De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:35:
Hij voelt zich er ook ellendig bij, dat zie ik dan ook wel aan hem. De opgewekte, positieve en sociale man verandert dan in iemand die zich stilletjes terugtrekt.
Lees hier de vraag waarom we niet naar daar verhuizen. Dat behoeft enige uitleg. Het precieze weet ik er ook niet van, want dat was voor mijn tijd zeg maar. Relatief kort na de geboorte van zijn kinderen is hij (voor zijn onderneming) verhuisd. Hij komt oorspronkelijk hier uit de buurt en toen zijn ze weggegaan. Het idee was dat ze weer terug zouden keren tegen de tijd dat de kleinste naar school zou moeten gaan. Maar vlak daarvoor is zijn toenmalige vrouw er vandoor gegaan, zijn ze daar gescheiden en de kinderen dus daar gebleven. Hij had het daar niet goed, maar is toen daar gebleven voor de kinderen. De tijd met de kinderen bracht hij daar door en als de kinderen bij zijn ex waren, was hij elders. Ik ben daar ook geweest. Deprimerende omgeving, weinig toekomst, etc. Hij zat daar niet omdat hij het zo leuk vond, maar omdat hij na de scheiding min of meer gedwongen was om daar te zitten.
Dat ik redelijk jaloers ben erken ik en het kan best zijn dat mijn angsten onterecht zijn, maar zo voelt dat voor mij niet. Moeilijk uit te leggen. Beetje als dat iemand met hoogtevrees in een of andere duizelingwekkende kermisattractie moet. Natuurlijk komt ie daar levend uit en gebeurt er niks, maar zo iemand ziet dat anders en krijg je daar met geen geweld in.
Ik hoop dat je inziet dat je met jouw angst je relatie met deze man saboteert en hem ook nog eens een extra ellendig gevoel geeft. Zoek hier hulp voor.
Eens met Sleaford een samengesteld is heel ingewikkeld. Ze zeggen wel eens dat het 7 jaar duurt voordat alles zo goed als op zijn plek valt. Wij zijn nu 10 jaar een samengesteld gezin en ik heb het inderdaad zo ervaren. Niet dat de eerste 7 jaar drama waren maar het was soms wel hard werken.
Ik vind het niet op zijn plaats om TO zo keihard aan te pakken als sommigen doen ook al begrijp ik die reacties wel.
TO probeer je te verplaatsen in je vriend. Hoe hij zich voelt. Je kinderen staan 100 % op plaats 1. Dat is bij jou toch ook zo? Geef hem de ruimte om vader te zijn. Laat hem kadootjes uitzoeken misschien wel beter zonder jou, en laat hem ook tijd doorbrengen alleen met zijn kinderen. Dat moet jij ook doen! Je hoeft niet alles samen doen. Zelfs een "traditioneel" gezin onderneemt wel apart dingen van elkaar.
Jij kunt de situatie alleen maar beter maken door zijn kinderen te accepteren want volgens mij is dat het grootste probleem. Als jij ze accepteerd dan gaan jullie als samengesteld pas groeien.
Ben wel benieuwd waarom jullie niet in de buurt van zijn kinderen zijn gaan wonen vooral omdat de vader van jouw kinderen niet meer in beeld is.
och die zijn nog hartstikke klein en hebben hem nodig, gun hem gewoon zijn kinderen en die kinderen hun vader.
Dus hij was al verhuisd vanwege zijn bedrijf, al voordat jullie samen wat hadden?
Dus het was zijn besluit om van meer dan 50% Naar voornamelijk vakanties te gaan toen hij nog single was?
Ik probeer alles zo eerlijk mogelijk op te schrijven. Omdat ik denk dat ik dan de meest eerlijke reacties krijg en dat zijn de reacties waar je iets mee kunt.
Ik kan natuurlijk wel dingen achterwege laten, mooier opschrijven dan ze zijn etc, maar da's toch mezelf voor de gek houden.
Sommige reacties zijn wel heftig ja, maar heb het gepost om eerlijke reacties te krijgen.
en wat voor oplossing had je zelf in gedachten?
NinjeTurtle schreef op 01-08-2021 om 14:44:
Dus hij was al verhuisd vanwege zijn bedrijf, al voordat jullie samen wat hadden?
Dus het was zijn besluit om van meer dan 50% Naar voornamelijk vakanties te gaan toen hij nog single was?
Nee.
Hij was verhuisd met zijn toenmalige vrouw (en hele kleine kinderen) vanwege zijn bedrijf. Daarna zijn ze daar uit elkaar gegaan.
Tot er een definitieve regeling was, was hij altijd daar. Daarna is de regeling 50/50 geworden. Toen was hij daar als hij met de kinderen was. En daar niet als de kinderen bij zijn ex waren. Als hij zijn kinderen bij zijn ex af had gezet, zat 'ie bij wijze van spreken binnen 5 minuten al in de auto of het vliegtuig.
En toen zijn we bij elkaar in beeld gekomen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 12:53:
[..]
Ja, hij is voor mij verhuisd en ziet daardoor zijn eigen kinderen minder. Natuurlijk is dit wel zijn eigen keuze geweest.
Soms wil hij een cadeautje kopen voor ze. Maar ik merk dat ik er totaal niet het geduld voor heb als ik in de winkel dingen aanwijs en hij vindt dat dan niks of hij denkt dat z'n kinderen liever iets anders hebben.
Dan ligt dat toch aan jou ipv aan hem? Ik ben ook zo als ik een cadeautje koop laat staan voor mn kinderen. Bij jou komen je kids toch ook op de eerste plaats lijkt me?
Dus zijn kinderen wonen in het buitenland,
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 14:50:
Dus zijn kinderen wonen in het buitenland,
Ja dat klopt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:48:
[..]
Nee.
Hij was verhuisd met zijn toenmalige vrouw (en hele kleine kinderen) vanwege zijn bedrijf. Daarna zijn ze daar uit elkaar gegaan.
Tot er een definitieve regeling was, was hij altijd daar. Daarna is de regeling 50/50 geworden. Toen was hij daar als hij met de kinderen was. En daar niet als de kinderen bij zijn ex waren. Als hij zijn kinderen bij zijn ex af had gezet, zat 'ie bij wijze van spreken binnen 5 minuten al in de auto of het vliegtuig.
En toen zijn we bij elkaar in beeld gekomen.
En terug gaan naar deze situatie? Die me voor hem en de kinderen veel fijner lijkt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:35:
Dat ik redelijk jaloers ben erken ik en het kan best zijn dat mijn angsten onterecht zijn, maar zo voelt dat voor mij niet. Moeilijk uit te leggen. Beetje als dat iemand met hoogtevrees in een of andere duizelingwekkende kermisattractie moet. Natuurlijk komt ie daar levend uit en gebeurt er niks, maar zo iemand ziet dat anders en krijg je daar met geen geweld in.
Oké, dus je erkent dat het mogelijk bij jou ligt. Ga daar dan eens over praten met een neutraal iemand.
Het punt is hier ook dat je je vriend én zijn jonge kinderen meesleurt in jouw gevoelens.
Maar waarom kon hij vóór jou dan wel veel daar zijn (ik begrijp het althans als dat hij toen ook al regelmatig op de plek was waar hij nu met jou woont) en nu niet meer?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:51:
[..]
Ja dat klopt.
Als het daar zo verschrikkelijk is, waarom heeft hij zijn kinderen dan daar achter gelaten?
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 14:47:
en wat voor oplossing had je zelf in gedachten?
Ik weet het niet.
Aan de ene kant denk ik dat hij hier vooraf beter over na had moeten denken. Hij kent zijn kinderen en zichzelf beter dan wie dan ook. Heb het idee dat hij zolang mogelijk geprobeerd heeft alle ballen in de lucht te houden. Ook ten koste van zichzelf.
Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt.
Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is. Daarna heb ik ze met mijn keuze voor een toenmalige partner in een vervelende situatie gebracht waar ze erg onder hebben geleden.
