De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Imi schreef op 09-09-2021 om 20:22:
[..]
Nee, los van je kinderen of hun gedrag. Als je vriend jouw kinderen niet wil zien, welk gevoel krijg jij dan?
[..]
En weer maak je er een wedstrijdje in wie er gelijk heeft van. En weer gaat het over zijn kinderen. En weer vertel je niet wat jouw GEVOEL is. Gevoelens zijn niet rationeel. Ik neem als voorbeeld angst, ik denk dat je dat gevoel beter aankunt. Ik heb heel erg hoogtevrees. Als ik op een verhoging sta, wordt ik misselijk van angst. Zelfs wanneer ik WEET dat het niet gevaarlijk is. Rationeel gezien zou ik niet bang hoeven zijn, dat weet ik, maar ik sta toch doodsangsten uit.
Probeer het nu eens. Gevoelens zijn er, er zijn geen goede of slechte gevoelens (hoe je ermee omgaat, is een tweede).
Hoe zou jij je voelen wanneer je vriend jouw kinderen (met reden of niet) niet wil zien? Wat doet dat met jouw moederhart?
Voor mij zou dat wel een verschil maken of daar een reden voor is of niet. Als er een reden voor is, zou dat voor mij ook een wake-up call zijn dat ik blijkbaar iets niet goed heb gedaan in de opvoeding.
Wel of geen reden, dat vind ik wel een belangrijk verschil. Als mijn kinderen zich zo zouden gedragen, dan zou ik er eigenlijk al niet eens iemand anders mee "lastig vallen".
Ook op school bijvoorbeeld. Als mijn kinderen zich daar niet gedragen, dan mag de leraar er best iets van zeggen. Dan sta ik echt niet dezelfde dag nog op de stoep op mijn beklag te doen. Sommige ouders gaan daar anders mee om. Als een leraar iets zegt, dan ligt dat per definitie niet aan hun kind, moet de leraar maar meer begrip hebben, etc.
Of met 'n onvoldoende. Als er veel te streng is gerekend of het echt te moeilijk is, dan heb ik er een ander gevoel bij dan wanneer mijn kinderen gewoon niet goed genoeg geleerd hebben.
Kun je je gevoelens niet benoemen, of wil je het niet?
Imi schreef op 09-09-2021 om 20:42:
Kun je je gevoelens niet benoemen, of wil je het niet?
Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed dat je er zo van overtuigd lijkt dat een (goede) reden geen invloed heeft.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 19:34:
[..]
Dat is ook lastig voor te stellen. Maar als ik het probeer, dan zit er bij mij wel een knip tussen niet accepteren, ondanks dat ze zich goed gedragen of niet accepteren, omdat ze zich niet gedragen. Nu is dat laatste aan de hand.
Het er nog even kort met hem over gehad. Grotendeels overkomt me dit ook. Hij had vooraf ook beter na kunnen denken. Ik kan niet in zijn hoofd kijken, laat staan in de toekomst. Ik ging er vanuit dat hij er goed over nagedacht had. Niet dus.
Het is je niet overkomen, je hebt het jezelf "aangedaan". Er is geadviseerd, door meerdere personen, om niet mee te gaan met hem om de kinderen op te halen. Er is geadviseerd dat hij beter eerst een week of 2 alleen kan doorbrengen met de kinderen dáár. Maar jij hebt zelf gezegd dat je meeging omdat hij dat wilde. Je had ook nee kunnen zeggen en kunnen zeggen dat hij eerst een poosje alleen met de kinderen moest zijn. Dat heb je niet gedaan. Dát is jouw aandeel in het verhaal. Je kunt niet zeggen dat hij beter na had moeten denken en zelf roepen dat alles je overkomen is. Jij had namelijk ook na kunnen denken over hoe het moet zijn voor kleine kinderen die hun vader al maanden niet gezien hadden.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 20:44:
[..]
Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed dat je er zo van overtuigd lijkt dat een (goede) reden geen invloed heeft.
Tuurlijk heeft een reden invloed in hoeverre je een situatie of het gedrag van een persoon kunt begrijpen. Maar je gevoel doet soms heel iets anders dan je verstand. En je kunt iemands gevoel soms ook begrijpen ook al was diegene het zelf schuld.
Dus stel jouw kinderen misdragen zich. Jouw partner wil daarom niet met ze samenwonen. Dan kun je dat goed begrijpen. Maar desondanks kun je verdriet, schuldgevoel, boosheid, opluchting, spanning enz voelen.
Ik sprak vanmiddag een jonge meid van 17 die onveilige seks had gehad. Nu was ze zwanger. Ze was verdrietig en angstig. Ik weet dat ze zichzelf in die situatie heeft gebracht. Dat ze onverstandig en een beetje dom was. Maar desondanks snap ik haar gevoelens. Ik kan haar vertellen dat ze 5 maanden geleden beterhad moeten nadenken. Maar ik kan ook erkennen hoe het nu is en haar steun bieden.
Tickel schreef op 09-09-2021 om 20:56:
[..]
Het is je niet overkomen, je hebt het jezelf "aangedaan". Er is geadviseerd, door meerdere personen, om niet mee te gaan met hem om de kinderen op te halen. Er is geadviseerd dat hij beter eerst een week of 2 alleen kan doorbrengen met de kinderen dáár. Maar jij hebt zelf gezegd dat je meeging omdat hij dat wilde. Je had ook nee kunnen zeggen en kunnen zeggen dat hij eerst een poosje alleen met de kinderen moest zijn. Dat heb je niet gedaan. Dát is jouw aandeel in het verhaal. Je kunt niet zeggen dat hij beter na had moeten denken en zelf roepen dat alles je overkomen is. Jij had namelijk ook na kunnen denken over hoe het moet zijn voor kleine kinderen die hun vader al maanden niet gezien hadden.
Het was toen ook niet duidelijk dat ze meer dan een maand hier zouden blijven. Dat was later pas.
Meesje schreef op 09-09-2021 om 20:58:
[..]
Tuurlijk heeft een reden invloed in hoeverre je een situatie of het gedrag van een persoon kunt begrijpen. Maar je gevoel doet soms heel iets anders dan je verstand. En je kunt iemands gevoel soms ook begrijpen ook al was diegene het zelf schuld.
Dus stel jouw kinderen misdragen zich. Jouw partner wil daarom niet met ze samenwonen. Dan kun je dat goed begrijpen. Maar desondanks kun je verdriet, schuldgevoel, boosheid, opluchting, spanning enz voelen.
Ik sprak vanmiddag een jonge meid van 17 die onveilige seks had gehad. Nu was ze zwanger. Ze was verdrietig en angstig. Ik weet dat ze zichzelf in die situatie heeft gebracht. Dat ze onverstandig en een beetje dom was. Maar desondanks snap ik haar gevoelens. Ik kan haar vertellen dat ze 5 maanden geleden beterhad moeten nadenken. Maar ik kan ook erkennen hoe het nu is en haar steun bieden.
Ja, dat kan. Maar die is dan niet zo zeer gericht op de partner. Ik ben dan teleurgesteld dat het zo is gelopen, maar besef me dat het grotendeels aan mijn kinderen lag. Ik zou er dan van balen dat mijn kinderen met hun gedrag een op zich leuke relatie onmogelijk hebben gemaakt. Dat vind ik wat anders dan iemand die kinderen die zich goed gedragen de hele dag gaat afkatten of negeren.
Een jonge meid van 17 vind ik wel wat anders dan 'n volwassen vader van twee kinderen. En het is ook niet een of andere simpele ziel. Zwanger worden kan in een bevlieging van een paar minuten. Een verhuizing is geen bevlieging van een paar minuten.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 20:59:
[..]
Het was toen ook niet duidelijk dat ze meer dan een maand hier zouden blijven. Dat was later pas.
Jij ergerde je al gelijk aan die kinderen, dus het maakt niets uit of ze nou een dag, een week, een maand of voor altijd blijven.
Daarnaast; je schreef eerder dat er 'iets' mis is met de kinderen. Ook bevinden ze zich in een onzekere situatie. Verder hebben ze veel meegemaakt dit jaar. Mogelijk dat zij, in ieder geval nu, hun gedrag niet kúnnen veranderen.
Als dat zo is is steeds eisen dat ze zich beter gedragen, want dan kun jij er wel tegen, niet realistisch. Het is alsof je van een kind in een rolstoel verwacht dat het gaat lopen. Want dat is wat een normaal kind doet, je kent geen enkel kind van 6 dat zich nog laat rijden. En het is ook suoer vermoeiend dat je het steeds het huis in moet dragen. Dus, gewoon streng zijn dan staat het vast op een dag op en gaat gewoon normaal lopen. En als het dat niet doet, nou dan moet partner maar ergens anders vakantie met kind vieren.
Poezie schreef op 09-09-2021 om 21:04:
[..]
Jij ergerde je al gelijk aan die kinderen, dus het maakt niets uit of ze nou een dag, een week, een maand of voor altijd blijven.
Een dag op je tanden bijten is wat anders dan een maand op je tanden bijten. In het begin denk je dan nog van ze moeten even wennen, maar dat bleek het niet te zijn. Het gedrag dat ze hier laten zien is hun normale gedrag.
Meesje schreef op 09-09-2021 om 21:06:
Daarnaast; je schreef eerder dat er 'iets' mis is met de kinderen. Ook bevinden ze zich in een onzekere situatie. Verder hebben ze veel meegemaakt dit jaar. Mogelijk dat zij, in ieder geval nu, hun gedrag niet kúnnen veranderen.
Als dat zo is is steeds eisen dat ze zich beter gedragen, want dan kun jij er wel tegen, niet realistisch. Het is alsof je van een kind in een rolstoel verwacht dat het gaat lopen. Want dat is wat een normaal kind doet, je kent geen enkel kind van 6 dat zich nog laat rijden. En het is ook suoer vermoeiend dat je het steeds het huis in moet dragen. Dus, gewoon streng zijn dan staat het vast op een dag op en gaat gewoon normaal lopen. En als het dat niet doet, nou dan moet partner maar ergens anders vakantie met kind vieren.
Aan niet kunnen lopen om medische reden doe je niet veel. Gedrag is wel deels te beïnvloeden.
Ik heb werkelijk waar geen idee hoe deze kinderen later op deze manier normaal moeten gaan functioneren op school, studie, werk, in de maatschappij, etc.
Ik vind begrip hebben voor kinderen en alles maar moeten accepteren twee verschillende dingen.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 21:08:
[..]
Een dag op je tanden bijten is wat anders dan een maand op je tanden bijten. In het begin denk je dan nog van ze moeten even wennen, maar dat bleek het niet te zijn. Het gedrag dat ze hier laten zien is hun normale gedrag.
Waarom heb je aan het begin van de draad niet geluisterd naar de tips die steeds gegeven zijn? Je geeft nu toe dat je je meteen al aan die kinderen hebt lopen ergeren.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 21:08:
[..]
Een dag op je tanden bijten is wat anders dan een maand op je tanden bijten. In het begin denk je dan nog van ze moeten even wennen, maar dat bleek het niet te zijn. Het gedrag dat ze hier laten zien is hun normale gedrag.
En als jij je vriend gewoon 2 weken alleen daar naartoe had laten gaan en verblijven, dan waren het maar 2 weken geweest.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 21:02:
[..]
Ja, dat kan. Maar die is dan niet zo zeer gericht op de partner. Ik ben dan teleurgesteld dat het zo is gelopen, maar besef me dat het grotendeels aan mijn kinderen lag. Ik zou er dan van balen dat mijn kinderen met hun gedrag een op zich leuke relatie onmogelijk hebben gemaakt. Dat vind ik wat anders dan iemand die kinderen die zich goed gedragen de hele dag gaat afkatten of negeren.
Een jonge meid van 17 vind ik wel wat anders dan 'n volwassen vader van twee kinderen. En het is ook niet een of andere simpele ziel. Zwanger worden kan in een bevlieging van een paar minuten. Een verhuizing is geen bevlieging van een paar minuten.
Zo jammer dat iedereen schuld heeft, behalve jij.
Tickel schreef op 09-09-2021 om 21:19:
[..]
En als jij je vriend gewoon 2 weken alleen daar naartoe had laten gaan en verblijven, dan waren het maar 2 weken geweest.
Ja, maar dat was toen dus nog niet duidelijk. Sterker nog: dat was iets wat hij voor onmogelijk hield. Dus daar was helemaal geen rekening mee gehouden.
