De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
En bij mij is het zo dat iets vaak eerst even moet bezinken en dat ik er dan genuanceerder over denk. Maar die tijd krijg ik nu dus niet.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 11:01:
[..]
Ik weet niet hoe hij dat bedoeld heeft. Heb het al tien keer teruggehaald om te analyseren maar geen idee.
Het kwam in elk geval over alsof hij emotioneel al afscheid had genomen van de relatie. Hij was boos, maar wel rustig boos. Wat ik zei, maakt allemaal niet veel uit. Waar hij normaal in een discussie veel luistert, was het nu vooral een monoloog van hem.
Zelf las ik die zin anders. Ik dacht erin te lezen dat hij vindt dat je nu niet voor rede vatbaar bent voor wat betreft zijn kinderen en dat deze zin meer zo was bedoeld dat hij het oprecht hoopte te horen als je je bedacht.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 12:58:
[..]
Daarom. Het doet veel verdriet. Geen idee wat ik dan nu weer anders op had moeten schrijven.
Je moet het opschrijven zoals je zelf wil. Ik lees alleen geen gevoelens in je geschreven tekst. Zoals andere al eerder hebben gezegd, wat je schrijft is een rationele weergave van wat er is gebeurd, zonder te benoemen wat het met je deed.
Maar dat hoeft ook niet, jij ben wie je bent en je deelt wat je wil delen. Mijn vraag was misschien niet juist, want geloof heus dat je verdrietig bent.
Maar denk dat je er ook op had voorbereid niet?
Ik ben niet verbaasd met deze uitkomst, fijn om te lezen dat hij nu voor zijn kinderen heeft gekozen. We kunnen er nog 100 pagina’s over blijven discussiëren, maar dit was duidelijk geen goeie match!
A12345 schreef op 15-09-2021 om 13:00:
En bij mij is het zo dat iets vaak eerst even moet bezinken en dat ik er dan genuanceerder over denk. Maar die tijd krijg ik nu dus niet.
Genuanceerder waar over denk? De rol van zijn kinderen in jullie leven?
Daar had je een duidelijk beeld bij toch? Wat je wel en niet wilde? En dat is je goed recht hoor, dat mag je zeker voelen en vinden. Maar waarom zou je er dan nu nuance in aan willen brengen als je het voor jezelf ook op een rijtje had. Je moet jezelf ook niet verloochenen.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 13:00:
En bij mij is het zo dat iets vaak eerst even moet bezinken en dat ik er dan genuanceerder over denk. Maar die tijd krijg ik nu dus niet.
Die tijd moet je nu ook zelf nemen, je kan helaas niet de keuzes van een ander beïnvloeden, maar wel de tijd die je jezelf kunt geven om het te verwerken. Het is gebeurd, je kunt het niet terug draaien tis onmacht, maar jij hebt wel de macht om jezelf die tijd te gunnen alles even te incasseren behandelen en verwerken voor jezelf, en miss wat minder hier bezig te zijn?
Dat is geen verwijt hoor want als je het juist erg prettig vind om hier aanwezig te zijn en te praten is je dat goed recht, maar de kans is ook dat het een goed idee is nu om een stap terug te nemen en even helemaal op het incasseren en verwerken te focussen want de klap kan nog komen en je emoties gaan nu met je op de loop dus je bent zeer kwetsbaar nu als ik het goed heb en zo mag zeggen.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 13:00:
En bij mij is het zo dat iets vaak eerst even moet bezinken en dat ik er dan genuanceerder over denk. Maar die tijd krijg ik nu dus niet.
Je hebt hier al heel wat weken over kunnen nadenken - zie alleen al dit lange topic. Hoezo krijg je die tijd niet? Omdat hij nu eenzijdig de conclusie heeft getrokken dat deze relatie geen toekomst heeft? Dat klinkt meer alsof jij vind dat je die conclusie alleen gezamenlijk zou kunnen trekken. Of dat jij de enige bent die die knoop mag doorhakken.
Ik vind dit jammer voor je maar het is wel beter zo. Door de omstandigheden werkt het niet voor jullie.
Wat verdrietig voor je! Ik wens je heel veel sterkte toe, kan me voorstellen dat dit even moet landen.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 13:00:
En bij mij is het zo dat iets vaak eerst even moet bezinken en dat ik er dan genuanceerder over denk. Maar die tijd krijg ik nu dus niet.
Maar wat bedoel je hier precies mee?
En hoezo krijg je geen tijd? Tenzij het idd cynisch bedoeld was van hem, (lijkt me niet maar goed was er niet bij 
) heeft hij de deur behoorlijk op een kier gezet. Het enige dat hij heeft gedaan is duidelijk zijn grenzen aangeven.
Jij bent nu aan zet, mocht je hierin iets willen. (Maar waarbij dan duidelijk is dat er geen onderhandelingsruimte over de kinderen is)
Pinokkio schreef op 15-09-2021 om 14:19:
[..]
Maar wat bedoel je hier precies mee?
En hoezo krijg je geen tijd? Tenzij het idd cynisch bedoeld was van hem, (lijkt me niet maar goed was er niet bij
Jij bent nu aan zet, mocht je hierin iets willen. (Maar waarbij dan duidelijk is dat er geen onderhandelingsruimte over de kinderen is)
Hier bedoel ik mee dat ik vaak ergens heel zwart-wit over denk, maar dat na verloop van tijd ik mijn mening/standpunt nuanceer. Daar heb ik wel tijd en rust voor nodig. Niet elke dag iemand die "zeurt" (ik zet het maar even tussen aanhalingstekens) of via zijn gedrag mij iets wil "opdringen" (dat zet ik ook maar even tussen aanhalingstekens).
Dat heb ik hem ooit geprobeerd uit te leggen, maar hij zegt dan dat hij zich gewoon gedraagt zoals hij zich voelt en geen hond is die een beloning nodig heeft.
Heb het idee dat het bij hem omgekeerd is. Meer van geef hem een vinger en hij pakt de hele hand. We zouden daarheen gaan. Daarna zouden ze korte tijd hierheen gaan, maar uiteindelijk is dat meer dan een maand geworden. Had 'ie dat vooraf gezegd, dat had ik een maand wel erg veel gevonden. En nu was er dan al weer sprake van nog meer vakanties en nog langer in de zomervakantie.
Dus waar ik na verloop van tijd mijn standpunt ga nuanceren, doet hij met de tijd het omgekeerd met zijn standpunt.
Een beetje als we gaan wandelen. Ik zeg we gaan 10 km wandelen, wat veel is, en zeg dan na 5 km van we lopen naar huis dan komen we op 7 uit. Terwijl als hij zegt van we gaan 10 km wandelen, dan loopt hij 10 km weg, zodat we er nog 10 terugmoeten en we dus op 20 uitkomen.
Sorry TO, maar ik heb je in dit hele topic alleen maar zwart wit zien denken. Ik heb geen enkele nuancering (of zelfreflectie) gezien.
Coreopsis schreef op 15-09-2021 om 15:27:
Sorry TO, maar ik heb je in dit hele topic alleen maar zwart wit zien denken. Ik heb geen enkele nuancering (of zelfreflectie) gezien.
Na verloop van tijd nuanceert mijn standpunt zich meestal wel. Zolang ik niet het idee krijg dat iets me door de strot geduwd wordt, tenminste.
Coreopsis schreef op 15-09-2021 om 13:13:
[..]
Je hebt hier al heel wat weken over kunnen nadenken - zie alleen al dit lange topic. Hoezo krijg je die tijd niet? Omdat hij nu eenzijdig de conclusie heeft getrokken dat deze relatie geen toekomst heeft? Dat klinkt meer alsof jij vind dat je die conclusie alleen gezamenlijk zou kunnen trekken. Of dat jij de enige bent die die knoop mag doorhakken.
We hadden het er op z'n minst even over kunnen hebben. Nu heeft hij vooral zelf van alles bedacht, waarschijnlijk dingen voor mij ingevuld en een conclusie getrokken.
Amber82 schreef op 15-09-2021 om 13:03:
[..]
Genuanceerder waar over denk? De rol van zijn kinderen in jullie leven?
Daar had je een duidelijk beeld bij toch? Wat je wel en niet wilde? En dat is je goed recht hoor, dat mag je zeker voelen en vinden. Maar waarom zou je er dan nu nuance in aan willen brengen als je het voor jezelf ook op een rijtje had. Je moet jezelf ook niet verloochenen.
Meestal word ik na een tijdje wel toegeeflijker. Niet als iemand ergens over door blijft gaan of koppig blijft doen, maar wel als iemand gewoon normaal doet.
Maar goed, daar heeft hij dus geen zin meer in. Het klonkt echt 'n beetje van als ik niet weg zou gaan, dan zou je toch niks meer van mij hoeven te verwachten.
