De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
dan schreef op 01-09-2021 om 17:06:
het lijkt me sowieso beter dat hij eigen woonruimte zoekt als zijn kinderen vaker komen zodat ze daar ook hun eigen ruimte en spulletjes hebben. Dat lijkt me voor de kinderen ook fijner en meer rust geven. En hij kan zich dan wat makkelijker richten op de opvoeding.
Dat lijkt mij ook. Het is nogal wat voor die kinderen om in een huis te komen waar ook nog eens een heel andere familie woont die je nooit eerder hebt gezien. Maar latten is geen optie had ik begrepen.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 18:42:
[..]
Voor een deel ligt het probleem bij mij, voor een deel ook niet.
En deze vraag?
"Waarom ben jij zo onbuigzaam en wat voor effect heeft dat op je relaties.
Wat maakt dat jij zo hangt aan hoe jij denkt dat het hoort en wat heeft je dat gebracht. En hoe kan het dat jij niet ziet wat die kinderen nodig hebben en daar meteen over veroordeelt".
Tickel schreef op 01-09-2021 om 18:49:
[..]
Dat lijkt mij ook. Het is nogal wat voor die kinderen om in een huis te komen waar ook nog eens een heel andere familie woont die je nooit eerder hebt gezien. Maar latten is geen optie had ik begrepen.
En waar blijkbaar ook nog regelmatig bezoek langskomt... nog meer vreemde gezichten en onrust. Hoeveel moeite is het nou om het een periode rustig te houden met bezoekers?
Tickel schreef op 01-09-2021 om 18:50:
[..]
En deze vraag?
"Waarom ben jij zo onbuigzaam en wat voor effect heeft dat op je relaties.
Wat maakt dat jij zo hangt aan hoe jij denkt dat het hoort en wat heeft je dat gebracht. En hoe kan het dat jij niet ziet wat die kinderen nodig hebben en daar meteen over veroordeelt".
Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Zo ben ik. Precieze reden zal een combinatie zijn van karakter en wat je in het leven op je pad tegen bent gekomen.
Als ik aangeef wat ik denk dat deze kinderen nodig hebben, dan krijg ik ook weer iedereen over me heen. In elk geval een consequentie opvoeding, duidelijkheid en eigenlijk ook een speciale school (waar ze nu niet op zitten en die daar in de buurt ook niet is).
Pimpelmees67 schreef op 01-09-2021 om 18:59:
[..]
En waar blijkbaar ook nog regelmatig bezoek langskomt... nog meer vreemde gezichten en onrust. Hoeveel moeite is het nou om het een periode rustig te houden met bezoekers?
Veel bezoek dan zijn ze een stuk drukker. Daar kunnen ze moeilijk mee omgaan. Soms ontkom je er niet aan. Bv. ook een verjaardag, maar het had wel met mate gemoeten. Net zoals het logeetje afgezegd had moeten worden.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:00:
[..]
Veel bezoek dan zijn ze een stuk drukker. Daar kunnen ze moeilijk mee omgaan. Soms ontkom je er niet aan. Bv. ook een verjaardag, maar het had wel met mate gemoeten. Net zoals het logeetje afgezegd had moeten worden.
Waarom heb je dit vooraf dan niet bedacht?
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:04:
[..]
Waarom heb je dit vooraf dan niet bedacht?
Het onderschat. Alles zo normaal mogelijk door willen laten gaan. En zo zijn er meer kleine dingen.
Eten gaat bijvoorbeeld niet goed als 'n deel van "het gezin" niet aan tafel zit, eerder van tafel gaat of aan tafel met andere dingen bezig is (bv telefoon). Het gaat wel goed als iedereen gewoon van begin tot eind aan tafel zit.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 18:59:
[..]
Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Zo ben ik. Precieze reden zal een combinatie zijn van karakter en wat je in het leven op je pad tegen bent gekomen.
Als ik aangeef wat ik denk dat deze kinderen nodig hebben, dan krijg ik ook weer iedereen over me heen. In elk geval een consequentie opvoeding, duidelijkheid en eigenlijk ook een speciale school (waar ze nu niet op zitten en die daar in de buurt ook niet is).
Hoe kom je ineens bij speciaal onderwijs uit?
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:06:
[..]
Het onderschat. Alles zo normaal mogelijk door willen laten gaan. En zo zijn er meer kleine dingen.
Eten gaat bijvoorbeeld niet goed als 'n deel van "het gezin" niet aan tafel zit, eerder van tafel gaat of aan tafel met andere dingen bezig is (bv telefoon). Het gaat wel goed als iedereen gewoon van begin tot eind aan tafel zit.
Dat van dat eten is toch wel normaal, ik vind opstaan voor iedereen zijn eten op heeft juist onbeschoft, op je telefoon zitten tijdens het eten gebeurt hier niet, misschien hebben hun dit ook zo aangeleerd gekregen. En wat gaat er precies niet goed? Ze eten niet meer door of wat?
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:06:
[..]
Hoe kom je ineens bij speciaal onderwijs uit?
Omdat er (helaas) toch wel meer met ze aan de hand is dan dat ze "gewoon" erg druk zijn. Ze hebben op school meer en andere aandacht nodig dan de meeste andere kinderen.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:00:
[..]
Veel bezoek dan zijn ze een stuk drukker. Daar kunnen ze moeilijk mee omgaan. Soms ontkom je er niet aan. Bv. ook een verjaardag, maar het had wel met mate gemoeten. Net zoals het logeetje afgezegd had moeten worden.
Dat zijn inderdaad dingen waar je de volgende keren rekening mee kunt houden. Als je die mensen wil zien, kun je ook bij hen afspreken of elders buiten de deur. Jullie hebben nu ondervonden wat er niet goed ging dus daar kunnen dan oplossingen voor bedacht worden.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:09:
[..]
Omdat er (helaas) toch wel meer met ze aan de hand is dan dat ze "gewoon" erg druk zijn. Ze hebben op school meer en andere aandacht nodig dan de meeste andere kinderen.
Dan hebben ze dus een of andere diagnose die hun drukke gedrag verklaart?
heb je weleens gehoord van hoge verwachtingen? Bij kinderen is het goed om oprecht hoge verwachtingen te hebben, dan gaan ze zich vaak daar ook naar gedragen. Jij bestempelt ze ineens tot kinderen die naar het speciaal onderwijs moeten (vanwege hun gedrag?) en praat hier ook niet fijn over ze. Geloof me dat ze aanvoelen dat je ze niet moet en dat zal ook invloed hebben op hun gedrag.
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:09:
[..]
Dat van dat eten is toch wel normaal, ik vind opstaan voor iedereen zijn eten op heeft juist onbeschoft, misschien hebben hun dit ook zo aangeleerd gekregen. En wat gaat er precies niet goed? Ze eten niet meer door of wat?
Zo gauw als er leden van "het gezin" niet aan tafel zitten, gaan ze hun aandacht daar op richten. Of op datgeen waar iemand aan tafel mee bezig is, als dat bv. de telefoon is. En als er iemand van tafel gaat, dan zijn ze opeens ook klaar met eten.
Mijn vriend gaf ook aan dat hij het vervelend vindt, maar er niks van heeft gezegd tot nu, dat bij mij niet iedereen tegelijk aan tafel zit met eten of aan tafel met de telefoon bezig is.
Hoi TS, ik wil tegen je zeggen dat ik veel respect heb voor hoe je hier blijft antwoorden, ook op minder makkelijke berichten.
Het lijkt mij voor allemaal heel erg schakelen, ineens 2 drukke kinderen voor langere tijd in het gezin. Voor jou, voor jouw kinderen maar vooral voor de 2 kinderen van jouw vriend. Ik kan me zo maar voorstellen hoe overprikkelend het voor ze moet zijn; ineens weken samenleven met mensen die zij niet kennen (behalve hun vader) Ze zijn eigenlijk een aantal weken op bezoek bij vreemden. Ik kan me wel voorstellen dat dat invloed heeft op hun gedrag. (Het is voor mij de reden dat ik niet ga samenwonen zolang ik nog jonge kinderen thuis heb, ik wil ze dat niet aan doen omdat ik zo graag zou willen samenwonen)
Ik snap jouw vriend ook heel goed. Als je het omdraait; hoe zou jij je voelen als je partner zou zeggen dat hij jouw kinderen zat is en eigenlijk niet meer wil dat ze komen. Ik bedoel, als je je dat echt probeert voor te stellen; je kiest als ouder dan toch voor je kinderen?
Ik hoop oprecht dat jullie een oplossing kunnen vinden; maar zijn kinderen niet meer bij hem is natuurlijk geen optie. Je hebt een relatie met een man met 2 jonge kinderen; die krijg je er nou eenmaal bij. Ik zou echter zorgen dat jouw vriend de opvoeding op zich neemt, niet jij. Je kunt je vast voorstellen dat dat weer even zoeken is voor hem, omdat hij ze al even niet bij zich gehad heeft. Ik hoop dat je hem die ruimte kan geven, ik denk dat dat de enige manier is om een relatie te hebben samen.
