De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
To, ik vind jou echt verschrikkelijk egocentrisch. Ongelofelijk. Lees je eigen berichten eens terug, hoe krijg je het uit je strot.
En je vriend is een sukkel. Een lieve, maar wel een sukkel. Hij had het goed met zijn kinderen en heeft dat opgegeven voor een vrouw die geen begrip heeft voor zijn gemis. Ik hoop dat hij snel wakker wordt en terug verhuist.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:46:
[..]
Nee, nu leg je een verband tussen dingen die niks met elkaar te maken hebben. Ik ben bang dat als zijn kinderen hier meer zouden zijn, hij die tijd vooral met zijn kinderen bezig is i.p.v. met de rest.
Natuurlijk mag hij tijd besteden aan zijn kinderen, maar ik ben bang dat het weer teveel wordt zeg maar. Dat heb ik eerder meegemaakt en het is voor mij moeilijk voor te stellen dat dat niet weer zo gaat lopen uiteindelijk. Hij zegt daarover dat dat vooral bij mij tussen de oren zit. Waarschijnlijk n.a.v. dingen die in het verleden zijn gebeurd.
Ik ontken je gevoelens niet, want het is duidelijk dat je ermee worstelt. Maar het lijkt toch wel dat je je ervaringen met je vorige partner onterecht projecteert op je huidige vriend.
Probeer de situatie even los van je vorige relatie te bekijken. Zo objectief mogelijk. Dan denk ik dat je angsten onterecht zijn. Ik snap je huidige vriend heel goed.
To als je het nou eens omdraait? Jouw kinderen komen langs.....dan geef jij ze toch ook aandacht? Klinkt in mijn oren als een fijne man en goede vader juist.
MevrouwJack schreef op 01-08-2021 om 14:02:
[..]
Dapper
Ik wil daar graag nogmaals de vraag 'waarom verhuis je niet richting zijn kinderen?' aan toevoegen.
Omdat het dan voor de vader veel te makkelijk is om zich met zijn kinderen bezig te houden en dan komen de kinderen van to nog niet aan hun tijd met de (plaatsvervangende) stiefvader.
To zoekt geen relatie maar een vader voor haar kinderen
Bij iemand die zelf kinderen heeft (niet met jou), zal jij nooit 100% op de eerste plek staan. Dat snap je toch zelf ook wel. Jij zet een nieuwe partner toch ook niet 100% boven je kinderen. Iemand die kinderen heeft met een ander, deel je altijd en het is normaal dat hij 1 op 1 tijd heeft pijn zijn kinderen waar jij geen deel van uitmaakt. Je bent op geen enkele manier een postieve factor in het leven van zijn kinderen. Door je jaloezie ben je alleen maar een storende factor en met die attitude maak je je relatie kapot. Terwijl hij wel goed is voor jou en de kinderen en hij heeft veel voor jullie over, meer dan voor zijn eigen kinderen, alleen volgens jou is het dus nooit genoeg.
clivia53 schreef op 01-08-2021 om 12:52:
wat ben jij lief en empathisch
Not
Ik zou als ik vriend was weer gaan latten
Nou inderdaad, ik heb gewoon medelijden met die man.. Hij mist zijn kinderen, zijn kinderen hem en jij doet zo TO? Ik lees alleen maar positieve dingen van hem, laat hem lekker een uur naar cadeautje zoeken (ik vind het juist lief dat hij zoveel moeite doet) hij steekt ook veel tijd in jouw kinderen en dan mag hij geen geschikt cadeautje uitzoeken. Jij voelt je buitengesloten, hoe denk je dat hij zich moet voelen?
Vooropgesteld: een samengesteld gezin is razend ingewikkeld. Een relatie hebben met iemand die kinderen heeft is razend ingewikkeld, zeker als er nog een ex bijkomt waar ook rekening mee gehouden moet worden. Stiefouder zijn is razend ingewikkeld. Je bevindt je onder een soort spreekwoordelijke stolp: je ziet veel maar het is vaak verstandiger te zwijgen. Laat staan een stiefouder hebben, dat is misschien nog wel het meest ingewikkeld… Geen makkelijke situatie waar jullie inzitten!
Mijn tip als ervaringsdeskundige (ik woon met mijn partner, mijn dochter en 2 relatiegeschenken zoals ik de twee zonen van mijn partner pleeg te noemen. Maar ik ben ook opgegroeid met stiefouders): ga samen naar een relatietherapeut die ervaring heeft met stiefgezinnen en samengestelde gezinnen. Praat daar met elkaar. Over verwachtingen, oud zeer, de invulling van elkaars rol, elkaars grenzen qua opvoeding. Waar bemoei je je wel mee en waarmee niet. etc.
De patronen die jij hebt in jouw gezin met je twee kinderen zijn niet meer passend op deze nieuwe samenstelling met je partner en zijn kinderen. Jullie moeten consensus bereiken over hoe jullie het gaan aanpakken. Zelfs met de kinderen samen als die daar al de leeftijd voor hebben. Het heeft ons gezin enorm veel opgeleverd en gezorgd voor harmonie.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:28:
[..]
Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.
Dan stort 'ie in. Komt er amper nog een woord uit, staart 'ie maar voor zich uit, slaapt 'ie amper nog, is hij soms om 7 uur 's avonds al bekaf. Dat is ook gewoon niet leuk om te zien.
Zo dan... En dan doe je zo tegen hem? Dan ga jij ook nog ruzie met hem maken? Gek he dat hij je niet veel meer verteld. Ik zit echt met verbazing jouw reacties te lezen.
Je neemt het de vader van je kinderen kwalijk geen vader te zijn geweest, en je vriend die een supervader is die mag geen goede vader voor zijn kinderen zijn want dan wordt jij jaloers?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 13:28:
[..]
Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.Dan stort 'ie in. Komt er amper nog een woord uit, staart 'ie maar voor zich uit, slaapt 'ie amper nog, is hij soms om 7 uur 's avonds al bekaf. Dat is ook gewoon niet leuk om te zien.
Ik hoop dat je inziet dat het voor een groot deel jouw schuld is dat hij zich zo ellendig voelt en hij zijn kinderen zo mist?
En nee, je relatie gaat niet geweldig!
Yolo schreef op 01-08-2021 om 14:21:
[..]
Zo dan... En dan doe je zo tegen hem? Dan ga jij ook nog ruzie met hem maken? Gek he dat hij je niet veel meer verteld. Ik zit echt met verbazing jouw reacties te lezen.
Je neemt het de vader van je kinderen kwalijk geen vader te zijn geweest, en je vriend die een supervader is die mag geen goede vader voor zijn kinderen zijn want dan wordt jij jaloers?
Nee dat zie je verkeerd. Haar vriend mag een supervader zijn. Maar niet voor zijn eigen kinderen.
Alleen voor háár kinderen.
Stop met samenwonen en laat die man gewoon de kans om weer met zijn kinderen een gezin te vormen.
Hij voelt zich er ook ellendig bij, dat zie ik dan ook wel aan hem. De opgewekte, positieve en sociale man verandert dan in iemand die zich stilletjes terugtrekt.
Lees hier de vraag waarom we niet naar daar verhuizen. Dat behoeft enige uitleg. Het precieze weet ik er ook niet van, want dat was voor mijn tijd zeg maar. Relatief kort na de geboorte van zijn kinderen is hij (voor zijn onderneming) verhuisd. Hij komt oorspronkelijk hier uit de buurt en toen zijn ze weggegaan. Het idee was dat ze weer terug zouden keren tegen de tijd dat de kleinste naar school zou moeten gaan. Maar vlak daarvoor is zijn toenmalige vrouw er vandoor gegaan, zijn ze daar gescheiden en de kinderen dus daar gebleven. Hij had het daar niet goed, maar is toen daar gebleven voor de kinderen. De tijd met de kinderen bracht hij daar door en als de kinderen bij zijn ex waren, was hij elders. Ik ben daar ook geweest. Deprimerende omgeving, weinig toekomst, etc. Hij zat daar niet omdat hij het zo leuk vond, maar omdat hij na de scheiding min of meer gedwongen was om daar te zitten.
Dat ik redelijk jaloers ben erken ik en het kan best zijn dat mijn angsten onterecht zijn, maar zo voelt dat voor mij niet. Moeilijk uit te leggen. Beetje als dat iemand met hoogtevrees in een of andere duizelingwekkende kermisattractie moet. Natuurlijk komt ie daar levend uit en gebeurt er niks, maar zo iemand ziet dat anders en krijg je daar met geen geweld in.
hoe oud zijn die kinderen eigenlijk?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:35:
Dat ik redelijk jaloers ben erken ik en het kan best zijn dat mijn angsten onterecht zijn, maar zo voelt dat voor mij niet. Moeilijk uit te leggen. Beetje als dat iemand met hoogtevrees in een of andere duizelingwekkende kermisattractie moet. Natuurlijk komt ie daar levend uit en gebeurt er niks, maar zo iemand ziet dat anders en krijg je daar met geen geweld in.
Maar dit is dan wel jouw probleem waar jij iets mee moet. Nu maak je dit het probleem van je partner.
Zoek alsjeblieft hulp om met jouw gevoelens en issues om te gaan.
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 14:38:
hoe oud zijn die kinderen eigenlijk?
6 en 7
