verhuist.
Zelden zoveel egoïsme gelezen van iemand die zelf zegt gekwetst te zijn omdat de kinderen niet op één stonden.
Ik kan echt geen enkele sympathie voor je voelen, TO.
Ik lees het al. Jij hebt je Grote Gelijk en dat gaat je je relatie kosten, want dit gaat die arme man niet volhouden. Besef je dan dat je kinderen ook weer een vaderfiguur verliezen? En dat jij daar verantwoordelijk voor bent dan?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:40:
[..]
Dat met dat cadeautje. Natuurlijk mag hij iets uitzoeken wat hem leuk lijkt, maar op de leeftijd die zijn kinderen hebben, vinden ze meestal alles wel leuk. Snap dan niet zo goed waarom dat uren moet duren.
Omdat dit één van de weinige dingen is die hij voor zijn kinderen kan doen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:40:
[..]
Ja en nee. In principe wel, maar ik ben dan bang dat het weer wordt zoals in mijn vorige relatie.
Ik snap dat een stiefvader een stiefvader is en geen vader en dat ook nooit zal worden, maar zo overdreven als dat toen ging, dat hoeft ook niet.
Ik ben bang dat het op termijn daar uiteindelijk weer op uitdraait. En dan zit je in de situatie. Dat wil ik eigenlijk sowieso voorkomen.
Gezien de grote afstand kan 50-50 ook niet, want de kinderen moeten toch naar school. Hij zelf zou graag hebben dat de kinderen in de vakanties bij hem zijn. Dan ziet hij ze in elk geval met enige regelmaat en heeft 'ie ook wat tijd om met ze door te brengen. Denk wel (maar daar is niet over gesproken, puur een gedachte) dat hij denkt dat op termijn als de kinderen oud genoeg zijn om te beslissen bij hem komen wonen. Gezien mijn eerdere ervaringen zie ik dat ook vooral als negatief.
Dat met dat cadeautje. Natuurlijk mag hij iets uitzoeken wat hem leuk lijkt, maar op de leeftijd die zijn kinderen hebben, vinden ze meestal alles wel leuk. Snap dan niet zo goed waarom dat uren moet duren.
Ik denk dat jij iets te hoge verwachtingen hebt mbt tot je kinderen en stiefvaders.
Gewoon alleen met je kinderen verder gaan nog een optie? Zijn kinderen zullen niet oplossen in het niets en hij zal nog vele jaren deel uit maken van hun leven dus dit probleem gaat niet opgelost worden. Die kinderen heeft ie nu eenmaal al en jij moet daar zoveel mogelijk rekening mee houden en het contact zo goed mogelijk faciliteren. Maar dat doe je nu niet en ben je ook niet van plan.
Wednesday schreef op 01-08-2021 om 13:34:
Jouw kant van het verhaal komt op mij als buitenstaander wel heel absurd over, TO. Ik denk dat je er baat bij zou hebben om deze situatie goed met een objectieve persoon door te spreken.
“Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.”
Dit schrijf jij zelf. Dit doet hij allemaal voor/met jouw kinderen en niet met die van hemzelf. En dan denk jij dat hij JOUW kinderen achterstelt door veel tijd te besteden aan het uitzoeken van een cadeau voor zijn kinderen? Ik vind dat je een hele rare tunnelvisie hebt. Het lijkt voor mij haast een grap hoe je dit beschrijft.
Nee, nu leg je een verband tussen dingen die niks met elkaar te maken hebben. Ik ben bang dat als zijn kinderen hier meer zouden zijn, hij die tijd vooral met zijn kinderen bezig is i.p.v. met de rest.
Natuurlijk mag hij tijd besteden aan zijn kinderen, maar ik ben bang dat het weer teveel wordt zeg maar. Dat heb ik eerder meegemaakt en het is voor mij moeilijk voor te stellen dat dat niet weer zo gaat lopen uiteindelijk. Hij zegt daarover dat dat vooral bij mij tussen de oren zit. Waarschijnlijk n.a.v. dingen die in het verleden zijn gebeurd.
Dat met dat cadeautje is toen vervelend gelopen. Mijn geduld was op een gegeven moment op. Hij wimpelde alles wat ik uit goede bedoelingen voorstelde meteen af. Stond elke keer aan de andere kant van de winkel te kijken. Mijn idee was toen dat we samen gingen kijken, maar in de praktijk was niks wat ik voorstelde goed en liep hij vooral in z'n eentje rond daar. Ik had toen zelf iets meer geduld moeten hebben, maar vond zijn reacties ook erg vervelend elke keer als ik wat voorstelde.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:46:
[..]
Nee, nu leg je een verband tussen dingen die niks met elkaar te maken hebben. Ik ben bang dat als zijn kinderen hier meer zouden zijn, hij die tijd vooral met zijn kinderen bezig is i.p.v. met de rest.
Natuurlijk mag hij tijd besteden aan zijn kinderen, maar ik ben bang dat het weer teveel wordt zeg maar. Dat heb ik eerder meegemaakt en het is voor mij moeilijk voor te stellen dat dat niet weer zo gaat lopen uiteindelijk. Hij zegt daarover dat dat vooral bij mij tussen de oren zit. Waarschijnlijk n.a.v. dingen die in het verleden zijn gebeurd.
Dat met dat cadeautje is toen vervelend gelopen. Mijn geduld was op een gegeven moment op. Hij wimpelde alles wat ik uit goede bedoelingen voorstelde meteen af. Stond elke keer aan de andere kant van de winkel te kijken. Mijn idee was toen dat we samen gingen kijken, maar in de praktijk was niks wat ik voorstelde goed en liep hij vooral in z'n eentje rond daar. Ik had toen zelf iets meer geduld moeten hebben, maar vond zijn reacties ook erg vervelend elke keer als ik wat voorstelde.
Maar dat is toch juist oke? Het zijn verdorie zijn kinderen!! Die hebben alle recht op aandacht en tijd en zijn prioriteit 1. Altijd dus.
Zoek de volgende keer een man zonder kinderen.
GroeneHeks schreef op 01-08-2021 om 13:49:
Zoek de volgende keer een man zonder kinderen.
Die hebben geen zin om meteen stiefpapa te spelen over het algemeen.
Als je zo bang bent dat hij zijn kinderen meer aandacht gaat geven dan jou en je kinderen dan ben je er niet geschikt voor om een relatie te hebben met een man met kinderen.
Je vriend voelt zich blijkbaar doodongelukkig onder de kinderregeling die er nu is, daar zou je begrip voor moeten hebben in plaats van ergernis.
Ik begin me af te vragen of dit serieus is?
Zo wel, dan zou ik willen aanraden om zelf hulp te zoeken voor je angsten. Je wilt voorkomen dat je partner evenveel of meer met zijn eigen kinderen doet als met jouw kinderen. Je wilt zelfs dat hij meer aandacht heeft voor jou dan voor zijn eigen kinderen. Dat is echt niet gezond.
Je stelt bang te zijn dat de kinderen als ze ouder zijn bij hun vader willen wonen. Volgens mij wordt hun band momenteel om zeep geholpen en hoef je daar niet bang voor te zijn.
MevrouwJack schreef op 01-08-2021 om 13:01:
[..]
En toen kwam jij en heeft hij zijn kinderen aan de kant geschoven voor jou?
Laatste poging....😃
TO?
NinjeTurtle schreef op 01-08-2021 om 13:59:
[..]
Laatste poging....😃
TO?
Dapper 
Ik wil daar graag nogmaals de vraag 'waarom verhuis je niet richting zijn kinderen?' aan toevoegen.
