De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Imi schreef op 09-09-2021 om 10:17:
Goed dat je bij de huisarts bent geweest. Wat gaat er nu gebeuren, naar wat voor hulp ben je doorverwezen?
Wil je hier nog op antwoorden? Ik ben echt benieuwd.
(Als je het niet wilt vertellen, is dat natuurlijk je goed recht.)
Tickel schreef op 09-09-2021 om 14:02:
[..]
Zonder hun gedrag wilde je al niet dat je vriend 2 weken per maand weg zou zijn. Dat vond jij "geen relatie" zei je.
Dat ziet ze niet zitten.
Meesje schreef op 09-09-2021 om 10:09:
[..]
Dit is wat ik bedoelde met mijn eerdere post. Dit is geen antwoord op de vraag van Ysenda; Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren? En op eerdere vragen; hoe zou jij je voelen als jouw partner dat zou doen?
Jij antwoordt; 1. mijn situatie is niet zoals die van mijn partner. 2. ik zou dingen anders geregeld hebben en niet in die situatie komen.
Maar je verplaatsen in de hypothetische situatie dat jouw partner jouw kinderen weigert. Dat lukt je niet. En ik bedoel dit niet als een verwijt. Maar het is wel anders dan hoe het bij veel anderen mensen werkt. Veel andere mensen kunnen zich ook in een situatie verplaatsen waar ze nooit in zullen komen en zich toch voorstellen hoe ze zich dan zouden voelen. Voor jou is sneller afgedaan; ik ben niet in die situatie en ik kom er niet in, dus is de vraag niet relevant. De vraag is dan inderdaad niet relevant voor jouw leven. Maar de vraag is wel relevant om te helpen andere mensen te begrijpen, in dit geval jouw partner. En je partner begrijpen helpt dan weer om de relatie beter te laten verlopen. Niet dat je dan altijd maar moet doen wat hij wil en geen rekening hoeft te houden met je eigen gevoelens, maar het maakt de communicatie wel beter. En ook jouw inzicht in wat gebeurd en wat jij daarin kan betekenen.
Het overkomt je nu allemaal maar terwijl anderen zo veel hadden kunnen doen om te voorkomen dat jou dit overkomt. Het gevoel dat zaken je overkomen is akelig. Het maakt je machteloos en de situatie onvoorspelbaar en onzeker. En uiteindelijk gebeurt mogelijk precies dat waar je bang voor was; partner verkiest zijn kinderen boven jou en jouw kinderen. En jij hebt er een trauma bij, of een bevestiging van het beeld dat je al had 'zie je nu wel dat hij mij dit ook weer aandoet'. Zonder dat je doorhebt dat jouw eigen patronen en gedrag hier ook een belangrijk aandeel in hebben.
Ik citeer dit, omdat ik vermoed dat deze analyse spot-on is.
TO, lees dit bericht van Meesje nog een keer.
Ik weet niet of je weigert de vraag te beantwoorden omdat je het niet kunt, of omdat je jezelf hiervoor afsluit vanwege gebeurtenissen uit het verleden.
Maar hier ligt denk ik wel de sleutel.
Imi schreef op 09-09-2021 om 13:58:
[..]
Je zegt ja (ik begrijp de vraag), maar volgens mij begrijp je de vraag niet. Je geeft namelijk nog steeds geen antwoord op de vraag hoe je je dan zou voelen. Gevoelens, ken je die? Bijv. blij, boos, verdrietig, angstig enz. Of genuanceerder: afgewezen, opgelucht, in de hoek gedrukt, vermaakt, genegeerd, gegeneerd, doodsbang, woedend, verontrust, extatisch enz.
Dus vul eens in: "Als mijn vriend mijn kinderen niet om zich heen zou willen hebben, zou ik me ... voelen."
Zou balen maar het begrijpen als het komt door extreem gedrag van mijn kinderen. Zou het onrecht vinden als ze zich goed gedragen maar simpelweg niet gepruimd worden.
Is 'balen' een gevoel? 
A12345 schreef op 09-09-2021 om 14:40:
[..]
Zou balen maar het begrijpen als het komt door extreem gedrag van mijn kinderen. Zou het onrecht vinden als ze zich goed gedragen maar simpelweg niet gepruimd worden.
Vul de zin die ik schreef eens in? Wat komt er op de puntjes?
(Kan ook meer dan 1 gevoel zijn)
Imi schreef op 09-09-2021 om 15:05:
[..]
Vul de zin die ik schreef eens in? Wat komt er op de puntjes?
(Kan ook meer dan 1 gevoel zijn)
Dat is dus afhankelijk van de situatie. Als ze zich enorm vervelend gedragen, heb ik bij zo'n situatie een ander gevoel dan wanneer ze zich gewoon normaal gedragen.
Doornroosje75 schreef op 09-09-2021 om 14:50:
Is 'balen' een gevoel?
Mja, teleurgesteld dan. Vooral in hun gedrag dan.
Meesje schreef op 09-09-2021 om 10:09:
[..]
Dit is wat ik bedoelde met mijn eerdere post. Dit is geen antwoord op de vraag van Ysenda; Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren? En op eerdere vragen; hoe zou jij je voelen als jouw partner dat zou doen?
Jij antwoordt; 1. mijn situatie is niet zoals die van mijn partner. 2. ik zou dingen anders geregeld hebben en niet in die situatie komen.
Maar je verplaatsen in de hypothetische situatie dat jouw partner jouw kinderen weigert. Dat lukt je niet. En ik bedoel dit niet als een verwijt. Maar het is wel anders dan hoe het bij veel anderen mensen werkt. Veel andere mensen kunnen zich ook in een situatie verplaatsen waar ze nooit in zullen komen en zich toch voorstellen hoe ze zich dan zouden voelen. Voor jou is sneller afgedaan; ik ben niet in die situatie en ik kom er niet in, dus is de vraag niet relevant. De vraag is dan inderdaad niet relevant voor jouw leven. Maar de vraag is wel relevant om te helpen andere mensen te begrijpen, in dit geval jouw partner. En je partner begrijpen helpt dan weer om de relatie beter te laten verlopen. Niet dat je dan altijd maar moet doen wat hij wil en geen rekening hoeft te houden met je eigen gevoelens, maar het maakt de communicatie wel beter. En ook jouw inzicht in wat gebeurd en wat jij daarin kan betekenen.
Het overkomt je nu allemaal maar terwijl anderen zo veel hadden kunnen doen om te voorkomen dat jou dit overkomt. Het gevoel dat zaken je overkomen is akelig. Het maakt je machteloos en de situatie onvoorspelbaar en onzeker. En uiteindelijk gebeurt mogelijk precies dat waar je bang voor was; partner verkiest zijn kinderen boven jou en jouw kinderen. En jij hebt er een trauma bij, of een bevestiging van het beeld dat je al had 'zie je nu wel dat hij mij dit ook weer aandoet'. Zonder dat je doorhebt dat jouw eigen patronen en gedrag hier ook een belangrijk aandeel in hebben.
Dat is ook lastig voor te stellen. Maar als ik het probeer, dan zit er bij mij wel een knip tussen niet accepteren, ondanks dat ze zich goed gedragen of niet accepteren, omdat ze zich niet gedragen. Nu is dat laatste aan de hand.
Het er nog even kort met hem over gehad. Grotendeels overkomt me dit ook. Hij had vooraf ook beter na kunnen denken. Ik kan niet in zijn hoofd kijken, laat staan in de toekomst. Ik ging er vanuit dat hij er goed over nagedacht had. Niet dus.
De maand is voor mij tot nu toe een grote stress. Als ze gewoon rustig spelen, zou het helemaal geen probleem zijn. Ok, af en toe eens ruzie. Maar dat hebben ze doorlopend. Gewoon een avond rustig tv kijken is er niet bij. Ze ruziën en schreeuwen overal doorheen. En hun tekenfilm MOET op, ook al kijken ze niet eens. Ze kunnen rustig een half uur niet kijken, maar dan tekeer gaan als ze merken dat er iets anders is opgezet.
Me wat aanpassen is helemaal geen probleem. Maar een maand (and still counting) op eieren moeten lopen en dat er helemaal geen rekening met me wordt gehouden.
Gisteren heeft hij (uit eigen beweging) op de bank geslapen, dus denk dat het een aflopende zaak is.
Ik vrees het ook voor je, maar het is wel beter. Jullie kunnen elkaar niet gelukkig maken in deze situatie. Volgende keer kan je beter kiezen voor een man met volwassen kinderen.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 19:12:
[..]
Dat is dus afhankelijk van de situatie. Als ze zich enorm vervelend gedragen, heb ik bij zo'n situatie een ander gevoel dan wanneer ze zich gewoon normaal gedragen.
Nee, los van je kinderen of hun gedrag. Als je vriend jouw kinderen niet wil zien, welk gevoel krijg jij dan?
Imi schreef op 09-09-2021 om 19:54:
[..]
Nee, los van je kinderen of hun gedrag. Als je vriend jouw kinderen niet wil zien, welk gevoel krijg jij dan?
Dat kun je niet los zien. Het maakt verschil of dat is omdat hij daar gewoon geen zin in heeft (achteraf), ondanks dat ze zich goed gedragen of omdat hun gedrag vrijwel elke dag een groot deel van de dag enorm storend en vervelend is.
Muziek vind ik ook niet vervelend. Maar als het 24/7 loeihard uit de boxen knalt, wordt het dat wel. Als de buurman zeurt over een radio die zachtjes aan staat, dan zeurt hij. Klaagt hij over hele luide muziek de hele nacht door, dan heeft hij een punt.
Als mijn kinderen :
- De hele dag ruzie met elkaar zouden maken
- Overal in huis rommel laten slingeren
- Luidruchtig zouden protesteren als ze moeten eten, zich aan moeten kleden, moeten douchen, naar school moeten, etc
- In zouden breken met irrelevante dingen op vrijwel elk gesprek
- 24/7 al mijn aandacht op zouden eisen
- Als er bezoek is, dit bezoek uitschelden, aan hun kleren trekken, kortom zouden zorgen dat normaal bezoek waarbij je wat met elkaar praat niet meer mogelijk is
- Constant aan zijn spullen zouden zitten
dan heb ik er alle begrip voor dat hij zoiets heeft van met deze kinderen wordt een leuke relatie heel erg lastig. Ook helemaal geen hard feelings dan en ik zou er ook helemaal geen punt van maken als hij eerlijk aangeeft dat hij dit niet ziet zitten. Ik zou dat ook helemaal begrijpen.
Ik snap ook best dat ouders minder kritisch zijn over hun eigen kinderen. Maar je moet wel een beetje redelijk, eerlijk en serieus blijven.
Stel (hypothese dus) dat er de hele zomervakantie kinderen van bekenden zouden komen logeren die zich zo gedragen, dan zou hij dat ook absoluut niet zien zitten. Daar steek ik mijn hand voor in het vuur.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 19:12:
[..]
Dat is dus afhankelijk van de situatie. Als ze zich enorm vervelend gedragen, heb ik bij zo'n situatie een ander gevoel dan wanneer ze zich gewoon normaal gedragen.
Nee, los van je kinderen of hun gedrag. Als je vriend jouw kinderen niet wil zien, welk gevoel krijg jij dan?
A12345 schreef op 09-09-2021 om 19:59:
[..]
Dat kun je niet los zien. Het maakt verschil of dat is omdat hij daar gewoon geen zin in heeft (achteraf), ondanks dat ze zich goed gedragen of omdat hun gedrag vrijwel elke dag een groot deel van de dag enorm storend en vervelend is.
Muziek vind ik ook niet vervelend. Maar als het 24/7 loeihard uit de boxen knalt, wordt het dat wel. Als de buurman zeurt over een radio die zachtjes aan staat, dan zeurt hij. Klaagt hij over hele luide muziek de hele nacht door, dan heeft hij een punt.
En weer maak je er een wedstrijdje in wie er gelijk heeft van. En weer gaat het over zijn kinderen. En weer vertel je niet wat jouw GEVOEL is. Gevoelens zijn niet rationeel. Ik neem als voorbeeld angst, ik denk dat je dat gevoel beter aankunt. Ik heb heel erg hoogtevrees. Als ik op een verhoging sta, wordt ik misselijk van angst. Zelfs wanneer ik WEET dat het niet gevaarlijk is. Rationeel gezien zou ik niet bang hoeven zijn, dat weet ik, maar ik sta toch doodsangsten uit. Irrationeel, maar de angst is er.
Probeer het nu eens. Gevoelens zijn er, er zijn geen goede of slechte gevoelens (hoe je ermee omgaat, is een tweede).
Hoe zou jij je voelen wanneer je vriend jouw kinderen (met reden of niet) niet wil zien? Wat doet dat met jouw moederhart?
Ma_Flodder schreef op 09-09-2021 om 13:59:
[..]
Ze zocht een vaderfiguur voor haar kinderen met het liefst een dikke portemonnee.
Wat een onzin. De portemonnee maakt helemaal niet uit. En als het uitdraait op samenwonen, dan wel met iemand die ook oog heeft voor de kinderen en ze niet helemaal negeert.
