De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:57:
[..]
Uitzonderingen kunnen er altijd zijn, maar ik denk dat de meeste mensen hun gedrag heel vervelend zouden vinden. Ging er ook om wat ik erbij zou voelen. En da's anders dan wanneer ik me besef dat het grotendeels door het gedrag van mijn kinderen komt of wanneer duidelijk is dat het niet door hun gedrag komt.
Dat begrijp je niet goed. Hij is weg om de kinderen terug te brengen. Ik ben niet mee. Hij heeft niks gevraagd en had vandaag sowieso ook niet gekund. Sowieso kan ik hem natuurlijk niet dwingen dat ik mee ga.
Dan heb ik je verkeerd begrepen. Had je wel mee gewild met de kinderen terug brengen?
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:31:
[..]
Het idee was een relatief korte periode en twee lange ritten. Waarvan eentje waarbij hij alleen terug moet vanuit daar naar hier.
Dat was jouw idee. Het advies was 2 om 2 of 3 weken. En in ieder geval de eerste keer alleen omdat hij zijn kinderen zo lang niet had gezien.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:41:
[..]
Ok, en je zou ook boos op hem zijn en gekrenkt n.a.v. zijn standpunt als jouw kinderen zich zo gedragen dat hij geen rust meer in huis heeft, niet rustig kan eten, constant zijn spullen moet zoeken, omdat ze die verleggen, de hele dag met elkaar ruzie maken, schreeuwen als ze moeten douchen, eten, omkleden, inbreken in elk gesprek met irrelevante dingen, al jouw aandacht de hele dag opeisen, zodat je als zij gaan slapen je bek- en bekaf bent.
Of zou je dan toch wel een beetje begrijpen dat hij daar niet veel zin in heeft?
Het is niet of-of hè. Het kenmerk van emoties is dat ze niet rationeel zijn. Je lijkt te willen beoordelen of ze ‘terecht’ zijn maar zo werkt het niet. Het is niet omdat je zelf ook wel ziet dat je kinderen overlast veroorzaken dat je verdraagt dat mensen ze afwijzen en negatief beoordelen. Als mensen naast het oordeel niet ook compassie, begrip en warmte tonen voor je kinderen is dat voor de meeste mensen niet goed te verdragen. Jij lijkt te ‘blijven steken’ in: ze zijn objectief onhandelbaar dus hoe zou ik positieve gevoelens over ze kunnen hebben? Waarom zou ik ze moeten aanvaarden als ze mijn leven verpesten met hun lawaai en chaos? Maar zo werkt voor de meeste mensen samenleven niet. Het is vooral de verzachting en de genegenheid waardoor je een positieve invloed op anderen kunt hebben, niet het oordeel alleen, hoe terecht dat misschien ook is. Jouw vriend heeft pijn van jouw oordelen en afwijzing van zijn kinderen. Dat staat helemaal los van of jouw analyse juist is.
Mija schreef op 10-09-2021 om 09:23:
[..]
Het is niet of-of hè. Het kenmerk van emoties is dat ze niet rationeel zijn. Je lijkt te willen beoordelen of ze ‘terecht’ zijn maar zo werkt het niet. Het is niet omdat je zelf ook wel ziet dat je kinderen overlast veroorzaken dat je verdraagt dat mensen ze afwijzen en negatief beoordelen. Als mensen naast het oordeel niet ook compassie, begrip en warmte tonen voor je kinderen is dat voor de meeste mensen niet goed te verdragen. Jij lijkt te ‘blijven steken’ in: ze zijn objectief onhandelbaar dus hoe zou ik positieve gevoelens over ze kunnen hebben? Waarom zou ik ze moeten aanvaarden als ze mijn leven verpesten met hun lawaai en chaos? Maar zo werkt voor de meeste mensen samenleven niet. Het is vooral de verzachting en de genegenheid waardoor je een positieve invloed op anderen kunt hebben, niet het oordeel alleen, hoe terecht dat misschien ook is. Jouw vriend heeft pijn van jouw oordelen en afwijzing van zijn kinderen. Dat staat helemaal los van of jouw analyse juist is.
Mija legt het perfect uit, zo zie ik het ook.
01-08-2021 om 12:45
- Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
- Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
- En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc.
- Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
- Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op.
- Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
- Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
- Ja, hij is voor mij verhuisd en ziet daardoor zijn eigen kinderen minder. Natuurlijk is dit wel zijn eigen keuze geweest.
- Soms wil hij een cadeautje kopen voor ze. Maar ik merk dat ik er totaal niet het geduld voor heb als ik in de winkel dingen aanwijs en hij vindt dat dan niks of hij denkt dat z'n kinderen liever iets anders hebben.
- In de praktijk waren ze meer bij hem dan bij haar. Hij gooide eigenlijk altijd alles aan de kant voor zijn kinderen.
- Latten zie ik niet zitten. Ik wil iemand die er 100% voor me is, niet de helft van de tijd afwezig (al dan niet geestelijk afwezig). Als zijn kinderen bij ons komen wonen, ben ik bang dat hij vooral veel oog heeft voor zijn kinderen en minder voor de rest.
- Laatste keren zei hij ook dat hij denkt dat ik een trauma heb opgelopen vanwege dat mijn kinderen in feite geen vader hebben gehad en mijn partner daarna veel verschil maakte tussen de kinderen. En dat ik daardoor niet voor rede vatbaar ben en hij dus ook niet veel zin heeft om er over te discussiëren.
- Nee. De relatie gaat goed. Geweldig zelfs. Behalve als het over zijn kinderen gaat of hij daar mee bezig is.
- Hij zelf zou graag hebben dat de kinderen in de vakanties bij hem zijn. Dan ziet hij ze in elk geval met enige regelmaat en heeft 'ie ook wat tijd om met ze door te brengen. Denk wel (maar daar is niet over gesproken, puur een gedachte) dat hij denkt dat op termijn als de kinderen oud genoeg zijn om te beslissen bij hem komen wonen. Gezien mijn eerdere ervaringen zie ik dat ook vooral als negatief.
- Ik ben bang dat als zijn kinderen hier meer zouden zijn, hij die tijd vooral met zijn kinderen bezig is i.p.v. met de rest.
- Natuurlijk mag hij tijd besteden aan zijn kinderen, maar ik ben bang dat het weer teveel wordt zeg maar.
- Dat ik redelijk jaloers ben erken ik en het kan best zijn dat mijn angsten onterecht zijn, maar zo voelt dat voor mij niet.
- Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt. Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is.
- Vind wel dat hij daar vooraf beter over na had moeten denken. Dat klinkt misschien hard, maar hij kent zichzelf en zijn kinderen het beste.
- "Dus ga je zijn band met zijn kinderen maar saboteren?"
- Niet saboteren, maar ben erg bang dat ik hem kwijt raak of dat hij er emotioneel aan onderdoor gaat. Ook al zegt hij niks, ik kan precies aan hem zien wanneer hij met zijn kinderen heeft gebeld.
- Als hij tijdens zo'n bui bijvoorbeeld gaat sporten of iets anders gaat doen, dan haal ik me bij wijze van al in mijn hoofd dat 'ie stiekem is vertrokken en niet meer terug komt. Zijn kinderen lijken niet te wennen aan de situatie, hij soms wel, maar soms ook helemaal niet en zijn ex vond zijn aanwezigheid daar bij nader inzien ook wel erg handig. Of dat als zijn kinderen meer tijd hier doorbrengen of zelfs helemaal naar hier komen, dat het dan weer wordt zoals in mijn vorige relatie. Dat was echt heel vervelend.
- Als ik iets zie dat me niet bevalt bij kinderen van iemand anders, dan zeg ik dat. En als ik geirriteerd ben, dan laat ik dat ook duidelijk blijken. Hij kan met mijn kinderen wel zeg maar tot 3 tellen. Dat kan ik niet.
- Snap daarom ook niet goed waarom ik steeds egoistisch wordt genoemd, want ik leg het probleem duidelijk voor een groot deel bij mezelf neer. Alleen heb ik geen idee wat ik er aan kan doen.
- Met hem er over praten is moeilijk. Zo gauw als het over zijn kinderen gaat, slaat hij om.
- Omdat ik hem niet echt begrijp. Hij heeft een keuze gemaakt en tobt nu met de gevolgen van zijn keuze. Hij heeft het niet goed doordacht, dat is wel zeker. Ik heb misschien teveel gedacht dat het wel goed zou komen. Vertrouwd op dat hij het het beste weet wat wijsheid is. Heb me er toen ook niet mee bemoeid allemaal. Dat had ik misschien meer moeten doen. Hij probeert alle ballen in de lucht te houden en iedereen tevreden te houden, maar dat lukt niet. Ik zou in zijn geval in ieder geval een omgangsregeling af hebben gesproken waarbij je de kinderen tijdens de vakanties mee kunt nemen. Nu mag hij ze zien wanneer hij wil, maar moet hij wel daar naar toe. Wat met corona niet zo makkelijk is. Ik denk dan van speel het wat harder. Natuurlijk loopt hij het risico dat dat niet lukt, maar veel verschil met de situatie van nu maakt dat ook niet uit. Ik stoor me eraan dat hij me probeert buiten te sluiten op dat gebied. Voor een deel komt dat misschien door mijn reactie. Ik vind het helemaal niet vervelend als hij met zijn kinderen belt. Wat ik wel vervelend vind is dat hij daarna elke keer van streek is. En dat er uiteindelijk nooit iets op wordt gelost. In de zin van laat de kinderen in de vakanties hierheen komen. Dan ziet hij zijn kinderen, zijn kinderen hun vader en heeft zijn ex haar handen ook even vrij. Met de zomervakantie, kerstvakantie, herfstvakantie en voorjaarsvakantie heb je dan vier momenten in een jaar.
- Structurele oplossing is wat mij betreft dat programma aanpassen. Dan kunnen we hier met z'n allen leuke dingen doen. Of met z'n allen op vakantie gaan. Misschien dat ik er dan ook vertrouwen in ga krijgen dat het anders kan gaan als in de relatie hiervoor.
- Jawel. Kinderen zijn nog jong. Ze zien nu één van hun ouders vaak en de andere niet. Dat verandert dan op zich niet. Alleen zien ze dan hun vader vaker en hun moeder minder vaak. Als bonus hebben ze hier ook nog betere toekomstperspectieven en een opa en een oma (zijn ouders wonen hier in de buurt). Neem hem niks kwalijk, maar ik vind het wel een behoorlijke inschattingsfout dat hij heeft gedacht om 'n heel leven daar 'n week z'n kinderen op te kunnen voeden en dan volgens de andere week elders een sociaal leven te hebben, etc.
- Ik vind het in elk geval teveel gedoe. Hij zou het liefst zijn kinderen hier hebben (denk ik), maar dat gebeurt niet vanzelf. En is na zijn beslissing ook niet heel realistisch meer natuurlijk. Hier nu zo over discussiërend op dit forum, merk ik dat zijn gelatenheid bij de situatie me eigenlijk nog wel het meeste stoort als ik hem zo sip zie. Als hij bij wijze van zou zeggen "en hier zijn mijn kinderen", dan zou ik niet wegrennen als dat allemaal goed gaat.
Een paar reacties van jou in de eerste 4 uur van je topic.
TO, valt het je op dat je berichten meestal over jou gaan, je onzekerheden, jaloezie, irritatie en uitspraken over ex van vriend en dat jij het allemaal anders had geregeld als het aan jou had gelegen?
En eigenlijk nooit over hoe jij je vriend steunt, achter hem staat, empathie toont vanwege het gemis van zijn kinderen en vice versa.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:57:
[..]
Uitzonderingen kunnen er altijd zijn, maar ik denk dat de meeste mensen hun gedrag heel vervelend zouden vinden. Ging er ook om wat ik erbij zou voelen. En da's anders dan wanneer ik me besef dat het grotendeels door het gedrag van mijn kinderen komt of wanneer duidelijk is dat het niet door hun gedrag komt
Eh nee.
De vraag was steeds: hoe zou jij je voelen wanneer je vriend jouw kinderen zou afwijzen?
Ik heb die vraag ongeveer 5x gesteld en je bleef maar niet antwoorden op die vraag, je gaf antwoorden die geen antwoord op de vraag waren. En nu wéér maak je er wat anders van. Interessant. Dat gebeurt in deze draad voortdurend, dat je antwoord geeft naast de vraag. Lees je te snel, of gaat er wat anders mis? Lees je alleen wat je erin wilt lezen? Leg dat ook maar eens voor aan de psycholoog.
Tickel schreef op 10-09-2021 om 09:58:
TO, valt het je op dat je berichten meestal over jou gaan, je onzekerheden, jaloezie, irritatie en uitspraken over ex van vriend en dat jij het allemaal anders had geregeld als het aan jou had gelegen?
En eigenlijk nooit over hoe jij je vriend steunt, achter hem staat, empathie toont vanwege het gemis van zijn kinderen en vice versa.
Tickel, zeker in het begin is het logisch dat het over haar gaat. Zij post hier op het forum, niet haar vriend. Dus ik snap wat je zegt en het is ook een handige opsomming, maar die eerste paar honderd postings gebeurden er ook heel veel verschillende dingen in die situatie en nogal wiedes dat TO denkt: wat moet ík ermee.
gr Angela
Imi schreef op 10-09-2021 om 10:03:
[..]
Eh nee.
De vraag was steeds: hoe zou jij je voelen wanneer je vriend jouw kinderen zou afwijzen?
Ik heb die vraag ongeveer 5x gesteld en je bleef maar niet antwoorden op die vraag, je gaf antwoorden die geen antwoord op de vraag waren. En nu wéér maak je er wat anders van. Interessant. Dat gebeurt in deze draad voortdurend, dat je antwoord geeft naast de vraag. Lees je te snel, of gaat er wat anders mis? Lees je alleen wat je erin wilt lezen? Leg dat ook maar eens voor aan de psycholoog.
Ik krijg zelf altijd enorm de kriebels van mensen die me een open vraag lijken te stellen maar met een duidelijke verwachting van wat het antwoord zou moeten zijn. Ik snap je wel maar dit herhaaldelijk naar de voor ons bekende weg vragen heeft geen zin. Jij kunt inmiddels op basis van dit draadje er zelf best een slag naar slaan waarom ze jouw vragen niet beantwoordt en ook niet kan beantwoorden. Het heeft geen zin daar zo narrig over te doen. Als je geduld met TO op is: wees blij dat ze je kind niet is en open dit topic niet meer!
Angela1967 schreef op 10-09-2021 om 10:15:
[..]
Tickel, zeker in het begin is het logisch dat het over haar gaat. Zij post hier op het forum, niet haar vriend. Dus ik snap wat je zegt en het is ook een handige opsomming, maar die eerste paar honderd postings gebeurden er ook heel veel verschillende dingen in die situatie en nogal wiedes dat TO denkt: wat moet ík ermee.
gr Angela
Dat vind jij.
Het gaat erom dat TO bij voorbaat de kinderen al afwees en er geen enkele empathie/genegenheid was/is richting vriend en kinderen.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:48:
[..]
Ik kan dan wel begrijpen dat het door het gedrag van het kind of de kinderen komt. Als mijn kinderen echt enorm vervelend zouden zijn, dan zou ik begrijpen dat 'n partner dat niet dag in, dag uit wil verdragen.
Oh dat zou ik ook wel begrijpen hoor maar dat wil niet zeggen dat ik je dat in dank afneem of mijn kind maar niet meer in mijn leven toelaat, dan is het toch echt exit relatie, het kind gaat voor elke relatie. Hoe vervelend hij ook is.
Tickel schreef op 10-09-2021 om 10:33:
[..]
Dat vind jij.
Het gaat erom dat TO bij voorbaat de kinderen al afwees en er geen enkele empathie/genegenheid was/is richting vriend en kinderen.
joh weet je dat hele gebeuren met kinderen was vanaf het begin vd relatie - zoals TO het vertelt - feitelijk 'geregeld' alleen vriend was er niet blij mee.
Hij is ook niet zo empathisch/praktisch etc. dat hij tot het inzicht kwam: weet je ik ben hartstikke ongelukkig, ik wil hier iets mee.
Misschien dat het ook kwam omdat TO niet de meest 'empatische' is, maar toch: als je denkt dat vriend in kwestie bepaalde keuzes heeft gemaakt en je hebt niet zo'n relatie dat je makkelijk over dit soort onderwerpen je gevoelens uitwisselt, dan snap ik dat TO niet zag aankomen dat dit kon gebeuren.
Het is voor vriend ook een enorme 'vlucht' is geweest om het nu dan maar op te gaan lossen. Zonder plan en zeker zonder met TO te overleggen op die manier.
(tenminste dat denken wij als lezers, want wij horen alleen TO-kant)
gr Angela
Mija schreef op 10-09-2021 om 10:23:
[..] Jij kunt inmiddels op basis van dit draadje er zelf best een slag naar slaan waarom ze jouw vragen niet beantwoordt en ook niet kan beantwoorden. Het heeft geen zin daar zo narrig over te doen. Als je geduld met TO op is: wees blij dat ze je kind niet is en open dit topic niet meer!
Mijn geduld is helemaal niet op en ik ben ook niet narrig.
Ik voel inmiddels zelfs compassie voor TO, het is duidelijk dat ze ergens veel last van heeft.
Ik vind het oprecht heel wonderlijk dat TO niet antwoordt (ze antwoordt naast de vraag), maar dat ze ook niet zegt dat ze niet kan of wil antwoorden (dat mag natuurlijk), of dat ze de vraag niet begrijpt (dat kan ook).
Ze doet duidelijk wel haar best om alle mensen van een antwoord te voorzien, alleen zijn haar antwoorden heel vaak geen antwoorden op de vragen die gesteld worden.
Vandaar dat ik dacht: laat haar nu eens 1x duidelijk zien dat ze de gestelde vraag niet beantwoordt. Maar schijnbaar ziet ze dat na 5x uitleg nog steeds niet. Ze blijft maar antwoorden geven die geen antwoord op deze vraag zijn.
Maar goed, blijkbaar irriteer ik andere forumgebruikers met mijn vragen, dat is niet de bedoeling, dus ik geef het op.
Poezie schreef op 10-09-2021 om 09:14:
[..]
Dan heb ik je verkeerd begrepen. Had je wel mee gewild met de kinderen terug brengen?
Ik had best mee gewild ja als hij dat op prijs zou hebben gesteld.
Mija schreef op 10-09-2021 om 09:23:
[..]
Het is niet of-of hè. Het kenmerk van emoties is dat ze niet rationeel zijn. Je lijkt te willen beoordelen of ze ‘terecht’ zijn maar zo werkt het niet. Het is niet omdat je zelf ook wel ziet dat je kinderen overlast veroorzaken dat je verdraagt dat mensen ze afwijzen en negatief beoordelen. Als mensen naast het oordeel niet ook compassie, begrip en warmte tonen voor je kinderen is dat voor de meeste mensen niet goed te verdragen. Jij lijkt te ‘blijven steken’ in: ze zijn objectief onhandelbaar dus hoe zou ik positieve gevoelens over ze kunnen hebben? Waarom zou ik ze moeten aanvaarden als ze mijn leven verpesten met hun lawaai en chaos? Maar zo werkt voor de meeste mensen samenleven niet. Het is vooral de verzachting en de genegenheid waardoor je een positieve invloed op anderen kunt hebben, niet het oordeel alleen, hoe terecht dat misschien ook is. Jouw vriend heeft pijn van jouw oordelen en afwijzing van zijn kinderen. Dat staat helemaal los van of jouw analyse juist is.
Wat ik wil zeggen is dat er in de twee genoemde gevallen verschillende emoties ontstaan.
Het ging ook over hoe ik me in zijn positie zou voelen. Dat ligt dus aan de situatie en de reden.
Angela1967 schreef op 10-09-2021 om 10:47:
[..]
joh weet je dat hele gebeuren met kinderen was vanaf het begin vd relatie - zoals TO het vertelt - feitelijk 'geregeld' alleen vriend was er niet blij mee.
Hij is ook niet zo empathisch/praktisch etc. dat hij tot het inzicht kwam: weet je ik ben hartstikke ongelukkig, ik wil hier iets mee.
Misschien dat het ook kwam omdat TO niet de meest 'empatische' is, maar toch: als je denkt dat vriend in kwestie bepaalde keuzes heeft gemaakt en je hebt niet zo'n relatie dat je makkelijk over dit soort onderwerpen je gevoelens uitwisselt, dan snap ik dat TO niet zag aankomen dat dit kon gebeuren.
Het is voor vriend ook een enorme 'vlucht' is geweest om het nu dan maar op te gaan lossen. Zonder plan en zeker zonder met TO te overleggen op die manier.
(tenminste dat denken wij als lezers, want wij horen alleen TO-kant)
gr Angela
Ik kan me grotendeels wel vinden in je analyse.
Ik dacht inderdaad dat hij iets had geregeld wat voor hem werkt. Dat bleek achteraf niet zo te zijn. Op sommige momenten heb ik niet handig gereageerd, omdat het me allemaal erg frustreerde. Daardoor is hij waarschijnlijk vooral veel op gaan kroppen.
Ik denk eerlijk gezegd dat zijn terugkeer naar Nederland voor hem een soort van vlucht was. Ergens zitten waar je het niet naar je zin hebt, vervelende situaties er bovenop, waarschijnlijk ook nog erg drukke kinderen.
Toen hij op en neer ging reizen, had hij hier een geweldige tijd natuurlijk. Verliefd, op de roze wolk en ook de wetenschap dat als hij terug gaat, dat hij dan zijn kinderen weer ziet. En in het begin hier ook zeker wel. Daarna is het beginnen te knagen en blijkbaar voelde hij zich niet geroepen om daar met mij veel over te praten.
Ook niks geregeld over wanneer de kinderen zien en waar. Alles op het laatste moment en dan steeds weer aanpassen. Eerst daarheen voor een relatief korte tijd, dan opeens hierheen voor een korte tijd, dan weer langer, dan nog langer, dan nog een beetje langer. Als er duidelijkheid is, dan kun je in elk geval naar die momenten toeleven.
En zijn doel lijkt bereikt te zijn. Dat zijn kinderen een leuke tijd hebben gehad in Nederland. De rest is denk ik bijzaak voor hem.
Heb ook niet meer de illusie dat hij juiste beslissingen gaat nemen. Eigenlijk alle beslissingen die hij heeft genomen, zijn verkeerd uitgepakt. Daar naar toe verhuizen met zijn toenmalige gezin, na de scheiding niet alles op alles zetten om met de kinderen naar NL terug te gaan, zelf terug gaan naar NL.
