De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:57:
[..]
Ik weet het niet.
Aan de ene kant denk ik dat hij hier vooraf beter over na had moeten denken. Hij kent zijn kinderen en zichzelf beter dan wie dan ook. Heb het idee dat hij zolang mogelijk geprobeerd heeft alle ballen in de lucht te houden. Ook ten koste van zichzelf.
Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt.
Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is. Daarna heb ik ze met mijn keuze voor een toenmalige partner in een vervelende situatie gebracht waar ze erg onder hebben geleden.
Dus ga je zijn band met zijn kinderen maar saboteren?
Moosey schreef op 01-08-2021 om 14:54:
Maar waarom kon hij vóór jou dan wel veel daar zijn (ik begrijp het althans als dat hij toen ook al regelmatig op de plek was waar hij nu met jou woont) en nu niet meer?
Omdat dat niet vol te houden is. Je hebt het dan over een dikke dag reizen. Met corona natuurlijk nog lastiger. En hij zal ook wel zijn leven weer op hebben willen pakken, lijkt me.
Vind wel dat hij daar vooraf beter over na had moeten denken. Dat klinkt misschien hard, maar hij kent zichzelf en zijn kinderen het beste.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:35:
. Beetje als dat iemand met hoogtevrees in een of andere duizelingwekkende kermisattractie moet. Natuurlijk komt ie daar levend uit en gebeurt er niks, maar zo iemand ziet dat anders en krijg je daar met geen geweld in.
TO, misschien is het een goed idee om aan afspraak te makem met de huisarts over hoe je je voelt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:57:
[..]
Ik weet het niet.
Aan de ene kant denk ik dat hij hier vooraf beter over na had moeten denken. Hij kent zijn kinderen en zichzelf beter dan wie dan ook. Heb het idee dat hij zolang mogelijk geprobeerd heeft alle ballen in de lucht te houden. Ook ten koste van zichzelf.
Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt.
Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is. Daarna heb ik ze met mijn keuze voor een toenmalige partner in een vervelende situatie gebracht waar ze erg onder hebben geleden.
Jij toch ook! Allemachtig, alsof jij niet had kunnen bedenken dat dit een onzalig plan was!
ja ok, hij had beter moeten nadenken. Dan kun je hem toch nu juist helpen door uit elkaar te gaan zodat hij weer terugkan naar wat hij belangrijk vindt?
Waarom zet je jezelf hier op de eerste plaats terwijl hij jou niet kan helpen?
gr Angela
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:02:
[..]
Omdat dat niet vol te houden is. Je hebt het dan over een dikke dag reizen. Met corona natuurlijk nog lastiger. En hij zal ook wel zijn leven weer op hebben willen pakken, lijkt me.
Vind wel dat hij daar vooraf beter over na had moeten denken. Dat klinkt misschien hard, maar hij kent zichzelf en zijn kinderen het beste.
Maar zijn leven zijn ook zijn kinderen.
Je moet keuzes maken en hij heeft deze gekozen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:57:
[..]
Ik weet het niet.
Aan de ene kant denk ik dat hij hier vooraf beter over na had moeten denken. Hij kent zijn kinderen en zichzelf beter dan wie dan ook. Heb het idee dat hij zolang mogelijk geprobeerd heeft alle ballen in de lucht te houden. Ook ten koste van zichzelf.
Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt.
Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is. Daarna heb ik ze met mijn keuze voor een toenmalige partner in een vervelende situatie gebracht waar ze erg onder hebben geleden.
Jouw kinderen zijn bot gezegd toch niet zijn probleem? Die zijn jouw pakkie an. Jij had hier ook beter over na moeten denken.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:02:
[..]
Omdat dat niet vol te houden is. Je hebt het dan over een dikke dag reizen. Met corona natuurlijk nog lastiger. En hij zal ook wel zijn leven weer op hebben willen pakken, lijkt me.
Vind wel dat hij daar vooraf beter over na had moeten denken. Dat klinkt misschien hard, maar hij kent zichzelf en zijn kinderen het beste.
Waar is het zo verschrikkelijk dat er niet te leven is?
Dat het een dag reizen is is totaal niet relevant als hij gewoon bij zijn kinderen was gebleven.
En waarom heeft hij zijn kinderen er achter gelaten als het er zo verschrikkelijk is?
Ik vind dat hier wel erg harde ongenuanceerde reacties geplaatst worden. Om TO zo als 'schuldig' af te schilderen draagt volgens mij niet bij aan een oplossing. Ik denk dat TO erg worstelde met haar verleden en de angst teveel projecteert in haar huidige situatie. Daar moet je denk ik inderdaad wel hulp bij zoeken. Daarmee kan je een hoop kapot maken. Dat de kinderen van je vriend in het buitenland wonen is wel essentiële informatie en maakt het niet makkelijker. Als je wat zekerder in je eigen schoenen komt te staan, komt dat je relatie ten goede. Ik hoop dat je met je vriend kan bespreken waar jouw onzekerheid en angst zit, en dat je daar snel hulp bij gaat zoeken.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:57:
[..]
Ik weet het niet.
Aan de ene kant denk ik dat hij hier vooraf beter over na had moeten denken. Hij kent zijn kinderen en zichzelf beter dan wie dan ook. Heb het idee dat hij zolang mogelijk geprobeerd heeft alle ballen in de lucht te houden. Ook ten koste van zichzelf.
Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt.
Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is. Daarna heb ik ze met mijn keuze voor een toenmalige partner in een vervelende situatie gebracht waar ze erg onder hebben geleden.
Dat gevoel van je kan ik goed begrijpen. Voor mijn kinderen geldt hetzelfde, die hebben ook nooit een vader gehad die zich om hen bekommerde. Als je dan de betrokkenheid en liefde van een andere vader voor zijn kinderen van zo nabij meemaakt dan raakt je dat. Je kunt jezelf dan ook schuldig gaan voelen omdat je je eigen kinderen geen liefdevolle vader hebt kunnen bieden. Dat contrast steekt.
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 15:04:
[..]
Jouw kinderen zijn bot gezegd toch niet zijn probleem? Die zijn jouw pakkie an. Jij had hier ook beter over na moeten denken.
En daarbij is het nog maar de vraag óf de kinderen van to het zo verschrikkelijk vinden dat hun vader niet in hun leven was/is.
Ik lees hier alleen maar dat to het erg vind/vond
elledoris schreef op 01-08-2021 om 15:06:
Ik vind dat hier wel erg harde ongenuanceerde reacties geplaatst worden. Om TO zo als 'schuldig' af te schilderen draagt volgens mij niet bij aan een oplossing. Ik denk dat TO erg worstelde met haar verleden en de angst teveel projecteert in haar huidige situatie. Daar moet je denk ik inderdaad wel hulp bij zoeken. Daarmee kan je een hoop kapot maken. Dat de kinderen van je vriend in het buitenland wonen is wel essentiële informatie en maakt het niet makkelijker. Als je wat zekerder in je eigen schoenen komt te staan, komt dat je relatie ten goede. Ik hoop dat je met je vriend kan bespreken waar jouw onzekerheid en angst zit, en dat je daar snel hulp bij gaat zoeken.
Nou ja hard en ongenuanceerd? Het klinkt alsof TO vind dat man niet zo moet miepen om zijn kinderen en vooral een vader moet zijn voor haar kinderen.
To hij is niet verantwoordelijk voor wat jou kinderen moeten missen. In deze situatie is denk ik hierdoor een te groot gat geslagen en dat komt moeilijk goed. Die kinderen zijn zo klein en logisch dat ze huilen en hem missen. Ik schrik wel dat jij aangeeft dat als hij contact met ze heeft dat het er word ingewreven bij jou omdat jouw kinderen dat niet hebben.
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 15:00:
[..]
Dus ga je zijn band met zijn kinderen maar saboteren?
Niet saboteren, maar ben erg bang dat ik hem kwijt raak of dat hij er emotioneel aan onderdoor gaat. Ook al zegt hij niks, ik kan precies aan hem zien wanneer hij met zijn kinderen heeft gebeld.
En gezien de afstand is het ook typisch een situatie van "of of" in zekere mate. Alle ballen in de lucht houden, dat is enorm lastig.
Kinderen krijg je zonder toestemming van de andere ouder niet 'n land uit. Dat zou kinderontvoering zijn. Wat ik van hem begreep is dat een advocaat hem dat wel als optie heeft aangeraden, omdat het voor de moeder erg lang zou duren om de kinderen weer terug te halen en dat zou je dan ook nog kunnen rekken en zo. Maar hij vond dat je zoiets niet doet uit fatsoen en was ook bang voor de eventuele gevolgen. Wat dat betreft is hij misschien te netjes geweest.
Ik zelf zou in elk geval geprobeerd hebben om de kinderen daar weg te halen.
To hij is niet verantwoordelijk voor wat jou kinderen moeten missen. In deze situatie is denk ik hierdoor een te groot gat geslagen en dat komt moeilijk goed. Die kinderen zijn zo klein en logisch dat ze huilen en hem missen. Ik schrik wel dat jij aangeeft dat als hij contact met ze heeft dat het er word ingewreven bij jou omdat jouw kinderen dat niet hebben.
Dan komt bij mij weer naar boven dat mijn kinderen dat allemaal nooit hebben gehad. Hij denkt dat mijn reacties over zijn kinderen daar vandaan komen.
En daarbij is het nog maar de vraag óf de kinderen van to het zo verschrikkelijk vinden dat hun vader niet in hun leven was/is.
Ik lees hier alleen maar dat to het erg vind/vond
Mijn kinderen missen/misten een vader-figuur. Dat hebben ze nooit gehad, maar ze zien natuurlijk dat bij andere kinderen wel. Ze missen niet hun vader, maar hebben wel altijd behoefte gehad aan 'n vader-figuur. Lastig uit te leggen misschien. De behoefte aan een vader, maar ze hebben ondertussen allang door dat ze dat van hun natuurlijke vader niet gaan krijgen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:11:
[..]
Niet saboteren, maar ben erg bang dat ik hem kwijt raak of dat hij er emotioneel aan onderdoor gaat. Ook al zegt hij niks, ik kan precies aan hem zien wanneer hij met zijn kinderen heeft gebeld.
En gezien de afstand is het ook typisch een situatie van "of of" in zekere mate. Alle ballen in de lucht houden, dat is enorm lastig.
Kinderen krijg je zonder toestemming van de andere ouder niet 'n land uit. Dat zou kinderontvoering zijn. Wat ik van hem begreep is dat een advocaat hem dat wel als optie heeft aangeraden, omdat het voor de moeder erg lang zou duren om de kinderen weer terug te halen en dat zou je dan ook nog kunnen rekken en zo. Maar hij vond dat je zoiets niet doet uit fatsoen en was ook bang voor de eventuele gevolgen. Wat dat betreft is hij misschien te netjes geweest.
Nee niet te netjes hij denkt aan zijn kinderen! Dat zou toch heel traumatisch zijn geweest
