De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Zie je zelf dat je nu weer hetzelfde doet? Hij heeft niet op jouw manier gezegd dat het uit is. Wel op zijn manier, en eigenlijk heel duidelijk, maar niet zoals jij vindt dat het hoort of het verwacht had.
En dus is het niet uit. Nee hoor, want hij heeft het niet op manier x gezegd. Dus val je zijn moeder, jouw broer en hemzelf lastig. Want tja, hij heeft het nog niet goed gezegd.
ALs ik nadenk, kan ik (en jij misschien ook wel) allerlei redenen daarvoor bedenken. Dat je het niet wil horen bijvoorbeeld. Dat je uit zelfbescherming alles op jouw manier wil hebben, om niet gekwetst te raken. Dat je aan het vasthouden dat het op jouw manier nog hoop Put en daardoor niet verdrietig hoeft te zijn.
Maar daarmee breng je jezelf wel nog meer in de problemen, en hem ook.
Stop daarmee. Probeer te voelen dat het uit is. Echt. Helemaal over. Je hebt hem (onbedoeld, ongewenst en onbewust) ontzettend gekwetst. Het enige wat je kunt doen is met je specialist op zoek gaan naar manieren om in andere relaties dat minder te doen. Dat hoeven overigens niet eens man/vrouw relaties te zijn, maar ook met je kinderen, broers en zussen, eventuele ouders, ken vrienden, kennissen en collega’s.
Laat die man met rust. Hij heeft niks aan jouw woorden nu. Misschien kan je over een tijdje na enige zelf reflectie nog eens je excuses aanbieden. Maar voor nu lijkt me dat alleen maar een extra stress factor voor hem. Ik hoop oprecht dat je niet nog eens voor een man met kinderen kiest. Je bent niet geschikt gebleken voor het stiefmoederschap. En ik denk niet dat daar iets mis mee is, tenzij je weer een relatie instapt met een man met kinderen.
een plaat voor het hoofd is hier wel echt van toepassing.
Je zou nu ook echt eens moeten inzien dat die kinderen nooit gelukkig zullen worden met jou. Jij accepteert ze niet. Al maak je het goed met hun vader zul je je altijd aan ze storen. Geef hem gewoon de kans de vader te zijn die hij moet zijn zonder rekening met iemand als jij te moeten houden. Een relatie met jou betekent dat hij niet naar zijn kinderen kan gaan wanneer hij dat wil, het betekent dat hij ze niet mee kan nemen naar de plek waar hij voornamelijk verblijft (bij jouw thuis) enz. Hij is met ze gaan vluchten door ze elke dag op sleeptouw mee te nemen. Denk je niet dst hij niet ook eens gewoon een dagje met ze wilde niksen thuis? Maar thuis waren ze niet gewenst dus hoppa, elke dag de hort op. Jij bent gewoon niet goed voor die kinderen. Zet ze nu dan eindelijk eens voorop door te accepteren dat dit is wat het is.
Mijn zusje heeft hem gesproken. Op haar eigen initiatief overigens.
Kort samengevat:
- hij ziet het als dat hij een fout heeft gemaakt door naar NL te gaan en daarna weinig zijn kinderen nog te zien. Hij wil zijn kinderen weer vaker zien. Zijn kinderen vragen daar ook om.
- hij wilde rustig met zijn kinderen kunnen bellen, zonder dat ik me ermee bemoei. Hij snapt ook niet dat ik er iets achter zoek als hij met zijn ex praat over de kinderen. Ja, ze komt soms met andere onderwerpen aanzetten, maar hij kapt dat niet af, omdat het contact nu redelijk is, hij voor een groot deel afhankelijk is van haar medewerking en geen zin heeft in gedoe. Ook vraagt ze hem veel dingen over hoe dit of dat met de kinderen. Vaak hele basale dingen waarvan ik denk van als moeder moet je dat toch wel weten. Hij wil daar wel in meedenken, zijn mening geven, etc. Hij waardeert het dat ze hem dat voorlegt als ze ergens niet uitkomt. Hij vindt dan niet dat dat afgekapt moet worden. Hij vindt dat ouders van kinderen samen moeten werken, ook al zijn ze uit elkaar.
- hij snapt mijn fixatie op zijn ex totaal niet. Contact is puur over de kinderen. Hij vindt dat ik me niet realiseer dat ze daar verder ook op niemand terug kan vallen. Gevoelens zijn er niet. Die waren ook ruim voor de scheiding al weg blijkbaar.
- de vakantie hier is wat hem betreft dramatisch verlopen. Hij voelde het de hele dag als een soort van koude oorlog tussen hem en mij. Dat heeft enorm veel energie gekost.
- wat betreft het aanspreken van de kinderen op gedrag, vindt hij dat dat moet gebeuren op gedrag in plaats van op basis van je eigen gemoedstoestand. Hij vindt - niet naar zijn kinderen toe, maar in algemene zin - dat ik dat vaak precies omgekeerd doe.
- als hij zoals mij zou zijn, overal een punt van zou maken en zo in een negatieve spiraal zou komen dat mensen niks goeds meer kunnen doen, zou hij zich binnen de kortste keren ook groen en geel aan iedereen ergeren.
- ja, hij heeft een inschattingsfout gemaakt, maar daar was ik ook bij. Als moeder had ik ook moeten weten dat hij vroeg of laat zijn kinderen zou gaan missen.
- hij zou in mijn plaats liever een relatie hebben gehad met iemand die op bepaalde momenten fysiek afwezig is, maar tussen die momenten in wel er volledig met z'n hoofd bij dan met iemand die wel de hele tijd fysiek aanwezig is, maar met z'n hoofd elders. Hij heeft het idee dat het dan wel prima gewerkt zou hebben. Als hij zijn zaak niet grotendeels verkocht zou hebben, dan zou hij ook regelmatig naar het buitenland moeten en dan zou hij er ook niet zijn geweest.
- hij vindt dat ik soms ook iets toe had moeten geven op mijn ideaalplaatje. Dat doet hij ook.
- hij zegt dat hij er ook dan al veel zou zijn. Iemand anders die er altijd is, is er ook niet altijd, omdat die misschien ook 's avonds moet werken of in het weekend.
- hij was al enige tijd niet meer overtuigd dat mijn adviezen aan hem oprecht zijn. Hij denkt dat ik erop uit ben/was om het contact tussen hem en zijn kinderen te verzieken. Daarom heeft hij er ook nog weinig met mij over gepraat. Is hij dingen op gaan kroppen en in een trieste bui gekomen waar hij niet meer uitgekomen is. Hij ziet/zag me niet meer als gesprekspartner daarin.
- hij vindt dat ik veel te veel mijn verleden erbij haal. Dat de vader van mijn kinderen totaal uit beeld is, is niet zijn schuld en ook niet de schuld van zijn kinderen. Dat het in mijn vorige relatie niet prettig is verlopen, daar was hij niet bij en zijn kinderen ook niet. Hij vindt dat allemaal heel vervelend, maar hij kan er niks mee.
- hij vindt dat ik veel te veel dingen voor anderen invul. Dat ik iets kan/kon of mij iets is gelukt, dat wil niet zeggen dat het de moeder van zijn kinderen ook lukt. Dat een of andere vage bekende maanden zonder z'n kinderen kan, wil niet zeggen dat hij dat ook kan.
- als het altijd strijd was over zijn kinderen, had hij ook niet veel motivatie meer om leuke dingen te doen of gezellig te doen als zijn kinderen er niet zijn. Het is geknapt toen met dat cadeautje. Even daarvoor waren we met z'n allen een hele dag weggeweest. Dat was gezellig, maar als hij dan even iets wil doen voor zijn kinderen, dan lijkt het allemaal snel teveel te zijn.
- hij heeft het idee dat mijn familie hem veel meer waardeerden dan dat ik dat doe.
- hij vindt dat ik van teveel dingen een wedstrijd maak. Alles lijkt al snel een strijd te worden, waarbij toegeven als verlies aanvoelt. Hij denkt dat ik best een goede stiefmoeder zou kunnen zijn, maar dat dat er niet van komt, omdat ik dat als verliezen van een wedstrijd zou ervaren.
- hij vindt het veelzeggend dat hij met haar hier wel over kan praten, maar met mij niet. Hij heeft verder weinig mensen om zijn verhaal kwijt te kunnen. Hij heeft het erover gehad met een psycholoog. Die gaf aan weinig voor hem te kunnen doen. Hij moet werken aan het wegcijferen wat hij nog weleens doet, maar verder was hun gezamenlijke conclusie dat het probleem vooral bij mij ligt.
Eigenlijk niet kort samengevat dus. Ik was aanvankelijk niet zo blij dat ze op haar eigen initiatief met hem is gaan praten. Maar blijkbaar heeft hij het niet heel slecht opgepakt en wel zijn verhaal verteld.
Dus het is uit. Had jouw zus aantekeningen gemaakt ofzo?
En wat vind je er nu van? Herken je je er in, of vind je het overdreven? Kun je het nu wel echt afsluiten?
Fijn dat hij het zo duidelijk voor ogen ziet nu, vooral voor zijn kinderen. Het is eigenlijk een korte samenvatting van wat iedereen hier ook heeft gezegd. Goed dat je het nu ook indirect van hem hebt gehoord!
En nu? Hij heeft iig grotendeels hetzelfde gezegd als de meesten hier. Hopelijk kan je verder met je leven én ga je met jezelf aan de slag. Meer dan 2600 berichten verder.
Joszy schreef op 18-09-2021 om 10:02:
En wat vind je er nu van? Herken je je er in, of vind je het overdreven? Kun je het nu wel echt afsluiten?
Dit is in elk geval zoals hij het ziet. Sommige dingen vind ik wel overdreven. Hij had dit beter op tijd tegen mij gezegd, maar blijkbaar voelde hij daar niet de ruimte/mogelijkheid toe. Of had hij die discussie met mij al opgegeven.
Afsluiten blijft moeilijk. Wat het is. Uiteindelijk zou ik wel grotendeels toegeven, maar niet als dat op deze manier moet. Zoiets gaat bij mij geleidelijk. Op deze manier stimuleert het alleen maar dat ik het als verliezen ervaar. Iets wat ik wel herken overigens.
heeft je zus het gesprek opgenomen ofzo?
wat mij het meest raakt is dat het bij hem al geknapt is bij het kopen van de kadootjes, dus nog vóórdat de kinderen hierheen kwamen.
A12345 schreef op 18-09-2021 om 10:12:
[..]
Dit is in elk geval zoals hij het ziet. Sommige dingen vind ik wel overdreven. Hij had dit beter op tijd tegen mij gezegd, maar blijkbaar voelde hij daar niet de ruimte/mogelijkheid toe. Of had hij die discussie met mij al opgegeven.
Afsluiten blijft moeilijk. Wat het is. Uiteindelijk zou ik wel grotendeels toegeven, maar niet als dat op deze manier moet. Zoiets gaat bij mij geleidelijk. Op deze manier stimuleert het alleen maar dat ik het als verliezen ervaar. Iets wat ik wel herken overigens.
Je zult het toch moeten afsluiten want dit komt niet meer goed. Je geeft bijvoorbeeld al aan dat je sommige dingen die hij ervaren heeft overdreven vindt. Terwijl ik, en daarin ben ik niet de enige, me alle punten die hij aangegeven heb goed kan voorstellen.
Dat gesprek met je zus is een mooie samenvatting van dit topic. Alle punten zijn wel hier besproken. Deed je niks mee.
BlueHeart schreef op 18-09-2021 om 10:01:
Dus het is uit. Had jouw zus aantekeningen gemaakt ofzo?
Ik vind het allemaal ook (weer) opvallend toevallig.
En je zus heeft hem gesproken en dan hebben ze zo een gesprek gehad... Yeah right
A12345 schreef op 18-09-2021 om 10:12:
[..]
Dit is in elk geval zoals hij het ziet. Sommige dingen vind ik wel overdreven. Hij had dit beter op tijd tegen mij gezegd, maar blijkbaar voelde hij daar niet de ruimte/mogelijkheid toe. Of had hij die discussie met mij al opgegeven.
Afsluiten blijft moeilijk. Wat het is. Uiteindelijk zou ik wel grotendeels toegeven, maar niet als dat op deze manier moet. Zoiets gaat bij mij geleidelijk. Op deze manier stimuleert het alleen maar dat ik het als verliezen ervaar. Iets wat ik wel herken overigens.
Het gaat niet om toegeven. Het gaat om je gebrek aan empathie, daar is die man volledig op afgeknapt.
Hoe jij het ook denkt te begrijpen of ervaren, je hebt het gruwelijk verkloot, al lang voordat die kinderen er waren.
