De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Mija schreef op 10-09-2021 om 10:23:
[..]
Ik krijg zelf altijd enorm de kriebels van mensen die me een open vraag lijken te stellen maar met een duidelijke verwachting van wat het antwoord zou moeten zijn.
Ja, het lijkt erop dat er maar één antwoord gewenst is op die vraag. Voor mij maakt de situatie wel uit.
Ligt het helemaal niet aan mijn kinderen, dan voelt het aan als onrecht en oneerlijk. Ligt het wel aan het gedrag van mijn kinderen, dan is het nog steeds vervelend, maar ben ik wel zo eerlijk om toe te geven dat diegene 'n punt heeft daarmee.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 12:32:
[..]
Ja, het lijkt erop dat er maar één antwoord gewenst is op die vraag. Voor mij maakt de situatie wel uit.
Ligt het helemaal niet aan mijn kinderen, dan voelt het aan als onrecht en oneerlijk. Ligt het wel aan het gedrag van mijn kinderen, dan is het nog steeds vervelend, maar ben ik wel zo eerlijk om toe te geven dat diegene 'n punt heeft daarmee.
En dan? Als je dat dan eerlijk kan toegeven?
BlueHeart schreef op 10-09-2021 om 12:34:
[..]
En dan? Als je dat dan eerlijk kan toegeven?
Dan voelt het meer aan als een beslissing waar je begrip voor kunt hebben of die je vanuit zijn standpunt kunt begrijpen.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 12:21:
[..]
Ik had best mee gewild ja als hij dat op prijs zou hebben gesteld.
Waarom had je mee gewild? Je zou je toch nog steeds ergeren aan die kinderen? (En bij aankomst aan zijn ex)
A12345 schreef op 09-09-2021 om 20:59:
[..]
Het was toen ook niet duidelijk dat ze meer dan een maand hier zouden blijven. Dat was later pas.
Dat maakt niet uit, het was sowieso beter geweest dat hij eerst een aantal weken alleen met zijn kinderen was geweest ongeacht of ze dan ook meekwamen naar Nederland of niet.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 12:31:
[..]
Ik kan me grotendeels wel vinden in je analyse.
Ik dacht inderdaad dat hij iets had geregeld wat voor hem werkt. Dat bleek achteraf niet zo te zijn. Op sommige momenten heb ik niet handig gereageerd, omdat het me allemaal erg frustreerde. Daardoor is hij waarschijnlijk vooral veel op gaan kroppen.
Ik denk eerlijk gezegd dat zijn terugkeer naar Nederland voor hem een soort van vlucht was. Ergens zitten waar je het niet naar je zin hebt, vervelende situaties er bovenop, waarschijnlijk ook nog erg drukke kinderen.
Toen hij op en neer ging reizen, had hij hier een geweldige tijd natuurlijk. Verliefd, op de roze wolk en ook de wetenschap dat als hij terug gaat, dat hij dan zijn kinderen weer ziet. En in het begin hier ook zeker wel. Daarna is het beginnen te knagen en blijkbaar voelde hij zich niet geroepen om daar met mij veel over te praten.
Ook niks geregeld over wanneer de kinderen zien en waar. Alles op het laatste moment en dan steeds weer aanpassen. Eerst daarheen voor een relatief korte tijd, dan opeens hierheen voor een korte tijd, dan weer langer, dan nog langer, dan nog een beetje langer. Als er duidelijkheid is, dan kun je in elk geval naar die momenten toeleven.
En zijn doel lijkt bereikt te zijn. Dat zijn kinderen een leuke tijd hebben gehad in Nederland. De rest is denk ik bijzaak voor hem.
Heb ook niet meer de illusie dat hij juiste beslissingen gaat nemen. Eigenlijk alle beslissingen die hij heeft genomen, zijn verkeerd uitgepakt. Daar naar toe verhuizen met zijn toenmalige gezin, na de scheiding niet alles op alles zetten om met de kinderen naar NL terug te gaan, zelf terug gaan naar NL.
Dit kan ik me ook nog wel voorstellen. Hij klinkt ook niet erg communicatief sterk. En idd steeds maar weer beslissingen nemen zonder goed vantevoren door te spreken wat daar de verwachtingen en gevolgen van zijn. Kan me ook nog wel voorstellen dat je eerder geergerd raakt aan gedrag van kinderen als die vrij onverwacht bij je intrekken en dan ook niet duidelijk is wanneer ze weer vertrekken. Tegelijk zijn het de kinderen van je partner, dus je kunt ze niet 'wegmaken' niet uit je leven bannen. Maar denk dat duidelijke afspraken zeker zouden helpen. Ook voor de kinderen trouwens. Iets met een schema met de planning van dag tot dag (incl vertrekdag) en een paar basisregels.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 12:38:
[..]
Dan voelt het meer aan als een beslissing waar je begrip voor kunt hebben of die je vanuit zijn standpunt kunt begrijpen.
Hoezo begrip voor hebben? Ik wil zelf niet met iemand zijn die mijn kind maar een vervelende blaag vind, waarom zou een man of vrouw daar begrip voor hebben?
Poezie schreef op 10-09-2021 om 12:44:
[..]
Waarom had je mee gewild? Je zou je toch nog steeds ergeren aan die kinderen? (En bij aankomst aan zijn ex)
Lange rit toch. Ook samen de kinderen opgehaald, hier zijn ze bij mij geweest. Geen idee waarom ik dan niet meer mee tel als ze weg moeten worden gebracht.
BlueHeart schreef op 10-09-2021 om 12:48:
[..]
Hoezo begrip voor hebben? Ik wil zelf niet met iemand zijn die mijn kind maar een vervelende blaag vind, waarom zou een man of vrouw daar begrip voor hebben?
Ik kan me voorstellen dat iemand niet zou willen samenwonen met mij en mijn kinderen als ze vrijwel de hele dag erg vervelend gedrag vertonen.
Sterker nog: zou liever hebben dat iemand dat eerlijk zegt en dan een beslissing neemt, dan dat iemand er niks over zegt en een hele tijd zich dan maar gaat irriteren.
Heb ook niet meer de illusie dat hij juiste beslissingen gaat nemen. Eigenlijk alle beslissingen die hij heeft genomen, zijn verkeerd uitgepakt. Daar naar toe verhuizen met zijn toenmalige gezin, na de scheiding niet alles op alles zetten om met de kinderen naar NL terug te gaan, zelf terug gaan naar NL.
Hé hu ho of stop: er bestaan geen foute beslissingen!
Niet in dit geval, bedoel ik!
Je neemt een beslissing op grond van wat je op dat moment weet.
En als jij nu zegt: hij neemt geen juiste beslissingen meer dan zaag je direct alle poten onder deze en volgende relaties weg.
Dat is echt jammer en heel onterecht!
Hij neemt een beslissing - al dan niet in de haast - die jij niet leuk vindt. En waar je je inderdaad van kunt afvragen of de kinderen er op deze manier bij gebaat zijn.
Maar jouw uitspraak: ik heb niet de illusie dat hij juiste beslissingen gaat nemen vind ik echt heel beledigend...
Een sneue afsluiter van een analyse.
gr Angela
Angela1967 schreef op 10-09-2021 om 13:01:
[..]
Hé hu ho of stop: er bestaan geen foute beslissingen!
Niet in dit geval, bedoel ik!
Je neemt een beslissing op grond van wat je op dat moment weet.
En als jij nu zegt: hij neemt geen juiste beslissingen meer dan zaag je direct alle poten onder deze en volgende relaties weg.
Dat is echt jammer en heel onterecht!
Hij neemt een beslissing - al dan niet in de haast - die jij niet leuk vindt. En waar je je inderdaad van kunt afvragen of de kinderen er op deze manier bij gebaat zijn.
Maar jouw uitspraak: ik heb niet de illusie dat hij juiste beslissingen gaat nemen vind ik echt heel beledigend...
Een sneue afsluiter van een analyse.
gr Angela
Er bestaan wel beslissingen die achteraf fout uitgepakt hebben. En dan kun je nog achteraf analyseren of je dat niet had kunnen weten of dat je er vooraf niet goed genoeg over nagedacht hebt.
Als ik kijk naar zijn grote beslissingen van de afgelopen jaren, dan heeft er niet eentje goed uitgepakt.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 13:03:
[..]
Er bestaan wel beslissingen die achteraf fout uitgepakt hebben. En dan kun je nog achteraf analyseren of je dat niet had kunnen weten of dat je er vooraf niet goed genoeg over nagedacht hebt.
Als ik kijk naar zijn grote beslissingen van de afgelopen jaren, dan heeft er niet eentje goed uitgepakt.
ja maar daar gaat het toch niet om?!
Nu ben je me weer kwijt.
Jullie houden van elkaar. Hij heeft beslissingen genomen waar hij ongelukkig van is geworden.
Jij bent niet blij met de praktische uitwerking van zijn keuzes en de manier waarop hij probeert het op te lossen.
Maar: heb je dan geen medeleven, geen medelijden, voel je je niet hartstikke ongelukkig omdat hij ongelukkg is?
gr Angela
A12345 schreef op 10-09-2021 om 12:31:
[..]
Ik kan me grotendeels wel vinden in je analyse.
Ik dacht inderdaad dat hij iets had geregeld wat voor hem werkt. Dat bleek achteraf niet zo te zijn. Op sommige momenten heb ik niet handig gereageerd, omdat het me allemaal erg frustreerde. Daardoor is hij waarschijnlijk vooral veel op gaan kroppen.
Ik denk eerlijk gezegd dat zijn terugkeer naar Nederland voor hem een soort van vlucht was. Ergens zitten waar je het niet naar je zin hebt, vervelende situaties er bovenop, waarschijnlijk ook nog erg drukke kinderen.
Toen hij op en neer ging reizen, had hij hier een geweldige tijd natuurlijk. Verliefd, op de roze wolk en ook de wetenschap dat als hij terug gaat, dat hij dan zijn kinderen weer ziet. En in het begin hier ook zeker wel. Daarna is het beginnen te knagen en blijkbaar voelde hij zich niet geroepen om daar met mij veel over te praten.
Ook niks geregeld over wanneer de kinderen zien en waar. Alles op het laatste moment en dan steeds weer aanpassen. Eerst daarheen voor een relatief korte tijd, dan opeens hierheen voor een korte tijd, dan weer langer, dan nog langer, dan nog een beetje langer. Als er duidelijkheid is, dan kun je in elk geval naar die momenten toeleven.
En zijn doel lijkt bereikt te zijn. Dat zijn kinderen een leuke tijd hebben gehad in Nederland. De rest is denk ik bijzaak voor hem.
Heb ook niet meer de illusie dat hij juiste beslissingen gaat nemen. Eigenlijk alle beslissingen die hij heeft genomen, zijn verkeerd uitgepakt. Daar naar toe verhuizen met zijn toenmalige gezin, na de scheiding niet alles op alles zetten om met de kinderen naar NL terug te gaan, zelf terug gaan naar NL.
Dat wil niet zeggen dat de beslissingen die hij nu neemt, ook slecht uitpakken. Hij heeft nu gezien wat er wel of juist niet werkt, daar zal hij vast ook van geleerd hebben.
Angela1967 schreef op 10-09-2021 om 13:05:
[..]
ja maar daar gaat het toch niet om?!
Nu ben je me weer kwijt.
Jullie houden van elkaar. Hij heeft beslissingen genomen waar hij ongelukkig van is geworden.
Jij bent niet blij met de praktische uitwerking van zijn keuzes en de manier waarop hij probeert het op te lossen.
Maar: heb je dan geen medeleven, geen medelijden, voel je je niet hartstikke ongelukkig omdat hij ongelukkg is?
gr Angela
Ja, natuurlijk wel. Maar daarmee is het niet opgelost. Ik voel me absoluut niet gelukkig met de hele situatie en ook niet als ik hem zo zie lijden.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 12:48:
[..]
Lange rit toch. Ook samen de kinderen opgehaald, hier zijn ze bij mij geweest. Geen idee waarom ik dan niet meer mee tel als ze weg moeten worden gebracht.
Waarschijnlijk omdat hij dan toch nog wat tijd met hen alleen kan doorbrengen. Wie weet wanneer hij ze pas weer ziet, niet over 2 weken alweer.
