De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 18:59:
[..]
Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Zo ben ik. Precieze reden zal een combinatie zijn van karakter en wat je in het leven op je pad tegen bent gekomen.
Als ik aangeef wat ik denk dat deze kinderen nodig hebben, dan krijg ik ook weer iedereen over me heen. In elk geval een consequentie opvoeding, duidelijkheid en eigenlijk ook een speciale school (waar ze nu niet op zitten en die daar in de buurt ook niet is).
Je ziet dus niet dat ze liefde, stabiliteit en rust nodig hebben. Ook zij moeten meteen in jouw keurslijf passen en anders maar wegwezen of naar speciaal onderwijs.
De vraag blijft; waarom zie je het niet. Wat maakt dat je je zo afsluit voor de mogelijkheid dat je zelf zou kunnen veranderen? Brengt je dat nog veel of heb je er, zoals nu, met deze man en als je al deze reacties krijgt, misschien last van?
Want dat wat op je pad kwam - dat was toen. Dat is niet nu. Dus wat toen nodig was (rigide denken, afsluiten van medeleven), is nu onhandig. Ieder mens leert dingen die later onhandig blijken te zijn. Als je écht verder wil met deze man, zou je kunnen laten zien aan hem en jezelf dat je iets wil leren. Of eigenlijk wil afleren. Of wil aanleren, of opnieuw vinden.
Want echt, nu al lopen dreigen met speciaal onderwijs terwijl de kinderen nog niet eens tot rust zijn gekomen- het getuigt echt niet van inlevingsvermogen.
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:11:
[..]
Dan hebben ze dus een of andere diagnose die hun drukke gedrag verklaart?
Ja. De oudste wel. De jongste niet, maar met als reden dat ze daar op die leeftijd (toen dat is beoordeeld) die diagnose nog niet stellen, maar er wel sprake is van duidelijke symptomen. Heb me er op dringend verzoek van mijn vriend wat op ingelezen.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:09:
[..]
Omdat er (helaas) toch wel meer met ze aan de hand is dan dat ze "gewoon" erg druk zijn. Ze hebben op school meer en andere aandacht nodig dan de meeste andere kinderen.
Dat is inderdaad erg vervelend als er te weinig aandacht voor hen is op school. Maar dat is iets waar je vriend en zijn ex een oplossing voor moeten zoeken (voor zover mogelijk)
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:12:
[..]
Zo gauw als er leden van "het gezin" niet aan tafel zitten, gaan ze hun aandacht daar op richten. Of op datgeen waar iemand aan tafel mee bezig is, als dat bv. de telefoon is. En als er iemand van tafel gaat, dan zijn ze opeens ook klaar met eten.
Mijn vriend gaf ook aan dat hij het vervelend vindt, maar er niks van heeft gezegd tot nu, dat bij mij niet iedereen tegelijk aan tafel zit met eten of aan tafel met de telefoon bezig is.
Zelfde gedrag wat mijn zoon van 6 ook heeft, die is ook afgeleid als ik alvast iets anders ga doen en dan gaat ie ook steeds van tafel. Ik zie dat niet als probleemgedrag ofzo. Je vriend en jij zitten dus niet echt op een lijn qua opvoeden.
dan schreef op 01-09-2021 om 19:14:
[..]
Dat is inderdaad erg vervelend als er te weinig aandacht voor hen is op school. Maar dat is iets waar je vriend en zijn ex een oplossing voor moeten zoeken (voor zover mogelijk)
De faciliteiten waar ze wonen zijn nul komma nul op dat gebied.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:12:
[..]
Zo gauw als er leden van "het gezin" niet aan tafel zitten, gaan ze hun aandacht daar op richten. Of op datgeen waar iemand aan tafel mee bezig is, als dat bv. de telefoon is. En als er iemand van tafel gaat, dan zijn ze opeens ook klaar met eten.
Mijn vriend gaf ook aan dat hij het vervelend vindt, maar er niks van heeft gezegd tot nu, dat bij mij niet iedereen tegelijk aan tafel zit met eten of aan tafel met de telefoon bezig is.
Dit is toch helemaal niet gek? Ze zijn nog jong, hebben nog genoeg te leren. Maar hier lees ik echt niet perse gekke dingen. Bij mij trouwens ook niemand op een telefoon terwijl we aan tafel zitten te eten en er gaat ook niemand van tafel tot we allemaal klaar zijn.
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:15:
[..]
Zelfde gedrag wat mijn zoon van 6 ook heeft, die is ook afgeleid als ik alvast iets anders ga doen en dan gaat ie ook steeds van tafel. Ik zie dat niet als probleemgedrag ofzo. Je vriend en jij zitten dus niet echt op een lijn qua opvoeden.
Hij vindt het vervelend, omdat ze dan niet eten. Bij mijn kinderen is het geen probleem. Die eten ook als ik niet aan tafel zit of een van hen niet aan tafel zit. Maar zijn kinderen zijn dan meteen afgeleid en niet meer aan het eten te krijgen, ook al hebben ze amper gegeten op dat moment.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:13:
[..]
Ja. De oudste wel. De jongste niet, maar met als reden dat ze daar op die leeftijd (toen dat is beoordeeld) die diagnose nog niet stellen, maar er wel sprake is van duidelijke symptomen. Heb me er op dringend verzoek van mijn vriend wat op ingelezen.
Dus jij weet vooraf dat er mogelijke diagnoses zijn en bent dan verbaasd dat ze ander gedrag laten zien????
NeverMind73 schreef op 01-09-2021 om 19:12:
Hoi TS, ik wil tegen je zeggen dat ik veel respect heb voor hoe je hier blijft antwoorden, ook op minder makkelijke berichten.
Het lijkt mij voor allemaal heel erg schakelen, ineens 2 drukke kinderen voor langere tijd in het gezin. Voor jou, voor jouw kinderen maar vooral voor de 2 kinderen van jouw vriend. Ik kan me zo maar voorstellen hoe overprikkelend het voor ze moet zijn; ineens weken samenleven met mensen die zij niet kennen (behalve hun vader) Ze zijn eigenlijk een aantal weken op bezoek bij vreemden. Ik kan me wel voorstellen dat dat invloed heeft op hun gedrag. (Het is voor mij de reden dat ik niet ga samenwonen zolang ik nog jonge kinderen thuis heb, ik wil ze dat niet aan doen omdat ik zo graag zou willen samenwonen)
Ik snap jouw vriend ook heel goed. Als je het omdraait; hoe zou jij je voelen als je partner zou zeggen dat hij jouw kinderen zat is en eigenlijk niet meer wil dat ze komen. Ik bedoel, als je je dat echt probeert voor te stellen; je kiest als ouder dan toch voor je kinderen?
Ik hoop oprecht dat jullie een oplossing kunnen vinden; maar zijn kinderen niet meer bij hem is natuurlijk geen optie. Je hebt een relatie met een man met 2 jonge kinderen; die krijg je er nou eenmaal bij. Ik zou echter zorgen dat jouw vriend de opvoeding op zich neemt, niet jij. Je kunt je vast voorstellen dat dat weer even zoeken is voor hem, omdat hij ze al even niet bij zich gehad heeft. Ik hoop dat je hem die ruimte kan geven, ik denk dat dat de enige manier is om een relatie te hebben samen.
Dank je wel. Ik waardeer de hulp en mening van iedereen, dus blijf ik ook netjes reageren. Als ik niet tegen kritiek zou kunnen, dan had ik hier niet moeten posten.
Ja, het is schakelen. Voor iedereen. Voor mij ook, zoals gezegd. Overigens denk ik wel dat hun gedrag hier niet heel afwijkt van daar. Zo zijn ze blijkbaar gewoon. Al met al is het denk ik gewoon te druk in huis voor zo'n lange periode.
Voor wat betreft dat opvoeden alleen aan hem overlaten. Dat is in de praktijk lastig. Als ze van hem iets niet mogen, komen ze daarna automatisch naar mij om het nog eens te vragen. Of ja vragen, vaak is het ook gewoon "eisen".
En waar we ook wel anders in zijn is dat hij graag elke dag met ze op pad gaat of iets gaat doen. Terwijl ik ook weleens gewoon rust wil. Een dagje niks doen als dat kan. En dan is 'n maand of langer ook gewoon erg lang.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:13:
[..]
Ja. De oudste wel. De jongste niet, maar met als reden dat ze daar op die leeftijd (toen dat is beoordeeld) die diagnose nog niet stellen, maar er wel sprake is van duidelijke symptomen. Heb me er op dringend verzoek van mijn vriend wat op ingelezen.
Als ik het goed begrijp, hebben ze veel structuur nodig? Dat is niet verkeerd en ik denk dat iedereen zich daaraan wel kan aanpassen, zoals allemaal tegelijk aan tafel, in elk geval als zijn kinderen bij jullie zijn. En geen mobieltjes aan tafel, dat is in veel andere gezinnen ook zo. Je vriend weet ook al dat ze niet teveel limonade mogen en wellicht kan hij al een antwoord bedenken op de vraag die hij vaak krijgt van anderen hierover (is toch niet erg voor een keertje?). Het lijkt me wel van belang dat jullie op 1 lijn komen zodat de kinderen weten waar ze aan toe zijn tijdens hun verblijf in Nederland.
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:17:
[..]
Dus jij weet vooraf dat er mogelijke diagnoses zijn en bent dan verbaasd dat ze ander gedrag laten zien????
Had me daar niet op ingelezen, gedacht dat men 'n diagnose heeft gesteld, omdat psychologen nu eenmaal een diagnose "moeten" stellen, etc. Vind ook dat er snel labels geplakt worden tegenwoordig.
Goed, heb me nu wat ingelezen. Daarmee ben ik nog geen expert, maar veel van wat ik heb gelezen, is wel herkenbaar in hun gedrag. Dat hij ze geen frisdrank geeft, is bijvoorbeeld ook niet om vervelend te doen, maar gewoon omdat dat niet goed is voor ze.
Begreep dat zijn ex ze samen met 'n lerares op school "autistisch" heeft proberen te verklaren, omdat dat de school subidie oplevert en haar een extra uitkering, maar dat hij daar voor is gaan liggen. Twee kinderpsychologen/psychiaters hebben uiteindelijk ook vastgesteld dat er wel problemen zijn, maar dat ze niet autistisch zijn.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:15:
[..]
De faciliteiten waar ze wonen zijn nul komma nul op dat gebied.
Dat is erg jammer.
dan schreef op 01-09-2021 om 19:24:
[..]
Als ik het goed begrijp, hebben ze veel structuur nodig? Dat is niet verkeerd en ik denk dat iedereen zich daaraan wel kan aanpassen, zoals allemaal tegelijk aan tafel, in elk geval als zijn kinderen bij jullie zijn. En geen mobieltjes aan tafel, dat is in veel andere gezinnen ook zo. Je vriend weet ook al dat ze niet teveel limonade mogen en wellicht kan hij al een antwoord bedenken op de vraag die hij vaak krijgt van anderen hierover (is toch niet erg voor een keertje?). Het lijkt me wel van belang dat jullie op 1 lijn komen zodat de kinderen weten waar ze aan toe zijn tijdens hun verblijf in Nederland.
Ja, ze hebben eigenlijk een complete structuur nodig. Vaste tijden om te eten, iedereen aan tafel, nergens anders mee bezig. Iets anders grijpen ze vrijwel meteen aan als afleiding.
Voor mijn vriend is het erg lastig als hij al agentje aan het spelen is, ze duidelijk zegt dat ze geen frisdrank mogen, maar dat dan iemand anders zegt dat het geen kwaad kan. Voor zijn gevoel kan hij dan weer helemaal opnieuw beginnen met uitleggen en dan lukt dat niet meer.
Waar ze aan toe zijn? Denk niet dat ze dat beseffen. Volgens mij denken ze dat dit hun nieuwe huis is. Ze hebben het al over in Nederland naar school gaan, dat dit ook hun huis is, dat ze kleren nodig hebben om naar school te gaan, etc. Denk niet dat ze het besef hebben dat ze hier op vakantie zijn. Op elke opmerking in de zin van dat ze na de vakantie naar hun moeder gaan, dat hun moeder ze naar school brengt, etc. reageren ze boos en afwijzend. Dus denk niet dat ze beseffen dat dit een vakantie is. Misschien dat ze dat wel duidelijker wordt in een omgeving in de zin van een vakantiepark. Ze hebben ook weinig tot geen besef van tijd, in de zin van wat een dag is, wat een week is, wat een maand is, etc.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:06:
[..]
Het onderschat. Alles zo normaal mogelijk door willen laten gaan. En zo zijn er meer kleine dingen.
Eten gaat bijvoorbeeld niet goed als 'n deel van "het gezin" niet aan tafel zit, eerder van tafel gaat of aan tafel met andere dingen bezig is (bv telefoon). Het gaat wel goed als iedereen gewoon van begin tot eind aan tafel zit.
Hier is het volstrekt normaal dat iedereen aan tafel zit zonder telefoon.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:21:
[..]
Dank je wel. Ik waardeer de hulp en mening van iedereen, dus blijf ik ook netjes reageren. Als ik niet tegen kritiek zou kunnen, dan had ik hier niet moeten posten.
Ja, het is schakelen. Voor iedereen. Voor mij ook, zoals gezegd. Overigens denk ik wel dat hun gedrag hier niet heel afwijkt van daar. Zo zijn ze blijkbaar gewoon. Al met al is het denk ik gewoon te druk in huis voor zo'n lange periode.
Voor wat betreft dat opvoeden alleen aan hem overlaten. Dat is in de praktijk lastig. Als ze van hem iets niet mogen, komen ze daarna automatisch naar mij om het nog eens te vragen. Of ja vragen, vaak is het ook gewoon "eisen".
En waar we ook wel anders in zijn is dat hij graag elke dag met ze op pad gaat of iets gaat doen. Terwijl ik ook weleens gewoon rust wil. Een dagje niks doen als dat kan. En dan is 'n maand of langer ook gewoon erg lang.
Jullie moeten beiden je verwachtingen naar elkaar uitspreken en hopelijk komen jullie elkaar daarin halverwege toch tegen. Als ze iets van hem niet mogen, is het inderdaad lastig dat ze naar jou komen maar dat is geen abnormaal gedrag voor een kind. Ze proberen toch vaak wat uit om hun zin te krijgen. Maar als hij vaak met hen op stap wil, dan is het die dag toch rustiger voor jou? Of bedoel je dat je graag hebt dat je vriend ook wat meer thuis is en dan beiden in de relaxmodus?
Een maand is ook best wel een hele tijd maar nu weten jullie wel waaraan jullie moeten werken om zoveel mogelijk op 1 lijn te komen. De volgende keer dat ze hierheen komen, zal het vast een stuk beter gaan.
