De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Poezel_en_Wip schreef op 17-09-2021 om 11:04:
Maar A., wat had JIJ anders kunnen doen? Waar ben JIJ tekort geschoten in de afgelopen periode, naar je ex en naar zijn kinderen?
Ik had vooraf aan moeten dringen op duidelijkere afspraken over hun verblijf hier. Dan weet je over welke periode het gaat en kun je je daar op instellen. Idem dito voor de planning. Een weekje rust tussendoor, had goed gedaan. Vooraf weten wanneer je ergens naar toe gaat ook. Elke dag in de loop van de dag maar bedenken waar je naar toe gaat, dat is ook vermoeiend op zo'n lange periode.
Verder had het bezoek beter gecoördineerd moeten worden. Natuurlijk was mijn familie ook nieuwsgierig naar zijn kinderen. Maar toch.
Nu was het door allerlei factoren een vrij onrustige periode voor me. Een aantal dingen hadden achteraf wel anders gekund.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 10:42:
[..]
De kinderen zijn hier meer dan 'n maand geweest. Vooral ook uit begrip voor dat hij ze mist, etc.
Maar dat is niet omdat jij het ze hebt gegund. Als het aan jou had gelegen waren ze na een paar dagen alweer vertrokken.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 11:04:
[..]
Doe maar niet joh.
Waarom niet?
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:10:
[..]
Waarom niet?
Omdat het zeurderig over komt om je broer op hem af te sturen om hem uit te horen en waarschijnlijk ook niet het gewenste effect geeft, als hij niet met jou wil praten heeft hij waarschijnlijk ook geen trek in een gesprek met je broer, laat het verders gewoon, ik denk niet dat je dit nog goed krijgt.
Iedereen en zijn hamster bij jouw sores sleuren is -GEEN- goed idee.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 11:12:
[..]
Omdat het zeurderig over komt om je broer op hem af te sturen om hem uit te horen en waarschijnlijk ook niet het gewenste effect geeft, als hij niet met jou wil praten heeft hij waarschijnlijk ook geen trek in een gesprek met je broer, laat het verders gewoon, ik denk niet dat je dit nog goed krijgt.
Gewoon om mijn broer te laten vragen hoe het met hem gaat, etc. Ze hebben ook altijd goed contact gehad.
AeonofWinter schreef op 17-09-2021 om 11:14:
Iedereen en zijn hamster bij jouw sores sleuren is -GEEN- goed idee.
Deze snap ik niet.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:14:
[..]
Gewoon om mijn broer te laten vragen hoe het met hem gaat, etc. Ze hebben ook altijd goed contact gehad.
Dan is dat toch aan je broer zelf en hoef jij hem er niet toe aan te zetten.
En wat vind je broer dan van jouw acties/uitspraken?
A12345 schreef op 17-09-2021 om 09:33:
[..]
Dat snap ik. Was wel een compleet andere situatie. Ik heb het laten merken aan de vader, niet aan de kinderen. Dat was in mijn vorige relatie eigenlijk precies omgekeerd. Diegene liet het vooral merken aan de kinderen, maar kon tegenover mij eigenlijk niet duidelijk maken wat dan precies vervelend is, behalve hun aanwezigheid in het algemeen.
En met dat laatste is ook een duidelijk verschil gezegd. Hij stoorde zich aan de aanwezigheid van mijn kinderen. Het feit dat ik kinderen heb. In dit geval stoorde me vooral hun gedrag en het gegeven dat hij door hun gedrag echt alleen maar met zijn kinderen bezig was.
Het voelde toen als onrecht. Nu voelt het vooral als me onbegrepen voelen. Een beetje begrip dat het wel erg druk is in huis met zessen en twee hele drukke kinderen, dat was er totaal niet van zijn kant.
Hij zal zelf heus ook wel gemerkt hebben dat het erg druk was maar voor hem zal vooral het gevoel van blijdschap om zijn kinderen voor langere tijd weer bij zich te hebben overheerst hebben. En voor hem is het accepteren van het gedrag van de kinderen vast al makkelijker geweest omdat hij van hen houdt.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:14:
[..]
Gewoon om mijn broer te laten vragen hoe het met hem gaat, etc. Ze hebben ook altijd goed contact gehad.
Als je ex daar behoefte aan heeft zoekt hij zelf wel contact. Hij is volwassen, kan zelf beslissen wat hij nodig heeft. Je hoeft hem niet te bemoederen. Sterker, daar jaag je hem alleen maar verder mee weg.
Hij is heel duidelijk geweest. Als jij niet verandert, als zijn kinderen niet onvoorwaardelijk bij jou welkom zijn, wil hij geen relatie met je.
En die verandering lijkt me voor jou onmogelijk. Dus dan is accepteren dat het voorbij is het enige juiste. Ook al is dat zeer pijnlijk, moeilijk voor je.
Vragen hoe hij zich voelt? Dat weet je best. Hij is woest en diep gekwetst. Dat heeft hij al verteld.
Je duwt hem alleen maar verder weg als je berichtjes blijft sturen en je broer op hem af stuurt (hoe kóm je erop!). Laat hem met rust, anders krijgt hij alleen maar een diepere hekel aan je.
Als hij nog wat van jou wil, zijn kleren of wat anders, dan komt hij vroeger of later zelf wel naar je toe.
Misschien was het gedrag van zijn kinderen voor hem zelfs wel een signaal dat zijn kinderen hem hard nodig hebben. En dat hij de maanden hiervoor tekort schoot als vader.
Ik kan me voorstellen dat hij graag een partner had gehad waar hij dat gevoel bij kon uiten.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 11:17:
[..]
Dan is dat toch aan je broer zelf en hoef jij hem er niet toe aan te zetten.
En wat vind je broer dan van jouw acties/uitspraken?
Die vindt dat ik er niet zo'n punt van had moeten maken, maar dat wij (hij ook dus) wel vooraf betere afspraken had moeten maken. Dat hij helemaal geen onredelijk figuur is, maar dat er blijkbaar ergens iets is geknapt. Qua karakter lijken mijn broer en hij vrij veel op elkaar. Dus vandaar mijn idee.
Doornroosje75 schreef op 17-09-2021 om 11:24:
Misschien was het gedrag van zijn kinderen voor hem zelfs wel een signaal dat zijn kinderen hem hard nodig hebben. En dat hij de maanden hiervoor tekort schoot als vader.
Ik kan me voorstellen dat hij graag een partner had gehad waar hij dat gevoel bij kon uiten.
Dat zou al essentieel anders zijn dan dat het puur gaat om mij. Daarom is er nog wel veel onduidelijk over wat er nu precies speelt bij hem.
Zijn moeder wel gesproken en die wist het ook niet. Hij was daar wel geweest, maar heeft er blijkbaar niet veel over gezegd. Maakte wel de indruk dat er iets op zijn lever ligt.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:24:
[..]
Die vind dat ik er niet zo'n punt van had moeten maken, maar dat wij (hij ook dus) wel vooraf betere afspraken had moeten maken. Dat hij helemaal geen onredelijk figuur is, maar dat er blijkbaar ergens iets is geknapt.
Dat is dus min of meer wat hier ook steeds geschreven wordt. Wat vind jij van zijn feedback?
