De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 13:42:
[..]
Ik baal er nog steeds enorm van. Maar weet ook niet goed hoe ik hem kan overtuigen van een gemeend excuses.
Ik denk dat alleen sorry zeggen wel oke is
Of hij jouw excuses aanneemt en/of gelooft, ligt niet in jouw macht.
Nogmaals, als je hem blijft benaderen, duw je hem alleen maar verder weg. Maar het is jouw keuze natuurlijk.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 13:42:
[..]
Ik baal er nog steeds enorm van. Maar weet ook niet goed hoe ik hem kan overtuigen van een gemeend excuses.
Je wil hem zo overtuigen, dat hij je terug neemt?
A12345 schreef op 21-09-2021 om 10:36:
[..]
Het zou me al helpen als ik mijn driftbuien onder controle zou krijgen. Dan zeg ik dingen die ik helemaal niet zo meen/bedoel.
En minder zwart/wit denken. Als hij om de zoveel tijd daarheen zou zijn gegaan, betekent dat niet dat hij niet meer van me houdt of niet meer bij mij wilde zijn, maar gewoon dat hij ook zijn kinderen wil zien.
En ook leren de oorzaak en gevolgen van dingen goed te zien en daar anders op te reageren.
Genoeg werk aan de winkel in elk geval.
Mooi TO.
En mss kun je leren je onderliggende gevoel te herkennen. En dan ook te benoemen.
Want als je tegen mij zegt; "ik wil niet dat je vaak naar je kinderen gaat want wij hebben nu een relatie. En het het is geen echte relatie als je steeds weg bent. En trouwens je ex moet maar hierheen komen want die scheiding van jullie is niet goed geregeld". Of; "moet je zo lang doen over een cadeau zoeken. Koop gewoon iets, wat maakt het uit." Dan zou ik het gevoel hebben dat je mijn gevoelens en wensen en mijn kinderen diskwalificeert.
Als je zou zeggen; "als je vaak naar je kinderen gaat dan voelt dat voor mij alsof je van mij weg wil gaan. En als je zo lang over een cadeau kiezen doet dan voel ik me buitengesloten. Ik ben zo bang dat je straks niet meer van me houdt. En ik hou zo veel van jou. Ik vind het lastig om je te delen. Zelfs met je kinderen." Dan zou ik dat nog steeds lastig vinden, maar meer zien als iets waar we over kunnen praten.
Door jouw bovenstaande post denk ik dat dat 2e er veel meer onder zit. En dat vind ik rot voor je.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 13:42:
[..]
Ik baal er nog steeds enorm van. Maar weet ook niet goed hoe ik hem kan overtuigen van een gemeend excuses.
Overtuigen wordt lastig idd het enigste wat je kan doen is het opschrijven en eventueel zoals je zei een kaartje sturen, daarna is het aan hem of hij er iets mee wil doen.
Ik snap dat het nu echt een k periode en situatie voor je is.
Je kan alleen een gemeend excuus geven en het is aan hem of hij het gelooft of accepteert.
Ik heb alleen toch nog steeds de indruk dat er wel degelijk een kern van waarheid zit in de dingen die je zegt als je een driftbui hebt. Ik denk wel dat je langzaam in begint te zien dat je dingen te groot hebt gemaakt vanuit angst.
Meesje schreef op 22-09-2021 om 14:15:
[..]
Mooi TO.
En mss kun je leren je onderliggende gevoel te herkennen. En dan ook te benoemen.
Want als je tegen mij zegt; "ik wil niet dat je vaak naar je kinderen gaat want wij hebben nu een relatie. En het het is geen echte relatie als je steeds weg bent. En trouwens je ex moet maar hierheen komen want die scheiding van jullie is niet goed geregeld". Of; "moet je zo lang doen over een cadeau zoeken. Koop gewoon iets, wat maakt het uit." Dan zou ik het gevoel hebben dat je mijn gevoelens en wensen en mijn kinderen diskwalificeert.
Als je zou zeggen; "als je vaak naar je kinderen gaat dan voelt dat voor mij alsof je van mij weg wil gaan. En als je zo lang over een cadeau kiezen doet dan voel ik me buitengesloten. Ik ben zo bang dat je straks niet meer van me houdt. En ik hou zo veel van jou. Ik vind het lastig om je te delen. Zelfs met je kinderen." Dan zou ik dat nog steeds lastig vinden, maar meer zien als iets waar we over kunnen praten.
Door jouw bovenstaande post denk ik dat dat 2e er veel meer onder zit. En dat vind ik rot voor je.
Ja, het tweede komt veel dichter in de buurt bij wat ik voel. Maar dat heb ik vaak compleet verkeerd uitgedrukt. Op veel momenten voelde me ik compleet buitengesloten.
Ook op allerlei fronten. Bijvoorbeeld als ze ergens naar toe gingen. Hij vroeg dan wel of ik mee ging, maar had de indruk dat hij al blij was als ik "nee" zei. En als zou ik wel mee zijn gegaan, had het gevoel dat ik dan vooral erbij zou hangen, het vijfde wiel aan de wagen zou zijn.
Daarom schiet een "sorry" nu niet veel meer op. Ik wil het juist goed uit kunnen leggen.
Wasmachine schreef op 22-09-2021 om 14:44:
Je kan alleen een gemeend excuus geven en het is aan hem of hij het gelooft of accepteert.
Ik heb alleen toch nog steeds de indruk dat er wel degelijk een kern van waarheid zit in de dingen die je zegt als je een driftbui hebt. Ik denk wel dat je langzaam in begint te zien dat je dingen te groot hebt gemaakt vanuit angst.
Nou, bijvoorbeeld in die winkel toen, wat me het meeste stoorde was uiteindelijk dat hij in die winkel stond alsof hij daar alleen was. Hij liep constant een andere kant op. Zei eigenlijk totaal niet wat hij ongeveer zocht. Wat ik voorstelde was "nee", bij wijze van nog voor dat ik mijn zin had afgemaakt.
En zo heel moeilijk zijn zijn kinderen niet als ze een cadeautje uit mogen zoeken. Die hebben binnen de minuut iets uit de rekken getrokken.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 14:55:
[..]
Nou, bijvoorbeeld in die winkel toen, wat me het meeste stoorde was uiteindelijk dat hij in die winkel stond alsof hij daar alleen was. Hij liep constant een andere kant op. Zei eigenlijk totaal niet wat hij ongeveer zocht. Wat ik voorstelde was "nee", bij wijze van nog voor dat ik mijn zin had afgemaakt.
En zo heel moeilijk zijn zijn kinderen niet als ze een cadeautje uit mogen zoeken. Die hebben binnen de minuut iets uit de rekken getrokken.
Daar ga je alweer...
Poezel_en_Wip schreef op 22-09-2021 om 14:58:
[..]
Daar ga je alweer...
Hoezo?
Het gaat er niet om dat de kinderen zelf snel iets uitzoeken. Hij wilde op dat moment een perfect cadeau uitzoeken en dat leverde strijd op.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 14:55:
[..]
Nou, bijvoorbeeld in die winkel toen, wat me het meeste stoorde was uiteindelijk dat hij in die winkel stond alsof hij daar alleen was. Hij liep constant een andere kant op. Zei eigenlijk totaal niet wat hij ongeveer zocht. Wat ik voorstelde was "nee", bij wijze van nog voor dat ik mijn zin had afgemaakt.
En zo heel moeilijk zijn zijn kinderen niet als ze een cadeautje uit mogen zoeken. Die hebben binnen de minuut iets uit de rekken getrokken.
Dus eigenlijk, begrijpen en voelen jullie elkaar heel slecht aan waardoor jullie beide niet elkaar niet begrijpen en aanvoelen..
Ik kan me er wel wat bij voorstellen wat je schrijft, met typen is het moeilijk uit te leggen maar ik weet dat het dieper gaat, er staat een muur tussen jullie in, beide verwachten dingen, maar beide worden jullie ook niet begrepen door elkaar waardoor je beide niks kunt bespreken en daar komt die muur tussen jullie te staan.
Je hoort maatjes van elkaar te zijn en dingen met elkaar kunnen bespreken, maar zoals ik het lees to voelen jullie je beide erg alleen, en vooral jij erg buitengesloten, dat is absoluut niet fijn, ongeacht dat je van hem houdt, ik denk echt dat dit het niet is voor je to, echt niet en dat bedoel ik zo goed he begrijp me niet verkeerd aub. In iedere relatie moeten mensen aan dingen werken en dingen leren van elkaar, in iedere relatie zijn er wel problemen, maar het verschil is, het is meestal redelijk in balans, bij jullie heb ik het gevoel dat niets van nature gaat maar alles geforceerd gaat. Je hebt magneten die elkaar aantrekken en op elkaar aansluiten en je hebt magneten die totaal van elkaar afwijken en dan zou je flink moeten forceren om die magneten tegen elkaar te krijgen. Ik het zie bij jullie een beetje als het tweede geval.
A12345 schreef op 22-09-2021 om 14:53:
[..]
Daarom schiet een "sorry" nu niet veel meer op. Ik wil het juist goed uit kunnen leggen.
Omdat je wil, dat hij je terug neemt?
hier wat tips over hoe je het beste excuses kunt aanbieden. Dat gaat vrijwel niet om het “goed uitleggen”:
https://www.uwbemiddelaars.be/nl/informatie/oprecht_sorry_zeggen_hoe_doe_je_dat/317
ik denk dat je ook echt buitengesloten werd, dat je dat goed voelde.
Omdat hij emotioneel zo vast zat rond zijn kinderen, dat er geen ruimte meer was voor iets/iemand anders.
En dat staat volledig los van jou en jullie relatie. Het is puur van hem.
En van jouw kant uit is je angst om buitengesloten te worden puur van jou. Heeft niets met hem te maken en is dus ook niet iets dat hij kan oplossen….
Daar zul je zelf mee moeten dealen.
