De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 13:42:
[..]
Ik baal er nog steeds enorm van. Maar weet ook niet goed hoe ik hem kan overtuigen van een gemeend excuses.
Ik denk dat je sowieso nog beter een tijdje wacht met het aanbieden van je excuses.
Poezel_en_Wip schreef op 22-09-2021 om 14:58:
[..]
Daar ga je alweer...
A12345 schreef op 22-09-2021 om 14:55:
[..]
Nou, bijvoorbeeld in die winkel toen, wat me het meeste stoorde was uiteindelijk dat hij in die winkel stond alsof hij daar alleen was. Hij liep constant een andere kant op. Zei eigenlijk totaal niet wat hij ongeveer zocht. Wat ik voorstelde was "nee", bij wijze van nog voor dat ik mijn zin had afgemaakt.
En zo heel moeilijk zijn zijn kinderen niet als ze een cadeautje uit mogen zoeken. Die hebben binnen de minuut iets uit de rekken getrokken.
Dat kan best zo zijn maar ik kan hem ook goed begrijpen dat hij bewust iets wil uitkiezen, iets waarvan hij denkt dat ze het op prijs zullen stellen. Zelf vind ik het ook fijner om iets uit te kiezen waarvan ik (vrij) zeker weet dat de ontvanger er blij mee zal zijn. Daar wil ik best wat moeite voor doen ook.
dan schreef op 23-09-2021 om 12:13:
[..]
[..]
Dat kan best zo zijn maar ik kan hem ook goed begrijpen dat hij bewust iets wil uitkiezen, iets waarvan hij denkt dat ze het op prijs zullen stellen. Zelf vind ik het ook fijner om iets uit te kiezen waarvan ik (vrij) zeker weet dat de ontvanger er blij mee zal zijn. Daar wil ik best wat moeite voor doen ook.
Ik denk dat beiden niet zo handig zijn. TO voelt zich buitengesloten en gaat als 'oplossing' proberen het cadeau kopen zo snel mogelijk gedaan te krijgen. Partner negeert TO vervolgens waardoor dat gevoel van haar nog versterkt wordt. Partner had ook TO erbij kunnen betrekken; 'dochter a houdt van dieren, ik zoek iets leuks met dieren, zoek je mee?'. 'Fijn dat je probeert mee te denken, maar jij kent de meisjes niet, mss moet je me dit even alleen laten doen, drinken we daarna samen koffie'. Of dat TO had gezegd 'ik voel me buitengesloten, kan ik iets doen om je te helpen?'. Maar zoals het hier leest hebben beiden zich steeds geërgerd en dat geprobeerd op te lossen naar hun eigen wens, ipv elkaar te benaderen. Dit lijkt mij geen handige combi voor een relatie. En eigenlijk is dat ook wel gebleken.
dan schreef op 23-09-2021 om 12:13:
[..]
[..]
Dat kan best zo zijn maar ik kan hem ook goed begrijpen dat hij bewust iets wil uitkiezen, iets waarvan hij denkt dat ze het op prijs zullen stellen. Zelf vind ik het ook fijner om iets uit te kiezen waarvan ik (vrij) zeker weet dat de ontvanger er blij mee zal zijn. Daar wil ik best wat moeite voor doen ook.
Klopt. Maar het helpt dan wel als hij aangeeft waar hij ongeveer naar op zoek is. Zo doe ik dat ook als we bijvoorbeeld voor mijn kinderen iets uit gaan zoeken. Dan stuif ik ook niet als 'n malle de Media Markt door.
To, je kan ook zeggen, ik ga ff een bakkie doen en wacht tot je klaar bent daar en daar. Ook 1 op 1 tijd met zijn kleine kinderen is geen vorm van uitsluiten. Het moet allemaal naar jouw maatstaven en anders ga je lopen bokken. Je kan geen gemeende excuses aanbieden zolang je er zo in staat. Een vader hoeft niet uit te leggen dat hij 1 op 1 tijd wil met zijn kinderen en ook niet dat hij liever even alleen een uurtje of twee door de mediamarkt struint. Jij zet overal een limiet op, omdat je je anders achtergesteld voelt. Je bent de concurrentiestrijd aangegaan met twee kleuters en dat is gewoon dom.
Als ik met iemand ben die graag iets wil uitzoeken, zoals de vader van deze kinderen, dan zijn er ook nog opties mogelijk dat ik A: niet meega. Of dat ik op een gegeven moment zeg/vraag "joh, ik ga even zelf wat winkeltjes in, neem je tijd. Zullen we over een uurtje-twee uurtjes afspreken op plek x? Of je vraagt expliciet of je mee kunt denken en waar hij zelf aan denkt.
Er zijn zoveel manieren om met dit 'probleem' (wat helemaal geen probleem hoeft te zijn als je dat ook niet maakt) om te gaan. Maar ja, dan moet je wel psychisch in staat zijn om zo met dingen om te gaan en daar heb ik dus ernstige vraagtekens bij, gezien de vele bizarre manieren hoe er met (vermeende) problemen wordt omgegaan.
Diyer schreef op 23-09-2021 om 17:44:
Als ik met iemand ben die graag iets wil uitzoeken, zoals de vader van deze kinderen, dan zijn er ook nog opties mogelijk dat ik A: niet meega. Of dat ik op een gegeven moment zeg/vraag "joh, ik ga even zelf wat winkeltjes in, neem je tijd. Zullen we over een uurtje-twee uurtjes afspreken op plek x? Of je vraagt expliciet of je mee kunt denken en waar hij zelf aan denkt.
Er zijn zoveel manieren om met dit 'probleem' (wat helemaal geen probleem hoeft te zijn als je dat ook niet maakt) om te gaan. Maar ja, dan moet je wel psychisch in staat zijn om zo met dingen om te gaan en daar heb ik dus ernstige vraagtekens bij, gezien de vele bizarre manieren hoe er met (vermeende) problemen wordt omgegaan.
Het is natuurlijk ook niet snel goed. Als ik niet mee ga, dan wek ik misschien de indruk dat het me niet interesseert. Net zoals wanneer ik wel mee ga, maar in een andere winkel rond ga struinen.
Ik bedoelde het ook helemaal niet slecht, maar vond het lastig om te gaan op dat moment met iemand die niet had gezegd waar hij ongeveer naar op zoek was, in de winkel me vooral negeerde en alles wat ik voorstelde heel kortaf afwees.
maar kom op... je vriend kan toch wel alleen naar een winkel? Mijn vriend en ik gaan zo vaak alleen naar de winkel voor een van onze kinderen (niet van ons samen). Het is nog nooit in me opgekomen dat de ander dan niet geïnteresseerd zou zijn. Je doet echt enorm verstikkend.
Ik zou het gewoon loslaten. Het is al een tijdje over en hij lijkt er geen spijt van te hebben. Ik neem aan dat je geen contact meer met hem hebt?
Nu nog excuses aanbieden lijkt me vrij nutteloos. Die man is al lang blij dat ie er van af is.
Ik vind het sowieso bizar snel om na een jaar je levens al zo met elkaar te verweven dat je niet eens meer zelf een cadeautje voor je kinderen kunt kopen.
Waarom alles maar steeds samen willen doen?
Heb je nog iets van hem gehoord TO?
Wat een non probleem in die winkel inderdaad.
Amaranth schreef op 25-09-2021 om 15:14:
Ik vind het sowieso bizar snel om na een jaar je levens al zo met elkaar te verweven dat je niet eens meer zelf een cadeautje voor je kinderen kunt kopen.
Waarom alles maar steeds samen willen doen?
Ook als je samenwoont, kun je nog dingen afzonderlijk van elkaar doen. Of wel samen op stap maar de een gaat de speelgoedwinkel in en de ander stapt binnen bij Bruna of zoiets.
BlueHeart schreef op 25-09-2021 om 15:19:
Heb je nog iets van hem gehoord TO?
Van mijn zus begrepen dat hij nu daar is.
A12345 schreef op 26-09-2021 om 18:56:
[..]
Van mijn zus begrepen dat hij nu daar is.
Ah, wat ontzettend fijn voor hem en vooral zn kinderen!
Diyer schreef op 23-09-2021 om 17:44:
Als ik met iemand ben die graag iets wil uitzoeken, zoals de vader van deze kinderen, dan zijn er ook nog opties mogelijk dat ik A: niet meega. Of dat ik op een gegeven moment zeg/vraag "joh, ik ga even zelf wat winkeltjes in, neem je tijd. Zullen we over een uurtje-twee uurtjes afspreken op plek x? Of je vraagt expliciet of je mee kunt denken en waar hij zelf aan denkt.
Er zijn zoveel manieren om met dit 'probleem' (wat helemaal geen probleem hoeft te zijn als je dat ook niet maakt) om te gaan. Maar ja, dan moet je wel psychisch in staat zijn om zo met dingen om te gaan en daar heb ik dus ernstige vraagtekens bij, gezien de vele bizarre manieren hoe er met (vermeende) problemen wordt omgegaan.
Wat ik me afvraag is waarom je nu wel "normaal" reageert. Een week geleden beschuldigde je TO van diverse dingen, wist je 99,9% dat alles nep was en dacht je dat ze geen baan had maar de hele dag zit te forummen zodat ze informatie aan de Vi(v)a dames kon voeren om haar eigen ego van te voeden.
