De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Pimpelmees67 schreef op 18-09-2021 om 10:21:
heeft je zus het gesprek opgenomen ofzo?
Nee. Wel vooral geluisterd i.p.v. over dingen te gaan discussiëren, waardoor het beter bij blijft. En ze gaf aan dat een aantal dingen herkenbaar zijn. Achteraf is makkelijk praten, maar ze had blijkbaar al langer door dat hij met iets zat.
Heb het nu in elk geval voor mezelf opgeschreven als input voor de gesprekken met de specialist.
Merys schreef op 18-09-2021 om 10:28:
[..]
Het gaat niet om toegeven. Het gaat om je gebrek aan empathie, daar is die man volledig op afgeknapt.
Iets toegeven is voor mij enorm lastig. Helemaal als dat van stel op sprong moet. Uiteindelijk geef ik wel toe, maar dat gaat geleidelijk. Als iemand er over door blijft gaan of via gedrag iets af probeert te dwingen, dan wordt het alleen maar lastiger voor mij.
Je reageert weer met de dingen die aan zijn kant fout zijn gegaan: sommige dingen zijn overdreven en hij had er eerder met jou over moeten praten. Uit een lange, bijna eindeloos lange lijst met ervaren destructief gedrag van jou, dat hier ook is waargenomen en benoemd, pik jij de aspecten waarop jij vindt dat hij is tekortgeschoten. Ervaar jij dat zelf als passend?
Ik ervaar het ook als heel bijzonder dat jij zo’n uitgebreid en gedetailleerd verslag van dat gesprek van hem met jouw zus kan ophoesten. Is dat gesprek opgenomen of zo?
NinjeTurtle schreef op 18-09-2021 om 10:28:
[..]
Ik vind het allemaal ook (weer) opvallend toevallig.
En je zus heeft hem gesproken en dan hebben ze zo een gesprek gehad... Yeah right
De grens van geloofwaardigheid is hier voor mij wel zo'n beetje bereikt.
Mocht dit toch echt zijn, dan hoop ik dat het nu toch wel tot je is doorgedrongen dat het over en uit is TO. En ik hoop ook dat je daadwerkelijk met een hulpverlener aan de slag gaat, want er valt nog een heleboel uit te puzzelen.
A12345 schreef op 18-09-2021 om 10:30:
[..]
Iets toegeven is voor mij enorm lastig. Helemaal als dat van stel op sprong moet. Uiteindelijk geef ik wel toe, maar dat gaat geleidelijk. Als iemand er over door blijft gaan of via gedrag iets af probeert te dwingen, dan wordt het alleen maar lastiger voor mij.
Maar het gáát niet om jou. Het gaat om waarom hij niet meer verder wil.
Poezel_en_Wip schreef op 18-09-2021 om 10:36:
[..]
De grens van geloofwaardigheid is hier voor mij wel zo'n beetje bereikt.
Mocht dit toch echt zijn, dan hoop ik dat het nu toch wel tot je is doorgedrongen dat het over en uit is TO. En ik hoop ook dat je daadwerkelijk met een hulpverlener aan de slag gaat, want er valt nog een heleboel uit te puzzelen.
En dat.
A12345 schreef op 18-09-2021 om 10:30:
[..]
Iets toegeven is voor mij enorm lastig. Helemaal als dat van stel op sprong moet. Uiteindelijk geef ik wel toe, maar dat gaat geleidelijk. Als iemand er over door blijft gaan of via gedrag iets af probeert te dwingen, dan wordt het alleen maar lastiger voor mij.
daarmee maak je overal een strijd van. Je houdt in eerste instantie je poot stijf, maar als je over langere tijd merkt dat dat niet het gewenste effect heeft, zeg je soms bij te sturen. En ook nog dat je daar een soort van recht op hebt, want “iedereen die je echt kent, weet dat dat zo is”. En met de manier waarop je die zin gebruikt, lijkt het alsof ze het daarom ook maar moeten accepteren, omdat ze anders je niet genoeg kennen/om je geven.
Maar in mijn ogen maakt dat met jou samen leven echt een uitputtingsslag. Want als je direct je zin krijgt, ga je niet aanpassen. Je gaat op termijn wel aanpassen, maar daar moet dus wel een soort tegengas voor zijn, maar niet te sterk, dan is het dwang.
heel pittig lijkt me dat. Goed dat je met jezelf aan de slag gaat. En sterkte. Liefdesverdriet is altijd kut.
Mija schreef op 18-09-2021 om 10:31:
Je reageert weer met de dingen die aan zijn kant fout zijn gegaan: sommige dingen zijn overdreven en hij had er eerder met jou over moeten praten. Uit een lange, bijna eindeloos lange lijst met ervaren destructief gedrag van jou, dat hier ook is waargenomen en benoemd, pik jij de aspecten waarop jij vindt dat hij is tekortgeschoten. Ervaar jij dat zelf als passend?
Ik ervaar het ook als heel bijzonder dat jij zo’n uitgebreid en gedetailleerd verslag van dat gesprek van hem met jouw zus kan ophoesten. Is dat gesprek opgenomen of zo?
Nee. Heb het voor mezelf opgeschreven met haar hulp. Ik wil er namelijk wel iets mee. Met name dat van wedstrijd en dingen als (gezichts)verlies zien herken ik. Voor mij maakt dat veel dingen ook erg moeilijk en erg vermoeiend. Van binnen knettert het bij mij in zo’n situatie.
Verder had het geholpen als dit goed was besproken tussen ons, maar blijkbaar voelde hij daar niet de ruimte voor. Ja, dat ligt ook aan mij en misschien wel vooral aan mij.
A12345 schreef op 18-09-2021 om 10:30:
[..]
Iets toegeven is voor mij enorm lastig. Helemaal als dat van stel op sprong moet. Uiteindelijk geef ik wel toe, maar dat gaat geleidelijk. Als iemand er over door blijft gaan of via gedrag iets af probeert te dwingen, dan wordt het alleen maar lastiger voor mij.
Hij is toch niet doorgegaan met afdwingen. Hij heeft zich afgesloten en zijn eigen plan getrokken. Hij lijkt de hoop al langer opgegeven te hebben als ik het zo lees.
Wat vindt je zus er van? Herkent ze jou in de beschrijving?
Doemijdieglazenbol schreef op 18-09-2021 om 10:38:
[..]
daarmee maak je overal een strijd van. Je houdt in eerste instantie je poot stijf, maar als je over langere tijd merkt dat dat niet het gewenste effect heeft, zeg je soms bij te sturen. En ook nog dat je daar een soort van recht op hebt, want “iedereen die je echt kent, weet dat dat zo is”. En met de manier waarop je die zin gebruikt, lijkt het alsof ze het daarom ook maar moeten accepteren, omdat ze anders je niet genoeg kennen/om je geven.
Maar in mijn ogen maakt dat met jou samen leven echt een uitputtingsslag. Want als je direct je zin krijgt, ga je niet aanpassen. Je gaat op termijn wel aanpassen, maar daar moet dus wel een soort tegengas voor zijn, maar niet te sterk, dan is het dwang.
heel pittig lijkt me dat. Goed dat je met jezelf aan de slag gaat. En sterkte. Liefdesverdriet is altijd kut.
Daarmee wordt alles een strijd ja. Het moet stapsgewijs. Niet in een keer, waarbij ik heel veel toe moet geven. Daar kan ik niet mee omgaan. Maar ook niet een stap en dan gaan "bokken" en er dan constant over door blijven gaan.
Mensen die me kennen anticiperen daar op. Die laten me dan met rust, doen daarna alsof er niks is gebeurd, etc.
A12345 schreef op 18-09-2021 om 10:46:
[..]
Daarmee wordt alles een strijd ja. Het moet stapsgewijs. Niet in een keer, waarbij ik heel veel toe moet geven. Daar kan ik niet mee omgaan. Maar ook niet een stap en dan gaan "bokken" en er dan constant over door blijven gaan.
Mensen die me kennen anticiperen daar op. Die laten me dan met rust, doen daarna alsof er niks is gebeurd, etc.
Snap je dat de meeste mensen hier helemaal geen zin in hebben? Die hebben liever een relatie met iemand die wat makkelijker in de omgang is.
Wasmachine schreef op 18-09-2021 om 10:40:
[..]
Hij is toch niet doorgegaan met afdwingen. Hij heeft zich afgesloten en zijn eigen plan getrokken. Hij lijkt de hoop al langer opgegeven te hebben als ik het zo lees.
Dat zie ik dus wel als een strijd. Hij sluit zich af. Dat is voor mij "bokken". Totdat ik toegeef. Wat ik in dat geval niet doe.
Daar lijkt het wel op. Misschien dat hij had gehoopt dat de vakantie met zijn kinderen mij het tegendeel zou bewijzen. Maar dat heeft eigenlijk alleen maar mijn eerdere angst bevestigd.
Amaranth schreef op 18-09-2021 om 10:48:
[..]
Snap je dat de meeste mensen hier helemaal geen zin in hebben? Die hebben liever een relatie met iemand die wat makkelijker in de omgang is.
Ja. Degene van de vorige relatie heeft me toen ook gezegd dat ik niet in staat ben om een langere relatie met iemand te hebben en het dan ook goed te laten gaan. Begin langzaam te geloven dat ie daarmee gelijk heeft.
dan schreef op 18-09-2021 om 10:21:
wat mij het meest raakt is dat het bij hem al geknapt is bij het kopen van de kadootjes, dus nog vóórdat de kinderen hierheen kwamen.
Kun je nagaan hoeveel er dan al aan voorafgegaan is en hij zich niet begrepen heeft gevoeld? Tel daarbij de tijd met zijn kinderen op, die man is helemaal leeggezogen.
