De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:24:
[..]
Die vind dat ik er niet zo'n punt van had moeten maken, maar dat wij (hij ook dus) wel vooraf betere afspraken had moeten maken. Dat hij helemaal geen onredelijk figuur is, maar dat er blijkbaar ergens iets is geknapt.
Tja ik denk ook dat er iets onherstelbaar geknapt is, van je broer op hem af sturen komt hij niet terug. Ik denk dat dit boek wel klaar is nu.
het lijkt mij het beste om hem nu met rust te laten. Of het moet zijn dat je hem terug wil MET zijn kinderen regelmatig een aantal weken over de vloer maar als dit niet het geval is, gaat het nooit meer goed komen tussen jullie.
Coreopsis schreef op 17-09-2021 om 11:26:
[..]
Dat is dus min of meer wat hier ook steeds geschreven wordt. Wat vind jij van zijn feedback?
Een aantal dingen hadden zeker beter/anders gemoeten. Weekje elders, vooraf een planning. Dat zijn wel dingen die op momenten even rust geven.
Verder weet ik niet wat er precies bij hem geknapt is. Dat kan mijn gedrag zijn, maar ook best een schuldgevoel richting zijn kinderen. Met het eerste kan ik direct iets, met het tweede een stuk minder. Maar dat weet ik dus niet. Het kan ook een combinatie van beide zijn.
TO, kijk uit dat dit geen obsessie wordt. Je zoekt contact met hem terwijl hij dat duidelijk niet wil. Je wil je broer naar hem toesturen. Je spreekt met zijn moeder (op wiens initiatief was dat?).
Laat hem los. Het is voorbij. Pak de brokstukken van je leven bij elkaar en ga verder. Praat met een therapeut, zoek uit waar je gedrag vandaan komt en wat jij kunt doen om in de toekomst niet meer in dezelfde valkuil te trappen. Voor jezelf. Maar ook voor je kinderen.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:29:
[..]
Een aantal dingen hadden zeker beter/anders gemoeten. Weekje elders, vooraf een planning. Dat zijn wel dingen die op momenten even rust geven.
Verder weet ik niet wat er precies bij hem geknapt is. Dat kan mijn gedrag zijn, maar ook best een schuldgevoel richting zijn kinderen. Met het eerste kan ik direct iets, met het tweede een stuk minder. Maar dat weet ik dus niet. Het kan ook een combinatie van beide zijn.
Jij wijst zijn kinderen af. Dát is geknapt.
Coreopsis schreef op 17-09-2021 om 11:30:
TO, kijk uit dat dit geen obsessie wordt. Je zoekt contact met hem terwijl hij dat duidelijk niet wil. Je wil je broer naar hem toesturen. Je spreekt met zijn moeder (op wiens initiatief was dat?).
Laat hem los. Het is voorbij. Pak de brokstukken van je leven bij elkaar en ga verder. Praat met een therapeut, zoek uit waar je gedrag vandaan komt en wat jij kunt doen om in de toekomst niet meer in dezelfde valkuil te trappen. Voor jezelf. Maar ook voor je kinderen.
Dat was op mijn initiatief. Maar kreeg niet de indruk dat ze het vervelend vond. Vroeg zich ook wel af wat er met hem aan de hand is, maar dat zegt hij dus niet tegen zijn ouders.
Altijd goed contact met haar gehad. Net zoals hij met mijn familie. Ik vind het dan eerder raar dat dat ook opeens helemaal wordt verbroken.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:33:
[..]
Dat was op mijn initiatief. Maar kreeg niet de indruk dat ze het vervelend vond. Vroeg zich ook wel af wat er met hem aan de hand is, maar dat zegt hij dus niet tegen zijn ouders.
Altijd goed contact met haar gehad. Net zoals hij met mijn familie. Ik vind het dan eerder raar dat dat ook opeens helemaal wordt verbroken.
Zo gaan die dingen na een breuk. Het zou je sieren als je hem en zijn familie gewoon met rust zou laten.
kan je je de uitspraken herinneren die je eruit hebt geflapt? Dat zit hem dwars, o.a. dat zijn kinderen niet welkom zijn in jouw huis.
Neem enkel en alleen contact met hem op indien je oprecht zijn kinderen 100% accepteert en ze zo vaak en zo lang bij jou thuis mogen komen alsook hij regelmatig daarheen.
Ma_Flodder schreef op 17-09-2021 om 11:47:
Neem enkel en alleen contact met hem op indien je oprecht zijn kinderen 100% accepteert en ze zo vaak en zo lang bij jou thuis mogen komen alsook hij regelmatig daarheen.
En dan denk je dat hij haar eerdere uitspraken wel vergeet?
Ik denk dat hij duidelijk communiceert maar dat jij niet luistert en/of er een eigen invulling aan geeft. Hij meent wat hij zegt ongeacht of jij het ermee eens bent.
Wasmachine schreef op 17-09-2021 om 11:39:
kan je je de uitspraken herinneren die je eruit hebt geflapt? Dat zit hem dwars, o.a. dat zijn kinderen niet welkom zijn in jouw huis.
Ja, die kan ik me nog voor de geest halen.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 11:33:
[..]
Altijd goed contact met haar gehad. Net zoals hij met mijn familie. Ik vind het dan eerder raar dat dat ook opeens helemaal wordt verbroken.
Nee, het is raar als je contact houdt. Jullie relatie was nog zo pril. Het is normaal dat je elkaar dan loslaat.
Als jullie 20 jaar getrouwd waren geweest, was het misschien een ander verhaal geweest, maar nu is het echt niet normaal om contact met zijn familie te houden.
Één keer kan heus geen kwaad, maar stop er nu mee. Ga verder met je leven. Zoek je eigen vrienden en familie op.
Imi schreef op 17-09-2021 om 12:01:
[..]
Nee, het is raar als je contact houdt. Jullie relatie was nog zo pril. Het is normaal dat je elkaar dan loslaat.
Als jullie 20 jaar getrouwd waren geweest, was het misschien een ander verhaal geweest, maar nu is het echt niet normaal om contact met zijn familie te houden.
Één keer kan heus geen kwaad, maar stop er nu mee. Ga verder met je leven. Zoek je eigen vrienden en familie op.
Die zeggen ook dat ik toch nog met hem moet praten. Dat we op dit punt na zo goed bij elkaar passen. Dat er toch wel een oplossing mogelijk is. Dat hij misschien gewoon even uit moet razen, bij moet komen, etc.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 10:07:
[..]
Daarvoor wat begrip, dat zou me al heel goed gedaan hebben. Nu klonk het een beetje allemaal als voor mij is het erg stresserend en druk, dat interesseert hem niet als zijn kinderen het maar leuk hebben en zijn oplossing is om vooral overdag en begin van de avond weg te gaan met zijn kinderen om dan daarna bij thuiskomst te laten blijken hoe goed ze zich wel niet hebben gedragen. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar het kwam toch passief agressief over als dat het allemaal aan mij ligt.
Over zijn ex is niet zo'n felle discussie geweest. Hij lijkt vooral gekozen te hebben voor "geen gezeik". Wat is gelukt. Hij kan nu ook zo terugvallen in de oude afspraken en misschien zelfs nog afspraken die beter uitkomen (langere periode in de vakantie, naar Nederland, etc). Achteraf gezien geen slapjanus, maar handig gemanoeuvreerd van hem. Waar ik erg direct ben, vaak dingen er aanvankelijk erg zwart/wit uitgooi, is hij meer een schaker die rustig de pionnetjes op de juiste plek probeert te zetten.
Ik probeer dat te achterhalen. Met hulp van een specialist. Voor een deel zit dat 'm volgens mij in mijn verleden en het gegeven dat mijn kinderen geen enkele contact meer hebben met hun biologische vader.
Jij maakt aan hem duidelijk dat de kinderen niet meer welkom zijn in JOUW huis en dan snap jij niet dat hij vervolgens elke dag weg is van huis en leuke dingen met de kinderen doet? Hij voelde zich afgelopen weken allang niet meer thuis in jullie huis en is het huis gewoon zoveel mogelijk ontvlucht door met zijn eigen kinderen op stap te gaan. Je hebt op geen enkele manier getoond dat jij ook begrip voor zijn situatie kon hebben, namelijk hem het plezier te gunnen dat hij zijn kinderen eindelijk weer eens kon zien. Je vond het vooral stresserend en druk en vind dat hij daar begrip voor moet hebben en als oplossing geef je dan aan dat je kinderen niet meer blieft en voortaan niet zo lang mogen logeren? Je hebt nooit met hem gesproken over oplossingen of compromissen, maar alleen maar in de vorm van een ultimatum. Als je voorzichtig aan je ex had verteld dat met zijn zessen in huis toch wel wat druk is en je ook nog moet werken en hoe jullie er samen voor kunnen zorgen dar er iets meer rust in huis komt in de weken dat de kinderen er waren, dan was hij ook niet zo boos geworden. Dan had je samen voor oplossingen gezocht (bijvoorbeeld hij in een vakantiehuisje oid), zoals hier diverse malen is aangestipt. Er waren genoeg tussen oplossingen mogelijk om meer rust te creëren. Maar het is jouw harde en afwijzende houding naar hem en zijn kinderen die de breuk hebben veroorzaakt.
Je bent zelf verantwoordelijk voor de communicatie en de toon waarop je iets brengt en daarom ook zelf verantwoordelijk voor de huidige breuk. Maart je ziet jezelf alleen maar als slachtoffer en bagatelliseert de rol die je zelf hebt gespeeld in dit verhaal.
