De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 21:21:
[..]
Ja, maar dat was toen dus nog niet duidelijk. Sterker nog: dat was iets wat hij voor onmogelijk hield. Dus daar was helemaal geen rekening mee gehouden.
Het advies was vrij duidelijk; Laat je vriend alleen afreizen naar zijn kinderen en daar een poosje blijven. Eventueel ook tijd om afspraken te maken met ex.
Maar jij moest en zou meegaan.
Dit gaat gewoon niet werken. Je merkt dat het mis gaat dit geeft enorm veel stress. Als je echt van die man houdt zou ik hem loslaten en anders ook 
. Dit samenwonen gaat nooit werken. Ofwel hij verhuist terug om meer bij zijn kinderen te zijn en komt af en toe een periode bij je op bezoek (als het nog niet te laat is en hij nog van jou houdt) Of hij gaat apart wonen in Nederland en haalt zijn kinderen alle vakanties/ voor altijd naar Nederland en jullie zien elkaar op momenten dat jullie het alletwee leuk vinden.
Dit is niet eerlijk voor jou (want je trekt het niet) dit is niet eerlijk voor hem (want dit is geen doen zo) en het is niet eerlijk voor de kinderen (want ze voelen dat ze nooit goed genoeg zijn). Discussieren heeft niet zoveel zin want het is gewoon verdrietig voor allen dus wat heeft een schuldvraag voor nut.
En ik hoop dat er na je bezoek aan de huisarts iets mogelijk is van een diagnosetraject bij een psycholoog oid. Want het lijkt me rot om je zo onbegrepen te voelen en het is duidelijk dat je anders reageerd of dingen beleefd dan de meerderheid. Ik denk dat dat je echt zou kunnen helpen om dingen beter te plaatsen. Je manier van reageren met logica ipv gevoel, zwart-wit denken, niet inleven en vasthouden aan je eigen gelijk doen me heel erg denken aan hoe mijn oudste zou reageren en daar is autisme gediagnostiseerd. Ik zeg absoluut niet dat dat (dus) bij jou ook zou spelen hoor, maar ik merkte wel hoe goed het hen deed om situaties te kunnen plaatsen. Dus onderzoeken lijkt me geen kwaad kunnen.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 21:02:
[..]
Ja, dat kan. Maar die is dan niet zo zeer gericht op de partner. Ik ben dan teleurgesteld dat het zo is gelopen, maar besef me dat het grotendeels aan mijn kinderen lag. Ik zou er dan van balen dat mijn kinderen met hun gedrag een op zich leuke relatie onmogelijk hebben gemaakt. Dat vind ik wat anders dan iemand die kinderen die zich goed gedragen de hele dag gaat afkatten of negeren.
Een jonge meid van 17 vind ik wel wat anders dan 'n volwassen vader van twee kinderen. En het is ook niet een of andere simpele ziel. Zwanger worden kan in een bevlieging van een paar minuten. Een verhuizing is geen bevlieging van een paar minuten.
Ik denk dat jouw vriend eerder baalt dat ie jou zo verkeerd heeft ingeschat, die geeft echt zijn kinderen niet de schuld hoor. Die denkt nu gewoon dat jij je ware aard hebt laten zien en die aard staat hem niet aan.
BlueHeart schreef op 10-09-2021 om 07:12:
[..]
Ik denk dat jouw vriend eerder baalt dat ie jou zo verkeerd heeft ingeschat, die geeft echt zijn kinderen niet de schuld hoor. Die denkt nu gewoon dat jij je ware aard hebt laten zien en die aard staat hem niet aan.
De vraag was hoe ik me er bij zou voelen. Als het grotendeels komt door het gedrag van mijn kinderen, dan ben ik wel zo eerlijk om dat toe te geven.
Tickel schreef op 09-09-2021 om 21:25:
[..]
Het advies was vrij duidelijk; Laat je vriend alleen afreizen naar zijn kinderen en daar een poosje blijven. Eventueel ook tijd om afspraken te maken met ex.
Maar jij moest en zou meegaan.
Het idee was een relatief korte periode en twee lange ritten. Waarvan eentje waarbij hij alleen terug moet vanuit daar naar hier.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:27:
[..]
De vraag was hoe ik me er bij zou voelen. Als het grotendeels komt door het gedrag van mijn kinderen, dan ben ik wel zo eerlijk om dat toe te geven.
Toegeven is nog steeds geen emotie.
Ik zal de zin even voor mezelf invullen: "Als mijn vriend mijn kinderen niet zou willen zie, zou ik me boos, verdrietig en gekrenkt voelen."
Kun jij die zin nog steeds niet invullen voor jezelf, A?
Ilselotte schreef op 09-09-2021 om 22:54:
Dit gaat gewoon niet werken. Je merkt dat het mis gaat dit geeft enorm veel stress. Als je echt van die man houdt zou ik hem loslaten en anders ook
Dit is niet eerlijk voor jou (want je trekt het niet) dit is niet eerlijk voor hem (want dit is geen doen zo) en het is niet eerlijk voor de kinderen (want ze voelen dat ze nooit goed genoeg zijn). Discussieren heeft niet zoveel zin want het is gewoon verdrietig voor allen dus wat heeft een schuldvraag voor nut.
En ik hoop dat er na je bezoek aan de huisarts iets mogelijk is van een diagnosetraject bij een psycholoog oid. Want het lijkt me rot om je zo onbegrepen te voelen en het is duidelijk dat je anders reageerd of dingen beleefd dan de meerderheid. Ik denk dat dat je echt zou kunnen helpen om dingen beter te plaatsen. Je manier van reageren met logica ipv gevoel, zwart-wit denken, niet inleven en vasthouden aan je eigen gelijk doen me heel erg denken aan hoe mijn oudste zou reageren en daar is autisme gediagnostiseerd. Ik zeg absoluut niet dat dat (dus) bij jou ook zou spelen hoor, maar ik merkte wel hoe goed het hen deed om situaties te kunnen plaatsen. Dus onderzoeken lijkt me geen kwaad kunnen.
Ik ben er ook bang voor. Hij heeft zijn standpunt, ik het mijne en die komen niet echt meer dichter bij elkaar.
Vanochtend vroeg is hij met de kinderen naar daar vertrokken om ze terug te brengen. Hij heeft verder niet gevraagd of ik mee ga. Zou vandaag ook niet gekund hebben.
Dat is wel mogelijk en dat ga ik ook doen. Maar voor de hele korte termijn zal dat geen heel groot verschil gaan maken, ben ik bang. Autisme lijkt me wat overdreven. Sociaal ben ik bijvoorbeeld wel best sterk, kan goed tegen grapjes, begrijp sarcasme en cynisme, zit niet vastgeplakt aan bepaalde routines, etc.
Imi schreef op 10-09-2021 om 08:35:
[..]
Toegeven is nog steeds geen emotie.
Ik zal de zin even voor mezelf invullen: "Als mijn vriend mijn kinderen niet zou willen zie, zou ik me boos, verdrietig en gekrenkt voelen."
Kun jij die zin nog steeds niet invullen voor jezelf, A?
Je bedoelt het goed, maar dit leest zo afgrijselijk denigrerend dat ik er fysiek op reageer. Alsof je een kleuter wil leren schoenveters te strikken.
Ben je je daar bewust van? Ik snap echt dat je het goed bedoelt, maar wat wil je ermee bereiken? Voor eventuele online therapie zou ik TO een ander kanaal adviseren.
Imi schreef op 10-09-2021 om 08:35:
[..]
Toegeven is nog steeds geen emotie.
Ik zal de zin even voor mezelf invullen: "Als mijn vriend mijn kinderen niet zou willen zie, zou ik me boos, verdrietig en gekrenkt voelen."
Kun jij die zin nog steeds niet invullen voor jezelf, A?
Ok, en je zou ook boos op hem zijn en gekrenkt n.a.v. zijn standpunt als jouw kinderen zich zo gedragen dat hij geen rust meer in huis heeft, niet rustig kan eten, constant zijn spullen moet zoeken, omdat ze die verleggen, de hele dag met elkaar ruzie maken, schreeuwen als ze moeten douchen, eten, omkleden, inbreken in elk gesprek met irrelevante dingen, al jouw aandacht de hele dag opeisen, zodat je als zij gaan slapen je bek- en bekaf bent.
Of zou je dan toch wel een beetje begrijpen dat hij daar niet veel zin in heeft?
Dat is wel mogelijk en dat ga ik ook doen. Maar voor de hele korte termijn zal dat geen heel groot verschil gaan maken, ben ik bang. Autisme lijkt me wat overdreven. Sociaal ben ik bijvoorbeeld wel best sterk, kan goed tegen grapjes, begrijp sarcasme en cynisme, zit niet vastgeplakt aan bepaalde routines, etc.
Dat zijn stuk voor stuk vooroordelen over ASS die je opsomt. Mijn zoon is gezellig, zeer taalvaardig, begrijpt grapjes, cynisme en sarcasme uitstekend (jij trouwens niet altijd, blijkt uit deze draad) en is daarbij ook nog eens bijzonder empatisch (jij absoluut niet). Maar hij is wel autistisch.
Er kan ook iets anders met je aan de hand zijn. Wat, dat mag je aan een deskundige overlaten. Daar zijn onderzoeken voor. Maar het is overduidelijk dat er iets aan je is dat anders is en dat al je relaties doet mislukken. Als je ooit een fijne relatie wilt, zou je eerst grondig met jezelf aan de slag moeten.
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:41:
[..]
Ok, en je zou ook boos op hem zijn en gekrenkt n.a.v. zijn standpunt als jouw kinderen zich zo gedragen dat hij geen rust meer in huis heeft, niet rustig kan eten, constant zijn spullen moet zoeken, omdat ze die verleggen, de hele dag met elkaar ruzie maken, schreeuwen als ze moeten douchen, eten, omkleden, inbreken in elk gesprek met irrelevante dingen, al jouw aandacht de hele dag opeisen, zodat je als zij gaan slapen je bek- en bekaf bent.
Of zou je dan toch wel een beetje begrijpen dat hij daar niet veel zin in heeft?
Ja hoor, maar ik kan de schuld niet bij mijn kind leggen dat mijn vriendin er niet tegen kan.
BlueHeart schreef op 10-09-2021 om 08:47:
[..]
Ja hoor, maar ik kan de schuld niet bij mijn kind leggen dat mijn vriendin er niet tegen kan.
Ik kan dan wel begrijpen dat het door het gedrag van het kind of de kinderen komt. Als mijn kinderen echt enorm vervelend zouden zijn, dan zou ik begrijpen dat 'n partner dat niet dag in, dag uit wil verdragen.
Imi schreef op 10-09-2021 om 08:47:
[..]
Dat zijn stuk voor stuk vooroordelen over ASS die je opsomt. Mijn zoon is gezellig, zeer taalvaardig, begrijpt grapjes, cynisme en sarcasme uitstekend (jij trouwens niet altijd, blijkt uit deze draad) en is daarbij ook nog eens bijzonder empatisch (jij absoluut niet). Maar hij is wel autistisch.
Er kan ook iets anders met je aan de hand zijn. Wat, dat mag je aan een deskundige overlaten. Daar zijn onderzoeken voor. Maar het is overduidelijk dat er iets aan je is dat anders is en dat al je relaties doet mislukken. Als je ooit een fijne relatie wilt, zou je eerst grondig met jezelf aan de slag moeten.
Klopt, dat laat ik maar aan de specialisten over in plaats van een online diagnose. 
A12345 schreef op 10-09-2021 om 08:48:
[..]
Ik kan dan wel begrijpen dat het door het gedrag van het kind of de kinderen komt. Als mijn kinderen echt enorm vervelend zouden zijn, dan zou ik begrijpen dat 'n partner dat niet dag in, dag uit wil verdragen.
Wat jij vervelend gedrag vindt, kan een ander juist heel goed handelen en misschien zelfs leuk vinden.
Daarom snap ik niet dat je jouw gevoel daarover zo projecteert op je vriend.
Verder: begrijp ik goed dat jij met hem meegaat met de kinderen terugbrengen terwijl hij heeft aangegeven dat niet te willen?
Poezie schreef op 10-09-2021 om 08:54:
[..]
Wat jij vervelend gedrag vindt, kan een ander juist heel goed handelen en misschien zelfs leuk vinden.
Daarom snap ik niet dat je jouw gevoel daarover zo projecteert op je vriend.
Verder: begrijp ik goed dat jij met hem meegaat met de kinderen terugbrengen terwijl hij heeft aangegeven dat niet te willen?
Uitzonderingen kunnen er altijd zijn, maar ik denk dat de meeste mensen hun gedrag heel vervelend zouden vinden. Ging er ook om wat ik erbij zou voelen. En da's anders dan wanneer ik me besef dat het grotendeels door het gedrag van mijn kinderen komt of wanneer duidelijk is dat het niet door hun gedrag komt.
Dat begrijp je niet goed. Hij is weg om de kinderen terug te brengen. Ik ben niet mee. Hij heeft niks gevraagd en had vandaag sowieso ook niet gekund. Sowieso kan ik hem natuurlijk niet dwingen dat ik mee ga.
